The Devil’s Cage 186-205

 186  บันทึกประจำวัน

“โจมตีถึงตาย?”

นี่เป็นสิ่งที่จีหรานเห็นเมื่อมองไปที่มัมมี่ทั้งสองหลังจากย้ายหนังสือออกแล้ว

มัมมี่ตัวหนึ่งนั้นมีกริชอยู่บนหลังของมันและปลายกริชชี้ไปทางมัมมี่อีกตัวซึ่งหน้าอกยุบลงไป

เห็นได้ชัดว่าเหยื่อจัดการสังหารฆาตกรได้สำเร็จก่อนจะตาย และการโจมตีถึงตายนั้นก็รุนแรงมาก

ไม่เพียงแค่ฆาตกรไม่มีโอกาสหลบ แต่การโจมตีถึงตายนั้นยังรุนแรงจนทำให้หนังสือทั้งหมดหล่นลงมาทับพวกมันเอาไว้ ทำให้ทั้งฆาตกรและเหยื่อถูกฝังอยู่ใต้กองหนังสือ

แต่ทั้งคู่ก็ไม่ได้กลายไปเป็นมัมมี่เพราะหนังสือพวกนั้นหรอก

“เป็นเพราะวงเวทย์นี่ใช่ไหม?”

จีหรานสังเกตเห็นวงเวทย์ที่ใต้ชั้นหนังสือด้านหนึ่ง

มันสร้างจากวงกลมสองวงและดูเหมือนจะให้ผลในการรักษาสภาพหนังสือเอาไว้ให้เหนือกาลเวลา และไล่แมลงต่าง ๆ ที่จะมาทำลายหนังสือ

คนที่สร้างวงเวทย์ขึ้นน่าจะไม่ได้คิดว่ามันจะสามารถรักษาสภาพศพเอาไว้ได้ด้วยเช่นกัน จึงช่วยจีหรานลดปัญหาไปได้มากทีเดียว

อย่างน้อยเขาก็สามารถบอกได้ว่าเหยื่อนั้นเป็นผู้หญิง จากเสื้อผ้าที่ตกแต่งสวยงามของเธอที่ถูกรักษาเอาไว้ได้อย่างสมบูรณ์ เธอน่าจะมีฐานะดีทีเดียว

ฆาตรกรเป็นชายในเสื้อผ้าธรรมดา ร่างกายของเขายังคงดูใหญ่โตแม้ว่าจะอยู่ในสภาพมัมมี่ก็ตาม

จีหรานคิดภาพออกว่าเขาคงตัวสูงมากหากยังมีชีวิตอยู่

เขาตรวจสอบมัมมี่ทั้งสองอย่างละเอียดและยังตรวจสอบกริชที่ใช้แทงผู้หญิงคนนั้นด้วย

แล้วจีหรานก็ต้องผิดหวัง ระบบบอกเขาว่ามันเป็นแค่อาวุธธรรมดาเท่านั้น

หลังจากอารมณ์เสียนิด ๆ เขาก็หันไปสนใจบนโต๊ะหนังสือ

มันกว้างและรก เพราะหนังสือทั้งหมดที่ร่วงลงมาจากชั้น แต่ว่า ก็มีรายละเอียดบางอย่างสะดุดตาจีหราน

มันมีหนังสือเล่มหนึ่งกางอยู่พร้อมกับปากกาขนนกที่ด้านข้าง หนังสือนั่นถูกทับอยู่ด้านล่างและปากกาขนนกน่าจะเอาไว้เขียนหนังสือเล่มนั้น

หมึกกระจายไปทั่วโต๊ะ ไม่เพียงย้อมไปบนโต๊ะแต่ยังหนังสือส่วนใหญ่ด้วย

“เหยื่อกำลังเขียนอะไรอยู่กันนะตอนที่เธอถูกฆ่า? การลอบสังหารฉับพลันน่าจะทำให้เธอปล่อยมือจากปากกาและลากมันผ่านหนังสือ หมึกจึงหกออกมาตอนที่เธอล้มลงไป

จีหรานหยิบหนังสือขึ้นมาหลังจากสันนิษฐานเล็ก ๆ

“บันทึกประจำวันงั้นเหรอ?”

เขาสังเกตเห็นว่าวันที่ที่เขียนเอาไว้นั้นใช้อักขระและสัญลักษณ์จาก [ความรู้เกี่ยวกับเวทย์มนต์] หัวใจของเขากระตุก วันที่นั้นยังนานมากแล้วด้วย

Er627.10.22

เทียบกับวันที่ปัจจุบันในดันเจี้ยนแล้ว วันที่ล่าสุดในบันทึกประจำวันนั้นก็เป็นเมื่อ370 ปีก่อนแล้ว

“นี่มันเหมือนกันอ่านหนังสือประวัติศาสตร์เลย”

จีหรานมองบันทึกโบราณอย่างอึ้ง ๆ ก่อนที่จะเริ่มอ่าน

สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยวหลังจากเขาพลิกผ่านไปสองสามหน้า

วันที่นั้นก็เกินความคาดหมายของจีหรานอยู่แล้ว แต่เนื้อหาของบันทึกนั้นยิ่งกว่าเสียอีก

…

Er527.3.22

ไม่มีความคืบหน้าของการค้นหาด้านนอกในวันนี้ เพื่อที่จะคลี่คลายความลับโบราณ ข้าจะแต่งงานกับไอ้ขี้ขลาดที่สืบทอดตำแหน่งดยุค แต่ไม่กล้าทำอะไรด้วยตำแหน่งนั้น

Er527.5.22

ไอ้งี่เง่าเอ๊ย! ไอ้คนขี้ขลาดนั่นบอกทุกอย่างที่ข้าต้องการจะรู้ก็หลังพิธีหมั้นหมายแล้ว

Er527.12.22

พิธีแต่งงานกำลังดำเนินไปตามแผน ทุกครั้งที่ข้าเห็นรอยยิ้มน่าขยะแขยงของไอ้คนขี้ขลาดนั่นมันก็ทำให้ข้าอยากจะอาเจียน! เขาจะยิ้มอยู่ได้อีกไม่นานหรอก

Er527.12.23

ทุกอย่างดำเนินไปตามแผน ไอ้คนขี้ขลาดนั่นสืบเชื้อสายมาถูกต้องจริง ๆ ใบหน้าของเขาทำให้ข้าตัวสั่น โชคดี ข้าได้เตรียมสถานที่ที่เหมาะสมกับเขาที่สุดไว้แล้ว

Er549.2.1

สิ่งต่าง ๆ ดำเนินไปไม่ดีเลย! ข้าต้องการวัตถุดิบในการทดลองมากกว่านี้เพื่อหาวิธีการที่ดีที่สุดในการสกัดสายเลือดนั่นออกมา!

Er572.10.15

เลือด! สายเลือดนั่น! ถึงแม้ว่าทุกการทดลองจะล้มเหลว ผลการทดลองที่ไม่สมบูรณ์นี้ก็มีพลังมากพอ! สายเลือดอันทรงพลังนี่จะต้องเป็นของข้า!

Er592.10.15

ตามที่ข้าคิดไว้เลย เพื่อให้ได้มาซึ่งพลัง ข้าจำต้องมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่านี้ คนที่ใกล้เคียงและเหมาะสมกับสายโลหิตมากกว่านี้ โชคดี เขายังมีชีวิตอยู่อย่างดีและก็ดูจะตกหลุมรักข้า นี่เป็นความรักงั้นหรือ? ไม่ ความรักไม่ได้จำเป็นต่อการตั้งครรภ์

Er593.12.22

ข้ากำลังจะทำสำเร็จแล้ว ข้ากำลังจะคลอดในไม่ช้า ข้าจะได้รับพลังของสายเลือด!

Er601.1.1

ไอ้คนทรยศนั่น! เหตุใดสายเลือดนั่นถึงสามารถส่งผ่านความทรงจำได้? ไอ้สวะนั่นหนีไปแล้ว! ความพยายามทั้งหมดของข้ากำลังจะสูญสลายไป!

Er625.9.30

ปลูกถ่ายหัวใจ! ในที่สุดข้าก็พบวิธีการแก้ไขแล้ว

เหตุใดข้าจึงคิดวิธีแก้ไขง่าย ๆ เช่นนี้ไม่ออกตั้งแต่แรกกัน?

ปิศาจนั่นมีพลังชีวิตอันล้นเหลือ มันสามารถมีชีวิตอยู่ได้แม้ปราศจากหัวใจ!

Er625.10.2

ไม่ หัวใจของเจ้าปิศาจนั่นทรงพลังเกินไปสำหรับร่างกายของคนธรรมดา ข้าจำเป็นต้องมีร่างกายที่แข็งแกร่งกว่านี้เพื่อปลูกถ่ายหัวใจ! ไม่ ไม่ ไม่สิ… ข้าเพียงแค่ต้องมีน้ำยาอีกชนิดช่วยแล้วก็จะแก้ปัญหานี้ได้!

Er627.10.22

น้ำยานั่นเกือบจะเสร็จแล้ว! ข้าจะเป็นอมตะไปตลอดกาลนิรันดร์ เหมือนกับเท….

…

จีหรานไม่สามารถอ่านต่อได้เพราะว่ามีหมึกเปรอะเปื้อนอยู่ แต่แค่ที่เขาอ่านมาก็ทำให้สันหลังเย็นวูบแล้ว

จีหรานนึกถึงตำนานที่กัปตันราล์ฟเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับ [คุกบนเกาะ]

หลังจากลองเทียบดูแล้ว เขาก็แน่ใจว่าบันทึกนี่เขียนขึ้นโดยภรรยาของดยุคผู้นั้น

ตามเรื่องที่กัปตันราล์ฟเล่า ดยุคและภรรยาของเขานั้นประสบกับโศกนาฏกรรม แต่บันทึกบอกจีหรานว่ามีเพียงแค่ดยุคเท่านั้นที่ผ่านเรื่องสยองขวัญอันเกินจินตนาการได้ ไม่ใช่ภรรยาของเขา เธอคือคนที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง

จีหรานรู้สึกถึงสภาพจิตใจของเธอได้ผ่านทุกอย่างที่เธอบันทึกเอาไว้

เพื่อที่จะได้พลังจากสายเลือดที่ดยุคครอบครองอยู่ เธอก่อเรื่องร้ายแรงอันเกินคิดถึง เธอไม่เพียงแค่ทำการทดลองกับคนจริง ๆ แต่ยังกับลูกของเธอเองด้วย

มันเป็นการทดลองที่ใช้นับร้อยชีวิตบนอัลคาทราซ และมันเป็นเหตุผลให้ไม่มีคนกล้าย่างขึ้นมาบนเกาะนี้เกือบร้อยปี

หากไม่ใช่เพราะผู้หญิงคนนี้ถูกลอบสังหารอย่างกะทันหัน การทดลองอาจจะดำเนินต่อไปนานกว่านี้

บันทึกยังยืนยันความคิดของจีหรานเรื่องถ้ำที่เขาผ่านเข้ามา มันเป็นดันเจี้ยนหนึ่งจริง ๆ

สิ่งหนึ่งที่จีหรานไม่ได้คิดเอาไว้ก็คือปิศาจในเรื่องนั้นจริง ๆ คือตัวดยุคผู้นั้น

จีหรานเบนสายตาไปทางมัมมี่ผู้ชาย ซึ่งน่าจะเป็นลูกของดยุค

หากฆาตกรไม่ได้เติบโตขึ้นมาบนเกาะและคุ้นเคยกับทุกอย่างที่นี่ เขาย่อมไม่สามารถเข้าถึงตัวภรรยาของดยุคได้อย่างเงียบเชียบและสังหารเธอได้

ขนาดตัวอันผิดปกติของเขายังยืนยันตัวตนของเขาในทุกด้าน

จีหรานไม่รู้ว่าทำไมเขาคนนี้ถึงกลับมาหาผู้หญิงเหี้ยมโหดที่ไม่ได้มีค่าพอที่จะเป็นแม่ของเขาหลังจากหนีไปได้เป็นหลายปี

อย่างหนึ่งที่แน่ใจได้ เขามีพลังมาก เขาสามารถทะลวงผ่านความสามารถในการป้องกันตัวเองของผู้มีพลังพิเศษและสังหารเธอได้ด้วยกริชธรรมดา ๆ เล่มหนึ่ง นี่ไม่ใช่สิ่งที่ใคร ๆ ทั่วไปจะทำได้ ไม่แม้กระทั่งจีหรานเอง

ภรรยาของดยุคนั้นเป็นผู้มีพลังพิเศษที่มีความมุ่งร้ายต่อเชื้อสายของดยุค

จีหรานคงจะเป็นคนโง่แล้วหากไม่รู้ถึงตัวตนที่ซ่อนอยู่ของภรรยาดยุคหลังจากอ่านบันทึกการทดลองและสูตรน้ำยาที่อยู่ในบันทึก

“พลังของสายเลือด?” จีหรานพึมพำกับตัวเองขณะมองมัมมี่บนพื้น

ที่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับคำนี้ แต่เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงพลังของสายเลือดนี้เพียงแค่อ่านจากบันทึก

ไม่ใช่แค่ผู้มีพลังพิเศษเมื่อหลายร้อยปีก่อนจะวางแผนเพื่อให้ได้มาซึ่งพลัง แต่ผู้มีพลังพิเศษในทุกวันนี้ก็ยังพยายามที่จะเปิดเผยความลับนั่น

กิลเฟรน แฮทช์ น่าจะเป็นเชื้อสายของลูกของดยุค

ตามบันทึก ลูกของดยุคนั้นออกจากอัลคาทราซไปกว่ายี่สิบปี ย่อมไม่น่าประหลาดใจหากเขาจะแต่งงานและมีลูกสักคนสองคน

บันทึกยังบอกเอาไว้ ด้วยเชื้อสายของดยุค ลูกของเขานั้นยังสามารถสืบทอดความทรงจำของเขาผ่านสายเลือดได้

ดังนั้น กิลเฟรน แฮทช์ ย่อมสืบทอดความทรงจำของบรรพบุรุษมา เป็นเหตุให้เขากลับมาที่เกาะอัลคาทราซเพื่อค้นหาพลัง

ดูเหมือนว่าความทรงจำนั้นจะไม่สมบูรณ์นัก เขาเพียงรู้ว่าดันเจี้ยนนั้นอันตรายเป็นอย่างยิ่ง เขาไม่รู้เกี่ยวกับห้องทดลองลับในดันเจี้ยนและปริศนาอย่างสุดท้ายที่หายไป น้ำยาที่สามารถทำให้เขาสืบทอดพลังของสายเลือดได้

ไม่อย่างนั้น กิลเฟรน แฮทช์ก็คงจะหาทางเข้ามาในห้องนี้ไม่ว่าจะต้องใช้อะไรก็ตาม เขาอยากจะได้พลังของสายเลือดแทบตายอยู่แล้ว

“หากความทรงจำไม่สมบูรณ์ กิลเฟรน แฮทช์และฟรอสทริลย่อมได้ข้อมูลมาผิด ๆ เช่นกัน! ไม่ นั่นเป็นไปไม่ได้ กิลเฟรน แฮทช์ น่าจะไม่ได้บอกฟรอสทริลทุกอย่าง เขาคงจะเก็บส่วนที่สำคัญที่สุดเอาไว้และใช้ส่วนที่เหลือล่อลวงฟรอสทริลให้ร่วมมือกับเขาเป็นการชั่วคราว! นี่น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด! ต้องขอบคุณหัวใจนั่นและข้อมูลของกิลเฟรน แฮทช์ ฟรอสทริลถึงได้มั่นใจพอที่จะไม่สนใจใครเลย!”

ในที่สุดจีหรานก็พบว่าผลประโยชน์อะไรที่ทำให้ฟรอสทริลหักหลังเซอเดนก์ และไม่สนใจตัวตนของนิโคเรอิ

จีหรานอยากจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฟรอสทริลหากเขาปลูกถ่ายหัวใจนั่นเข้าสู่ร่างกายตัวเองโดยไม่มีน้ำยาช่วย

หากเป็นไปได้ เขาก็อยากจะปลูกถ่ายหัวใจนั่นเข้าสู่ตัวเอง หากเขารู้กระบวนการที่ต้องทำเพื่อให้ประสบความสำเร็จ

จีหรานหันไปสนใจทางด้านซ้ายของห้องที่เป็นที่ทำการทดลอง

187 สอดแนม

เทียบกับโต๊ะรก ๆ แล้ว ส่วนที่ใช้ทำการทดลองนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อย ราวกับการต่อสู้นั้นไม่ได้ขยายวงมาถึงส่วนนี้ของห้อง

จีหรานหันไปสนใจบีกเกอร์ทดลองหลายใบนั้น มีกระทั่งตะเกียงแอลกอฮอล์รุ่นเก่าใต้บีกเกอร์แก้ว

ไฟตะเกียงดับไปเป็นร้อยปีแล้ว

จีหรานอึ้งไปเมื่อเจอกับภาพนี้ในตอนแรก ความรู้สึกเลวร้ายพุ่งขึ้นในใจเขา

เขารีบค้นหาน้ำยาช่วยที่บันทึกพูดถึงอย่างรวดเร็ว

หลังจากค้นเร็ว ๆ รอบหนึ่ง เขาก็เห็นบีกเกอร์แก้วที่มีกากไหม้สีดำ ๆ อยู่ด้านใน ตามการวิเคราะห์ของจีหราน บีกเกอร์แก้วนี้น่าจะเคยใส่ของเหลวเอาไว้และถูกต้มจนเดือดนานเกินและระเหยแห้งไป

“นี่น่าจะเป็นน้ำยาที่ถูกลิขิตเอาไว้ให้ล้มเหลวแล้ว เพราะทั้งคู่ตายไปเสียก่อน…”

จีหรานอดถอนใจไม่ได้

ภรรยาของดยุคคงจะหันไปสนใจบันทึกของเธอตอนที่กำลังทำน้ำยาด้วยอดที่จะระบายความตื่นเต้นของตัวเองออกมาไม่ได้ คำอธิบายที่เป็นไปได้อีกอย่างหนึ่งก็คงเป็นว่า กระบวนการทำน้ำยานั้นง่าย และเธอไม่จำเป็นต้องจับตาดูน้ำยานั่นไว้ตลอดกระบวนการ

และภรรยาของดยุคยังไม่ได้คิดว่าจะตายด้วยน้ำมือของลูกตัวเองด้วย

จีหรานหยิบบีกเกอร์แก้วขึ้นมาตรวจดูกากสีดำด้านใน

แม้ว่าบันทึกจะพูดถึงน้ำยาช่วย แต่ก็ไม่ได้บอกอย่างชัดเจนว่าน้ำยาที่เธอกำลังทำนั้นเป็นอย่างไร ความหวังเดียวของจีหรานก็คือวิเคราะห์กากสีดำนี่และค้นหาส่วนผสมที่เป็นไปได้

น่าเสียดายที่[น้ำยาศาสตร์] ระดับพื้นฐานของเขานั้นยังไม่ถึงขั้น

จีหรานถอนหายใจอีกครั้ง

“แล้วสายเลือดล่ะ?” เขาพึมพำกับตัวเองด้วยความเสียดายอย่างยิ่ง

ในสิ่งใหม่ทั้งหมดที่เขาพบ จีหรานนั้นไม่แน่ใจว่าสายเลือดนี้จะมอบพลังให้คนผู้หนึ่งได้มากแค่ไหน ถ้าดูจากปิศาจดยุค ผลลัพธ์ก็ชัดเจน ปิศาจนั่นไม่ได้อยู่ในสภาพดีที่สุดด้วยซ้ำ

ด้วยข้อมูลอันจำกัด และใช้ปิศาจนั่นเป็นต้นแบบ จีหรานคาดเดาได้ว่าหากเขาได้สายเลือดนั่นมา ระดับพลังในตอนนี้ของเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างน้อยก็เท่าตัว

เพียงแค่คิดเช่นนี้ก็ให้ความรู้สึกเย้ายวนมาก จีหรานเข้าใจประโยชน์ของการแข็งแกร่งขึ้นอย่างรวดเร็วดีกว่าคนอื่น ๆ

กฏความยากของการเข้าดันเจี้ยนนั้นเป็นการตัดสินว่าเกมจะดำเนินไปอย่างไรและวิถีการเล่นที่ดีที่สุดควรจะเป็นอย่างไร

อย่างไรเสีย การสำรวจโดยไม่หยุดยั้งของจีหรานและการทำภารกิจย่อยและภารกิจสร้างชื่อให้สำเร็จเพื่อเพิ่ม Point และSkill Points ของเขาในช่วงนี้นั้นก็เพื่อจุดประสงค์เดียวกัน

โอกาสมักปรากฏขึ้นในเวลาอันเหมาะสมที่สุด หากเขาจำต้องปล่อยมันไปเพราะเหตุผลอื่น ๆ แล้วละก็ มันก็คงเจ็บปวดเหมือนกรีดเนื้อตัวเองเลยทีเดียว

เพื่อหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดเช่นนั้น จีหรานตัดสินใจไม่ยอมแพ้โดยไม่สู้

เขาเก็บบีกเกอร์แก้วเข้าไปในกระเป๋า

[น้ำยาศาสตร์] ระดับพื้นฐานของเขาอาจจะไม่สามารถวิเคราะห์ส่วนผสมได้ แต่เขาเชื่อว่าในสักวันหนึ่งเขาน่าจะสามารถค้นพบส่วนประกอบของน้ำยาได้เมื่อเขาเลื่อนระดับทักษะของเขาไปเป็น ผู้เชี่ยวชาญ มืออาชีพ หรือว่าปรมาจารย์

จีหรานมองไปรอบ ๆ ส่วนที่ใช้ทำการทดลอง หวังว่าจะพบของอื่นที่มีค่าพอที่จะชดเชยความสูญเสียของเขาได้

แล้วก็ต้องผิดหวัง

แม้ว่าส่วนทดลองจะอยู่ในวงเวทย์รักษาสภาพเดียวกับหนังสือ น้ำยานั้นต่างไปจากหนังสือ หลังจากหลายศตวรรษ น้ำยาทั้งหมดก็ล้วนสูญเสียประสิทธิภาพของมัน

ส่วนน้ำยารูปแบบอื่นหรือขี้ผึ้ง กระทั่ง[น้ำยาศาสตร์] ระดับพื้นฐานยังพอให้เขาบอกได้ว่าทั้งหมดล้วนใช้การไม่ได้แล้ว หรือบางอย่างยังเป็นพิษด้วย

แต่ท่ามกลางการค้นพบอันน่าผิดหวัง จีหรานก็ไปเจอกับลูกแก้วลูกหนึ่ง

เขาไม่แน่ใจว่าทำไมลูกแก้วนี่ถึงถูกวางเอาไว้ในส่วนทดลองเหมือนเป็นของที่ทำขึ้นมาเมื่อหลายร้อยปีก่อน เขาไม่เคยเห็นการตกแต่งเช่นนี้ในห้องทำงานของนิโคเรอิหรือไซมอน

จีหรานตรวจดูลูกแก้วที่โดดเด่นขึ้นมาจากทุกอย่างในห้องนี้อย่างระวัง

ลูกแก้วนั้นมีขนาดใหญ่เกือบสองเท่าของกำปั้นของผู้ชายเต็มวัย มันส่องแสงเป็นประกายและยังมีฐานเป็นไม้สีแดง จากที่เห็น มันดูไม่ต่างไปจากลูกแก้วทั่วไป

หลังจากจีหรานตรวจดูรอบตัวตามนิสัยและแน่ใจว่าไม่มีกับดักอะไร เขาก็แตะมือลงที่ลูกแก้ว

ทันทีที่นิ้วของจีหรานแตะถูกมัน แสงสว่างแสบตาก็ก่อตัวขึ้นในลูกแก้ว มันส่องสว่างขึ้นอย่างรวดเร็วจนทำให้ทั้งห้องสว่างไสวขึ้นในพริบตา

เมื่อแสงสว่างจางไป ลูกแก้วก็ฉายภาพเหมือนดูโทรทัศน์ไปที่กำแพงด้านหนึ่งของห้องทดลอง

“นี่มัน….”

ภาพที่ฉายนั้นเป็นห้องโถงอันคุ้นเคยและโลงศพทองแดงที่บนพื้น

จีหรานจำที่นั่นได้เพียงแค่มองแวบเดียว มันเป็นที่ที่เขาพบกับโลงศพทองแดงเป็นครั้งแรกและสู้กับครึ่งชีพกิลเฟรน แฮทช์

เมื่อฟรอสทริลก็ปรากฏตัวขึ้นในภาพฉายด้วยจีหรานก็เริ่มกังวล เขากลัวว่าฟรอสทริลจะรู้สึกถึงเขา

ฟรอสทริลไม่รู้ตัวว่าถูกลอบดูอยู่ เขาทำสิ่งที่ทำอยู่ต่อไป วาดวงเวทย์หนึ่งซ้ำ ๆ

ฐานของวงเวทย์นั้นสร้างจากพระจันทร์ข้างแรมและพระจันทร์ข้างขึ้นใช้เป็นวงเวทย์แลกเปลี่ยน ฟรอสทริลดูจะกำลังใช้ผงระยิบระยับบางอย่างสร้างวงเวทย์จากพระจันทร์ข้างแรมสู่พระจันทร์ข้างขึ้น ที่ตรงกลางเป็นพระจันทร์เต็มดวง แบ่งทั้งหมดเป็นสองส่วน

พระจันทร์เต็มดวงนั้นมึความหมายเฉพาะในฐานะของสัญลักษณ์ใน [ความรู้เกี่ยวกับเวทย์มนต์] แต่ระดับของจีหรานนั้นต่ำเกินกว่าเขาจะเข้าใจได้

เช่นเดียวกับผงระยิบระยับที่ฟรอสทริลกำลังใช้เป็นวัตถุดิบค้ำจุนการร่ายเวทย์ จีหรานไม่รู้ว่ามันคืออะไรเช่นกัน

หลังจากฟรอสทริลวาดวงเวทย์เสร็จเจ็ดรอบ วงเวทย์ก็ดูจะสร้างเงาซ้อนทับกันหลายชั้นขึ้นมา

เมื่อเขาทำเสร็จ ฟรอสทริลก็เริ่มร่ายเวทย์ ลูกแก้วฉายภาพไม่ได้ถ่ายทอดสิ่งที่เขากำลังพึมพำ แต่จีหรานก็ยังเห็นว่าเขาทำกำลังทำอะไร

“มันคือวงเวทย์ที่ขัดขวางการมองเห็นของนิโคเรอิ!” จีหรานพูดเบา ๆ

จากนั้นเขาก็เพิ่งความสนใจไปที่วงเวทย์ เขารู้ว่าเขาต้องทำอะไร

เขาต้องทำลายวงเวทย์เพื่อให้นิโคเรอิเห็นว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นบนเกาะ

จีหรานไม่ได้จะพึ่งพาแค่ความช่วยเหลือจากนิโคเรอิเพราะว่าการรอความช่วยเหลือมาถึงน่าจะยาวนานทีเดียว

ฟรอสทริลอาจจะหาตัวจีหรานเจอได้ในระหว่างเวลานั้น หรืออาจจะเอาโลงศพทองแดงไปแล้วหายตัวไป

อย่างหลังนั้นน่าจะเป็นไปได้มากกว่า โดยเฉพาะเมื่อฟรอสทริลรู้ว่ากิลเฟรน แฮทช์ นั้นไม่กลับมาและเริ่มกลัวว่านิโคเรอิจะบุกที่นี่ เขาคงจะฉวยโลงศพทองแดงไปจากจีหรานแล้ว

นั่นไม่ใช่สิ่งที่จีหรานต้องการ หลังจากอ่านบันทึกแล้ว จีหรานก็ตัดสินใจจะต้องได้หัวใจในโลงศพทองแดง

“ฉันต้องลงมือก่อนเขา! ฉันต้องลงมือให้เร็วและได้รางวัลในโลงศพนั่น!” จีหรานคิดเงียบ ๆ

แน่นอนว่า ก่อนที่เขาจะลงมือ เขาต้องสืบและเตรียมตัวให้มากกว่านี้

188 มีดอันสิ้นหวัง

เช้าตรู่ อุณหภูมิที่เกาะอัลคาทราซลดลงจนถึงจุดต่ำสุด

สายน้ำที่เปลี่ยนทิศทางกระจายหมอกหนาไปตามถ้ำคดเคี้ยวและทำให้อุณหภูมิภายในนั้นลดต่ำกว่าที่ด้านนอก

กระทั่งสมาชิกของสมาคมเร้นดารายังไม่สามารถทนรับความหนาวเย็นและเริ่มก่อกองไฟสองกองเพื่อให้ความอบอุ่น

ผู้ที่เพิ่งกลับมาจากการต่อสู้สองครั้งติด ๆ กับผู้บุกรุกจากภายนอกดูหมดแรงกว่าปกติ

ผู้บุกรุกนั้นก็เหมือนมดสำหรับพวกมัน สมาชิกของสมาคมเร้นดาราแต่ละคนสามารถบดขยี้พวกนั้นถึงตายได้

แต่มดทั้งฝูงก็สามารถล้มช้างได้ และเหล่าผู้บุกรุกยังมีกำลังมากกว่าแค่มดหนึ่งตัวด้วย

ผู้บุกรุกทั้งหมดล้วนเป็นผู้มีความสามารถพิเศษที่มีความสามารถไม่ธรรมดา หากจำนวนเพิ่มมากขึ้น กระทั่งสมาคมเร้นดาราก็คงไม่สามารถมองข้ามการร่วมมือของพวกนั้นได้

สมาชิกของสมาคมเร้นดาราเข้าใจสถานการณ์ดี เมื่อเลือกติดตามฟรอสทริล พวกเขาก็เอาฐานะสมาชิกสมาคมเร้นดาราไปเสี่ยงอยู่

เกาะกำลังถูกบุกรุก และพวกเขาก็ไม่มีกำลังเสริมให้เรียก เมื่อคิดถึงชาแมนที่แข็งแกร่งที่สุดบนชายฝั่งทะเลตะวันตกและหัวหน้าคนก่อนของพวกเขา เซอร์เดนก์ ผู้ที่ลงมือโจมตีใส่พวกมันแล้ว มันก็ทำให้สภาพจิตใจของพวกเขาตกต่ำลงกว่าที่เคย

เปลวไฟของกองไฟที่ก่อเอาไว้เต้นระยิบ แสงสว่างส่องลงบนใบหน้าของพวกเขา สมาชิกแต่ละคนของสมาคมเร้นดาราล้วนมีสีหน้าเคร่งเครียดที่สะท้อนความรู้สึกของพวกตน

มีหนึ่งคนที่ต่างออกไป ก็คือฟรอสทริล

ในฐานะหัวหน้ากลุ่ม เขานั่งอยู่ข้างกองไฟอย่างสงบ เขาดูเหมือนไม่กังวลอะไรกับสถานการณ์ที่ดูสิ้นหวังตรงหน้า

เมื่อเขามองไปที่ลูกน้องแต่ละคน เขาก็เห็นความเคร่งเครียดบนใบหน้าของทุกคน มันชัดเจนจนเหมือนเขารู้สึกเอง

ฟรอสทริลเริ่มรู้สึกกระวนกระวายเมื่อกิลเฟรน แฮทช์ไม่กลับมาและผู้บุกรุกจอมละโมบก็ยังคงลงมือโจมตีใส่พวกตน

เขารู้ว่าเขาต้องรักษาความเยือกเย็นเอาไว้เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น เขาไม่ต้องการให้คนที่เขาคัดเลือกมาจากสมาคมอย่างยากลำบากต่อต้านเขา

เขารู้ว่าเพียงแค่ความกดดันสาหัสจากเซอร์เดนก์และนิโคเรอิก็หนักเกินไปแล้วสำหรับพวกตน ความผิดพลาดใด ๆ เพียงครั้งเดียวอาจจะทำให้พวกเขาพ่ายแพ้

“ทุกคน วันเฮงซวยกำลังจะจบลงแล้ว เพื่อนของเรากำลังจะกลับมาพร้อมไอ้หนูสกปรกนั่น และศักราชใหม่ก็จะเริ่มต้นขึ้น ฉันจะขึ้นครองบัลลังก์ของฉันอย่างถูกต้อง และทุกคนที่นี่ก็จะได้เห็นชัยชนะและอนาคตอันรุ่งเรืองที่พลังใหม่ของเราจะนำมา!” ฟรอสทริลพูดขณะลุกขึ้นยืน มองลูกน้องของตนทีละคน

คำพูดของเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกจับใจ แต่ว่าตัดตรงเข้าสู่แก่นความคิดของทุกคนตรงนั้น

เมื่อคำพูดของเขาจางไป ทุกคนก็ลุกขึ้นและให้กำลังใจผู้นำคนใหม่ของพวกมันอย่างล้นหลาม

ผลประโยชน์และเงินทองคือสิ่งที่พวกมันทุกคนไล่ตาม พวกมันให้คำมั่นว่าจะจงรักภักดีต่อฟรอสทริลอีกครั้ง มองเขาเป็นผู้ที่จะนำพวกมันไปสู่อนาคตอันดีงาม

บรรยากาศหนักหน่วงเปลี่ยนเป็นรื่นเริงและมีชีวิตชีวาด้วยเสียงเชียร์ในพริบตา

เปลงไฟลุกสว่างไสวมากขึ้นตามเสียง และแสงสว่างยังส่องให้เงาของทุกคนขยายใหญ่ขึ้นเป็นหลายเท่า เงาของพวกมันดูสูงและยาว เอนเอียงไปมาราวกับงูระบำเถาวัลย์สะบัดไหว

…

คำปลุกใจของฟรอสทริลได้ผลกับคนของเขา เสียงเชียร์และเสียงอวยพรดังชัดเจนอยู่ด้านในห้องโถงที่โลงศพทองแดงตั้งอยู่ จีหรานที่ซ่อนอยู่ในเงายิ้มเย็น เขาอยากจะเห็นนักว่าฟรอสทริลจะยังคงเยือกเย็นและมีกำลังใจได้อีกไหมหากเซอร์เดนก์หรือว่านิโคเรอิปรากฏตัวขึ้น

จีหรานเพ่งไปที่วงเวทย์ขณะที่ระเบิดลูกหนึ่งปรากฏขึ้นในมือเขา

เขาดึงสลักออกแล้วขว้างระเบิดเข้าไปในวงเวทย์

พลังเวทย์ของวงเวทย์นั้นมหาศาล แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันทำลายไม่ได้ ต่อให้มันถูกวาดขึ้นเพื่อปกป้องก็ตาม

คาถาเวทย์ที่มอบการปกป้องให้นั้นมีพลังแรงกล้า เหมือนที่ทรัมโปเคยใช้ แต่ตัววงเวทย์เองนั้นยังคงถูกทำลายได้โดยง่าย

ตูม!

ระเบิดทำลายวงเวทย์และยังทำลายพื้นไปอีกเล็กน้อย

สะเก็ดระเบิดกระจายไปรอบ ๆ และทำให้ห้องโถงสลัววุ่นวายไปในพริบตา

จีหรานเปลี่ยน [Tessirot Blessing] กับ [Paul’s Conceal] และใช้ [อำพราง] ระดับยอดนักสู้ของเขา เขาหายตัวไปในฝุ่นผงระยิบระยับ

เสียงฝีเท้าวุ่นวายนับสิบพุ่งเข้ามาในห้องโถง ใบหน้าของฟรอสทริลเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ

เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

ฝุ่นระยิบระยับที่ล่องลอยอยู่ทั่วนั้นก็ชัดเจนพอแล้ว วงเวทย์ที่เขาวาดเอาไว้ถูกทำลายแล้ว

ใครบนเกาะนี้ที่จะสามารถทำลายวงเวทย์ที่เขาวาดขึ้นได้กัน?

จีหราน!

ไม่ต้องมีหลักฐานพิสูจน์ แต่สัญชาตญาณของฟรอสทริลก็ทำให้เขามั่นใจเต็มที่

“แกสองคนไปตามหาไอ้หนูสกปรกนั่น! พวกแกที่เหลือตามฉันมา!” ฟรอสทริลตะโกนใส่คนของเขาขณะก้าวยาว ๆ ไปทางโลงศพทองแดง

เขารอไม่ได้แล้ว เขาต้องเปิดโลงศพเดี๋ยวนี้

ฟรอสทริลไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกิลเฟรน แฮทช์ แต่เมื่อคิดว่าที่ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้วกลับเป็นจีหรานไม่ใช่พรรคพวกของตน เขาก็รีบตัดสินใจการลงมือก้าวต่อไปในทันที

เขาดีใจที่ได้เตรียมสถานที่ปลอดภัยเอาไว้เผื่อเรื่องราวเลวร้ายแล้ว

แม้เขาจะไม่สามารถหลบหลีกจากสายตาของนิโคเรอิได้นานนัก แต่มันก็นานพอที่จะถ่วงเวลาเธอ

หากมีเวลาพอ ฟรอสทริลมั่นใจว่าเขาจะสามารถเปิดโลงศพทองแดงได้ด้วยตัวเอง

โดยเฉพาะในเวลาเช่นนี้ ฟรอสทริลนั้นไม่คิดจะใช้จีหรานเปิดโลงศพอีกต่อไป เขาแค่อยากให้จีหรานตายไปซะ

จีหรานเองก็รู้สึกเช่นเดียวกัน เขาอยากให้ฟรอสทริลตายตกไปเหมือนกัน

หนึ่งวันก่อน จีหรานนั้นเห็นอย่างชัดเจนว่าโลงศพทองแดงถูกเก็บไว้ที่ไหน ความคิดในการสังหารฟรอสทริลนั้นผุดขึ้นมาถัดจากความคิดที่จะทำลายวงเวทย์

แต่การทำลายวงเวทย์ยังคงเป็นความสำคัญอันดับแรกของเขาอยู่ดี ก็เป็นปกตินิสัยของเขา

ตามแผนการเดิม เขาสำรวจสถานที่ที่เขาถูกกักเอาไว้ซึ่งเป็นดันเจี้ยนใต้เกาะ ซ่อนตัวอยู่ใต้ก้นทะเล

หลังจากจีหรานมาถึงปลายบันได เขาก็แน่ใจว่าเขาสามารถเข้าถึงโลงศพทองแดงและที่อื่น ๆ ได้

เมื่อสำรวจประตูลับที่นั่นอย่างละเอียด จีหรานก็แน่ใจ นอกเสียจากจะมีใครฉีกกระชากเกาะนี้ออกจากกันได้ ก็ไม่มีใครสามารถลงมาที่นี่ได้จากด้านบนเกาะ

จีหรานใช้ลูกแก้วคริสตัลแอบดูฟรอสทริลและคนของเขาและวางแผนการเคลื่อนไหวของตน

เขายังดูไปถึงรูปแบบการลงมือของคนของฟรอสทริลและหาโอกาสโต้ตอบกลับ

เมื่อเขาเห็นว่าฟรอสทริลและคนของเขาหมดแรงจากการป้องกันตัวเองจากผู้บุกรุก แผนเดิมของจีหรานที่จะทำลายวงเวทย์ก็ปรับเปลี่ยนไปเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะยังสามารถปรับแผนให้ดีขึ้นได้อีก

ความคิดและการกระทำของจีหรานนั้นสอดคล้องกันเป็นอย่างดี

เขาเก็บทุกอย่างที่ต้องการเอาไปด้วย รวมทั้งหนังสือบางเล่มในห้องลับ และพร้อมสำหรับการต่อสู้ที่กำลังจะมาถึง

ระหว่างหลายชั่วโมงมานี้ ฟรอสทริลนั้นต่อสู้กับผู้บุกรุกถึงสองรอบ เป็นโอกาสอันดีให้จีหรานลงมือ

เขาอาจจะไม่มีโอกาสสู้ฟรอสทริลได้หากฟรอสทริลอยู่ในสภาพปกติ แต่เมื่อเขาหมดแรง อย่างนั้นก็พอมีหวัง

ต้องขอบคุณการทำลายวงเวทย์ รวมทั้งสภาพกายและใจที่อ่อนล้าของเขา สภาพจิตใจของฟรอสทริลย่อมได้รับผลกระทบไปด้วย ทำให้จีหรานมีความหวังมากขึ้น

เขายังมี [Hatch’s Curse] และมีดสั้นที่เพิ่มความมั่นใจให้เขามากขึ้นด้วย

ในเงา จีหรานกลั้นหายใจและเพ่งสมาธิถึงขีดสุด เขาปกปิดตัวตนและจิตสังหารเอาไว้ รอคอยอยู่นิ่ง ๆ ราวกับก้อนหินให้ฟรอสทริลเดินมาถึงตรงหน้า

เขามีความอดทนอย่างที่สุด เขารออยู่หนึ่งวันเต็ม ๆ เพื่อโอกาสนี้ รอคอยนานอีกนิดก็ไม่ได้ทำให้เขาลำบากอะไร

ฟรอสทริลใกล้เขาเข้ามาทุกที เขาเดินไปที่ด้านข้างที่โลงศพทองแดงตั้งอยู่ และยังเป็นที่ที่จีหรานรอลงมือกับเขาเช่นกัน

เมื่อฟรอสทริลหยุด และคนของเขาพยายามเดินเข้าไปเพื่อเคลื่อนย้ายโลงศพ จีหรานก็ลงมือ

เขาไถลไปด้านหน้าราวกับเงาพร่ามัวเงาหนึ่ง และปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันที่ด้านหลังฟรอสทริล มีดสั้นขนาดเท่าฝ่ามือขยับไปทางลำคอของฟรอสทริล

ความเหนื่อยอ่อนของฟรอสทริลทำให้เขาเสียสมาธิและยังช้าลง เขาไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่ามีดสั้นกำลังเข้าใกล้จุดอ่อนของเขา

เมื่อความเย็นก่อตัวบนผิวของเขา ฟรอสทริลกลับไม่รู้สึกชาแต่อย่างได

แต่เขาก็ยังคงไม่คิดจะหลบ เขาไม่ขยับตัวเลยสักนิดด้วยซ้ำ

รอยยิ้มประหลาดก่อตัวขึ้นบนหน้าเขาขณะพร้อมตอบโต้กลับและสังหารจีหรานด้วยหนึ่งในการโจมตีเร็วของเขา เป็นวิธีการเดียวที่จะรักษาหน้าเอาไว้ได้

ความทรงจำที่เห็นความสงสัยและความตกตะลึงบนใบหน้าของคนของตัวเองเมื่อวงเวทย์ถูกทำลายยังสดใหม่

หากไม่เพราะความเคารพที่มีมา ฟรอสทริลแน่ใจว่าคนของเขาคงพร้อมที่จะหันมาสู้กับเขาแล้ว

เขาต้องกู้ชื่อเสียงของตัวเองกลับมาและแก้หน้าให้ได้หากต้องการให้คนของตนยังภักดีต่อ

เขาก็กำลังรอโอกาสเช่นนี้อยู่เหมือนกัน

ส่วนความเป็นไปได้น้อยนิดที่จีหรานจะสามารถทะลวงผ่านการป้องกันของเขามาทำร้ายเขาได้น่ะเหรอ?

ตลกเกินไปแล้ว มันอาจจะมีอาวุธวิเศษบางชิ้นที่สามารถทำร้ายเขาได้ แต่อาวุธพวกนั้นก็มีค่าเกินกว่าจะมาตกอยู่ในมือของคนอ่อนแออย่างจีหราน

แม้ว่านิโคเรอิจะครอบครองอาวุธแบบนั้นอยู่และเธอยังดูชื่นชมในตัวผู้ช่วยของเธอ ฟรอสทริลก็แน่ใจว่าเธอคงไม่มอบของพวกนั้นให้จีหราน

เช่นนั้นแล้วมีดสั้นในมือจีหรานนี่เล่า?

มันน่าจะเป็นของเล่นที่เกิดจากการแปรธาตุสักชิ้น ของเล่นแบบนี้จะทำลายการป้องกันระดับสูงของฟรอสทริลได้อย่างไร?

ฟรอสทริลแค่นเสียงไม่สบอารมณ์ใส่จีหราน

“นี่เป็นโอกาสดีที่จะจับตัว 2567 และบังคับให้เขาเปิดโลงศพ!”

ความคิดเช่นนี้ผุดขึ้นในใจเขา

ในตอนที่เขากำลังจะลงมือนั่นเอง มีดสั้นทึบทึมที่จ่ออยู่กับคอหอยของเขาก็เปล่งประกายระยิบ

สนามพลังป้องกันอันดูเหมือนไม่อาจทะลวงผ่านของฟรอสทริลก็ถูกมีดสั้นเล่มนั้นแทงทะลุราวกับกระดาษ คอของเขาถูกมีดสั้นแทงเข้าไปเกือบมิดด้าม

ฟรอสทริลเบิกตากว้าง เขาตายตาไม่หลับ

189 “ข้าไม่ได้กินมนุษย์มาเก้าร้อยปีแล้ว”

ประกายระยิบระยับกลืนกินในพริบตา

มีดสั้นทึบทึมนั้นป่นเป็นผง เหมือนค่า Attribute ของมัน [เกลียดชัง] เมื่อความเกลียดชังสลายไป ทุกอย่างก็กลายเป็นฝุ่นผง

เมื่อผู้ใช้มีดกำจัดความเกลียดชังของชีวิตไปได้ ทั้งหมดที่เหลืออยู่ก็คือความสุข

ความสุขบนใบหน้าจีหรานนั้นเป็นของจริงและยังเกิดขึ้นเมื่อเห็นร่างของฟรอสทริลปล่อยหนังสือสกิลที่มีประกายสีม่วงจาง ๆ ออกมา

แม้ว่าหนังสือสกิลระดับพิเศษนั้นจะถูกจัดเอาไว้ในหมวดหมู่อื่นและอาจจะไม่ได้มีประโยชน์กับเขามากนัก ตามความเข้าใจของจีหราน มันเป็นอะไรก็ได้แต่ไม่ได้ร้ายกาจ

หากคิดว่ามันอ่อนด้อยแล้ว ก็ยอมไม่สามารถหาวิธีการใช้งานที่เหมาะสมได้ นอกจากนี้ หากเป็นหนังสือสกิลจากคนอย่างฟรอสทริล มันจะอ่อนด้อยได้จริง ๆ น่ะเหรอ?

ก่อนที่จีหรานจะหลงระเริงในความสุข เขาก็ไม่ลืมว่าต้องทำอะไรต่อ

เขาดึงสลักของระเบิดลูกสุดท้ายที่เอาเข้าดันเจี้ยนมาด้วยและขว้างมันใส่คนที่ยังเดินเข้าหาโลงศพทองแดง

พวกมันไม่ทันมีปฏิกิริยา การต่อสู้ต่อเนื่องและความกดดันจากศัตรูร้ายกาจนั้นสูงเกินไปสำหรับฟรอสทริล อย่าว่าแต่คนของเขาเลย

พวกมันเพิ่งเห็นศพของฟรอสทริลหล่นลงพื้น ระเบิดก็มาอยู่ตรงเท้าของพวกมันแล้ว

ตูม!

สนามพลังป้องกันและอุปกรณ์เวทย์ที่ใช้ป้องกันเริ่มส่องประกายขึ้นทีละอันหลังเกิดการระเบิด และทุก ๆ คนก็ถูกแรงระเบิดกลืนกินและส่งให้ปลิวไป

แผนการเดิมของจีหรานนั้นก็เพื่อป้องกันคนของฟรอสทริลไม่ให้เข้าถึงโลงศพทองแดงและได้มันมาไว้เอง

“ดูเหมือนว่าการต่อสู้กับผู้บุกรุกของพวกเขาจะรุนแรงกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ เกราะป้องกันและอุปกรณ์ป้องกันของพวกเขาล้วนถูกทำลายได้ด้วยระเบิดเพียงลูกเดียว!”

ความคิดนั้นปรากฏขึ้นในใจจีหรานทันทีที่เห็นพวกนั้นถูกส่งปลิวไป

เขารีบดึงเอาปืนเก็บเสียง [MI-02] และ [Python-W2] ออกมาถือมันเอาไว้ในมือขวาและซ้ายตามลำดับ

มันเป็นโอกาสอันดีที่จะเก็บเกี่ยวชัยชนะและสังหารคนที่สูญเสียพลังไป

ผู้ชายพวกนั้นไม่ได้อ่อนแอไปกว่าตอนที่มันอยู่ในสภาพปกติเท่าไหร่ พวกมันล้วนมีความแข็งแกร่งในระดับหนึ่ง ไม่อย่างนั้นคงไม่ได้รับเลือกจากฟรอสทริล นอกจากนี้ สิ่งที่เขาจะเก็บเกี่ยวได้จากการตายของพวกมันก็คงเป็นรางวัลเพิ่มเติมที่ดีสำหรับจีหราน

ก่อนที่จีหรานจะทันได้เหนี่ยวไก คนผู้หนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาจากอากาศว่างเปล่าโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เขาปรับเป้าหมายไปทางนั้นและเหนี่ยวไกตามสัญชาตญาณ

ปัง!

กระสุนวิ่งผ่านเส้นผมชายผู้นั้นไป

“คุณ…” จีหรานอยากจะพูด แต่กลับถูกคนของฟรอสทริล ที่จู่ ๆ ก็ร้องขอความเมตตา ขัดขึ้น

“นะ… นายท่าน! ฟรอสทริลสะกดพวกเรา! พวกเราไม่ได้คิดจะทรยศท่าน! กรุณาด้วย นายท่าน!”

เสียงกรีดร้องวุ่นวายของผู้ชายพวกนั้นทำให้จีหรานอึ้งไปและตัวแข็งอยู่กับที่

คนที่สามารถทำให้ผู้ชายพวกนี้ร้องขอความเมตตา และยังเป็นคนที่พวกมันเรียกขานว่า นายท่าน?

ย่อมต้องเป็นหัวหน้าสมาคมเร้นดารา เซอร์เดนก์!

“เร็วมาก! เขาปรากฏตัวขึ้นภายในห้าหรือหกวินาทีหลังจากฉันทำลายวงเวทย์!”

จีหรานนั้นประหลาดใจจริง ๆ กับความเร็วของการปรากฏตัวของเซอร์เดนก์ เขาสูดลมหายใจลึกโดยไม่รู้ตัว เขามองไปทางหัวหน้าสมาคมเร้นดาราอย่างอดไม่ได้

เครื่องหน้าคมเข้ม และยังท่าทางมั่นคง ผมสีแดงยาวประบ่า แต่ไม่ได้ทำให้ดูอ่อนแอ กลับตรงกันข้าม จีหรานสัมผัสได้ถึงความป่าเถื่อนและไร้การควบคุมของผู้ชายคนนี้

เขาไม่สูงมาก แต่แผ่รัศมีที่ทำให้ตัวเองดูยิ่งใหญ่

ภายใต้คิ้วหนานั้นเป็นดวงตาคมกริบราวเสือดาวและเป็นประกาย

“2567?”

พอเขาเอ่ยชื่อจีหราน รัศมีพลังมหาศาลก็ระเบิดออกมา ราวกับเผด็จการในสมัยเก่าก่อน ความกดดันจากรัศมีของเขาบีบเค้นจีหราน

จีหรานหวาดกลัวรัศมีของเซอร์เดนก์ และไม่มีหนทางต้านทานได้

ขณะที่เขาดิ้นรนต่อต้านพลังของเซอร์เดนก์อย่างมืดบอด เขาก็รู้สึกตัวแข็งทื่อ ขยับตัวไม่ได้แม้แต่น้อย

เขาไม่สามารถยกนิ้วขึ้นสู้กลับได้ด้วยซ้ำ เขารีบปรับลมหายใจและขยับแขนขาอยู่ในใจ หวังว่าจะสามารถไปถึงกระเป๋าคาดเอวได้ด้วยปลายนิ้ว

จีหรานเตรียมน้ำยาเฉพาะสำหรับสถานการณ์เช่นนี้เอาไว้ เพื่อต้านทานเสียงหัวใจเต้นของโลงศพทองแดง แต่เขาคงเก็บมันไว้ใช้ไม่ได้อีกแล้ว

ความคิดของเขานั้นดี แต่ความจริงนั้นร้ายกาจและยังเย็นเยียบ

เขารวบรวมพลังกายและพลังใจทั้งหมด แต่ก็ไม่สามารถเอื้อมถึงกระเป๋าคาดเอวได้

ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือขยับนิ้วเล็กน้อยเท่านั้น

“ดี ดีมาก! ไม่เลวเลย!”

เซอร์เดนก์สังเกตเห็นการขยับเล็กน้อยของนิ้วของจีหรานและชื่นชมเขาด้วยเจตนาอันไม่ชัดเจนและหัวเราะปากกว้าง

“เมี๊ยว?”

เสียงหัวเราะดังลั่นราวกับฟ้าผ่าของเซอร์เดนก์ก้องอยู่ในหูทุกคน แต่ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเขา กลับมีเสียงร้องเหมียวดังชัดเจน

แม้ว่าจะแค่เหมียวเดียว ทุกคนก็เข้าใจความหมายของการปรากฏตัวของสัตว์ตัวนี้ที่นี่

ขณะที่ทุกคนมองไปรอบ ๆ เพื่อหาแหล่งที่มาของเสียง แมวลายขาวเหลืองตัวอวบก็ปรากฏตัวขึ้นที่ระหว่างจีหรานและเซอร์เดนก์ที่เผชิญหน้ากันอยู่

จิตสังหารที่ลอยอยู่เต็มห้องโถงและเล็งมาที่จีหรานสลายไปเมื่อเจ้าแมวปรากฏตัว

“ทิกิ!” จีหรานพูดเมื่อเห็นแมวตัวนั้น ก้มหน้าลงเล็กน้อย

ทิกิยิ้มให้จีหรานเหมือนมนุษย์ แกว่งหางไปมาเบา ๆ

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงดังรัวดังมาจากด้านหลังพวกเขา นอกจากจีหราน เซอร์เดนก์ และทิกิ คนของฟรอสทริลทุกคนล้วนปลิวไปด้านนอก จากเสียงหนัก ๆ นั่นแล้ว พวกมันน่าจะหล่นลงไปแรงทีเดียว

“ทิกิ เจ้าทำอะไร?” เซอร์เดนก์ตะโกน สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที

“ข้าทำอะไร? แก้แค้นไงล่ะ! เจ้ารังแกเด็กน้อยของข้า! ข้าก็ต้องแก้แค้นให้เขาสิ! ข้าไม่จำเป็นต้องบอกเจ้าใช่ไหมว่าแมวน่ะเจ้าคิดเจ้าแค้น!” ทิกิพูดขณะจีหรานมองไปที่มันอย่างไม่อยากเชื่อ

เสียงต่ำ ๆ ของเจ้าแมวทำให้ดวงตาจีหรานเปิดกว้างขึ้นกว่าเดิม

จีหรานรู้ว่าทิกิไม่ใช่แมวธรรมดา มันไม่เพียงมีพลัง แต่ยังฉลาดกว่ารูปลักษณ์ภายนอก แล้วมันยังพูดได้ด้วย

“ข้าอยากจะทักทายเจ้ามาตลอดเลย 2567! แต่ให้เจ้าประหลาดใจมันสนุกกว่าว่ามั้ย?”

ทิกิยิ้มให้จีหรานและโบกอุ้งมืออวบ ๆ ให้เขา

จีหรานไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดี ทั้งหมดที่เขาทำได้ก็คือหัวเราะแห้ง ๆ และพยักหน้า

พวกเขาแทบจะเมินเซอร์เดนก์ไป และเขาก็ดูไม่ยินดีนัก

“เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าสู้กับเจ้าเพราะนิโคเรอิอยู่แถวนี้หรือไง?” เขาพูดอย่างโกรธ ๆ

“แค่เพราะเรอิร่วมมือกับพวกเจ้าเพราะสิ่งนั้น เจ้าก็คิดว่าเจ้าสามารถทำอะไรอวดดีและไม่ต้องสนใครได้งั้นรึ?”

ทิกิหันหัวไปรอบ ๆ โดยไม่วางเท้าลง กรงเล็บแหลมยื่นออกมา

“อยากลองดีกับข้าหรือ เซอร์เดนก์? ข้าไม่ได้กินคนมาเก้าร้อยปีแล้ว! เรอิคงไม่ห้ามข้ากินขนมชิ้นสองชิ้นหรอก!”

ทิกิยังยิ้มขณะที่พูดคำเหล่านั้น

รอยยิ้มของมันเต็มไปด้วยอันตราย ใช่ อันตราย ไม่ใช่แค่การขู่

ทุกคนที่เห็นรอยยิ้มของทิกิย่อมไม่สงสัยเลยว่าเจ้าแมวสามารถทำได้ตามที่มันอ้าง

เซอร์เดนก์จ้องทิกิ และทิกิก็จ้องเขากลับ

บรรยากาศเงียบและสงบ เหมือนก่อนที่จะเกิดการต่อสู้ครั้งใหญ่

190 

เซอร์เดนก์และทิกิมองหน้ากัน กลิ่นดินปืนระหว่างพวกเขารุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ทุกวินาที

แต่พอจีหรานคิดว่าเซอร์เดนก์กำลังจะลงมือ เขาก็หัวเราะหึเสียงเย็นและหันกลับออกไป

เซอร์เดนก์ หัวหน้าสมาคมเร้นดาราอ่อนข้อให้เจ้าแมว!

จีหรานสัมผัสได้ชัดเจนเมื่อเซอร์เดนก์หันกลับไป ว่ารัศมีของเขาจู่ ๆ ก็อ่อนลง

จีหรานไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง แต่เขารู้ว่ามันเกิดขึ้นจริง ๆ

“ทิกิเป็นอะไรกันแน่?”

จีหรานก้มหน้าลงไปมองสำรวจเจ้าแมวอ้วน

แม้ว่าทิกิจะมีรูปร่างและขนาดเหมือนแมวบ้านทั่วไป จีหรานก็ไม่ได้ทำเหมือนมันเป็นแค่แมวธรรมดาแต่อย่างใด เขาเริ่มคิดว่ามันเป็นอะไรบางอย่าง สิ่งมีชีวิตบางอย่างอันไม่อาจรู้ได้

“เมี๊ยว! ฮ้าว!”

ทิกิหาวปากกว้างและเก็บกรงเล็บของมันกลับก่อนจะหันไปรอบ ๆ และมองจีหรานอีกครั้ง

“หยุดความคิดกาก ๆ ของเจ้าไปเลย! ข้าไม่ใช่ไอ้ตัวโสโครกนั่น!” ทิกิโวยวาย

“คุณอ่านใจผมได้?” จีหรานสงสัย

“ข้าไม่ได้อ่านใจ ความคิดของเจ้ามันเขียนเอาไว้หราบนหน้าเจ้าแล้ว เจ้าเด็กน้อย!”

ทิกิเลียมุมปากของมัน หนวดของมันกระดิก

จีหรานยิ้มกระอักกระอ่วนตอบ

“เอาละ กลับไปเรื่องธุระของเรา! มีสองอย่างที่เรอิให้ข้าทำ”

เมื่อจีหรานได้ยินว่ามีข้อความจากเรอิ เขาก็รีบสลัดความคิดประหลาดของตนออกไปและตั้งใจฟัง เขารู้ดีว่า นิโคเรอิไม่ใช่คนที่จะทำอะไรโดยไม่ไตร่ตรอง

“ข้าดีใจที่เจ้าสามารถพึ่งพาตนเองและยังได้ของที่ข้าให้เจ้าหามาสำเร็จ! ถ้าเป็นไปได้ อย่าแลกเปลี่ยนมันกับหัวใจของเจ้า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ความแข็งแกร่งของเจ้านั้นมาจากสิ่งที่ทำให้เจ้าเป็นเจ้า รวมถึงเลือดเนื้อของเจ้าด้วย”

ทิกิส่งข้อความของนิโรเรอิคำต่อคำ

จีหรานรู้สึกประหลาดเมื่อได้ยิน

เขาอดถามออกไปไม่ได้ทันทีที่ทิกิส่งข้อความเสร็จ

“เรอิรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นที่นี่?” เขาถาม

“เธอเดาได้เล็กน้อย ข้าคิดว่าอย่างนั้นนะ แต่ไม่ละเอียดนัก” ทิกิตอบ

“ถ้าอย่างนั้น…”

“เจ้าสงสัยว่าทำไมเธอถึงยังส่งเจ้ามาที่นี่? เพราะว่าเรอิต้องการให้เจ้าเซอร์เดนก์ง่อยนั่นเผยตัวเองออกมาและรวมกำลังกันนต่อต้านเจ้าสิ่งนั้น! เกาะอัลคาทราซมีความลับที่ทำให้เรอิกังวล แต่แล้วมันก็เป็นแค่ความเข้าใจผิด ถ้าเจ้ายังกังวลเรื่องหัวใจในโลงศพนั่น ตราบใดที่ข้าอยู่กับเจ้า มันก็เป็นของเจ้า พวกเราตกลงกันแล้ว และนั่นคือรางวัลของเจ้า” ทิกิพูดขัดจีหราน อธิบายทุกอย่างออกมา

“ตราบใดที่คุณอยู่กับผม? คุณอยู่กับผมมาตลอด คอยปกป้องผม?”

จีหรานประหลาดใจกับสิ่งที่ทิกิเผยออกมา มันทำให้เขาเสียสมาธิไปแวบหนึ่ง

เพราะเป็นเด็กกำพร้า การได้รับการปกป้องอย่างลับ ๆ นั้นเพียงพอที่จะปลุกความรู้สึกซาบซึ้งในตัวเขาขึ้นมา

“อย่าคิดเกินเลยไป เด็กน้อย อย่างไรเจ้าก็ไม่ใช่บุตรของข้าเสียหน่อย! ข้าเพิ่งมาถึงที่นี่เพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าจะไม่ตายอย่างน่าเกลียดเกินไป หากเจ้าตาย ข้าก็แค่ต้องหาผู้ช่วยคนใหม่ให้เรอิเท่านั้น!” ทิกิคำรามออกมาด้วยน้ำเสียงเย่อหยิ่งและกลอกตา

ความรู้สึกซาบซึ้งที่จีหรานเพิ่งมีนั้นสลายไปเหมือนเมฆถูกลมพัดกระจาย เขามองทิกิด้วยสีหน้าว่างเปล่า

“เอาละ ก็ประมาณนี้แหละนะ ธุระของเรอิเรียบร้อยแล้ว! ได้เวลาธุระของข้าแล้ว เจ้าทำได้ดีจริง ๆ ข้าเดาว่าคนพวกนั้นน่าจะพอใจกับความสามารถของเจ้า บางที พวกเขาอาจจะทดสอบเจ้าอีกครั้งหลังจากนี้ แต่จำเอาไว้นะ เด็กน้อย ทำตามหัวใจของเจ้า และเจ้าจะไปถึงปลายทางด้วยตัวของเจ้าเอง!” ทิกิพูด

“คุณกำลังพูดถึงอะไรน่ะ?” จีหรานถาม

เมื่อคำพูดหลุดออกจากปากเขา ทิกิก็หายตัวไปทันที

เหมือนตอนที่เธอปรากฏตัวออกมาจากความว่างเปล่า เธอหายตัวไปโดยไม่เหลือร่องรอยไว้

จีหรานมองไปยังจุดที่ทิกิเคยอยู่ สมองขาวโพลน คิดถึงคำพูดของแมวตัวนั้น เขารู้สึกเหมือนตัวเองพลาดอะไรบางอย่างที่สำคัญไป

ก่อนที่เขาจะทันได้วิเคราะห์สิ่งที่ทิกิพูด การแจ้งเตือนก็เริ่มเด้งขึ้นมาในสายตาของเขาอีกครั้ง

[ผู้เล่นจะถูกส่งออกจากดันเจี้ยนภายใน 5 นาที]

[กรุณาเก็บไอเทมที่คุณต้องการเอากลับไปด้วยกับคุณ]

[หมายเหตุ: ไอเทมใด ๆ ที่เกินกว่าน้ำหนักแบกรับสูงสุดจะถูกทิ้งเอาไว้!]

“นี่มันเชี่ยอะไรกันวะเนี่ย?”

การแจ้งเตือนทำให้จีหรานงุนงง และเขาก็เริ่มสบถอยาบคาย

เขารีบคว้าหนังสือสกิลจากร่างของฟรอสทริลและวิ่งตรงไปทางประตูลับที่กระเป๋าสะพายของเขาวางอยู่ก่อนที่จะทันได้มองว่าหนังสือสกิลนั่นคืออะไรด้วยซ้ำ

เขาลากกระเป๋าสะพายของตัวเองออกมาจากประตูลับ จากนั้นก็สะพายกระเป๋าที่ราวกับภูเขาลูกย่อม ๆ เอาไว้และเดินทีละก้าวไปทางโลงศพทองแดง

เขาต้องการไปให้เร็วกว่านี้แต่ไม่สามารถทำได้เพราะน้ำหนักมหาศาลของกระเป๋า

เขาแทบจะเดินไม่ไหว อย่าว่าแต่วิ่งเลย เขาโซเซไปมาระหว่างทาง

ในที่สุด เขาก็ไปถึงโลงศพทองแดงและเหลือเวลาอีกไม่ถึงสองนาที

“โชคดี ยังพอมีเวลา!”

หลังจากเหลือบมองเร็ว ๆ ไปที่เวลาที่ยังเหลืออยู่ จีหรานก็หยุดอยู่หน้าโลงศพทองแดงและดึงเอาน้ำยาที่เขาเก็บเอาไว้ตั้งแต่เริ่มดันเจี้ยนออกมา

[ชื่อ: น้ำยาประโลมใจ]

[ชนิด: ยาน้ำ]

[Rarity: ดีมาก]

[Attributes: เมื่อกินลงไป ผู้กินจะสามารถรักษาสภาวะจิตใจสงบเอาไว้ได้นานเก้าสิบวินาที]

[เงื่อนไขการใช้งาน: ไม่มี]

[หมายเหตุ: มันสามารถต้านทานผลของความกลัวอันรุนแรงได้ แต่ว่าไม่ได้นับว่ามีภูมิต้านทานโดยสมบูรณ์!]

…

จีหรานดื่มน้ำยาราคาสามพันแต้มลงไปในอึกเดียว

หลังจากกินแล้ว เขาก็ผลักเปิดฝาโลงศพทองแดง

เสียงหัวใจเต้นชัดขึ้นทุกวินาที และเมื่อฝาเปิดออกจนสุด มันก็เริ่มดังราวกับตีกลองใหญ่ ๆ เสียงก้องอยู่ในหูจีหราน กระทั่งหัวใจของเขาเองยังเริ่มเต้นพ้องไปกับมันด้วย

หัวใจของจีหรานและหัวใจที่ในโลงศพเต้นเป็นจังหวะเดียวกันไปแล้ว ความรู้สึกหายใจไม่ออกเริ่มก่อตัวขึ้นในอกจีหรานทันที สัญชาตญาณบอกให้เขาอ้าปากออกสูดลมหายใจลึก ๆ แต่เขาสูดอากาศเข้าไปไม่ได้เลย

มันเป็นผลของความหวาดกลัว!

แม้จะมี [น้ำยาประโลมใจ] จีหรานก็ยังทรมานกับผลของดีบัฟชนิดนี้ เขาไม่ได้ตระหนก และยังคาดไว้แล้วว่าจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้

[น้ำยาประโลมใจ] นั้นโดยตัวมันเองก็ใช้การได้ แม้ว่าจีหรานจะมีปัญหากับการหายใจ แต่ว่ามันไม่ได้ถ่วงการเคลื่อนไหวของเขาแต่อย่างใด

เขาลดสายตาลงไปที่หัวใจสีแดงเข้มซึ่งมีขนาดสองเท่าของกำปั้นผู้ชายเต็มวัย แม้ว่าหัวใจจะอยู่นอกร่างกายของมัน มันก็ยังเต้นอย่างทรงพลัง

จีหรานรีบหยิบเอากล่องคริสตัลใบหนึ่งออกมาแล้ววางหัวใจเข้าไปในนั้น เขาไม่กล้ากระทั่งแตะนิ้วลงไปที่หัวใจนั้นโดยตรงระหว่างกระบวนการนี้ ความกลัวยังส่งผลรุนแรงขึ้นทุกวินาที

มันกระทั่งเริ่มมีผลต่อการเคลื่อนไหวของจีหรานในระดับหนึ่งแล้ว ผลของความกลัวขึ้นถึงจุดสูงที่สุดเมื่อจีหรานเก็บหัวใจลงในกล่องได้สำเร็จและปิดฝากล่องลง

เขาถือกล่องเอาไว้ในมือ ร่างกายของเขาเริ่มสั่นและเลือดเริ่มไหลออกจากปากของเขา

[กลัว: คุณอยู่ภายในระยะก่อความหวาดกลัวของศัตรู ระดับ Spirit ของคุณไม่ผ่านการทดสอบ คุณได้รับผลกระทบที่เกิดขึ้น ก่อความเสียหาย 10 แต้มต่อ HP ของคุณ…]

[กลัว: คุณอยู่ภายในระยะก่อความหวาดกลัวของศัตรู ระดับ Spirit ของคุณไม่ผ่านการทดสอบ คุณได้รับผลกระทบที่เกิดขึ้น ก่อความเสียหาย 10 แต้มต่อ HP ของคุณ…]

…

การแจ้งเตือนใหม่ของระบบถล่มครรลองสายตาของจีหราน แต่เขาก็ไม่คิดจะปล่อยมันไป

เขาจะทิ้งกล่องนี่เอาไว้ได้อย่างไรในเมื่อในที่สุดแล้วเขาก็ได้หัวใจนี่มาอยู่ในมือ?

สำหรับคนตระหนี่อย่างเขาแล้ว มันก็เหมือนกับทิ้งขว้างชีวิตของตัวเองเลยทีเดียว

จีหรานดึง [น้ำยารักษาระดับกลาง] ออกมาแล้วกินลงไปในอึกเดียว จากนั้นก็ขวดที่สอง

ของขวัญจากไซมอนนั้นถูกใช้ประโยชน์ในสถานการณ์เช่นนี้

จีหรานกินขวดที่สาม ซึ่งเป็นของส่วนตัวของเขาเองจากดันเจี้ยน [สัตว์ร้ายเร่ร่อน]

เขามองกลับไปที่นาฬิกาจับเวลา เขาไม่เคยอยากให้เวลาหยุดลงมากเท่านี้มาก่อน

แต่ละวินาทีผ่านไป ผลของ [น้ำยารักษาระดับกลาง] ขวดที่สามก็หมดไปครึ่งหนึ่งแล้ว ในที่สุด เวลาก็หยุดลง

แสงสว่างจ้าและภาวะไร้น้ำหนักส่งจีหรานลอยไปอีกครั้ง

เมื่อแสงสว่างส่องไปที่หัวใจนั่น มันก็เต้นช้าลงและเปลี่ยนไปเป็นจังหวะที่มั่นคง

แม้ว่าหัวใจจะยังเต้น แต่ผลของความกลัวนั้นหายไปแล้ว

หัวใจที่เต้นอย่างทรงพลังเปลี่ยนไปเป็นนุ่มนวล และจังหวะช้าลง ราวกับมันสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่น่ากลัวและถูกทำให้กลัวจนแทบหยุดเต้น

การเปลี่ยนแปลงกะทันหันนี้สะดุดความสนใจของจีหราน

 

 

Wufen’s note: ก่อนอื่นเลย สวัสดีปีใหม่ผู้อ่านทุกท่านน้าาา //กอดดด ขอให้เป็นปีที่ดีสำหรับทุกคน สุขภาพกาย ใจ และกระเป๋าตังค์แข็งแรง ๆ ไปทั้งปีเลยยยยยยย  //สาธุ //ส่งมินิฮาร์ทให้ทุกคน

แล้วก็ ขึ้นปีใหม่ ก็มีงานใหม่ ยังปรับตัวไม่ได้เลยยยย //ล้อง

ไหน ขอแบ่งกำลังใจหน่อย ทางนี้คือแห้งเหือดมากกกกก ผลิตไม่ทันแล้ววววววว //ล้องอีกที

191

ขณะที่ความสนใจของจีหรานมุ่งไปที่หัวใจนั่น ข้อมูลเกี่ยวกับหัวใจก็เด้งขึ้นมาตรงหน้า

[ชื่อ: หัวใจปิศาจ]

[ชนิด: อวัยวะ]

[Rarity: Epic*]

[Attributes: ?]

[Effects: ?]

[เงื่อนไขการใช้งาน: ?]

[การนำออกจากดันเจี้ยน: ได้]

[หมายเหตุ: หัวใจนี่ครั้งหนึ่งเคยเป็นของจอมปิศาจ!]

…

เทียบกับข้อมูลที่ได้รับแล้ว จีหรานก็จ้องเป๋งไปที่หัวใจในกล่องคริสตัล สีหน้าของเขาจริงจัง

ไม่เพียงเพราะเครื่องหมายคำถามมากมายที่เขาเห็น แต่ยังเพราะการเปลี่ยนแปลงกะทันหันของจังหวะการเต้นของหัวใจ

การเปลี่ยนแปลงนั้นชัดราวกับเสือร้ายเปลี่ยนไปเป็นกระต่ายเชื่องเชื่อ

จีหรานเชื่อว่าเขาต้องใช้วิธีการพิเศษในการเก็บหัวใจนี่เอาไว้ แต่หลังจากนั้นล่ะ?

เขาไม่ได้กังวลเรื่องนั้นแล้ว จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดถึงเหตุผลที่ [หัวใจปิศาจ] เต้นต่างออกไป

“ทำไมมันถึงเปลี่ยน?”

จีหรานมองการแจ้งเตือนโดยไม่รู้ตัว แต่ว่าไม่มีอะไรพูดถึงส่วนนี้เลย

“เป็นบั๊กเหรอ? หรือว่ามีการตั้งค่าลับที่ฉันไม่รู้มาก่อน?” เขาเดา

เมื่อไม่มีข้อมูลอื่น เขาก็หาเหตุผลอธิบายไม่ได้

เขาขมวดคิ้วแน่นอย่างไม่พอใจที่ไร้ความสามารถ แต่ก็ต้องเก็บคำถามนี้เอาไว้เพื่อรอเวลา

ในเวลาเดียวกัน เขาวางหัวใจลงตรงจุดที่สะอาด ๆ ในอู่รถ

ตามที่นิโคเรอิแนะนำ เขาไม่จำเป็นต้องรีบร้อนปลูกหัวใจดวงนี้เข้าไปในร่างตัวเอง เขาเชื่อว่านิโคเรอิไม่ใช่คนที่จะทำหรือพูดอะไรโดยไม่มีเหตุผล ต้องมีคำอธิบายสำหรับการเตือนนี้ของเธอ

หลังจากวาง [หัวใจปิศาจ] ลงแล้ว จีหรานก็เงยหน้าขึ้นตรวจสอบระดับของการปิดดันเจี้ยน

[ดันเจี้ยนพิเศษ: ผู้ช่วยของหมอผี]

[ชนิดของดันเจี้ยน: ดันเจี้ยนภารกิจ]

[ระดับความยากของดันเจี้ยน: ต่ำ]

[ภารกิจหลัก: เป็นผู้ช่วยของหมอผีนานสามเดือน]

[ภารกิจสำเร็จ: 100% (ระดับรางวัล: F)]

[ภารกิจย่อยที่ 1: งานประจำของชาแมน!]

[ภารกิจสำเร็จ: 100% (ระดับรางวัล: F→E)]

[ภารกิจย่อยที่ 2: สิ่งของของชาแมน!]

[ภารกิจสำเร็จ: 100% (ระดับรางวัล: E→D)]

[ความสามารถในการต่อสู้: ดีมาก (ระดับรางวัล:D→C)]

[ความสามารถในการสำรวจ: ทั่วไป]

[ระดับรางวัลพิเศษ 1: ปิดดันเจี้ยนได้รวดเร็ว (ระดับรางวัล:C→B)]

[ระดับรางวัลพิเศษ 2: ทำภารกิจหลักพิเศษสำเร็จ: กลับสู่เกาะอัลคาทราซ (ระดับรางวัล:B→A)]

[ระดับรางวัลพิเศษ 3: สังหาร “นักฆ่าเยือกแข็ง” วิลโก้ (ระดับรางวัล:A→S)]

[ระดับรางวัลพิเศษ 4: สังหาร “วิญญาณ” กิลเฟรน แฮทช์ (ระดับรางวัล:S→SS)]

[ระดับรางวัลพิเศษ 2: สังหาร “ผู้บุกรุก” ฟรอสทริล (ระดับรางวัล:SS→SSS) ชื่อเสียง +1]

[ระดับสุดท้ายของผู้เล่น: SSS]

[คำนวณรางวัลที่ได้รับจากดันเจี้ยนพิเศษของผู้เล่น…]

[รางวัลจากดันเจี้ยนพิเศษของผู้เล่นมีดังนี้…]

[Points: 10,000, Skill Points: 6, Golden Skill Points: 1; Golden Attribute Points: 1]

[ได้สิทธิ์เข้าสู่ดันเจี้ยนพิเศษ: ผู้ช่วยของหมอผี II]

[หมายเหตุ: ชื่อเสียงของผู้เล่นถึง 5 คุณได้รับชื่อเสียงภายใต้นามของคุณ คนพื้นถิ่นบางส่วนจะจดจำคุณได้]

…

เพราะดันเจี้ยนพิเศษนั้นมีระดับความยากของดันเจี้ยนที่สอง ถึงแม้ว่าระดับรางวัลสุดท้ายจะเป็น SSS แต่รางวัลก็นับว่าต่ำกว่าเมื่อเทียบกับรางวัลจากดันเจี้ยนที่สี่ [คุกบนเกาะ]

ระดับความยากต่างกัน รางวัลต่างกัน จีหรานรู้เรื่องนี้นานแล้ว ดังนั้นหลังจากตรวจดูระดับรางวัลดันเจี้ยนอีกครั้ง เขาก็หันไปสนใจดันเจี้ยนพิเศษใหม่ที่ได้รับมา [ผู้ช่วยของหมอผี II]

[ดันเจี้ยนพิเศษ: ผู้ช่วยของหมอผี II]

[ผู้ช่วยของหมอผี II: เวลาผ่านไปรวดเร็ว สองปีแล้วตั้งแต่เรื่องราวครั้งสุดท้าย และโลกเวทย์มนต์ก็ผ่านการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ นิโคเรอิและห้าสมาคมหลักล้วนปลีกตัวออกจากการรับรู้ของคนทั่วไป มีโจรคู่หนึ่งเริ่มก่อเรื่องไม่ดีบนชายฝั่งตะวันตก เอลลี่ โจนส์ ส่งจดหมายถึงคุณเพื่อขอความช่วยเหลือ…]

[ภารกิจหลัก: เริ่มต้นหลังจากเข้าสู่ดันเจี้ยน]

[หมายเหตุ 1: ผู้ช่วยของหมอผี II นั้นอยู่ในจักรวาลเดียวกันกับ ผู้ช่วยของหมอผีและคุกบนเกาะ]

[หมายเหตุ 2: ดันเจี้ยนพิเศษจะไม่นับเป็นจำนวนครั้งการเข้าดันเจี้ยนของผู้เล่น]

[หมายเหตุ 3: ดันเจี้ยนพิเศษที่สองนี้อยู่ในจักรวาลเดียวกัน ดังนั้นระดับความยากจึงเทียบเท่ากับดันเจี้ยนพิเศษแรกของผู้เล่น +1]

[หมายเหตุ 4: ดันเจี้ยนพิเศษมีเงื่อนไขให้ผู้เล่นต้องผ่านดันเจี้ยนแบบเดี่ยวหรือดันเจี้ยนแบบกลุ่มก่อน หลังจากหมดระยะคูลดาวน์ดันเจี้ยน ดันเจี้ยนจะเริ่มขึ้นโดยอัตโนมัติ]

[หมายเหตุ 5: ดันเจี้ยนพิเศษนั้นเลือกได้ว่าจะเป็นดันเจี้ยนแบบเดี่ยวหรือแบบกลุ่ม ดันเจี้ยนแบบกลุ่มนั้นจะให้สิทธิสมาชิกในกลุ่มเท่าเทียมกัน เป็นฝ่ายเดียวกันกับเจ้าของดันเจี้ยนพิเศษ และระดับความยากของภารกิจหลักจะคิดตามจำนวนครั้งการเข้าดันเจี้ยนที่ต่างกันไปของผู้เล่นแต่ละคน]

[หมายเหตุ 6: หากผู้เล่นทำภารกิจหลักของดันเจี้ยนพิเศษล้มเหลว จะต้องได้รับโทษเทียบเท่ากับจำนวนครั้งการเข้าดันเจี้ยนปัจจุบันของผู้เล่น]

…

ดันเจี้ยนพิเศษอีกดันเจี้ยนหนึ่งบนจักรวาลเดียวกัน แตกต่างไปจากดันเจี้ยนพิเศษแรกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แต่ว่า ความสนใจของจีหรานนั้นอยู่ที่ปูมหลังของดันเจี้ยนพิเศษ

“เรอิและห้าสมาคมหลักถอนตัว? นี่เป็นเพราะ “สิ่งนั้น”?” จีหรานพึมพำ

เขาสนิทกับไซมอน แต่ว่าไม่ได้ถามถึงเรื่องนั้นโดยตรง

ไซมอนรู้ว่า “สิ่งนั้น” คืออะไร แต่กลับบอกปัดจีหรานโดยบอกเขาว่าได้สัญญากับนิโคเรอิเอาไว้ว่าจะไม่บอกอะไรเขาทั้งนั้น

ตอนที่ไซมอนพูดถึง “สิ่งนั้น” ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตระหนกและสับสนซึ่งเพียงพอที่จะบอกว่า “สิ่งนั้น” มีพลังอำนาจแค่ไหน

การที่กระทั่งนิโคเรอิยังต้องร่วมมือกับห้าสมาคมหลักเมื่อเผชิญหน้ากับ “สิ่งนั้น” ถึงแม้ว่าตัวเธอเองจะมีพลังสูงส่งอยู่แล้วก็ตาม ย่อมยืนยันความน่ากลัวของ “สิ่งนั้น”

ตอนที่จีหรานออกจากดันเจี้ยน เขาก็ยังไม่รู้ว่า “สิ่งนั้น” หมายถึงอะไร

“พลังและน่ากลัวหมายถึงรางวัลมากขึ้นอีก! โอกาสและความเสี่ยงนั้นอยู่บนแกนเดียวกัน แต่ด้วยระดับพลังตอนนี้ของฉัน ฉันไม่มีคุณสมบัติจะเข้าร่วมกับพวกเขาด้วยซ้ำ!”

จีหรานอดไม่ได้ที่จะหรี่ตามองคำอธิบายปูมหลังของดันเจี้ยน

หลังจากเข้าดันเจี้ยนมาหลายครั้ง เขาก็เข้าใจแรงจูงใจของเกมใต้ดินนี่ รางวัลนั้นขึ้นกับความเสี่ยงที่เขารับ

หากเขายอมเสี่ยงและสามารถรอดจากความตายมาได้ รางวัลของเขาก็มากมายขึ้น

จีหรานนั้นรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่ตนเองนั้นไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเข้าดันเจี้ยนพิเศษใหม่

“ฉันสงสัย… หากฉันทำภารกิจหลักสำเร็จ จะมีหนทางติดต่อกับเรอิได้หรือเปล่า?” จีหรานพึมพำกับตัวเอง

นิโครเรอิและสมาคมทั้งห้านั้นย่อมไม่เพียงแค่ปลีกตัวไปโดยไม่มีเหตุผล มันน่าจะมีเงื่อนงำและร่องรอยบางอย่างทิ้งเอาไว้ ตัวอย่างเช่น สถานที่สุดท้ายที่เรอิอยู่

กรอบเวลาของดันเจี้ยนคือสองปีให้หลัง ซึ่งลดความมั่นใจของจีหรานไปกว่าครึ่ง

เวลานั้นเป็นสิ่งน่ากลัว เมื่อมันผ่านไป ทะเลกลายเป็นสวนมัลเบอร์รี่ และภูเขากลับราบเรียบได้โดยง่าย เงื่อนงำเล็ก ๆ นั้นอาจจะเป็นสิ่งไม่รอดพ้นเงื้อมมือแห่งเวลา

และยังมีพลังอันน่ากลัวของ “สิ่งนั้น” จีหรานจะแข็งแกร่งพอที่จะเผชิญหน้ากับมันหรือไม่?

ต้องขอบคุณ [ผู้ช่วยของหมอผี] จีหรานนั้นจึงได้เข้าใจว่าตนเองแข็งแกร่งเพียงใดในโลกนั้น

เขาเองนั้นอย่างมากก็เทียบได้กับสมาชิกคนหนึ่งของห้าสมาคมเท่านั้น

ยังมีช่องว่างระหว่างเขากับคนระดับสูงของสมาคมอีกมาก

มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเผชิญหน้ากับ “สิ่งนั้น” ด้วยระดับความแข็งแกร่งของเขาตอนนี้ นอกเสียจากนิโคเรอิจะเชิญเขาเข้าร่วมภารกิจหลักด้วยตัวเธอเอง

แน่นอนว่า นี่ย่อมเป็นเพราะระดับความยากของดันเจี้ยน หากดันเจี้ยนพิเศษนั้นมีระดับความยากที่เจ็ดหรือแปดครั้งของการเข้าดันเจี้ยน กระทั่งจีหราน ที่ไร้ความสามารถในการเผชิญหน้ามัน ก็คงได้แต่พยายามอย่างที่สุดเพื่อให้รอดชีวิต

“ความแข็งแกร่ง… ความแข็งแกร่ง!” จีหรานพึมพำเบา ๆ น้ำเสียงเบา ๆ นั้นมั่นใจมากขึ้น

เขาเป็นคนที่ยึดมั่นในการตัดสินใจเมื่อตั้งใจกับเรื่องใดไปแล้ว

ความกระวนกระวายมีแต่ทำให้เขาพัฒนาขึ้นเท่านั้น

จีหรานสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วมองที่รางวัลใหญ่ที่สุดที่ได้จากดันเจี้ยน มันเป็นวิธีเดียวที่เขาจะเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองได้

เขาเห็นหนังสือปริศนาจากในห้องนั้น อุปกรณ์ทดลองและลูกบอลคริสตัล

เขาสามารถนำทุกอย่างกลับมาได้ เขายังเกือบจะเอาโต๊ะทดลองนั่นกลับมาด้วยหากแบกไหว

สำหรับจีหราน ทุกอย่างที่เขาไม่รู้จักนั้นมีคุณค่าในตัวเอง แม้ว่าจะขายไม่ได้ แต่มันก็ยังคงมีคุณค่ามาก

หนังสือส่วนหนึ่งที่เขาอ่านได้นั้นเพียงพอให้เขาบรรลุเป้าหมายระยะยาวของเขาได้

“ฉันต้องเพิ่มระดับ [ความรู้เกี่ยวกับเวทย์มนต์] ไปเป็นระดับมืออาชีพ ดังนั้นตอนนี้ก็ได้เวลาเรียนหนังสือแล้ว!” เขาพูดกับตัวเอง

ก่อนที่เขาจะทันได้พลิกหน้าหนังสือ เขาก็ถูกการแจ้งเตือนข้อความถล่มใส่เสียก่อน

192 

ในฮาร์เวสต์อินน์ ราเชลกำลังตรวจดูแก้วแต่ละใบที่เธอเพิ่งล้างอย่างละเอียด

แม้ว่าโรงพักแรมแห่งนี้จะไม่ครึกครื้นเท่าตอนที่จีหรานมาครั้งสุดท้าย เขาก็ชอบบรรยากาศสงบแบบนี้มากกว่า

ราเชลไม่เห็นด้วย เพราะนี่มันหมายถึงการค้าไม่ดีสำหรับเธอ คนที่ทำให้เป็นอย่างนี้ย่อมไม่ได้รับการปฏิบัติดี ๆ จากราเชล

“ยินดีต้อนรับ” เธอทักทายจีหรานอย่างเย็นชาสุด ๆ ไม่แม้กระทั่งจะหันมามองเพราะระบบแจ้งเตือนเธอทันทีที่จีหรานเข้ามาในห้อง

“หวัดดี ราเชล!”

จีหรานรู้ดีว่าทำไมเธอถึงเย็นชากับเขานัก ดังนั้นจึงไม่ได้มีท่าทางไม่พอใจใด หลังจากตอบอย่างสุภาพแล้วเขาก็เดินไปยังโต๊ะที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนนั่งอยู่ ซึ่งเป็นหนึ่งในโต๊ะที่ไกลจากบาร์ที่สุด

ในฐานะหนึ่งในผู้สมรู้ร่วมคิดที่ทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ อู๋ฝ่าอู๋เทียนนั้นแย่ยิ่งกว่าจีหราน แก้วน้ำเปล่าตรงหน้าของเขายืนยันเรื่องนี้ได้

สำหรับนักดื่มคนหนึ่งแล้ว รสชาติของน้ำเปล่านี่ราวกับความตาย

เมื่อจีหรานเดินเข้าไป อู๋ฝ่าอู๋เทียนก็โบกมือให้อย่างไร้ชีวิตชีวา

“ทางนี้ 2567”

ไม่เหมือนอู๋ฝ่าอู๋เทียน ที่อีกด้านของโต๊ะนั้นมีผู้เล่นเก่าแก่อีกหนึ่งคนที่ทักทายจีหรานอย่างดี ผู้ชายคนนี้ดูคุ้นหน้า

“หวัดดี ฉันฮานส์ พวกเราเคยพบกันที่นี่มาก่อนแล้ว!” ฮานส์ลุกขึ้นยืนแล้วแนะนำตัวเอง ยื่นมือออกไปจับมือกับจีหราน

“2567!” จีหรานแนะนำตัวเองอีกครั้งขณะจับมือกับเขา

แม้ว่าเขาจะรู้ฉายาของฮานส์อยู่แล้ว แต่มันก็เป็นมารยาทพึงกระทำ

จากนั้นเขาก็หันไปหาอู๋ฝ่าอู๋เทียน

“อู๋ฝ่าอู๋เทียน: มีภารกิจทหารรับจ้าง ฉันอยากคุยกะนายตัวตัว ฮาร์เวสต์อินน์นะ!”

จากข้อความที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนส่งถึงจีหรานและการพบฮานส์อยู่กับพวกเขาด้วย มันก็ง่ายที่จะเดาว่าใครคือผู้ว่าจ้าง

จีหรานรอให้อู๋ฝ่าอู๋เทียนอธิบายลักษณะงาน

“เพราะองค์กรนักฆ่าที่นายพบน่ะ ผู้เล่นทุกคนที่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นก็ระแวงมากขึ้น ดูที่ราเชลทำโทษฉันสิ?” อู๋ฝ่าอู๋เทียนฟ้องอย่างขมขื่น ชี้ไปที่แก้วน้ำตรงหน้า

จีหรานมองเขาอย่างรำคาญ แต่อู๋ฝ่าอู๋เทียนก็เลิกเล่นและพูดต่อ “มันเป็นเรื่องดี อย่างน้อยพวกเราก็ได้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วระมัดระวังตัวมากขึ้น ฉันหวังว่าหลังจากนี้จะไม่มีเหยื่อเพิ่มขึ้นแล้ว เรื่องนี้ยังทำให้พวกเรามีโอกาสตามหาองค์กรนั่นด้วย เอาละ นั่นก็ยังเป็นปัญหาอยู่น่ะนะ ทุกคนเริ่มสงสัยกันและกัน และภารกิจรับจ้างง่าย ๆ ก็กลายเป็นยากขึ้นเพราะเรื่องนั้น!”

“ฮานส์ก็มีปัญหาแบบเดียวกัน เขาต้องการความช่วยเหลือเพื่อผ่านดันเจี้ยนเจ้าปัญหา แต่เขาไม่เชื่อคนอื่นนอกจากฉัน!”

กริยาของอู๋ฝ่าอู๋เทียนเปลี่ยนไปเป็นจริงจังเมื่อคุยเรื่องงาน

ดันเจี้ยนเจ้าปัญหา? จีหรานประหลาดใจ

น่าจะเป็นดันเจี้ยนพิเศษ ไม่อย่างนั้น มันจะไปมีปัญหาได้อย่างไรในเมื่อมันยังไม่ทันเริ่ม?

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าฮานส์ก็รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับอะไรเมื่อกลับเข้าไปในดันเจี้ยน มันย่อมเป็นไปไม่ได้กับดันเจี้ยนปกติ มีเพียงดันเจี้ยนพิเศษที่ผู้เล่นจะรู้อยู่บ้างแล้วว่าดันเจี้ยนนั้นเป็นอย่างไร

ดันเจี้ยนสร้างชื่อก็เช่นกัน แต่พวกเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปเป็นกลุ่ม

ผู้เล่นแต่ละคนต้องมีม้วนคาถาเพื่อที่จะเข้าดันเจี้ยนได้

“เป็นดันเจี้ยนพิเศษใช่ไหม?” จีหรานถามฮานส์เบา ๆ หลังจากมองที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนอีกครั้ง

หากฮานส์ยินดีเชื่อใจเขา อย่างนั้นจีหรานก็เช่นกัน ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เขายินดีเผยบางอย่างที่นับว่าเป็นความลับออกไป

และฮานส์ก็ดูมีปฏิกิริยาตอบรับที่ดี

อู๋ฝ่าอู๋เทียนเองก็ไม่ได้แปลกหน้ากับดันเจี้ยนพิเศษเช่นกัน เมื่อนึกถึงการปิดดันเจี้ยนของเขาแล้ว สิ่งที่ดูประหลาดกับผู้เล่นใหม่ย่อมไม่ใช่กับเขา

ฮานส์มองจีหรานอย่างประหลาดใจ เขาประหลาดใจที่จีหรานรู้ว่ามีดันเจี้ยนพิเศษอยู่

เขาไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเรื่องนี้ ดังนั้นฮานส์จึงพยักหน้า อู๋ฝ่าอู๋เทียนเลิกดึงหน้านิ่ง

เขาไม่ประหลาดใจที่จีหรานรู้เรื่องดันเจี้ยนพิเศษ

อู๋ฝ่าอู๋เทียนนั้นพูดคุยกับจีหรานเยอะที่สุดแล้ว ดังนั้นจึงสามารถเดาสถานการณ์ของจีหรานได้จากไอเทมที่เขานำออกขาย

“ดันเจียนพิเศษที่กระทั่งอู๋ฝ่าอู๋เทียนยังต้องการความช่วยเหลือในการปิดดันเจี้ยน? ดูเหมือนดันเจี้ยนพิเศษนี่จะพิเศษยิ่งกว่าที่ผมคิดเอาไว้!” จีหรานเสริม

“นั่นเป็นเพราะว่าดันเจี้ยนนี้มีข้อจำกัดน่ะ อย่างแรกเลย พวกเราไม่สามารถนำอุปกรณ์อะไรติดตัวไปได้ สอง พวกเราต้องเริ่มต้นจากการเป็นนักโทษตั้งแต่แรกเลย!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพยักหน้าขณะสรุปสถานการณ์ให้จีหราน

พวกเขาไม่สามารถนำอุปกรณ์หรือไอเทมใด ๆ เข้าไปในดันเจี้ยน? พวกเขาอยู่ในคุก?

คิ้วของจีหรานขมวดเข้าหากันเมื่อฟังอู๋ฝ่าอู๋เทียน

จีหรานไม่ปฏิเสธความสำคัญของอุปกรณ์และไอเทมต่าง ๆ ของเขา

เขาพึ่งพา[Primus Arm] อยู่หลายครั้งเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ และเขายังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าต้องถอดอุปกรณ์ทั้งหมดแล้วเขาจะเป็นอย่างไร

ถ้าผู้เล่นเข้าไปในดันเจี้ยนตัวเปล่า ระดับพลังย่อมลดลงอย่างน้อยก็หกระดับ

นั่นเป็นข้อสรุปที่จีหรานได้หลังจากคำนวณสั้น ๆ

หากเขาเพิ่มข้อจำกัดของการเป็นนักโทษตั้งแต่เริ่มดันเจี้ยนเข้าไปด้วย เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมอู๋ฝ่าอู๋เทียนถึงเรียกดันเจี้ยนพิเศษเจ้าปัญหา

จีหรานคงเรียกว่าเป็นดันเจี้ยนมรณะแล้ว

แต่ว่า มีความสงสัยหนึ่งลุกโพลงอยู่ในใจเขา และเขาไม่คิดจะปิดบัง

“ถึงดันเจี้ยนพิเศษจะต่างไปจากดันเจี้ยนธรรมดา แต่ตามที่ผมเข้าใจ มันก็ไม่ควรยากขนาดนั้นหรือเปล่า?”

จีหรานมองฮานส์ ที่เป็นคนเรียกพวกเขาออกมา

“อ่ะ 2567 ดูเอาเอง”

ฮานส์ยิ้มอย่างจนปัญญาขณะส่งภาพจับหน้าจอของข้อมูลดันเจี้ยนให้จีหราน

[ผู้เล่น‘ฮานส์’ ระดับรางวัลสุดท้าย: SSS]

[คุณได้สิทธิ์เข้าดันเจี้ยนพิเศษ]

[ดันเจี้ยนพิเศษ: หนีจากอาณาเขตปกครองของมอร์โก้]

[หนีจากอาณาเขตปกครองของมอร์โก้: คุณเดิมเป็นหนึ่งในทหารราบระดับยอดเยี่ยมของแกรนด์ดยุกมอร์โก้ แต่คุณขโมยสมบัติของแกรนด์ดยุกมาจากคลังสมบัติของเขาระหว่างสงคราม นี่ทำให้แกรนด์ดยุกมอร์โก้โกรธมากจนส่งมือดีที่สุดของเขาออกมาและจับตัวคุณไว้เพื่อยึดสมบัติที่ถูกขโมยไปกลับคืนมา คุณถูกโยนเข้าคุกและแกรนด์ดยุกมอร์โก้ก็วางแผนจะสังหารคุณทิ้งเมื่อสงครามจบลง…]

[หมายเหตุ: เพราะการขโมยครั้งนั้นของคุณ ไอเทมทั้งหมดของคุณจะมีความเสี่ยงที่จะถูกยึดไว้ ดังนั้นกรุณาเลือกอุปกรณ์อย่างระมัดระวัง]

…

จีหรานกวาดตาผ่านข้อความทั่วไป ไปเพ่งความสนใจที่ข้อมูลสำคัญน้อยนิด

เมื่ออ่านจบ คิ้วของเขาก็ขมวดแน่นกว่าเดิม

คำถามหนึ่งของเขาได้รับคำตอบแล้ว แต่อีกคำถามผุดขึ้นมาแทน

“คุณถูกจับก่อนที่ดันเจี้ยนจะจบลง? หรือว่า…” เขาถาม

 

 

 

Wufen’s note: นั่นสินะ หรือว่า… หรือว่าอะไรอ่ะะะ… ว้า ค้างงงงงงงงง สินะ ๆๆๆ //หัวเราะ

ตอนก่อน ๆ ไม่ค้างเสียหน่อย นี่ แบบนี้สิ เรียกว่าค้าง

ตอนนี้สั้นหน่อยนะ มันมาแค่นี้อ่ะ ไม่ได้ตัดอะไรออกไปเลยนะ จริง ๆ

193 

กับคำถามของจีหราน สีหน้าบิดเบี้ยวบนใบหน้าของฮานส์ก็ยิ่งดูแย่กว่าเดิม

“ฉันคำนวณเวลาดูแล้วก่อนที่จะเข้าคลังสมบัติไป ก่อนที่ภารกิจหลักจะสำเร็จและนับถอยหลังห้านาที! ทหารยามกลับสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ และพวกมันก็ไล่ตามฉันมา ตอนที่พวกมันเข้ามาในคลังสมบัติ เวลาของฉันก็หมดลงพอดี!”

“ฉันคิดว่าตัวเองจะบังเอิญได้รับรางวัลใหญ่ แต่มันกลับเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้นจริง ๆ ไม่มีรางวัลอะไรเลย การกระทำของฉันทำให้ระดับรางวัลสุดท้ายกระโดดขึ้นไปถึงสามขั้น และยังปลดล็อกดันเจี้ยนพิเศษ แต่ว่ารางวัลทั้งหมดที่ฉันเอากลับมาด้วยหายไปหมดเลย! ฉันกลับมาพร้อมกลับกระเป๋าเปล่า ๆ แทน!” ฮานส์พูด

หัวใจของจีหรานหล่นไปตามคำพูดของเขา

“การกลับมาที่ห้องพักนั้นไม่ปลอดภัย จากสถานการณ์แล้ว การที่เหล่าคนพื้นถิ่นขวางทางคุณเอาไว้ได้ การกลับมาอย่างฉับพลันของคุณนั้นเป็นแค่ลดโทษตายเอาไว้ คุณย่อมต้องรับการลงโทษในสักรูปแบบ”

จีหรานลังเลเรื่องการใช้คำว่า ลงโทษ เพราะว่าการกระทำของฮานส์และคำอธิบายดันเจี้ยน แต่เขารู้สึกเช่นนั้น

เขานึกย้อนถึงตอนที่เขากลับมาจากดันเจี้ยนของตัวเองและการที่ [หัวใจปิศาจ] ที่ราวกับเสือร้ายเปลี่ยนไปเป็นกระต่ายเชื่อง

แม้ว่าทั้งสองกรณีจะไม่เกี่ยวข้องกันในสักทาง แต่ความคิดนั้นก็ผุดขึ้นในใจเขาไม่หยุด

เขาถอนหายใจก่อนจะรวบรวมความคิด

“ภารกิจต่อไปของคุณคือการกลับเข้าไปในดันเจี้ยนนั้น?” จีหรานถาม

“ถูกต้อง!” ฮานส์พยักหน้า

“ค่าตอบแทนล่ะ?” จีหรานถามตรง ๆ

อู๋ฝ่าอู๋เทียนนั้นชี้แจงเรื่องเหล่านี้หมดแล้ว มันเป็นภารกิจรับจ้าง ดังนั้นย่อมต้องมีรางวัลตอบแทน ยิ่งความเสี่ยงสูง รางวัลยิ่งต้องมีราคา

“นี่!”

ภาพจับหน้าจอภาพหนึ่งถูกส่งมาในกล่องข้อความของจีหราน มันเป็นหนังสือสกิลสีส้ม

ชื่อของมันคือ [Blade Kick]

หนังสือสกิลระดับหายาก?

จีหรานมองฮานส์อย่างตกตะลึง เขาไม่เคยคิดเอาไว้เลยว่าฮานส์จะเสนอหนังสือสกิลระดับหายากเป็นรางวัล

จากเท่าที่จีหรานเข้าใจ ค่าตอบแทนของทหารรับจ้างมักจะอยู่ที่ราว ๆ 30,000 Points กับอีก 7 หรือ 8 Skill Points

หนังสือสกิลระดับหายากนั้นเกินกว่ารางวัลเท่านั้นไปเยอะมาก

“อย่ามองฉันอย่างนั้นสิ ฉันเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ชื่นชอบการผจญภัยที่สุด ฉันผ่านมาแล้วหกดันเจี้ยน ดังนั้นก็เลยมีของดี ๆ อยู่ในมือบ้างเหมือนกัน! นอกจากนี้ ภารกิจนี้ยังมีความเสี่ยงในตัวเอง หากฉันไม่เพิ่มค่าตอบแทนขึ้นสักนิด ฉันก็คิดว่าคุณอาจจะไม่ยอมรับภารกิจนี้!” ฮานส์สารภาพ

จีหรานยังคิดอยู่ ไตร่ตรองผลดีและผลเสียหากเขายอมรับภารกิจนี้

หลังจากผ่านดันเจี้ยนปกติอีกหนึ่งครั้ง เขาก็ต้องกลับไปที่จักรวาล [ผู้ช่วยของหมอผี II] และหากเขาต้องการได้ของดี ๆ จากในนั้น เขาอย่างน้อยก็ต้องแข็งแกร่งกว่าตอนนี้สามเท่า ไม่อย่างนั้นเขาก็ไม่มีกระทั่งคุณสมบัติที่จะเข้าไปในดันเจี้ยนด้วยซ้ำ

จีหรานนั้นไม่มั่นใจว่าจะถึงระดับนั้นได้หลังจากผ่านดันเจี้ยนทั่วไปหนึ่งดันเจี้ยน แต่หากเป็นดันเจี้ยนพิเศษล่ะก็… อย่างนั้นความมั่นใจของเขาก็เพิ่มมากขึ้น

การเข้าดันเจี้ยนพิเศษครั้งนี้นั้นจะนับเป็นหนึ่งคูลดาวน์ดันเจี้ยนทั่วไป ซึ่งไม่ได้นับเป็นดันเจี้ยนพิเศษที่เขาได้รับมาเอง

ส่วนความเสี่ยง จีหรานนั้นย่อมพยายามอย่างเต็มที่สำรวจทุกภารกิจย่อยและภารกิจสร้างชื่อเสียงซึ่งก็มีความเสี่ยงอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว

นอกจากนี้ เขายังได้รับหนังสือสกิลหายากก่อนที่จะเข้าไปในดันเจี้ยน และยังเป็นสกิลโจมตีที่เขาขาดแคลนด้วย

นี่มากพอที่จะโน้มน้าวเขาแล้ว แต่ว่าก่อนที่เขาจะตอบตกลง ก็ยังมีอีกสองสามคำถามที่ต้องรู้ก่อน

“ของที่ผมเก็บได้จากในดันเจี้ยนทั้งหมดเป็นของผม ถูกต้องไหม?” เขาถาม

“นั่นเป็นกฎที่ไม่ได้เขียนเอาไว้ในหมู่เหล่าผู้เล่นอยู่แล้ว ทุกอย่างที่เก็บมาเองล้วนเป็นของตัวเอง ทั้งหมดที่คุณต้องทำก็คือทำภารกิจให้สำเร็จและดูแลความปลอดภัยของฉันตลอดดันเจี้ยน” ฮานส์ยืนยัน

“ตกลง!” จีหรานยื่นมือขวาออกไปจับมือกับเขา

“ราเชล! ขอเหล้าหน่อย! พวกเราเพิ่งทำข้อตกลงครั้งใหญ่กันสำเร็จ ต้องฉลองหน่อยแล้ว!”

อู๋ฝ่าอู๋เทียนที่เงียบอยู่เป็นนานจู่ ๆ ก็ส่งเสียงดังอย่างยินดี

“เครื่องดื่มกับอาหารของนายกับ 2567 จะคิดราคาสองเท่า!” ราเชลพูดอย่างเย็นชา

“สองเท่า? ไม่เอาน่า ราเชล! ทำไมเธอใจร้ายแบบนี้เล่า? นี่ไม่ยุติธรรมเลยนะที่รัก! มาน่า ถือว่าเห็นแก่อดีตของเรา! นะ…” อู๋ฝ่าอู๋เทียนขอร้องด้วยสีหน้าลูกหมา

“ก็เพราะเห็นแก่อดีตน่ะสิ! พวกนายสองคนถึงยังเข้ามาในนี้ได้ และที่นายติดหนี้ฉันเอาไว้นายก็ต้องจ่ายดอกเบี้ยสองเท่าด้วย!” ราเชลบอกอู๋ฝ่าอู๋เทียนด้วยน้ำเสียงเย็นกว่าเดิม

“โอ้ ไม่นะ!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนคร่ำครวญเสียงดังก่อนจะนอนแผ่ไปบนโต๊ะอย่างจนปัญญา

จีหรานยิ้มให้กับละครฉากเล็กนี่

เขาไม่ได้รู้สึกอะไรนอกไปจากขอบคุณอู๋ฝ่าอู๋เทียน เพื่อนเพียงคนเดียวในเกมนี้ของเขา

ถึงไม่มีรางวัลของฮานส์ หากอู๋ฝ่าอู๋เทียนพยายามโน้มน้าวจีหราน ก็มีโอกาสสูงมากที่จีหรานจะยอมเข้าดันเจี้ยนด้วย อู๋ฝ่าอู๋เทียนกลับไม่ได้พยายามโน้มน้าวเขา

กลับกัน เขาให้จีหรานตกลงกับฮานส์ด้วยตัวเอง

จีหรานรู้สึกพอใจในตัวอู๋ฝ่าอู๋เทียนขึ้นอีกครั้ง กับวิธีการที่เขาจัดการกับธุรกิจและกฎที่เขายึดถือ

ส่วนพฤติกรรมอ่อนให้แก่ราเชลของอู๋ฝ่าอู๋เทียนนั้น มีแต่คนตาบอดเท่านั้นที่มองไม่เห็นว่าระหว่างทั้งสองคนนั้นมีเรื่องราวกระอักกระอ่วนระหว่างกันอยู่

จีหรานนั่งดื่มเบียร์อยู่ที่โต๊ะ ราคาเบียร์แก้วนี้เป็นสองเท่าแม้ว่าอู๋ฝ่าอู๋เทียนจะดราม่าและขอร้องอย่างน่าสงสารเพียงใด ทั้งสามคนปรึกษาและตกลงเวลาเข้าดันเจี้ยนกันต่อ

ในเมื่อคราวนี้มันเป็นดันเจี้ยนแบบกลุ่ม พวกเขาก็ต้องเข้าดันเจี้ยนด้วยการตั้งค่าแบบกลุ่ม

จีหรานนั้นเพิ่งเข้าดันเจี้ยนแบบกลุ่ม [คุกบนเกาะ] ไปเมื่อสองสัปดาห์ก่อน และมันก็ยังติดคูลดาวน์ ดังนั้นเขาจึงต้องรออย่างน้อยอีกสองสัปดาห์เพื่อให้หมดระยะคูลดาวน์ หากเขาต้องการเข้าดันเจี้ยนแบบกลุ่มอีกครั้ง และอู๋ฝ่าอู๋เทียนเองก็เช่นกัน

แผนการใหม่ไม่ได้กระทบกับแผนการเดิมของจีหราน

ในใจของเขาเต็มไปด้วยทุกสิ่งที่ต้องทำในสองสัปดาห์ถัดไป เขารีบดื่มเบียร์จนหมดและออกจากฮาร์เวสต์อินน์หลังจากบอกลาฮานส์ อู๋ฝ่าอู๋เทียน และราเชล

เขาขึ้นรถไฟโดยไม่ชักช้าและรีบกลับไปที่บ้านในเกมของตัวเอง 13 ถนนหัวเวย

ตอนที่จีหรานไปถึงประตู เขาก็จับจิตสังหารได้

“ใครน่ะ? ออกมานะ!” เขาตะโกนไปทางทิศที่จิตสังหารแผ่ออกมาซึ่งเป็นหนึ่งในมุมมืดของอู่รถของเขา

มือหนึ่งของเขาจับ [Python-W2] เอาไว้ขณะความคิดหนึ่งก่อตัวขึ้นในใจ

“องค์กรนักฆ่างั้นรึ?”

มันสรุปออกมาได้โดยง่ายและรวดเร็ว ในเมื่อเขาไม่ได้มีคนรู้จักหรือว่าโกรธแค้นกับใครนักในเกม คนเดียวที่เขามีปัญหาด้วยและต้องการฉีกเขาออกเป็นชิ้น ๆ ก็คือสมาชิกขององค์กรนักฆ่า

แต่ว่า ความอดทนของพวกมันล้วนเกินที่จีหรานคิดเอาไว้ อู๋ฝ่าอู๋เทียนและผู้เล่นอื่น ๆ ตามหาพวกมัน แต่พวกมันกลับมาโผล่อยู่ตรงหน้าจีหราน

พวกมันน่าจะต้องการเชือดเขาเป็นตัวอย่าง

ความคิดที่จู่ ๆ โผล่เข้ามาทำให้จีหรานจ้องไปที่มุมมืดนั่นเขม็ง หูของเขาเปิดออกรับฟังทุกการเคลื่อนไหวรอบตัว

เขากลัวว่าเขาจะไม่ได้เผชิญหน้ากับแค่คนคนเดียว

หากเขาเป็นพวกมันแล้ว เขาจะส่งคนมามากกว่าหนึ่งเพื่อความปลอดภัย

 

 

 

Wufen’s note:  Blade kick เบลด คิก ลูกเตะคมมีด? ซัมทิงประมาณนั้น หรือเอาเป็น ดาบปลายติง? 5555 คนอ่านเลือกเอาคำแปลที่ชอบได้เลยเน้อ

194

“ฮ่า!”

เสียงตะโกนดังลั่งเผยให้เห็นเกราะสูงใหญ่ในเงา

เกราะนั้นใหญ่ยังบังสายตาจีหรานไม่ให้เห็นตัวบุคคลที่อยู่เบื้องหลัง ความกดดันที่แผ่ออกมานั้นรุนแรงมาก

เพียงแค่กะพริบตา มันก็เกือบจะเข้าถึงจีหรานได้แล้ว

จีหรานพยายามหลบโล่ที่พุ่งเข้ามาตามสัญชาตญาณ แต่ก่อนที่เขาจะทันได้หลบ เขาก็สัมผัสถึงจิตมุ่งร้ายอื่นจากด้านหลังได้

ผู้โจมตีอีกคนปรากฏตัวขึ้น สร้างเป็นแนวสังหารที่มีคนถือโล่อยู่ตรงหน้าเขา

จีหรานยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ถ้าเขาต้องการหลบจากทั้งสองด้าน เขาต้องมุ่งหน้าไปที่ประตูอู่ของเขา

แต่ว่าการมุ่งหน้าไปที่ประตูจะทำให้เขาหลบคนทั้งคู่ได้จริง ๆ หรือ?

ถึงแม้ว่าหลังประตูจะเป็นห้องรับรองของเกม นอกเสียจากว่าเขาจะไปถึงในห้องนั้นได้จีหรานย่อมยังไม่ปลอดภัย

สถานการณ์ตรงหน้าเขานั้นชัดเจน คนที่โจมตีทั้งคู่ต้องการบีบให้เขาเข้าไปในอู่เพราะว่าเป็นที่ที่พวกเขาวางแผนลงมือปลิดชีพไว้

เมื่อคิดดูแล้ว พื้นที่รอบ ๆ ประตูอู่ล้วนเป็นพื้นที่อันตรายที่สุด จีหรานนั้นจะปลอดภัยก็ต่อเมื่อเขาเข้าไปข้างในได้

ถ้าหากเขายังอยู่ข้างนอกแม้เพียงก้าวเดียวเขาก็นับว่าอยู่ข้างนอก ไม่ต่างกับอยู่พื้นที่โล่งแจ้ง

หลังจากตรองดูถ้วนแล้วจีหรานก็พบว่าตัวเองมีทางเลือกเหลือเพียงทางเดียว เขาต้องรับมือกับพวกมันตรง ๆ

จีหรานแน่ใจว่าการตัดสินใจของเขานั้นถูกคาดเดาเอาไว้แล้ว ผู้โจมตีย่อมต้องเตรียมการเผื่อกรณีถูกโต้กลับเอาไว้

พวกมันน่าจะไม่รู้ความแข็งแกร่งของเขาโดยตลอด นี่จะเป็นไพ่ตาย

เกราะนั่นสร้างลมแรงพัดใส่หน้าจีหรานทำผมเผ้าของเขาปลิวยุ่งเหยิง มันทำให้เขาต้องหรี่ตาลง

ชายทั้งสองคนนั้นอยู่ห่างไปไม่ถึงเมตร

แม้ว่าเกราะจะไม่ได้แหลมคม แต่ด้วยกระแสลมกดดันรุนแรงก็ไม่ต้องการขอบคม ๆ แล้ว

แรงลมฉีกทึ้งนั้นเพียงพอที่จะป่นกระดูกของเป้าหมายเป็นผง

อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่เจ้าของโล่รู้ว่ามันทำได้ ดังนั้น เมื่อจีหรานยกเท้ามาทางโล่ ผู้ลอบโจมตีคนที่สองก็อดหัวเราะไม่ได้

นี่มันง่ายเกินไปแล้ว!

ถึงแม้ว่าเป้าหมายของพวกมันจะรู้ตัวว่าพวกมันวางกับดักเขาเอาไว้ แต่เขาก็ไม่ได้ฉลาดไปเสียหมด

แต่ถึงจีหรานจะฉลาด มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง พวกมันเตรียมกับดักอื่น ๆ เอาไว้อีกเป็นตัน และทุก ๆ อันก็สามารถเอาชีวิตน่าสงสารของเขาได้แน่นอน

จากมุมมองของผู้ลอบโจมตีคนที่สอง กับดักนั้นไม่สำคัญแล้ว ทุกอย่างกำลังจะจบลง

ผู้ชายคนนั้นแสยะยิ้มร้าย เตรียมตัวฉลองความสำเร็จกับคู่หู ทันใดนั้น ก็เกิดบางอย่างที่ทำให้เขาอึ้งอยู่กับที่

เท้าขวาของจีหรานนั้นกระแทกเข้ากับโล่ แต่จีหรานกลับยังยืนอยู่ที่นั่นด้วยเท้าข้างเดียว เขาไม่ถูกกระแทกให้ถอยกลับหลังจากการกระทบ เขายังยืนอยู่กับที่ มั่นคงเหมือนเคย

กลับกัน โล่ใหญ่นั่นกลับชะงักไปอย่างกะทันหัน เหมือนกระแทกเข้ากับกำแพงใหญ่ มันยังส่งเสียงลั่นเอี๊ยดเสียดหู

คนถือโล่ได้รับแรงสะท้อนจากการกระแทก เขาโซเซถอยออกไป โล่นั้นบังร่างกายส่วนใหญ่ของเขาเอาไว้ เผยเพียงส่วนเล็ก ๆ ออกมา

ดวงตาคมกริบของจีหรานฉวยโอกาสพริบตานั้นเอาไว้ เขายกปืนขึ้นยิง

ปัง! ปัง!

เลือดสาดกระจายออกมาจากร่างกายของผู้โจมตี

[ยิง: ก่อความเสียหาย 150 แต้มต่อเป้าหมาย เจาะเกราะระดับ 1 รุนแรงกว่าความสามารถป้องกันของเกราะเป้าหมาย ก่อความเสียหายจริงต่อเป้าหมาย 150 แต้ม เป้าหมายได้รับบาดเจ็บปานกลาง…]

[ยิง: ก่อความเสียหาย 200 แต้มต่อเป้าหมาย เจาะเกราะระดับ 1 รุนแรงกว่าความสามารถป้องกันของเกราะเป้าหมาย ก่อความเสียหายจริงต่อเป้าหมาย 200 แต้ม เป้าหมายได้รับบาดเจ็บสาหัส…]

กระสุนนัดแรกนั้นเข้าที่ต้นขา ความเจ็บปวดกะทันหันทำให้ผู้ชายคนนั้นเผยส่วนใหญ่ของร่างกายออกมา ทำให้การป้องกันระดับยอดของเขานั้นกลายเป็นไร้ประโยชน์

กระสุนนัดที่สองเข้าที่เอว

ทันใดนั้น แส้สีขาวสว่างก็ยึดมือขวาของจีหรานเอาไว้แน่นอย่างรวดเร็ว

ผู้โจมตีคนที่สองนั้นรู้สึกตัวขึ้นมาและรีบลงมือต่อการโจมตีของจีหราน

จีหรานไม่ได้หลบหรือดิ้นรน แส้จึงรัดมือเขาเอาไว้ได้

ความตั้งใจของผู้โจมตีก็คือหยุดจีหรานจากการยิงปืน แต่มันก็เป็นความพยายามอันไร้ผล

[MI-02] ปรากฏขึ้นบนมือซ้ายของจีหรานเงียบ ๆ ก่อนที่เขาจะลั่นกระสุนสังหาร

ปัง!

ไกปืนถูกเหนี่ยวพร้อมกับเสียงดังลั่น

[ยิง: ก่อความเสียหาย 100 แต้มต่อเป้าหมาย เป้าหมายเสียชีวิต…]

[ผู้เล่นที่ถูกสังหาร: Shielder]

[พิสูจน์แล้วว่าเป็นการป้องกันตัวเอง]

[จัดเข้าหมวดหมู่การสังหารอันสมควร]

[คุณได้รับ Points และ Skill Points จากผู้เล่น…]

[ทั้งหมด: 7,000 Points และ 3Skill Points]

[ได้รับกุญแจบ้านของผู้เล่น]

[ยืนยันสิทธิ์ใช้งานบ้านของผู้เล่น]

[ทรัพย์สินทั้งหมดของผู้เล่นอยู่ในบ้าน]

[การสังหารอันสมควร: 2]

…

ผู้โจมตีคนที่สองนั้นเห็นคู่หูของตัวเองตายไปกับตา โดยไม่ลังเล เขาหันหลังกลับแล้วออกวิ่งเร็วราวกับสายฟ้า

เขาแน่ใจว่า เมื่อไม่มีคู่หูของเขาแล้ว เขาย่อมไม่สามารถทำอันตรายอะไรจีหรานได้

หลังจากแค่ไม่กี่ก้าว โซ่สีดำก็พุ่งมารัดร่างของเขาเอาไว้ ตรึงเขาเอาไว้กับที่

[Shadow Chain: แข็งแกร่งของเป้าหมายไม่ผ่านการทดสอบ เป้าหมายถูกมัดเอาไว้กับที่นาน 1 วินาที เป้าหมายจะได้รับความเสียหายจากการกัดกร่อนของพลังงานด้านมืด 15 แต้มต่อวินาทีนาน 3 วินาที…]

หนึ่งวินาทีนั้นไม่ยาวนาน แต่บางครั้งมันก็เป็นหนึ่งวินาทีระหว่างความเป็นและความตาย

เมื่อมีสัมผัสน่าขนลุกของ Shadow chain บนร่าง ใบหน้าของผู้โจมตีก็เผือดซีดลงในพริบตา เขาดึงไอเทมสองอย่างออกมาและใช้ชิ้นหนึ่งไปพร้อมกับตะโกน

“อย่ายิง ฉันจะพูด…”

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

กระสุนลั่นซ้ำ ๆ รวมห้านัดขัดคำพูดของเขาและยังทำลายเกราะสนามพลังรอบตัวเขา

ทันทีที่เกราะสนามพลังหายไป ตลอดร่างของเขาก็เปล่งประกายสว่าง สลายพันธนาการจาก [Shadow Chain] ไปในเสี้ยววินาที

เมื่อพันธนาการหายไป ผู้โจมตีก็เริ่มออกวิ่งอีกครั้ง เร็วกว่าตอนแรกด้วยซ้ำ เขาไม่สามารถรับการพันธนาการจาก [Shadow Chain] ได้อีกครั้งแล้ว

คราวนี้ [Shadow Chain] มัดเข้าที่ขาของเขา เสียงปืนดังตามมา

ปัง!

เป็นกระสุนนัดสุดท้ายของจีหราน ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะไม่มีเล่ห์กลใช้ป้องกันตัวแล้ว

[ยิง: การโจมตีถึงตาย ก่อความเสียหาย 400 แต้มต่อเป้าหมาย (อาวุธปืน ปืนกลเบา (ยอดนักสู้) 200×2) เป้าหมายเสียชีวิต…]

[ผู้เล่นที่ถูกสังหาร: Correy]

[พิสูจน์แล้วว่าเป็นการป้องกันตัวเอง]

[จัดเข้าหมวดหมู่การสังหารอันสมควร]

[คุณได้รับ Points และ Skill Points จากผู้เล่น…]

[ทั้งหมด: 4,000 Points และ 1Skill Points]

[ได้รับกุญแจบ้านของผู้เล่น]

[ยืนยันสิทธิ์ใช้งานบ้านของผู้เล่น]

[ทรัพย์สินทั้งหมดของผู้เล่นอยู่ในบ้าน]

[การสังหารอันสมควร: 3]

…

หลังจากสังหารผู้โจมตีคนที่สอง จีหรานก็กลิ้งไปทางซ้ายอย่างรวดเร็ว

ปัง!

เพียงแค่เขากลิ้งพ้นไปเท่านั้นกระสุนนัดใหญ่ก็ซัดลงมาที่จุดที่เขาเคยยืนอยู่

เป็นมือลอบสังหาร!

195

หลังจากกลิ้งไปด้านข้างแล้ว จีหรานก็ใช้มือเดียวยันพื้น เกร็งกล้ามเนื้อแขนเอาไว้

กำลังแขนเปลี่ยนไปเป็นแรงดีดตัวเขาถอยหลังไปยังจุดเดิมที่หนีออกมา

ปัง!

กระสุนนั้นช้าไปเพียงเสี้ยววินาที แต่ว่ามือลอบยิงที่ซ่อนอยู่ไกล ๆ ก็ยังไม่ยอมแพ้

ปัง! ปัง! ปัง!

กระสุนสามนัดถูกยิงออกมา เมื่อจีหรานหลบไปด้านหลังกำแพง เสียงปืนก็หยุดลง

แรงทำลายมหาศาลจากมือลอบสังหารราวกับเป็นปืนใหญ่ย่อส่วน ระเบิดพื้นตรงที่จีหรานยืนอยู่ มันด้อยกว่าเมื่อเทียบกับปืนใหญ่จริง ๆ

แต่ว่า จีหรานก็ต้องอึ้งไปเมื่อเห็นว่าจุดซ่อนตัวใหม่ของเขานั้น กำแพงที่เขาเพิ่งใช้ซ่อนตัวเองเมื่อครู่นี้ถูกระเบิดเป็นชิ้น ๆ พร้อมกับตึกอีกส่วนด้วย

ไม่ใช่แค่ปืนยิงจรวดแล้ว แต่เป็นปืนใหญ่ของจริง

“มีผู้เล่นที่ใช้ปืนใหญ่ได้ด้วยหรือ?”

จีหรานคิดภาพไม่ออกว่าผู้เล่นจะใช้ปืนใหญ่อยู่ในโลกดันเจี้ยนได้ยังไง

ด้วยขนาดและน้ำหนักน่าจะไม่ใช่สิ่งที่คนคนเดียวจะจัดการได้ ต้องเป็นคนกลุ่มหนึ่ง

นี่เป็นคำอธิบายเดียวที่เป็นไปได้

สันนิษฐานของจีหรานทำให้เขาใจสั่นไปด้วยความหวาดกลัวที่เพิ่งจะรู้สึก

หากเขาไม่ได้คิดที่จะตอบโต้ เขาอาจจะถูกปืนใหญ่สอยร่วงไปแล้ว

จีหรานรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองถ้ายังยืนอยู่ที่จุดเดิมในเมื่อปืนใหญ่สามารถระเบิดทุกอย่างในรัศมีเกือบแปดเมตรได้

ต่อให้ใช้ [Primus Scale] เขาก็อาจจะยังถูกบี้แบนได้ คนลงมือนั้นคงไม่ได้เตรียมกระสุนมาแค่นัดเดียวอยู่แล้ว

จีหรานดึง [Jagdtiger-X1] ออกมาแล้วพยายามเล็งหามือลอบยิงผ่านช่องเล็งเป้า เขาเชื่อว่ามือลอบยิงก็ต้องกำลังมองหาเขาเช่นกัน

[อาวุธปืน (ปืนกลเบา)] ระดับยอดนักสู้นั้นมีผลพิเศษคือ [เล็งเป้าไร้พลาด] ที่เพิ่ม Intuition ของเขาขึ้นมาเป็นระดับ B- ในพริบตา

มุมมองของจีหรานชัดเจนขึ้นในเสี้ยววินาที เขาก็เห็นศัตรูได้ชัดขึ้นกว่าเดิมด้วย

ปัง!

จีหรานกดไกปืนก่อนที่จะรีบเคลื่อนที่ออกจากจุดเดิม

[ยิง: การโจมตีถึงตาย ก่อความเสียหาย 400 แต้มต่อเป้าหมาย (อาวุธปืน ปืนกลเบา (ยอดนักสู้) 200×2) เป้าหมายมีเกราะสนามแม่เหล็ก กระสุนไร้ผล ก่อความเสียหายจริงต่อเป้าหมาย 0 แต้ม…]

…

การแจ้งเตือนทำให้จีหรานตกใจ แต่เขาก็ไม่กล้าหยุดเพียงเพราะแค่ประหลาดใจ

เสียงคำรามของปืนใหญ่ดังมาอีกครั้ง

ตูม!

คลื่นกระแทกครั้งใหญ่ส่งจีหรานปลิวไป

วินาทีที่เขาตกลงพื้นเขาก็กลิ้งไปข้าง ๆ อย่างรวดเร็วแล้วลุกขึ้นยืน เขายังวิ่งตรงไปยังเป้าหมายเดิมเพื่อหลบ

[หลบหลีก] ระดับยอดนักสู้ ไม่เพียงทำให้เขาสามารถหลบกระสุนที่ยิงมาได้ แต่ยังช่วยเขาลดความเสียหายให้เหลือน้อยที่สุดหากไม่สามารถหลบพ้นได้

“เกราะสนามแม่เหล็ก? นั่นมันคือบ้าอะไรกันน่ะ?”

จีหรานไม่คุ้นเคยกับคำนี้ แต่เขาเข้าใจได้ว่ามันทำอะไรได้ สนามแม่เหล็กนั้นหักล้างการโจมตีถึงตายของเขาและยังทำให้กระสุนของเขาใช้การไม่ได้

จีหรานเริ่มหวาดเกรงในอุปกรณ์ของฝ่ายโจมตี

การโจมตีระลอกใหม่นั้นต่างไปจากตอนสองคนนั้นลิบลับ นอกจากพวกมันจะฉวยโอกาสตอนที่จีหรานกับชิลเดอร์ปะทะกันด้วยการใช้กำลังเหนือกว่า

ยังมีความแข็งแกร่งของศัตรูชุดใหม่นี้เห็นได้ชัดจากสถานการณ์

จีหรานซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดมุมหนึ่งตรวจดูบาดแผลของตัวเอง

[คลื่นกระแทก: ก่อความเสียหาย 150 แต้ม Tessirot Blessing ลดความเสียหายส่วนหนึ่ง ก่อความเสียหายจริง 100 แต้ม…]

…

ความเสียหายที่เกิดจากคลื่นกระแทกของปืนใหญ่นั้นเหนือความคาดหมายของจีหรานไปไกล

ถึงแม้จีหรานจะอยู่ไกลจากรัศมีระเบิด เขาก็ยังได้รับผลกระทบของคลื่นกระแทกที่ตามมาและยังได้รับความเสียหายอีกจำนวนหนึ่ง

ความเสียหายสูงและยังการโจมตีที่ไร้ผลของเขาทำให้เขาเหลือทางเลือกเดียว เขาเรียกกำลังเสริม

เขาต้องการคนช่วยอย่างน้อยหนึ่งคน ระบุตำแหน่งปืนใหญ่ให้เขา

“2567: ถูกโจมตี ช่วยด้วย!”

จีหรานรีบส่งข้อความให้อู๋ฝ่าอู๋เทียนมาช่วย แต่คนที่มาช่วยก่อนไม่ใช่อู๋ฝ่าอู๋เทียน

เป็นกลุ่มของผู้คุมกฎไซเบอร์กลุ่มหนึ่งประมาณสิบกว่าคนในชุดสีดำและน้ำเงิน มีป้ายตำรวจติดอยู่บนตัว

ผู้คุมกฎไซเบอร์โผล่ออกมาจากอากาศและเข้าถึงตัวจีหราน หนึ่งในนั้นพูดด้วยเสียงของระบบ “กรุณาอยู่ในความสงบ ความปลอดภัยของคุณคือเรื่องสำคัญที่สุดของเรา”

เพื่อสร้างความน่าเชื่อถือ หุ่นเปิดส่วนแขนและภาพโฮโลแกรมขนาดสิบนิ้วก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าจีหราน

หน้าจอฉายภาพของสองที่พร้อมกัน

หนึ่งในนั้นคือคนที่ถือปืนไรเฟิลซุ่มยิงกำลังวิ่งหนีเอาชีวิตรอด และภาพที่สองเป็นผู้ชายสี่คนกำลังแยกชิ้นส่วนปืนใหญ่อย่างคล่องแคล่ว

ไม่ว่าพวกเขาจะเร็วแค่ไหน ผู้คุมกฎไซเบอร์ก็เร็วกว่าก้าวหนึ่ง

ในจอ จีหรานเห็นชัดเจนว่าผู้คุมกฎไซเบอร์สองกลุ่มเข้าไปล้อมมือปืนและผู้เล่นที่กำลังแยกชิ้นส่วนปืนใหญ่

มือปืนยกมือขึ้นเหนือหัวแต่ว่าผู้เล่นสองในสี่คนที่รอบ ๆ ปืนใหญ่พยายามขัดขืน

ผุ้คุมกฎไซเบอร์ยิงลำแสงเลเซอร์สีแดงสดออกจากดวงตาทะลุร่างของผู้เล่นอย่างง่ายดาย

“อาวุธเลเซอร์?” จีหรานตัวสั่นนิด ๆ

ที่โลกจริง กองกำลังระดับสูงสุดของผู้รักษากฎหมายของสหพันธ์ก็ใช้อาวุธเลเซอร์เช่นกัน

จีหรานจับตามองข่าวพวกนี้เพราะว่ากำหนดเข้ารับใช้กองทัพของเขาก็กำลังจะถึงในเร็ว ๆ นี้เช่นกัน แต่เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้มาเห็นอาวุธเลเซอร์ในเกม

“ผู้เล่น 2567 ผู้ลอบทำร้ายคุณถูกจับได้แล้ว การขัดขืนใด ๆ ล้วนถูกกำจัด”

“คุณปลอดภัยแล้ว คุณมีการสังหารอันสมควร 3 คะแนน คุณจะได้รับส่วนแบ่งจากสิ่งที่พวกเขามี 3% เป็นการชดเชย!”

หลังจากเสียงระบบพูดจบ พวกผู้คุมกฎไซเบอร์ก็กลับไป

[ผู้เล่นมีการสังหารอันสมควร 3 คะแนน ผู้เล่นจะได้รับส่วนแบ่ง 3% จากสมบัติทั้งหมดที่ผู้โจมตีมีเป็นการชดเชย (รวมถึงแต่ไม่จำกัดถึงอุปกรณ์ สิ่งของ Points และ Skill Points)]

[กำลังคำนวณค่าชดเชย…]

[ค่าชดเชยของผู้เล่น 15000 Points]

…

“การสังหารอันสมควรมีไว้เพื่ออย่างนี้หรือ?”

จีหรานประหลาดใจมากเมื่อพบการใช้งานจริงของคะแนนการสังหารอันสมควรอันลึกลับ

แล้วเขาก็ต้องเจ็บปวดใจอย่างมากเมื่อพบว่า ถ้าค่าชดเชย 3% ของสมบัติทั้งหมดของผู้เล่นคือ 15000 Points อย่างนั้น 100% ก็เท่ากับ 500000 Points

อึ้ก! แค่คิดก็ทำให้จีหรานปวดใจยิ่งกว่าเดิม เขารู้สึกหายใจลำบาก เขารู้สึกเหมือนกำลังจะจับเงื่อนงำบางอย่างได้

“การสังหารอันสมควร… การสังหารอันสมควร…” จีหรานพึมพำเบา ๆ

ตอนที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนรีบร้อนมาถึงที่เกิดเหตุ จีหรานก็มองเขาด้วยสีหน้าจริงจังที่สุด

“ตอนที่พวกนายไปไล่ล่าองค์กรนักฆ่า นายต้องพาฉันไปกับนายด้วย!” เขาพูด เน้นย้ำทุกคำพูด

“อะ.. อะไรนะ? 2567 นายโอเคหรือเปล่า?” อู๋ฝ่าอู๋เทียนถามอย่างเป็นห่วง งุนงงไปกับคำพูดไร้ที่มาที่ไปของจีหราน

“ฉันสบายดี แค่เจ็บนิดหน่อย แล้วก็ มีข่าวจากฮาร์เวสต์อินน์ไหม?” จีหรานส่ายหน้า ถามคำถามอื่นอย่างสุ่ม ๆ

“เพื่อนของฉันคู่หนึ่งค้นแถวนั้นแล้ว ไม่มีอะไรเลย!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนถอนหายใจ

จีหรานขมวดคิ้ว ถ้าพวกลอบสังหารรู้ว่าจะหาเขาได้ที่ไหน อย่างนั้นก็ต้องมีคนสะกดรอยตามเขา ไม่เพียงแค่ที่บ้านของเขาเอง แต่ที่ฮาร์เวสต์อินก็ด้วย สายลับจากองค์กรนักฆ่าต้องอยู่สักที่แถวนั้น

นี่เป็นข้อสรุปที่เขาได้ แต่เขาไม่ได้สงสัยอู๋ฝ่าอู๋เทียน

ถ้าอู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดอย่างนั้น อย่างนั้นกลุ่มของเขาก็ต้องค้นหาอย่างหนักแล้ว แต่ไม่เจออะไรเลย

ถ้าองค์กรนักฆ่าอยู่ที่ข้างนอกนั่น สมาชิกของมันก็ควรต้องมีร่องรอยทิ้งไว้

“ฉันอยากจะไปดู ได้หรือเปล่า?” จีหรานถาม

เขาเชื่ออู๋ฝ่าอู๋เทียน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่ใช้ [ตามรอย] ของเขาเพื่อประโยชน์ของเขาเอง

จีหรานแน่ใจว่าทักษะพิเศษของเขานั้นมีประโยชน์มากในกรณีนี้

“ได้สิ แน่นอน เดินไปแล้วกัน ฉันอยากรู้เรื่องที่เกิดที่นี่เหมือนกัน”

อู๋ฝ่าอู๋เทียนพยักหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะชี้ไปที่ตึกที่พังเสียหายและยังเศษซากที่รอบ ๆ ตัว

เขาไม่คิดว่าจีหรานจะอาสาเข้าร่วมกองทัพของเขา มันคือสิ่งที่เขาอยากให้เป็นเช่นกัน

ถึงแม้ว่าจีหรานจะมีจำนวนครั้งการเข้าดันเจี้ยนต่ำ แต่เขาก็เห็นความแข็งแกร่งอันไร้ต้านด้วยตาตัวเองแล้ว

อู๋ฝ่าอู๋เทียนกำลังจะหันกลับออกไปแล้ว

“เดี๋ยวนะ ยังมีเรื่องอื่นอีก!”

เขาไปที่หน้าประตูบ้าน เขาไม่ลืมวิธีการที่คนลงมือสองคนแรกใช้ออก

เขาสงสัยว่าคอร์เรย์กับชิลเดอร์จะวางแผนทำอะไรกับประตูของเขา

ก่อนที่จีหรานจะเดินเข้าไปอีกก้าวหนึ่งเขาก็ถูกอู๋ฝ่าอู๋เทียนดึงกลับมาอย่างแรง

“เดี๋ยว!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดพร้อมขมวดคิ้ว

ดวงตาของเขาจ้องอยู่ที่ทางเข้าห้องรับรองของจีหราน

 

 

Wufen’s note: เนี่ย ทุกคนบ่นค้าง ๆ ให้ Wufen รีบแปลต่อ ละดูสิ เนี่ยยยย มันก็ค้างต่ออ้ะ จะเร่งทำไม ยังไงก็ค้าง ใช่มะะะะะ

หนึ่งตอนนี่ยาว 6 หน้าเอสี่เด้อ 6500++ ตัวอักษร เมื่อยเด้อออ เกิดเอ็นข้อมืออักเสบขึ้นมานี่ อดอ่านยาวเด้อออ //นี่คือการขู่ //ขู่กิง ๆ นะะะะะะ //แฮ่!!

196

เมื่อจีหรานเห็นอู๋ฝ่าอู๋เทียนดึงเอาโลหะยาวกลวงที่ปลายด้านหนึ่งติดกับแผ่นวงกลมออกมาเขาก็ประหลาดใจ

เครื่องตรวจหาระเบิด!

ต่อให้ไม่คุ้นเคยกับอาวุธปืนก็ยังจำอุปกรณ์นี้ได้ และจีหรานที่รู้เรื่องปืนมากมายเพราะทักษะหลายอย่างของเขาจะไม่รู้จักได้อย่างไร

เขาเข้าใจทันทีว่าทำไมอู๋ฝ่าอู๋เทียนถึงต้องการใช้เครื่องตรวจหาระเบิด

กับดักที่คนโจมตีชุดแรกใช้นั้นน่าจะเป็นทุ่งระเบิด

มันเป็นวิธีการที่ง่ายและได้ผลในการจัดการกับศัตรู

จีหรานขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้เมื่อนึกถึงความรู้เกี่ยวกับระเบิดของเขา

เขาประหลาดใจกับหลากหลายวิธีการที่องค์กรนักฆ่าสรรหามาใช้

ระบบ [ร้านค้า] นั้นไม่มีของพวกนี้ขาย และใน [กระดานสนทนา] ก็มีแค่ระเบิดที่ใช้ในการป้องกันแบบพื้นฐานบางชนิด ระเบิดโจมตีนั้นหายาก

แต่ว่า พวกมันก็ยังสามารถหาระเบิด ปืนใหญ่ และยังเกราะสนามแม่เหล็กมาใช้ได้

อย่างหลังนี่ทำให้จีหรานหายใจกระชั้น

ไม่มีสถานการณ์ไหนสิ้นหวังยิ่งไปกว่าการโจมตีของคุณไม่เป็นผล และผลลัพธ์ถูกล้างเป็นศูนย์ กระทั่งรัศมียิงอันน่าขำของปืนใหญ่ยังดีกว่านี้เลย

จีหรานนั้นหาทางโต้กลับได้เสมอนั่นแหละ แต่ถ้าการโจมตีของเขาไม่เป็นผล เช่นนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์

คิ้วของเขาขมวดแน่นยิ่งกว่าเดิม

“องค์กรนักฆ่ามีอำนาจและอิทธิพลมากกว่าที่ฉันคิด!” เขาพึมพำกับตัวเอง

เขาแน่ใจเรื่องนั้น ถึงแม้การโจมตีทั้งสองครั้งนั้นจะดูไม่เกี่ยวข้องกัน แต่พวกมันน่าจะมาจากองค์กรเดียวกัน

ส่วนทำไมถึงแบ่งกันโจมตีนั้น?

จีหรานนั้นมีค่าหัว และเท่าที่ดู รางวัลน่าจะสูงทีเดียว ไม่อย่างนั้นมันคงไม่ล่อเหล่านักฆ่าพวกนั้นให้ลงมือได้

“นี่เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น ยังจะมีนักฆ่าคนอื่น ๆ มาอีกไม่ช้าก็เร็ว ความสามารถของฉันค่อย ๆ เพิ่มขึ้น ดังนั้นนักฆ่าที่จะปรากฏตัวขึ้นย่อมมีแต่เก่งขึ้นกว่าก่อนหน้า ฉันต้องแข็งแกร่งขึ้นให้เร็วกว่าที่พวกมันคิด นั่นเป็นวิธีเดียวที่ฉันจะสามารถรอดจากการต่อสู้กับพวกมันได้!”

นี่เป็นอะไรที่จีหรานรู้อยู่แล้ว สัมผัสของอันตรายค่อย ๆ เพิ่มขึ้นในใจของเขา

เขาไม่กลัวอันตรายพวกนั้น

หลังจากผ่านความกดดันอันสิ้นหวังและการไต่อยู่ริมขอบเหวแห่งความตาย เขาก็ถึกขึ้น และแกร่งกล้าขึ้น

เขาจะไม่หนี เขาจะก้าวหน้าขึ้นด้วยแผนการที่วางเอาไว้อย่างรอบคอบและระมัดระวังเพื่อที่จะข้ามผ่านอุปสรรคใหญ่น้อยใด ๆ

แต่ว่า จีหรานก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเหตุผลหนึ่งที่ผลักดันเขาไปข้างหน้าก็คือการสังหารอันสมควรและการชดเชยนั่น

หลังจากการต่อสู้จบลง เขาได้ทั้งหมด 26000 Points กับ 4 Skill Points และการสังหารอันสมควรยังให้เขาได้รับไอเทมและห้องรับรองของผู้โจมตีทั้งสองด้วย

รางวัลนั้นเกือบจะเท่ากับรางวัลของการผ่านดันเจี้ยนธรรมดาหนึ่งครั้งเลย ยกเว้น Golden Skill Point และ Golden Attribute Point

Points และ Skill Points นั้นเป็นแรงผลักดันของจีหราน เพราะมันมีความเกี่ยวข้องกับวิถีชีวิตตอนนี้และอนาคตของเขา

หลังจากผ่านไปประมาณสองนาที อู๋ฝ่าอู๋เทียนก็นำระเบิดที่ถูกวางเอาไว้มาให้

“อ่ะ นายเก็บนี่เอาไว้เป็นของที่ระลึก มันจะนำโชคดีมาให้นายอ่ะ!” เขาพูดขณะโยนระเบิดนั่นมาให้จีหราน

[ชื่อ: Z-II]

[ชนิด: กับระเบิด]

[Rarity: ดีมาก]

[Attack: รุนแรง]

[Attributes: ความรุนแรงเพิ่มขึ้น 45% เมื่อกระทบเป้าหมายที่อ่อนแอกว่า]

[Effects: ไม่มี]

[การนำออกจากดันเจี้ยน: ได้]

[หมายเหตุ: นี่เป็นกับระเบิดสังหารทหารราบ การระเบิดมีรัศมีกว้างกว่ากับระเบิดทั่วไป]

…

“นี่ไม่ใช่อะไรที่นายจะหาได้จากตลาดนะ!” จีหรานบอกอู๋ฝ่าอู๋เทียนหลังจากอ่านคำอธิบายของ [Z-II] เร็ว ๆ

ความหมายของเขาก็ชัดเจนในตัว เขาหมายถึงวิธีการซึ่งผู้โจมตีสองคนนั้นได้มาซึ่งกับระเบิดนี่

สองคนแรกน่าจะบังเอิญเจอกับระเบิดหรือว่าได้มาจากผู้เล่นอื่น แต่กลุ่มที่สองนั้นมีร่องรอยให้ตามได้

“ฉันว่าฉันพอจะคิดอะไรออกแล้ว ถ้ามันเป็นอย่างที่ฉันคิด ฉันสามารถตามมันไปได้ด้วยเงื่อนงำพวกนั้น” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดท่าทางจริงจัง

“ไม่มีเวลาแล้ว รีบไปดูรอบ ๆ จากนั้นก็กลับไปที่ฮาร์เวสต์อินน์กัน” จีหรานพูด

“อืม!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพยักหน้า

…

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง ทั้งสองคนอยู่บนรถไฟมุ่งหน้าไปฮาร์เวสต์อินน์

คิ้วของทั้งคู่ขมวดแน่น และดูคิดหนัก

พวกเขาพบร่องรอยของผู้โจมตีทั้งคู่แต่ไม่สามารถตามรอยคนที่สะกดรอยตามจีหรานได้

จีหรานนั้นตรวจสอบจุดดี ๆ หลายจุดที่ผู้อื่นจะสามารถใช้ติดตามเขาได้ด้วย [ตามรอย] แต่ว่าไม่มีเงื่อนงำอะไรเลย

ทุกจุดนั้นสะอาดเอี่ยมและยังดูไม่เหมือนว่าเคยมีใครเข้าไป

“อย่าเปลืองสมองคิดเลย บางทีพวกเราอาจจะพบอะไรที่ฮาร์เวสต์อินน์ก็ได้! เอาชื่อของพวกนั้นมาอีกทีซิ?”

อู๋ฝ่าอู๋เทียนก็สรุปชัดเจนไม่ได้เช่นกัน ดังนั้นจึงผลักความคิดพวกนั้นออกไปแล้วถามเกี่ยวกับมือลอบโจมตี

“มีสองกลุ่ม ฉันไม่รู้เรื่องกลุ่มที่สอง แต่ว่ากลุ่มแรกน่ะ ชื่อชิลเดอร์กับคอร์เรย์ เคยได้ยินชื่อพวกมันไหม?” จีหรานถาม บอกชื่อเล่นของมือลอบโจมตีกลุ่มแรกออกไป

หลังจากคิดดูแล้วอู๋ฝ่าอู๋เทียนก็ส่ายหน้า “ชิลเดอร์กับคอร์เรย์? ไม่อ่ะ พวกนั้นไม่น่าใช่ผู้เล่นเก่า”

“อย่างนั้นนายน่าจะรู้บางอย่างเกี่ยวกับกลุ่มที่สอง พวกมันใช้อาวุธที่พิเศษมาก ปืนใหญ่กับไรเฟิลลอบสังหาร มือลอบสังหารนั่นมีสนามพลังแม่เหล็กที่ทำให้การโจมตีของฉันไร้ผลด้วย!” จีหรานเสริม

“ปืนใหญ่? นายแน่ใจนะ?”

อู๋ฝ่าอู๋เทียนเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจ ซิการ์ที่เขาคาดเอาไว้เกือบจะร่วงลงพื้น

“พวกเขามีชื่อเสียงเหรอ?”

จีหรานคิดว่าต้องมีอะไรแน่นอนจากสีหน้าของอู๋ฝ่าอู๋เทียน

“เฮลล์ไฟร์! กลุ่มห้าคน สองในนั้นเป็นผู้เล่นเก่า อีกสามมาทีหลัง พวกเขาค่อนข้างเป็นที่นับถือในหมู่ผู้เล่นเพราะปืนใหญ่ของพวกเขา มีผู้เล่นรวย ๆ หลายคนจ้างพวกเขาเคลียร์ดันเจี้ยน ก็ไม่ใช่ราคาถูก ๆ หรอกนะ ดังนั้นก็ไม่มีเหตุผลให้พวกเขาต้องฆ่าใครเพื่อเงิน…” อู๋ฝ่าอู๋เทียนอธิบายสั้น ๆ

จากนั้นเขาก็ดูอึมครึมไปอีกและเหม่อลอยไป

เห็นได้ชัดว่าเฮลล์ไฟร์นั้นเป็นหนึ่งในองค์กรนักฆ่า อู๋ฝ่าอู๋เทียนงุนงงเพราะว่าพวกเขานั้นไม่น่ามีปัญหาขาดแคลน Points

“บางทีพวกเขาอาจจะร่ำรวยขึ้นมาจากเฮลล์ไฟร์ แต่ก่อนหน้านั้นล่ะ? ฉันคิดว่าถ้าพวกเราตามเงื่อนงำพวกนี้ไป พวกเราอาจจะพบอะไรก็ได้” จีหรานชี้ประเด็นออกมาด้วยสัมผัสอันเฉียบคมของตัวเอง เขาไม่ได้รับผลกระทบจากอารมณ์ที่เปลี่ยนไปกะทันหันของอู๋ฝ่าอู๋เทียน

“ถูกต้อง! พวกเขาเป็นใครก็ไม่รู้มาก่อนเป็นเฮลล์ไฟร์! หลังจากที่พวกเขารวมกลุ่มกันแล้วได้ปืนใหญ่มาถึงได้มีชื่อเสียง! ทุกคนบอกว่าพวกเขาเข้ากันได้ดี และดูเหมือนนั่นจะจริง แต่บางทีอาจจะไม่ใช่ทั้งหมด อาจจะมีหนึ่งหรือสองคนที่ดูแลเรื่องนี้!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนตอบสนองกับประเด็นของจีหรานอย่างรวดเร็ว

จากนั้นจีหรานก็เห็นเขาเริ่มส่งข้อความ

เขานั่งอยู่เงียบ ๆ และไม่ขัดจังหวะ

เส้นสายเป็นสิ่งที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนนั้นมีดีกว่าจีหราน

จีหรานเชื่อว่าตราบใดที่คนผู้นั้นไม่ได้มีจิตใจบิดเบี้ยว ย่อมยินดีเป็นสหายกับอู๋ฝ่าอู๋เทียน

นี่ต่างกันไปตามนิสัยของแต่ละคน แต่ก็ยังดีกว่าจีหรานนั่นแหละ

จีหรานไม่เคยคิดสักทีว่าตัวเองนั้นเป็นคนเข้าหาง่ายหรือชอบอยู่คนเดียว แต่เพราะความเจ็บป่วยกะทันหันที่ทำให้เขาย่ำแย่ลงและต้องดิ้นรนตั้งแต่ยังเยาว์ เขาแทบจะลบความว่า ‘เพื่อน’ ออกไปจากคลังศัพท์ส่วนตัวแล้ว

ในตอนที่เขาเพิ่งตระหนักเรื่องนี้ รอบตัวเขานั้นก็มีเพียงเพื่อนร่วมงานหรือเจ้านายซึ่งย่อมไม่นับว่าเป็นเพื่อน

“เพื่อนเหรอ? ก็แค่คำพูดสวยหรู” จีหรานให้ความเห็นก่อนจะปิดตาลงเพื่อพัก

การต่อสู้ก่อนหน้านี้ทำเขาหมดแรง ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่การต่อสู้ยืดเยื้อ จีหรานก็ทุ่มเท 120% และการค้นหาต่อจากนั้นก็ด้วย

จะยังมีการค้นหาอีกครั้งเมื่อพวกเขาไปถึงฮาร์เวสต์อินน์ ดังนั้นเขารู้ว่าเขาควรจะทำอะไรในตอนนี้

เขาไม่ได้คุยกับอู๋ฝ่าอู๋เทียนตลอดการเดินทางที่เหลือ

เมื่อพวกเขาลงจากรถไฟ อู๋ฝ่าอู๋เทียนก็ยังคงติดต่อกับเพื่อนของตนอยู่หวังว่าจะรวบรวมข้อมูลให้ได้มากกว่าที่มีอยู่ในมือ

ฮานส์กับราเชลนั้นรอพวกเขาอยู่ที่สถานีรถไฟ

“ฉันไม่ชอบเลยที่โรงพักแรมของฉันกลายเป็นที่จับตามองโดยอาชญากรพวกนั้น! ถ้าฉันจับพวกมันไม่ได้ ฉันก็หลับไม่สงบ!” ราเชลพูด เธอมีเหตุผลที่มาอยู่ที่นี่โดยไม่มีข้อโต้แย้ง

ฮานส์ออกเดินนำไป “ตามฉันมา!”

เขาเดินอยู่ข้างหน้า นำทุกคนไปที่จุดต่าง ๆ ที่เหมาะสมที่จะจับตามองฮาร์เวสต์อินน์ ทั้งหมดล้วนว่างเปล่า

จีหรานงุนงง

“ฉันคิดผิดเหรอ? เป็นไปไม่ได้! ถ้าพวกเขารู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน อย่างนั้นก็ต้องมีใครสักคนจับตามองฉันอยู่ ไม่มีร่องรอยอะไรเลย… หรือว่าคนร้ายเป็นวิญญาณสักตนหนึ่ง?” จีหรานสรุปออกมาดื้อ ๆ หลังจากความพยายามมากมายล้วนเป็นหมันไปหมด

ฮานส์และอู๋ฝ่าอู๋เทียนไม่ปฏิเสธความคิดนี้ ในฐานะผู้เล่นเก่า ทั้งสองคนรู้ดีว่าเกมใต้ดินนั้นมีทักษะลึกลับประหลาด ๆ เป็นล้าน ไม่มีใครยืนยันได้ว่าจะไม่มีทักษะอะไรแบบนั้น

ถ้าศัตรูของเขาครอบครองทักษะอย่างนั้นจริง เช่นนั้นพวกเขาก็เจอปัญหาใหญ่แล้ว!

จีหรานไม่สามารถตามรอยพวกมันได้ด้วยวิธีปกติธรรมดาใด ๆ และหากพวกมันพยายามลอบสังหารเขาอีกครั้ง มันก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะป้องกันตัวเองและหนีพ้นมาได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ

อู๋ฝ่าอู๋เทียนและฮานส์มองหน้ากัน ในดวงตามีความกังวล

“วิญญาณ?” ราเชลหัวเราะเสียงเย็น ดวงตาของเธอมองจ้องไปที่จุดหนึ่ง

ทุกคนตามสายตาของเธอไปทันทีและเห็นนกตัวหนึ่งอยู่ตรงนั้น

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นนกธรรมดา ๆ ตัวหนึ่ง เมื่อมันสัมผัสได้ถึงสายตาสงสัยของมนุษย์ มันก็หวาดกลัวอย่างไม่ปกติและพยายามบินหนี

แต่ก่อนที่มันจะทันได้บินไป ราเชลก็ยกมือขึ้นโยนแหปากหนึ่งออกไปจับมันเอาไว้

ราเชลดึงแหกลับมาและดม ๆ ไปที่นกตัวน้อย

รอยยิ้มเย็นชาของเธอเย็นเยือกขึ้นกว่าเดิม

 

 

Wufen’s note: ว้าววว ตอนนี้ไม่ค้างแหละะะะ สุดยอดไปเลยเนาะะะะ

แจ้งข่าวร้ายด้วย Wufen ถูกแมวฟัดมือ เละ แผลเท่านี่ ๆ //กางมือ  //อ้อ กางไม่ได้ ปวดมากกกกกก

ปกติพิมพ์สัมผัสอ่ะ จิ้มดีดละแปลไม่ออก //ส่งใบลา 2 สัปดาห์เด้ออออ

นี่ฝืนนั่งแปลจนจบตอน ไม่อยากมาแค่แจ้งข่าว ทีนี้ เลือดเลยชุ่มผ้าแปะแผลเลยจ้าาา //ไปหาหมออีกรอบ

197 รางวัลอันไม่คาดคิด

ราเชลจิกนิ้วไว้ที่กรงเล็บของนกน้อย ปล่อยให้มันกระพือปีกอย่างบ้าคลั่ง

ความเยือกเย็นบนใบหน้าของเธอและความอันตรายในดวงตาของเธอทำให้ฮานส์บิดคอเมินหน้าหนีอย่างไม่ปกติ อู๋ฝ่าอู๋เทียนเองก็หันหน้าหนีเช่นกัน

เป็นครั้งแรกที่จีหรานได้เห็นความแข็งแกร่งอย่างไม่ธรรมดาของหญิงสาวเจ้าของฮาร์เวสต์อินน์

บางคนนั้นไม่จำเป็นต้องมีรัศมีพลัง เพียงแค่สายตาอย่างเดียวก็ทำให้คนอื่น ๆ หวาดกลัวได้แล้ว

“น่ากลัวอ่ะ!” จีหรานให้ความเห็นอย่างเงียบ ๆ

สายตาของเขาจับอยู่ที่ผู้หญิงคนนั้น เขารู้ว่าราเชลน่าจะเจออะไรบางอย่างแล้ว

พวกเขาที่เหลือนั้นไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย ไม่ว่าจะมองอย่างไร มันก็แค่นกตัวหนึ่งเท่านั้น มันไม่มีอะไรที่ดูผิดปกติไปเลย

“ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง โผล่หน้าออกมาแล้วบอกความจริงกับฉัน!” ราเชลพูดอย่างเยือกเย็น

นกน้อยดิ้นรนเอาชีวิตรอดรุนแรงกว่าเดิม

“ดูเหมือนว่าแกจะไม่อยากได้โอกาสสินะ… ไป กลับกันก่อน”

ราเชลจับนกน้อยเอาไว้แล้วมุ่งหน้ากลับไปที่ฮาร์เวสต์อินน์

…

ผ่านไปสิบนาทีที่ฮาร์เวสต์อินน์ อาหารจานหนึ่งชื่อว่านกย่างก็ถูกจัดจานมาเสิร์ฟตรงหน้าจีหราน

“ฉันเลี้ยง” ราเชลพูด

“ขอบคุณนะ เอิ่ม…”

จีหรานพูดไม่ออก เขาสงสัยว่าราเชลรู้ได้อย่างไรว่ามีบางอย่างไม่ปกติเกี่ยวกับเจ้านกนั่น

เขายังสงสัยอยู่ว่าตอนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ใกล้ชิดกับราเชล ดังนั้นก็ยากที่จะถามออกไป

เขาหวังว่าไม่อู๋ฝ่าอู๋เทียนก็ฮานส์น่าจะเป็นคนถาม แต่ว่าพอทั้งสองคนมาถึงที่นี่ก็ดูเหมือนจะได้รับข่าวด่วนอะไรสักอย่างแล้วจู่ ๆ ก็กลับออกไปกะทันหัน

จีหรานรู้ว่ามันน่าจะไม่เกี่ยวกับองค์กรนักฆ่า ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงพาจีหรานไปด้วยแล้ว

ก่อนที่จีหรานจะทันได้ถาม ราเชลก็สังเกตเห็นความสงสัยของเขา

“กลิ่นน่ะ! นกปกติไม่ได้มีกลิ่นเหมือนหมูตุ๋นถั่วกับบรั่นดี หมูนั่นสุกเกินไปและถั่วก็เละเกินไปด้วย กระทั่งบรั่นดียังเป็นที่คุณภาพต่ำ! ปรุงก็กากหมักก็กาก!”

“กลิ่น?” จีหรานอึ้งไปกับคำตอบ

เขาไม่เคยคิดเลยว่ามันมีกลิ่น มันยากเกินว่าที่เขาจะเชื่อได้

จีหรานนั้นมั่นใจเสมอมากับสัญชาตญาณการรับรู้ของตัวเอง แต่เขากลับไม่ได้กลิ่นผิดปกติอะไรเลยที่ตรงนั้น

“ฉันมีจมูกของแม่ครัว ส่วนเธอน่ะปกติ” ราเชลพูดอย่างนุ่มนวล ราวกับอ่านใจจีหรานได้

จากนั้นเธอก็ดันอาหารจานนั้นมาข้างหน้าอีกนิดและพูด “กินทิ้งกินขว้างเป็นบาป กินให้หมดนะ!”

“ครับ” จีหรานพยักหน้า

[ชื่อ: นกย่าง]

[ชนิด: อาหาร]

[Rarity: สดใหม่]

[Attributes: ฟื้นฟู HP 45 แต้มใน 15 วินาที]

[เงื่อนไขการใช้งาน: ไม่มี]

[หมายเหตุ: อาหารจานนี้ปรุงขึ้นโดยราเชล อาจจะดูน้อยเพราะว่าวัตถุดิบไม่เพียงพอ แต่ก็ยังอร่อยมากนะ!]

…

ตามที่คำอธิบายบอกไว้เลย มันน้อย แต่ก็ยังรสชาติดีมาก

จีหรานกินหมดภายในแค่สองสามคำและก็เลียนิ้วเก็บรสชาติที่ยังเหลืออยู่ไปจนหมด

ราเชลไม่ได้ยกจานอื่นมาอีกและยังไม่เปิดปากพูดอะไรด้วย จีหรานนั้นฉลาดพอที่จะขอตัวกลับออกมา

เขามีคำถามมากมายที่อยากจะถาม นกเมื่อกี้นี้เป็นสัตว์เลี้ยงของผู้เล่นอย่างนั้นเหรอ?

ทำไมอู๋ฝ่าอู๋เทียนถึงดูประหลาดไปเมื่อราเชลจับนกนั่นได้?

น่าจะมีอะไรอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้แต่ว่ามันเกี่ยวพันกับความเป็นส่วนตัวของคนอื่นดังนั้นจีหรานจึงไม่สามารถถามออกไปได้ถึงจะสงสัยเพียงใดก็ตาม

เขาไม่สามารถขุดคุ้ยความลับของคนอื่นได้ตามใจอยาก

เขายังคงมีมารยาทและมีความเคารพในสิทธิของบุคคล แต่จำกัดไว้แค่คนที่เขารู้จักและนับเป็นเพื่อนหรือเป็นคนคุ้นเคย

หากเป็นศัตรูของเขาแล้วละก็ จีหรานก็อยากจะรู้ทุกอย่าง กระทั่งชุดชั้นในชนิดไหนที่พวกมันใส่อยู่

รู้เขารู้เรานั้นเป็นหนทางสู่ชัยชนะที่แน่นอนที่สุด

การเดินทางกลับมาที่บ้านเลขที่ 13 ถนนหัวเวยของจีหรานนั้นปลอดภัยและราบรื่นดี

ตอนที่เขาเข้าไปในห้อง ในที่สุดเขาก็สามารถผ่อนคลายและลดการระวังตัวลงได้ จากนั้นเขาก็ออกจากเกม

หลังจากอาบน้ำและพักผ่อนแล้ว ห้าชั่วโมงต่อมาเขาก็กลับเข้าไปในเกม

ปุ่มข้อความของเขากำลังกะพริบอยู่ตอนที่กลับเข้าไป

…

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ฉันเจอแล้วว่า [Z-II] มาจากไหน!

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ฉันจะไปเจอไอ้บ้านั่น รอฟังข่าวนะ!

นี่คือข้อความแรกที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนส่งให้จีหราน จากนั้นมันก็มีข้อความตามมาอีกชุดหนึ่ง

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ไอ้บ้านั่นรู้มากกว่าที่ฉันคิดเอาไว้ แต่แม่งไม่ยอมพูด

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ไอ้ชิบผาย!

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: มันอยู่แต่ในห้องมัน ฉันทำอะไรแม่งไม่ได้เลย!

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ถ้าฉันจับมันได้ข้างนอกนะ ฉันจะสอนให้มันรู้มารยาทซะบ้าง!

นี่คือข้อความชุดที่สองที่เริ่มเกรี้ยวกราด แต่ว่าก็ไม่ใช่ข้อความสุดท้ายหรอกนะ

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: พวกเราเจอไอ้บ้าที่แอบจับตามองเราแล้ว!

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: ไอ้ลูกหมานั่นออกจากเกมไปทันทีเลย ฉันไม่คิดว่าพวกเราจะได้อะไรจากมันตอนนี้แล้วแหละ

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: แม่งเอ๊ย!

…

ข้อความชุดที่สามก็ยังเกรี้ยวกราดเช่นกัน จีหรานไม่มีคำจะพูด

การเผชญหน้ากับองค์กรนักฆ่านั้นยากเย็นไม่เพียงแค่เพราะพวกมันมีหนทางอันลึกลับในการดำเนินธุรกิจ และมีทรัพยากรมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ แต่ยังเพราะองค์ประกอบของเกมเองด้วย

ไม่ว่าเกมใต้ดินนี่จะเหมือนจริงแค่ไหน แต่มันก็ยังเป็นแค่เกมอยู่ดี

กฎของเกมบางข้อทำให้องค์กรนักฆ่านั้นจัดการได้ยากขึ้น

เล่นเกมแบบเล่นคนเดียวอยู่แต่ในห้องของตัวเองนั้นเป็นวิธีการที่ปลอดภัยที่สุด ต่อให้ถูกจับได้ ก็ไม่มีใครทำอะไรได้หากไม่เข้าสู่การต่อสู้หรือว่ากดออกจากเกมไปในทันที

เจ้าคนแรกนั่นยากที่จะจัดการได้จริง ๆ และยังเจ้าคนหลังที่ก็ทำให้พวกเขาต้องรอให้มันกลับมาเล่นเกมอีกครั้งซึ่งก็ยังยากมากอยู่ดี

ผู้เล่นมือเก๋าต้องเป็นคนรับหน้าที่นี้ แต่ว่าพวกเขาก็ไม่ค่อยมีเวลา

ผู้เล่นทั่วไปก็รับหน้าที่นี้ไม่ได้เช่นกัน พวกเขาไม่แข็งแกร่งพอ

มันไม่ง่ายที่จะหาจุดกึ่งกลางระหว่างสองกลุ่มนี้ หรือพูดอีกอย่างหนึ่ง มันใช้ทั้งเวลาและพลังงาน

“สงครามยืดเยื้อ” จีหรานพูดกับอู๋ฝ่าอู๋เทียนพร้อมถอนหายใจ

…

2567: ฉันจะออกไปที่ห้องของผู้เล่นที่โจมตีฉัน ฉันอาจจะพบอะไรมากกว่านี้

2567: นายจะไปไหม?

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: แหงสิ!

…

อู๋ฝ่าอู๋เทียนรับคำเชิญของจีหรานทันที หลังจากพวกเขากำหนดเวลาและสถานที่นัดพบ จีหรานก็ออกจากห้องของตัวเอง

เขาไปถึงจุดนัดพบตรงเวลาและเห็นอู๋ฝ่าอู๋เทียน เขาเดินเข้าไปหาพร้อมรอยยิ้ม

ไม่มีใครไม่ชอบคนตรงต่อเวลา

“หวังว่าพวกเราจะเจออะไรสักอย่าง ไอ้พวกนี้แม่งซ่อนตัวดีกว่าที่ฉันคิดเอาไว้! เพื่อนส่วนใหญ่ของฉันไม่เคยสังเกตเห็นพวกมันมาก่อนและยังมีคนที่ไม่แน่ใจตอนที่ถูกถาม ฉันปล่อยให้พวกมันเดินไปเดินมาอิสระไม่ไหวจริง ๆ ฉันจะไม่ปรานีมันเลยถ้าเจอตัว!”

อู๋ฝ่าอู๋เทียนดูดื้อแพ่งอย่างผิดปกติที่ทำให้จีหรานคิดไปถึงบางอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้ถามเรื่องนี้ต่อ

ถ้าอู๋ฝ่าอู๋เทียนจะเผยความตั้งใจแท้จริงออกมาเขาก็บอกเองนั่นแหละ หากเขาไม่อยากบอก เค้นถามไปก็รังแต่จะทำให้เกิดกำแพงระหว่างพวกเขาขึ้นมา ไม่ถามจะดีเสียกว่า

“แล้วราเชลกับนกนั่นล่ะ? มันเป็นสัตว์เลี้ยงหรือว่าอะไรเหรอ?” จีหรานถามคำถามอื่น

“ฉันว่านายเรียกอย่างนั้นก็ได้ มีผู้เล่นบางคนที่มีทักษะเลี้ยงสัตว์ไว้ต่อสู้แทนตัวเอง แต่ส่วนมากแล้วก็มักจะฝึกไม่ไหวและยังใช้การได้น้อยนิด อย่างไอ้หน่วยสอดแนมนั่นลงแรงฝึกนกตั้งมากแต่สุดท้ายก็มาลงเอยอยู่ในจานอาหารของราเชลไม่ใช่เหรอ? ต่อให้มีสัตว์ที่เก่งกาจอยู่ข้างตัว แต่ความยากที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ของดันเจี้ยนสุดท้ายแล้วก็จะจำกัดการใช้งานสัตว์พวกนั้น นอกจากเสียจากว่าจะไปเจอเข้ากับสัตว์ที่โดดเด่นเฉพาะจริง ๆ อย่างใช้อูฐส่งของก็นับว่าดีงามเหมือนกัน ถ้านายต้องการอะไรแบบนั้นก็ต้องเลี้ยงช้างหรือไม่ก็อูฐนี่แหละ!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนตอบติดตลก

“ฉันเลี้ยงตัวเองให้ดียังไม่ได้เลย” จีหรานปัดเรื่องตลกนั่นทิ้ง

ตอนที่พวกเขากำลังพูดคุยกันก็มาถึงที่อยู่ของชิลเดอร์และคอร์เรย์

ทั้งสองคนอยู่บนถนนเดียวกัน

เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเป็นสถานที่ที่พวกมันเลือกเองกับมือ

จีหรานเลือกเข้าไปในห้องของคอร์เรย์ก่อน จากการต่อสู้ของพวกเขาและความสามารถของคอร์เรย์ ผู้ชายคนนี้น่าจะมีของดี ๆ อยู่ในบ้าน

แต่ว่า ความเป็นจริงอันโหดร้ายก็กระแทกเข้าที่หน้าจีหรานอีกครั้ง นอกจากอุปกรณ์เวทย์มนต์บางชนิดแล้ว ทุกอย่างที่คอร์เรย์มีอยู่ล้วนธรรมดามาก ๆ

[ชื่อ: ตะขอเวทย์มนต์]

[ชนิด: อื่น ๆ]

[Rarity: เวทย์มนต์]

[Attributes: ยืด ระดับ 2]

[เงื่อนไขการใช้งาน: อาวุธมีด อาวุธเชือก (ผู้เชี่ยวชาญ)]

[หมายเหตุ: นี่เป็นอาวุธเวทย์มนต์ที่ผ่านการดัดแปลง ต้องมีทักษะพิเศษจึงจะใช้งานมันได้อย่างเต็มที่]

…

[ยืด ระดับ 2: สามารถยืดออกได้เป็นสองเท่าของความยาวของมัน (5 เมตร ยืดออกได้ถึง 15 เมตร)

…

ตะขอจับที่พบใหม่นี้มีค่าสถานะเสริมที่ซ้อนทับกันกับ [กุญแจกล] และยังมีขนาดใหญ่กว่าแล้วยังต้องการความชำนาญเป็นพิเศษ ดังนั้นจีหรานจึงเก็บมันลงในรายการ ‘รอขาย’

ที่บ้านของชิลเดอร์ เขาพบบางอย่างที่คาดไม่ถึง

มีกับระเบิดและระเบิดแสงอยู่เป็นจำนวนมาก

กับระเบิดนั้นเป็นแบบเดียวกับ [Z-II] แต่ว่าระเบิดแสงนั้นเป็นสิ่งที่เพิ่งเคยเจอ

[ชื่อ: Q-I]

[ชนิด: ระเบิด]

[Rarity: ดีมาก]

[Attack: ไม่มี]

[Attributes: ตาบอด (สร้างแสงสว่างจ้าลดการมองเห็นของศัตรูเหลือศูนย์)]

[Effects: ไม่มี]

[การนำออกจากดันเจี้ยน: ได้]

[หมายเหตุ: นี่เป็นระเบิดแสงชั้นดี ถ้ารู้จักวิธีขว้างมัน คุณก็จะใช้งานมันได้อย่างดี!]

…

“นายได้ของดีแล้ว! ถ้าเป็นฉันฉันจะไม่ขายหรอกนะ มันอาจจะช่วยให้นายหลุดออกจากสถานการณ์คับขันในดันเขี้ยนได้!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดถึงระเบิดแสง ให้คำแนะนำจีหราน

จีหรานนั้นก็เปิดใจรับฟังความเห็นเสมออยู่แล้ว

“นอกจากนี้แล้วพวกเราก็ไม่ได้อะไรทั้งนั้น”

“ฉันเสร็จแล้ว พวกเรา…”

ก่อนที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนจะทันพูดจบ เขาก็หยุดแล้วตรวจดูปุ่มข้อความของตัวเอง

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเมื่ออ่านข้อความ

“จากเฮลล์ไฟร์! พวกมันอยากพบนาย!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดพลางเงยหน้าขึ้น

คำพูดที่ออกจากปากของเขาทำให้จีหรานขมวดคิ้ว

 

 

 

Wufen’s note: ลืมไปเลยอ่ะ ขอโทษทีน้าาา //แบมือให้ตี แต่ตีเบา ๆ นะ เดี๋ยวเจ็บ…

ช่วงนี้อะไรก็ไม่รู้ไปหมดเลย พอโดนน้องแมวกัดมือเสร็จ ล้างแผลอยู่ 10 วันแน่ ก็ตามมาด้วยการติดเชื้อแบคทีเรียที่เล็บมืออีกข้าง พักใช้มือไปอีก 10 วัน ละตอนนี้คือแบบ ภูมิแพ้ขึ้นเพราะไอ้ที่ฝนตกเมื่อสามวันก่อน คิดว่าภูมิแพ้นะแต่ใจอยากพุ่งไปตรวจโควิดมากกก //ล้อง

ทุกคนก็ดูแลสุขภาพกันดี ๆ นะ

ถ้าใครติดโควิดมาบอกนะ เด๋วอัพนิยายเป็นกำลังใจให้ //สเปรย์แอลกอฮอล์ก่อนลูบมือปลอบใจ

198 คนบงการ

เฮลล์ไฟร์ ผู้โจมตีกลุ่มที่สอง

ปืนใหญ่ของพวกเขาและยังสนามแม่เหล็กคือความทรงจำที่ยังสดใหม่ในใจจีหราน

เมื่ออู๋ฝ่าอู๋เทียนอ่านข้อความให้เขาฟัง จีหรานก็สงสัย

“พวกเขาต้องการพบฉัน?” จีหรานถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ใช่…” อู๋ฝ่าอู๋เทียนเองก็ดูสงสัยอยู่เหมือนกัน ดวงตาของเขามองมาที่จีหราน “ฉันขอให้คนช่วยสืบเรื่องพวกเขา และตอนนี้พวกเขาก็ต้องการนัดเจอ… นายจะไปไหม?”

เขาให้สิทธิ์จีหรานเลือก จะอย่างไรเขาก็เป็นคนที่เฮลล์ไฟร์ต้องการพบ

อู๋ฝ่าอู๋เทียนนั้นย่อมต้องไปด้วยอยู่แล้ว

“แน่นอนสิ! ที่ไหนและเมื่อไหร่?”

ถึงแม้ว่าความสงสัยจะยังอยู่ จีหรานก็ไม่มีปัญหากับการตัดสินใจ

เขาอยากได้ข้อมูลเกี่ยวกับองค์กรนักฆ่าจะแย่อยู่แล้ว

“เวลาคือตอนนี้ สถานที่คือจัตุรัสชาเหมยเกิน” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูด

“แล้วพวกเราจะรออะไรอยู่อีก?”

ทันทีที่จีหรานพูดจบ เขาก็หันกลับกลับเดินไปที่สถานีรถไฟ

อู๋ฝ่าอู๋เทียนรีบวิ่งตามไป

…

จัตุรัสชาเหมยเกิน

ถึงแม้ว่ามันจะเรียกว่าจัตุรัส แต่อันที่จริงแล้วก็แค่ที่รกร้างว่างเปล่าที่ด้านนอกเมือง

ผู้คนมักไม่เคยมาที่นี่นอกเสียจากว่าจะเป็นผู้เล่นสายผจญภัย

ในฐานะหน้าใหม่อย่างเขาเองนั้น จีหรานจึงไม่รู้จักที่นี่ กระทั่งอู๋ฝ่าอู๋เทียนที่เป็นมือเก่ายังมีข้อมูลของสถานที่นัดพบอย่างจำกัด

โชคดี เพื่อนของอู๋ฝ่าอู๋เทียนพอจะรู้จักที่นี่อยู่บ้าง

“จัตุรัสชาเหมยเกินนั้นดูเหมือนจะเคยเป็นโรงงานประกอบรถยนต์ตามที่ในเกมอธิบายไว้น่ะนะ เคยมีพนักงานอยู่ที่โรงงานนี่กว่าหมื่นคนในตอนที่กิจการรุ่งเรือง แต่ในที่สุดมันก็ปิดตัวลงและกลายมาเป็นจตุรัสว่างเปล่านี่ ที่นี่น่ะกว้างมาก มันเหมาะจะใช้เป็นจุดหลบซ่อนและลอบสังหาร ฉันไม่คิดว่าพวกมันจะมาที่นี่เพื่อดื่มชาตอนบ่ายอ่ะ!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนอ่านสิ่งที่เพื่อนของเขาส่งมาให้เกี่ยวกับจัตุรัสนี่และบอกสิ่งที่ตัวเองสงสัย

“ฉันก็เหมือนกัน แต่ฉันคิดว่าพวกมันก็ต้องคิดว่าพวกเรามีจุดประสงค์แอบแฝงเหมือนกัน พวกเราก็ต้องระวังเรื่องนั้นด้วย” จีหรานพูด

“ผ่อนคลายน่า! ฉันติดต่อกำลังเสริมไว้เยอะอยู่ ถ้าเกิดอะไรขึ้น ฉันจะตีตั๋วเที่ยวเดียวกลับบ้านให้พวกมัน!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดอย่างมั่นใจ

จีหรานไม่พูดอะไรอีก เขารู้ดีว่าอู๋ฝ่าอู๋เทียนย่อมไม่เอาชีวิตตัวของตัวเองหรือของเขาไปเสี่ยง

ผ่านไป 45 นาที ทั้งคู่ก็ลงจากรถไฟ

ภาพที่เห็นเปลี่ยนจากตึกสมัยใหม่สูงระฟ้าไปเป็นแถบอุตสาหกรรมมีโรงงานมากมายตั้งอยู่

ทั่วบริเวณนั้นดูเป็นซากปรักหักพัง กลิ่นเหม็นเน่าโจมตีประสาทสัมผัสของจีหราน มันแย่ยิ่งกว่าอู่ซ่อมรถเก่า ๆ ของเขาเสียอีก

“ไม่เหมือนที่อื่นเลยแฮะ…” จีหรานให้ความเห็น

“พอนายคุ้นแล้วมันก็จะดีขึ้นเอง เหมือนกับตอนที่ฉันย้ายจากปราสาทยุคกลางมาอยู่อพาร์ทเม้นท์สมัยใหม่ ฉันแทบบ้า!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนอดยักไหล่ไม่ได้ “ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอันไหนจริงกว่า!” เขาเสริม

“ไม่ว่ายังไงพวกเราก็มีชีวิตเดียว” จีหรานพูดพลางกลั้นหายใจ

“ชีวิตเดียว หึ?” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดพร้อมถอนหายใจเบา ๆ

เขาสูบบุหรี่อึกใหญ่และพ่นควันออกมาวงเบ้อเริ่ม ก่อนที่มันจะจางหายไปเขาก็ตวัดมือชกใส่ควันนั่นให้มันแตกกระจายออกไปเหมือนเด็ก ๆ เล่น

“เอาไหม?” อู๋ฝ่าอู๋เทียนดึงบุหรี่มวนใหม่ออกมายื่นให้จีหราน

ก่อนที่จีหรานจะทันได้ตอบอะไร อู๋ฝ่าอู๋เทียนก็ดึงไฟแช็กออกมาจากกระเป๋า หมุนเล่นรอบหนึ่งแล้วจุดบุหรี่ขึ้น จากนั้นก็ส่งบุหรี่ที่จุดแล้วให้จีหราน

“นี่เป็นบุหรี่ที่ดีที่สุดเท่าที่มีอยู่ที่นี่ เป็นสาว ๆ ของโม่เต๋อเร่อทำเองเลยนะ พวกเธอค่อย ๆ มวนบุหรี่พวกนี้บนตักเลยน้า ฉันชอบมาก!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนอวดอย่างภาคภูมิมองจีหรานอย่างคาดหวัง

จีหรานไม่มีทางเลือกนอกจากหยิบบุหรี่มาคาบเอาไว้ แต่ก็แค่นั้น เขาไม่ได้สูบมันจริง ๆ หรอก

กลิ่นบุหรี่เพียงอย่างเดียวก็ทำให้เขารู้ว่ามันไม่ได้มีไว้ให้หน้าใหม่อย่างเขาลิ้มลอง

ตอนที่บุหรี่หมดไปหนึ่งในสี่ ก็มีคนราว ๆ แปดคนมาถึงที่สถานีรถไฟ

พวกเขาคือเหตุผลให้จีหรานและอู๋ฝ่าอู๋เทียนมารออยู่ที่ตรงนี้ หากไม่มีกำลังเสริม กระทั่งอู๋ฝ่าอู๋เทียนยังไม่กล้าเข้าไปในจตุรัสชาเหมยเกินนี่เลย อย่าว่าแต่จีหราน

พวกมือเก๋าที่รอดชีวิตอยู่ในเกมนี้ได้ย่อมไม่ได้โง่

อู๋ฝ่าอู๋เทียนโบกมือส่งสัญญาณให้พวกเขา และทั้งกลุ่มก็กระจายไปรอบ ๆ จัตุรัสชาเหมยเกิน ทุกคนล้วนเข้าสู่ตำแหน่งเพื่อทำหน้าที่

“ไปได้ละ!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดหลังจากนั้นสองนาที คนของเขาเข้าประจำที่แล้ว

จีหรานไม่ปฏิเสธ เขาเข้าไปในจัตุรัสชาเหมยเกิน เดินเคียงไปกับอู๋ฝ่าอู๋เทียน

ตอนที่ทั้งสองคนเดินไปตามทางเดินยาว พวกเขาก็เห็นสมาชิกของเฮลล์ไฟร์

เป็นมือลอบสังหารเมื่อตอนนั้น!

จีหรานจำเขาได้ในแวบแรกที่เห็น

ถึงใบหน้าของเขาจะพร่ามัวไปด้วยระบบเกม ร่างกายของเขาก็ยังเหมือนเดิม

“นักแม่นปืนมือฉมังผู้โด่งดังมาพบกับหมาจรจัดอย่างฉันมันจำเป็นต้องเคลื่อนย้ายกำลังพลมามากขนาดนี้เลยเหรอ?” มือลอบสังหารถามด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“ใช่! แกน่ะหมาจรจัดแน่ ๆ มีหมาตั้งหลายตัวที่จนมุมแล้วก็กระโดดกำแพงหนี!”

อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดด้วยน้ำเสียงรื่นเริง และย้ำคำว่า ‘หมา’

“ฉันไม่สนหรอก ความจริงเสียงดังกว่าคำพูด ฉันมาที่นี่เพื่อตกลงกับ 2567 แกไม่รู้ใช่ไหมว่าแกตกลงมาในวังวนนี่ลึกแค่ไหน?” มือลอบสังหารถามอย่างจริงจังขณะมองมาที่จีหราน

จีหรานรู้ว่ามันกำลังเพิ่มน้ำหนักต่อรองให้ฝั่งมันเอง

ข้อตกลงที่ชายคนนี้พูดถึงนั้นก็ไม่มีอะไรไปมากกว่าการแลกเปลี่ยน Points, Skill Points และอุปกรณ์บางอย่าง หากคิดถึงการถูกลงโทษเพราะการโจมตีครั้งนั้น ก็ย่อมเดาเจตนาของมือลอบสังหารได้

แต่มันก็ยังไม่ทำให้ความสงสัยของจีหรานกระจ่างอยู่ดี ข้อตกลงที่มือลอบสังหารเสนอมานั้นไม่ใช่ข้อเสนอเรื่องความปลอดภัย

จีหรานนั้นนับการพบกันครั้งนี้เป็นกับดักอยู่ตั้งแต่แรก เป็นเหตุผลให้เขาอดทนรอกำลังเสริมของอู๋ฝ่าอู๋เทียน

แต่ว่า ในตอนพบกันกลับไม่เกิดอะไรขึ้น เห็นได้ชัดเจนว่าสถานการณ์นั้นต่างไปจากที่จีหรานคาดเอาไว้

“ถ้าไม่ใช่กับดัก งั้นมือลอบสังหารนี่ก็ต้องการนัดเจอจริง ๆ อย่างนั้นเหรอ?”

ความสงสัยของเขาเพิ่มมากขึ้นทุกวินาที เขาสงบใจไม่ได้แต่เขาก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า เขาพยายามเล่นตามน้ำไป

“แกกำลังพูดถึงค่าหัวของฉันที่องค์กรของแกตั้งเอาไว้หรือว่าเรื่องอื่น?” จีหรานถาม

“โอ้ ดีเลย 2567 แกฉลาดกว่าหน้าตาเยอะเลย คนฉลาดมักจะตายเป็นคนแรกนะรู้ไหมเพราะว่าพวกมันมักจะอวดดีเกินไป จ่ายให้ฉัน 200,000 Points กับ Skill Points อีกสักหน่อย แล้วฉันจะบอกแกทุกอย่าง!” มือลอบสังหารพูดหลังจากเยาะเย้ยจีหรานไป

“สองแสน?” จีหรานหัวเราะเสียงเย็น

เขาไม่ได้มี Points เยอะถึงขนาดนั้น แต่ต่อให้มี เขาก็ไม่ยกมันให้คนที่มีจุดประสงค์ชั่วร้ายอยู่ดี

การกระทำของมือลอบสังหารนั้นยืนยันว่าเขาเป็นศัตรูอย่างแท้จริง

“แกคิดว่ามันมากไปงั้นเหรอ? มันเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ฉันกำลังจะบอกแกด้วยซ้ำ! แกรู้ไว้นะ ฉัน… อึ้ก!”

เขาหยุดกลางคันก่อนที่จะพูดได้จบประโยค

ทันใดนั้น ในใจจีหรานก็สัมผัสได้ถึงอันตรายพุ่งขึ้นมา

“ถอย!” จีหรานตะโกน แล้วถอยกรูดออกไป

อู๋ฝ่าอู๋เทียนเองก็ไม่ชักช้า ทันทีที่จีหรานพูด เขาก็กระโดดห่างจากมือลอบสังหารไปกว่าสิบเมตร

ตูม!

ในตอนที่ทั้งสองคนทิ้งระยะห่างออกมา สไนเปอร์ของเฮลล์ไฟร์ก็ระเบิดตัวเอง

เลือดและเนื้อกระจายไปทั่ว ไม่เหลืออะไรไว้เลย ไม่ว่าจะกระดูกหรือร่างกาย

“เหอเหอเหอ… 2567 อู๋ฝ่าอู๋เทียน พวกแกจะเป็นรายต่อไป!”

เสียงหัวเราะชั่วร้ายดังมาจากเงาร่างหนึ่งที่แวบผ่านโรงงานไกล ๆ

“ไป!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนตะโกน พุ่งตัวออกไปราวกับลูกศรหลุดจากแล่ง

จีหรานตามหลังไปติด ๆ

เพื่อนของอู๋ฝ่าอู๋เทียนที่จับตามองอยู่ก็ตามพวกเขาไปด้วย

…

ลูกแก้วเปล่งประกายแสงจาง ๆ ฉายภาพที่ในจัตุรัสชาเหมยเกิน

เงาร่างหนึ่งถือแก้วไวน์เอาไว้ในมือนั่งอยู่บนเบาะเงียบ ๆ และชิมรสชาติและดมกลิ่นจากในแก้ว

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เงาร่างนั้นก็ถอนหายใจ

“น่าผิดหวังเสียจริง… ทำไมแกถึงกลายเป็นชักช้าอย่างนี้ อู๋ฝ่าอู๋เทียน? แกไม่ได้สังเกตเห็นเงื่อนงำตรงหน้าด้วยซ้ำ ฉันจะให้โอกาสแกอีกสักครั้งแล้วกัน… วันเวลาช่วงนี้ช่างน่าเบื่อ!”

เมื่อคำพูดจางไป เงาร่างนั้นก็ลุกขึ้นยืนและหายลับเข้าไปในเงาช้า ๆ

ลูกแก้วหยุดฉายภาพแล้วมืดลงภายในอึดใจเดียว

แล้วห้องก็มืดมิดไปในทันที

 

 

Wufen’s note: ขอเสียงชาวกทม.ที่ยังออกไปทำงานตามปกติหน่อยเร็ว โรคก็กลัวเงินก็อยากได้ //ล้องไห้หนักมาก

199 เพิ่มระดับ (1+2)

จีหรานมองหลุมนั่นพลางขมวดคิ้ว คนที่ไล่ล่าพวกเขานั้นหายเข้าไปในนี้เมื่อไม่กี่วินาทีที่แล้ว

หลุมตรงหน้าจีหรานและการระเบิดกะทันหันที่เกิดจากมือซุ่มยิงแสดงให้เห็นว่าศัตรูของพวกเขานั้นเตรียมการมาเป็นอย่างดี

ทุกอย่างถูกวางแผนเอาไว้ก่อนแล้ว ตั้งแต่การพบปะกับมือซุ่มยิงของเฮลล์ไฟร์ไปจนถึงการระเบิดตัวเองของผู้ชายคนนั้น

“ทำไมเขาถึงทำอย่างนี้? ทำไมมือซุ่มยิงต้องฆ่าตัวตายด้วย?”

ความสงสัยพล่านอยู่ในใจจีหราน

มือซุ่มยิงได้รับคำสั่งให้มาพบจีหรานใช่ไหม?

นั่นเดาได้ไม่ยาก วินาทีที่มือซุ่มยิงถูกจับได้ เขาก็ต้องรับโทษแล้ว เขาก็ยังเดิมพันอย่างไร้ความหวัง มันง่ายที่จะควบคุมคนที่อยู่ในฐานะเช่นนั้น

“งั้นทั้งหมดนี่เพื่ออะไรกัน?” จีหรานพูดเบา ๆ อย่างสงสัย

อู๋ฝ่าอู๋เทียนและสหายของเขาก็มีสีหน้าคล้ายกัน

เหล่าผู้เล่นเก่า ๆ พวกนี้ไม่ได้โง่ พวกเขาทั้งหมดล้วนสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

ความสงสัยของพวกเขาไม่ได้หยุดพวกเขาจากการสำรวจหลุมที่ตรงหน้าพวกตนด้วย

ชายร่างผอมแห้งคนหนึ่งถือรีโมต LED ควบคุมหุ่นนำทางคล้ายลูกหมาให้ลงไปในหลุม

หน้าจอ LED ฉายภาพสิ่งที่หุ่นมองเห็นที่ด้านในหลุม

เมื่อหุ่นพบระเบิดสีแดงราวหนึ่งโหลที่ด้านล่างทุกคนรวมทั้งจีหรานก็สูดลมหายใจเย็นเฉียบ

ถ้าหนึ่งในพวกเขาหน้ามืดตาบอดพุ่งตัวลงไปในหลุมนั่น…

“ฉันคิดว่าพวกมันเป็นระเบิดชนิดตรวจจับความเคลื่อนไหว… บ้าเอ๊ย! ถอย!” ชายหนุ่มร่างผอมตะโกนหลังจากตรวจดูรอบด้านด้วยรีโมท

ทุกคนหันหลังกลับแล้วพุ่งออกไปจากจัตุรัสอย่างรวดเร็ว

ตูม!

ทันทีที่จีหรานก้าวเท้าออกไปจากจัตุรัสชาเหมยเกิน รอบด้านก็ระเบิดออก ทุกอย่างกระเด็นขึ้นไปบนฟ้า

คลื่นกระแทกรุนแรงส่งเขากลิ้งไปตามพื้น

“ไอ้พวกเชี่ยเอ๊ย! หมาฉัน! พวกสวะ! อย่าให้ฉันจับพวกแกได้นะ ไม่งั้นจะให้แกได้ลิ้มรสความโกรธแค้นของปืนไฟฟ้าสองพันโวลต์ของฉัน!” ชายหนุ่มร่างผอมแห้งที่ควบคุมหุ่นยนต์ลูกหมาตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดไปรอบ ๆ จัตุรัสที่ถูกระเบิดเป็นจุณตอนที่ลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง

ผู้เล่นคนอื่น ๆ เนื้อตัวเต็มไปด้วยขี้เถ้าเองก็ตะโกนออกมาอย่างโมโหเช่นกัน

พวกเขาตั้งหลายคนไล่ตามคนคนเดียวแล้วมันยังหนีรอดไปได้และพวกเขาก็เกือบจะติดกับดัก แค่นั้นก็ถือว่าเป็นการดูถูกสถานะผู้เล่นเก่าในเกมนี้ของพวกเขาแล้ว มันยิ่งน่าโมโหขึ้นไปอีกเมื่อพวกมันพยายามเอาชีวิตพวกเขา

ท่ามกลางเสียงสบถด่า จีหรานสังเกตเห็นว่าอู๋ฝ่าอู๋เทียนใจลอยไปเล็กน้อย

“มีอะไรเหรอ?” เขาถาม

“เรื่องเล็กน้อยน่ะ อ้อ นายจะให้ฉันช่วยขายอุปกรณ์ที่ได้จากชิลเดอร์กับคอร์เรย์ใช่ไหม? ฉันคิดค่าคอมห้าเปอร์เซ็นต์นะ!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนตอบพร้อมหัวเราะแห้ง ๆ

“งั้นก็ฝากนายด้วยแล้วกัน” จีหรานตอบกลับตรง ๆ

เขาสังเกตเห็นว่าอู๋ฝ่าอู๋เทียนพยายามเปลี่ยนเรื่อง เขาแก้ตัวได้แย่มาก

ค่าบริการห้าเปอร์เซ็นต์นั้นก็เท่ากับที่บาร์ลับคิด และอู๋ฝ่าอู๋เทียนไม่ใช่คนโลภ

จีหรานแน่ใจว่าอู๋ฝ่าอู๋เทียนสังเกตเห็นบางอย่างที่ผิดปกติระหว่างเกิดเรื่องแต่เขาก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้ต่อ

ถ้าอู๋ฝ่าอู๋เทียนพยายามหาข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้ อย่างนั้นก็ยากที่จะทำให้เขาพูดออกมาแล้ว

การกดดันถามต่อไปไม่ได้เป็นประโยชน์ใดกับจีหราน มีแต่ทำให้เกิดความบาดหมางระหว่างพวกเขาเท่านั้น

หลังจาการระเบิด อู๋ฝ่าอู๋เทียนก็แนะนำผู้เล่นคนอื่น ๆ ที่มาพบกันในคราวนี้

จีหรานปฏิเสธข้อเสนอที่ให้กลับไปดื่มด้วยกันที่ฮาร์เวสต์อินน์และกลับออกไปทันที

แผนการเรียนรู้ที่เขาวางเอาไว้นั้นถูกเรื่องนี้ทำให้ต้องช้าออกไปแล้ว เขาไม่อยากปล่อยไว้นานต่อไปอีก

…

ระหว่างสองอาทิตย์ต่อมา จีหรานแลกเปลี่ยนข้อความกับอู๋ฝ่าอู๋เทียนทุกวัน ถามข้อมูลใหม่ ๆ เกี่ยวกับองค์กรนักฆ่าและใช้เวลาพักผ่อนอยู่ในห้องของตัวเอง

เมื่อไม่มีคำแนะนำที่ถูกต้อง เขาก็ได้รับคำเตือนคล้ายกันทุกครั้งที่อ่านหนังสือจบ

[ประสบการณ์ด้านการแปรธาตุเพิ่มขึ้นเล็กน้อยหลังการอ่านหนังสือ…]

[ประสบการณ์ด้านการแปรธาตุเพิ่มขึ้นเล็กน้อยหลังการอ่านหนังสือ…]

…

หนังสือทุกเล่มนั้นเพียงแค่เพิ่มค่าประสบการณ์ได้เล็กน้อยเท่านั้น ไม่มีคำแจ้งเตือนว่ามีการเพิ่มขึ้นของค่าประสบการณ์เป็นก้อนใหญ่ ไม่เหมือนตอนที่จีหรานได้เรียนรู้ทักษะขั้นสูงอย่างเหมาะสม

“ดูเหมือนว่าฉันคงต้องใช้เวลากับมันให้มากขึ้นอีก” จีหรานพูดเบา ๆ

แผนการเดิมของเขาก็คือเพิ่มระดับ [ดาราศาสตร์] และ [การแปรธาตุ] ไปเป็นระดับพื้นฐานก่อนที่จะเข้าดันเจี้ยนต่อไป แต่จากความก้าวหน้าของเขาแล้ว มันดูจะเป็นไปไม่ได้แล้ว

วันต่อมาเป็นวันที่เขาต้องเข้าดันเจี้ยนแบบกลุ่ม

จีหรานสูดลมหายใจลึกและวางหนังสือลง

ถึงแม้ว่าเขาจะผิดหวังที่ทำตามแผนการเดิมไม่ได้ แต่นี่ก็ไม่ได้ทำให้เขาไม่ทำตามแผนการอื่น ๆ

ความผิดหวังของเขาก็แค่มีผลต่อแผนต่อ ๆ ไปของเขาเพราะว่าแผนก่อนหน้าล้มเหลวเท่านั้น

จีหรานตรวจสอบ Points และ Skill Points ที่เขาเหลืออยู่

[Points: 86,500; Skill Points: 21; Golden Skill Points: 3; Golden Attribute Points: 2]

หลังจากเขากระทำการสังหารอันสมควรไปสองครั้ง และได้รับการชดเชยจากผู้คุมกฎไซเบอร์ ขายอุปกรณ์ของนักฆ่าสองคนนั้นไปและรวามกับ [เศษวิญญาณ] ที่มีอยู่ก่อนกับที่ได้มาใหม่จากดันเจี้ยนก่อนหน้า Points และ Skill Points ของเขาก็เพิ่มขึ้นมากทีเดียว

ตอนที่ขายอุปกรณ์ของนักฆ่าสองคนนั้น เชาเลือกรับเป็น Skill Points มากกว่า Points

“ทักษะหายากใช้ Skill Points มากกว่าทักษะทั่วไป ต้องเตรียมตัวเอาไว้!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนเคยให้คำแนะนำแก่เขาในฐานะผู้เล่นเก่า

จีหรานไม่มีเหตุผลให้ต้องไม่ฟังคำแนะนำนั้น

เพื่อที่จะเพิ่มความมั่นใจก่อนเข้าดันเจี้ยนถันไป ฮานส์เองก็ใจกว้างมาก

จีหรานแน่ใจว่านี่เป็นมีอู๋ฝ่าอู๋เทียนเป็นคนกลาง

ถ้าหากมีแค่ฮานส์กับเขา มันก็คงไม่เหมือนตอนนี้

จีหรานดึงหนังสือสกิลสีส้มออกมา

การแจ้งเตือนของระบบเด้งขึ้นมา

[พบหนังสือสกิล Blade Kick]

[เงื่อนไขการเรียนรู้ครบถ้วน เรียนรู้สกิล?]

“เรียน!”

[เรียนรู้สกิล: Blade Kick]

[ชื่อ: Blade Kick (พื้นฐาน)]

[Related Attributes: Strength, Agility, Constitution]

[ชนิดสกิล: จู่โจม]

[Effects: โจมตีด้วยคลื่นรูปดาบจากเท้าทั้งสองข้าง ความเสียหายของการโจมตีนับเป็นคลื่นพลังปราณอย่างอ่อน ใช้ Stamina 100 แต้ม คูลดาวน์ 5 นาที]

[Consumes: Stamina]

[เงื่อนไขการใช้งาน: การต่อสู้มือเปล่า (เชี่ยวชาญการเตะ), Strength D-, Agility D-, Constitution D-]

[หมายเหตุ: นี่เป็นวิชาการต่อสู้ที่เหี้ยมโหดวิชาหนึ่ง คุณต้องหาโอกาสใช้งานมันนะ!]

…

[Strength เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

[Agility เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

[Constitution เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

…

จีหรานอ่านข้อมูล [Blade Kick] อย่างละเอียด มันไม่ทำให้เขาผิดหวังเลย ถึงจะเป็นสกิลระดับพื้นฐานเท่านั้น แต่ก็เป็นเรื่องปกติอยู่ดี

[Blade Kick] ต้องการ 500 Points กับ 2 Skill Points เพื่อเพิ่มระดับจากพื้นฐานไปเป็นเริ่มต้น

คำแนะนำของอู๋ฝ่าอู๋เทียนเกี่ยวกับการความต้องการใช้ Skill Points นั้นได้รับการยืนยันแล้วว่าเป็นความจริง

ตามกฎของการเพิ่มระดับนั้น จีหรานสามารถคิดออกเลยว่าการเพิ่มระดับ [Blade Kick] ไปให้ถึงระดับใช้งานได้ดีนั้นจะต้องใช้แต้มต่าง ๆ เท่าไหร่

เขาเตรียมตัวเอาไว้แล้ว และเขาก็สามารถเพิ่มระดับ [Blade Kick] ได้โดยไม่มีปัญหา

[Blade Kick] พื้นฐาน → เริ่มต้น → ผู้เชี่ยวชาญ

การเพิ่มระดับจากเริ่มต้นไปเป็นผู้เชี่ยวชาญเขาต้องใช้ 3000 Points กับ 6 Skill Points

ราคานี้สูงกว่าสองเท่าของการเพิ่มระดับก่อนหน้าเสียอีก

[ชื่อ: Blade Kick (ผู้เชี่ยวชาญ)]

[Related Attributes: Strength, Agility, Constitution]

[ชนิดสกิล: จู่โจม]

[Effects: โจมตีด้วยคลื่นรูปดาบจากเท้าทั้งสองข้าง ความเสียหายของการโจมตีนับเป็นคลื่นพลังปราณระดับกลาง ใช้ Stamina 150 แต้ม คูลดาวน์ 4 นาที]

[Consumes: Stamina]

[เงื่อนไขการใช้งาน: การต่อสู้มือเปล่า (เชี่ยวชาญการเตะ), Strength D-, Agility D-, Constitution D-]

[หมายเหตุ: นี่เป็นวิชาการต่อสู้ที่เหี้ยมโหดวิชาหนึ่ง คุณต้องหาโอกาสใช้งานมันนะ!]

[Strength เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

[Agility เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

[Constitution เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

…

หลังจากเพิ่มระดับสองครั้ง ผลพิเศษ [ฝึกฝนอย่างหนัก] ก็เพิ่มระดับการโจมตีและความคมของ [Blade Kick] ไปเป็นระดับกลาง

เท่าที่จีหรานรู้ การโจมตีของปืนพกระดับกลางก็มีพลังโจมตีเท่า ๆ กันนี้

จีหรานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นกับผลที่เห็น

“นี่เป็นทักษะโจมตีระดับหายาใช่ไหมเนี่ย? คลื่นพลังปราณคลื่นเดียวจากการเตะก่อความเสียหายเทียบเท่ากับกระสุนธรรมดาหนึ่งนัด!”

นี่ยังไม่ใช่รูปร่างสุดท้ายของ [Blade Kick] ด้วยซ้ำ แต่เพราะเพิ่มระดับไปเป็นระดับถัดไปนั้นจีหรานต้องเพิ่ม Strength, Agility และ Constitution ของตัวเองก่อนด้วย

มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเขา เพราะว่าเขามี [ศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ] เป็นพื้นฐานรองรับ

ทุกอย่างก้าวหน้าไปอย่างราบรื่น

จีหรานยังค้นพบบางอย่างไปพร้อมกับทักษะใหม่ของเขาด้วย

“Attribute Points นั้นมีค่ายิ่งกว่าที่ฉันคิดเอาไว้เสียอีก! กระทั่งทักษะจู่โจมหายากก็ยังมีข้อจำกัดใหญ่หลวงกับการเพิ่มขึ้นของค่าสถานะ…”

“อย่างนี้ก็หมายความว่าเมื่อฉันก้าวหน้าถึงระดับหนึ่งแล้ว ก็มีเพียงทักษะระดับตำนานที่จะช่วยเพิ่มค่าสถานะได้ใช่ไหม? หรือว่ากระทั่งทักษะระดับตำนานก็ยังทำไม่ได้? งั้นฉันก็ต้องพึ่งพาเฉพาะกับ Golden Attribute Points งั้นเหรอ?” จีหรานคิดเงียบ ๆ ก่อนที่ในที่สุดจะส่ายหน้า

เขายังมีเวลาอีกนานถึงจะไปถึงระดับนั้นจากตอนนี้ ไม่มีประโยชน์ที่จะคิดถึงเรื่องนั้นตอนนี้ เขาแค่ต้องเก็บมันเอาไว้ก่อนเท่านั้น

หลังจากสูดลมหายใจลึก ๆ เพื่อรวบรวมความคิด จีหรานก็เตรียมเพิ่มระดับ [ศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ]

[ศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ (เริ่มต้น → ผู้เชี่ยวชาญ) ใช้ 9000 Points กับ 3 Golden Skill Points ใช่/ไม่?]

[ใช่!]

[ศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณถึงระดับผู้เชี่ยวชาญ เลือกผลพิเศษ…]

[A: Strength +1]

[B: Agility +1]

[C: Constitution +1]

[D: Spirit +1]

[E: Intuition +1]

ปรากฏรายการยาวเหยียดขึ้นตรงหน้าจีหรานให้เขาเลือก เขาตัดสินใจได้อย่างรวดเร็วหลังจากชำเลืองมองแค่แวบเดียว

[D!]

ความพิเศษเฉพาะของ Spirit ทำให้มันกลายมาเป็นตัวเลือกของเขา

[ผู้เล่นเลือก D: หัวใจของอัศวิน (Spirit +1)]

[ชื่อ: ศิลปะการฝึกตนของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ (ผู้เชี่ยวชาญ)]

[Related Attributes: Strength, Agility, Constitution, Spirit, Intuition]

[ชนิดสกิล: สนับสนุน]

[Effects: คุณรู้จักกระบวนท่า การเคลื่อนไหวร่างกาย และการฝึกการหายใจแบบพิเศษ ค่าสถานะทุกอย่างเพิ่มขึ้น 3 ระดับ (เพิ่ม 1 ระดับ จากระดับพื้นฐาน, เพิ่ม 1 ระดับ จากระดับเริ่มต้น)]

[Consumes: Stamina]

[เงื่อนไขการเรียนรู้: Strength E, Agility E, Constitution E, Spirit E, Intuition E]

[หมายเหตุ: นี่เป็นสกิลพื้นฐานของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ เป็นสกิลที่จะเป็นพื้นฐานของทุกสกิลของคุณ!]

…..

[เลื่อนระดับสกิลศิลปะการฝึกตนของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ เลื่อนระดับค่าสถานะที่เกี่ยวข้อง…]

[Strength C- → C]

[Agility D+ → C-]

[Constitution D+ → C-]

[Spirit E+ → D]

[Intuition C- → C]

…

หลังจากจีหรานยืนยันตัวเลือกแล้ว เขาก็ตกอยู่ในภวังค์

เขาพยายามอย่างที่สุดที่จะลืมตาเอาไว้และไม่ให้ตัวเองเผลอหลับไป

เขาอยากลิ้มรสทุกความรู้สึกตลอดกระบวนการนี้

 

 

Wufen’s note: ช่ายแล้วววว ตอนนี้ยาวพิเศษเด้อออ 1+2 กันไปเลย แต่ Wufen แปลไปก้อแบบ ยาวตรงไหน มีแต่สกิลตั่งต่าง วู้ววว ตอนอื่น ๆ เคยยาวกว่านี้อี๊กกกกก

ละทำไมช้า? อ้อ… แปลฟรอมโฮม ไงงงงง มีเวลาแปลวันละจิ๊ดเดียวเอง เวลาที่เหลือทำงานตามปกตินาจา เศร้ามากกกก อยากอยู่บ้านนนนน

อ้อ ยังไม่ได้ตรวจทานเด้อออ แปลเสร็จก็รีบลงให้อ่านเลยยยยย จะหนีไปนอนแล้ววววว

200 ความเจ็บปวดรุนแรง

การฝึก [ศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ] ประจำวันของจีหรานนั้นไม่เคยถึงระดับที่เป็นอันตราย แต่ก็เป็นเพราะว่าจีหรานจำคำสอนของกงหลานเสินได้เป็นอย่างดี

“ทุกครั้งที่เจ้าเลื่อนระดับทักษะของเจ้า เจ้าจำเป็นต้องลิ้มรสชาติของกระบวนการนั้น! นั่นจะช่วยให้เจ้าพัฒนาต่อไปได้ไกลกว่าเดิม!”

จีหรานนั้นจดจำคำพูดของอัศวินชราคนนั้นเอาไว้และเอามาใช้ในทุกการฝึกฝน เขารับรู้ถึงกระแสอบอุ่นที่ซึมซาบเข้าสู่กล้ามเนื้อและกระดูก และจนกระทั่งเข้าไปในอวัยวะต่าง ๆ ของเขา

เขาขยับตัวไปตามกระบวนท่า [ศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ] โดยไม่รู้ตัว และเมื่อเคลื่อนไหวร่างกาย ลมหายใจของเขาก็ผสานเข้ากับการเคลื่อนไหวของเขา

กระแสอบอุ่นนั้นอุ่นขึ้นเรื่อย ๆ ทุกวินาที

การหมุนเวียนของกระแสนั้นในร่างกายของเขาดูจะยังไม่หยุดลงเร็ว ๆ นี้

หลังจากทุกอย่างจบลง จีหรานก็กำหมัดแน่นและรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของตน

“Strength, Agility, Constitution, Intuition… ทุกอย่างเลื่อนระดับขึ้น! มันไม่ง่ายเลยที่จะเพิ่มระดับ Spirit แต่ตามการแจ้งเตือนของระบบ มันก็เพิ่มขึ้นด้วยเหมือนกัน ดังนั้น…”

เมื่อจีหรานเริ่มต้นฝึก [ศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ] อีกครั้ง การเคลื่อนไหวและวิธีการหายใจ เขาก็รู้สึกถึงกระแสอบอุ่นที่ไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเขาได้ในทันที เพิ่มพลังและความมุ่งมั่นให้มากขึ้น

“เร่งการฟื้นฟูพลังอย่างลับ ๆ?”

จีหรานเองก็ไม่แน่ใจอะไรเลยยกเว้นสิ่งหนึ่ง

[ศิลปะการฝึกตนของอัศวินแห่งรุ่งอรุณระดับผู้เชี่ยวชาญสามารถเพิ่มระดับได้ผ่านการฝึกฝน ตอนนี้ -2000 Points…]

[ศิลปะการฝึกตนของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ (ผู้เชี่ยวชาญ -> มืออาชีพ) ใช้ 29000 Points 4 Golden Skill Points, ใช่/ไม่?]

“ลบสองพันแต้ม? เป็นอย่างที่กงหลานเสินบอกเลย ทุกครั้งที่เลื่อนระดับได้ ค่าใช้จ่ายก็ลดลง!”

จีหรานถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาอยากกลับไปเรียนกับกงหลานเสินอีกครั้ง

เขาพบว่าตัวเองรู้เกี่ยวกับ [ศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ] น้อยมาก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสกิลที่สำคัญที่สุดของเขา

ด้วยระดับความรู้ตอนนี้ที่มีอยู่จำกัด ถ้าเขาไม่อาศัย Points หรือ Golden Skill Points หนทางเดียวที่จะเพิ่มระดับได้ก็คือผ่านการฝึกฝน เขาต้องค่อย ๆ สะสมประสบการณ์ทีละนิด

จีหรานไม่สามารถทำอย่างนั้นได้ในตอนนี้เพราะว่าเขาต้องพึ่งพา Points และ Golden Skill Points

หลังจากเหลือบมอง Points ที่เหลืออยู่ จีหรานก็พบว่าเขายังมี Points เหลืออยู่จำนวนหนึ่ง เมื่อหักลบดูแล้ว ปัญหาเดียวที่เหลืออยู่ก็คือ Golden Skill Points…

“Golden Skill Points สี่แต้ม ฉันต้องเคลียร์ดันเจี้ยนให้ได้ระดับ S อย่างน้อยก็สี่หรือห้าดันเจี้ยนเลยนะ! แล้วการเลื่อนระดับสกิลอื่น ๆ จากยอดนักสู้ไปเป็นระดับเหนือฟ้าก็ต้องใช้ Golden Skill Points… เรื่องที่แย่ที่สุดก็คือ Golden Skill Points นั้นซื้อขายไม่ได้! บ้าชะมัด! ฉันมี Golden Skill Points ไม่พอ!” จีหรานพึมพำหอบ ๆ

เขามองเห็นแต่หลุมไร้ก้นบึ้งใน Golden Skill Points เขาต้องเติมเต็มมันขึ้นมาเพื่อให้กระบวนการในเกมนี้ดำเนินไปอย่างราบรื่น

“ฉันต้องเพิ่มระดับการประเมินดันเจี้ยนให้สูงกว่า SSS!”

พอตัดสินใจแน่วแน่ถึงจุดมุ่งหมายถัดไปแล้ว เขาก็กำหมัดแน่น มันเป็นตัวเลือกเดียวที่เขาคิดออกในตอนนี้

“ต่อไปก็ [การเตะพื้นฐาน]!”

ในเมื่อ [การเตะพื้นฐาน] นั้นใช้ [ศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ] เป็นพื้นฐาน ระดับของทักษะนี้จึงถูกจำกัดตามระดับของอีกทักษะหนึ่ง

จีหรานไม่ลืมที่จะเพิ่มพลังให้กับทักษะวิทยายุทธ์นี้หลังจากเพิ่มระดับ [ศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ] แล้ว

[การเตะพื้นฐาน, (เริ่มต้น→ผู้เชี่ยวชาญ), ใช้ 6,000 Points กับ 4 Skill Points, ใช่/ไม่?]

“ใช่!”

[การเตะพื้นฐานถึงระดับผู้เชี่ยวชาญ เพิ่มผลพิเศษ: รอ]

[ชื่อ: การเตะพื้นฐาน (ผู้เชี่ยวชาญ)]

[Related Attributes: Strength, Agility, constitution]

[ชนิดสกิล: จู่โจม]

[Effects: ขาของคุณคล่องแคล่วว่องไวกว่ามือของคุณ เมื่อคุณโจมตีด้วยลูกเตะ การเตะครั้งที่สองและสามจะเพิ่ม Agility +1, +2 ขึ้นไปตามลำดับ]

[Special Effect: รอ (ทุกครั้งที่คุณเตะจะสะสมเอาไว้ เมื่อสะสมครบสี่ครั้ง จะเพิ่ม Strenght และ Agilitt +1 ให้กับการเตะของคุณ]

[Consumes: Stamina]

[เงื่อนไขการใช้งาน: ศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ (ผู้เชี่ยวชาญ)]

[หมายเหตุ: ระดับของการเตะพื้นฐานและสกิลที่เกี่ยวข้องอื่น ๆ ไม่สามารถเลื่อนระดับให้สูงกว่าระดับของศิลปะการฝึกฝนร่างกายของอัศวินแห่งรุ่งอรุณได้!]

…

[การเตะพื้นฐานเลื่อนระดับ ค่าสถานะที่เกี่ยวข้องเลื่อนระดับ…]

[Strength เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

[Agility เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

[Constitution เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

…

กระบวนการถ่ายทอดเริ่มต้นขึ้นทันที

จีหรานเตะเท้าออกไปหลายครั้ง

เงาท่าเท้าของเขาปกคลุมรอบตัวราวกับพายุเกรี้ยวกราด

คลื่นพลังปราณรูปจันทร์เสี้ยวระเบิดออกไปจากเงาเท้าของเขา และก็เกิดรอยแตกลึกประมาณหนึ่งนิ้วบนเสาคอนกรีตขึ้นทันที

“[การต่อสู้มือเปล่า, ลูกเตะของยอดนักสู้] ระดับยอดนักสู้ รวมกับ [การเตะพื้นฐาน] ระดับผู้เชี่ยวชาญ และ [Blade Kick] ระดับผู้เชี่ยวชาญ! ไม่เพียงแค่นี่สามารถเพิ่มค่าสถานะของฉันได้ในเวลาอันสั้น แต่เมื่อการต่อสู้ยืดเยื้อ ฉันก็ยังแน่ใจได้ว่าจะสามารถปล่อยท่าสังหารได้เหมือนกัน! นี่จะเป็นประโยชน์กับฉันในการลงดันเจี้ยนครั้งต่อไป เมื่อคิดถึงว่าพวกเราไม่ได้รับอนุญาตให้นำอุปกรณ์เข้าไปด้วย!” จีหรานพูด ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ [Blade Kick] ระดับผู้เชี่ยวชาญ

เมื่อค่าสถานะของเขาเลื่อนระดับขึ้น [Blade Kick] ก็มีช่องทางให้เลื่อนระดับได้

[Blade Kick (ผู้เชี่ยชาญ -> มืออาชีพ) ใช้ 12000 Points กับ 24 Skill Points ใช่/ไม่?]

หลังจากเหลือบมอง Skill Points ที่ต้องใช้ จีหรานก็ตีหน้านิ่งและส่งข้อความหาอู๋ฝ่าอู่เทียน เขาต้องการแลกเปลี่ยน Points เป็น Skill Points

เขาได้ 15 Skill Points จาก 45000 Points ซึ่งเพียงพอกับความตอนนี้ตอนนี้

[ชื่อ: Blade kick (มืออาชีพ)]

[Related Attributes: Strength, Agility, Constitution]

[ชนิดสกิล: จู่โจม]

[Effects: : โจมตีด้วยคลื่นรูปดาบจากเท้าทั้งสองข้าง ความเสียหายของการโจมตีนับเป็นคลื่นพลังปราณระดับเหนือกว่ามาตรฐาน ใช้ Stamina 175 แต้ม คูลดาวน์ 3 นาที 30 วินาที]

[Special Effects: ฝึกฝนอย่างหนัก (การโจมตีด้วย Blade Kick นั้น ความคมของขอบคลื่นรูปดาบ (Sharp edge) จะเพิ่มขึ้นตามระดับของคุณ]

[Consumes: Stamina]

[เงื่อนไขการใช้งาน: การต่อสู้มือเปล่า (เชี่ยวชาญการเตะ), Strength C-, Agility C-, Constitution C-]

[หมายเหตุ: นี่เป็นวิชาการต่อสู้ที่เหี้ยมโหดวิชาหนึ่ง คุณต้องหาโอกาสใช้งานมันนะ!]

…

[Strength เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

[Agility เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

[Constitution เลื่อนได้สูงสุดจากสกิลเฉพาะเท่านี้ที่ระดับปัจจุบัน ไม่สามารถเลื่อนระดับได้อีก]

…

ต้องขอบคุณการเสริมพลังจาก [ฝึกฝนอย่างหนัก] การโจมตีของ [Blade Kick] สูงขึ้นอีกระดับหนึ่ง

มันเหนือกว่าระดับการโจมตีและ Sharp edge ทั่วไป

จีหรานแน่นใจว่าถ้า [Blade Kick] ได้รับการเลื่อนระดับเป็นระดับปรมาจารย์ การโจมตีและขอบของมันย่อมต้องแข็งแกร่งขึ้นอีก แต่ว่าเขาไม่มี Golden Skill Points เหลือแล้ว

ทุกอย่างตั้งแต่นี้เป็นต้นไปต้องการ Golden Skill Points

เพื่อเลื่อนระดับ [Blade Kick] จากระดับมืออาชีพสู่ระดับปรมาจารย์ ต้องใช้ 30000 Points กับ 2 Golden Skill Points

จีหรานรู้สึกจนปัญหากับเงื่อนไขประเภทนี้

[Points: 11,000; Skill Points: 0; Golden Skill Points: 0; Golden Attribute Points: 2]

หลังจากทำการเลื่อนระดับที่จำเป็นหมดแล้ว จีหรานก็เหลือ Points แค่หมื่นกว่าแต้ม กับ Golden Attribute Points อีกสองแต้ม

แต่ว่านี่ยังไม่ใช่ว่าเขาจะหยุดอยู่เท่านี้

จีหรานหันไปดู [สะเดาะกุญแจ (ผู้เชี่ยวชาญ)]

หลังจากคิดถึงดันเจี้ยนที่กำลังจะลง และความเลวร้ายที่อาจจะต้องเผชิญแล้ว เขาก็ตัดสินใจว่ามันน่าจะเป็นความคิดที่ดีที่จะเลื่อนระดับ [สะเดาะกุญแจ] ไปที่ระดับถัดไป

[สะเดาะกุญแจ (ผู้เชี่ยวชาญ -> มืออาชีพ) ใช้ 3000 Points กับ 2 Skill Points ใช่/ไม่?]

หลังจากการเลื่อนระดับ [ศิลปะการฝึกตนของอัศวินแห่งรุ่งอรุณ] [การเตะพื้นฐาน] และ [Blade Kick] ที่ตึงเครียดกว่าแล้ว การเลื่อนระดับ [สะเดาะกุญแจ] ก็เป็นเรื่องง่ายไปเลย

จีหรานแลกอีก 6000 Points กับ 2 Skill Points และใช้ 3000 Points ที่เหลืออยู่จาก 5000 Points ไปเลื่อนระดับ [สะเดาะกุญแจ] ให้เป็นระดับมืออาชีพ

[ชื่อ: สะเดาะกุญแจ (มืออาชีพ)]

[Related Attributes: Agility, Intuition]

[ชนิดสกิล: สนับสนุน]

[Effects: คุณรู้วิธีการใช้กิ๊บติดผม ลวด หรือไขควงในการสะเดาะกุญแจที่ยากและซับซ้อน!]

[Special Effects: สะเดาะเงียบเชียบ (การสะเดาะกุญแจของคุณไม่ทำให้เกิดเสียงใด ๆ)]

[Consumes: Stamina]

[เงื่อนไขการเรียนรู้: None]

[หมายเหตุ: เวลาคุณสะเดาะกุญแจก็ต้องแน่ใจก่อนนะว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น!]

…

ต่อให้เป็น [สะเดาะกุญแจ] ระดับมืออาชีพแล้ว จีหรานก็ยังจำเป็นต้องมีอุปกรณ์ในการสะเดาะกุญแจ และดันเจี้ยนที่กำลังจะไปกันนั้นบอกว่าผู้เล่นไม่สามารถนำอุปกรณ์ติดตัวไปได้

เขาไม่ได้ลืมรายละเอียดข้อนี้ อันที่จริง มันสลักอยู่ในใจเขาเลย

“เพราะการขโมยครั้งนั้นของคุณ ไอเทมทั้งหมดของคุณจะมีความเสี่ยงที่จะถูกยึดไว้ ดังนั้นกรุณาเลือกอุปกรณ์อย่างระมัดระวัง!”

นี่เป็นคำอธิบายของดันเจี้ยนพิเศษของฮานส์ จีหรานนั้นคิดอยู่เป็นสิบรอบแล้ว

เขาให้ความสนใจเป็นพิเศษกับคำว่า ‘ถูกยึด’ เพื่อที่จะยึดอุปกรณ์ของเขาได้ ก็ต้องหามันให้เจอก่อน

แล้วถ้าคนพื้นถิ่นพวกนั้นหามันไม่เจอล่ะ?

จีหรานบังเอิญมีอุปกรณ์ชิ้นหนึ่งที่ยากที่คนอื่นจะหาเจอ

เขายังต้องหาวิธีให้แผนการของเขาสำเร็จด้วยดีด้วย

เขาดึงเอาหนังสือสกิลสีม่วงที่ได้จากฟรอสทริลออกมา

ชื่อของมันก็คือ [ต้านทานความเสียหายจากธาตุระดับที่สอง]

จีหรานนั้นมีประสบการณ์กับทักษะนี้พอสมควร

ตอนที่เขาใช้พลังน้ำแข็งจาก [Wilco’s Grudge] โจมตี ทักษะนี้ก็ปรากฏอยู่ในแจ้งเตือนว่าระบบได้ทำการเทียบค่าสถานะของฟรอสทริล

ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว จีหรานแน่ใจว่าต้องเติมทักษะนี้ลงไปในรายการทักษะของตัวเอง

[พบหนังสือสกิล: ต้านทานความเสียหายจากธาตุระดับที่สอง]

[เรียนรู้?]

“ใช่ครับ!”

จีหรานตอบรับและรอให้กระบวนการถ่ายทอดเริ่มต้น แต่ทันใดนั้น เขากลับรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง

“อั้ก!” เขากรีดร้องด้วยความทรมาน

เขารู้สึกเหมือนร่างกายของตัวเองถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ

เขาไม่มีโอกาสจะอ่านรายละเอียดของ [ต้านทานความเสียหายจากธาตุระดับที่สอง] ด้วยซ้ำก่อนที่จะหมดสติไป

 

 

 

ปล. ธาตุระดับที่สอง เหมือนความหมายจะเป็นธาตุผสม แต่ก็ไม่แน่ใจเพราะมีธาตุไฟด้วย

ปล. 2 เด๋ว Wufen มาคุยด้วยวันหลัง วันนี้ขอเผ่นก่อน //สับขาวิ่ง

ปล. 3 คำผิดไม่ตรวจนะ ทนไปก่อน ฮึบไว้นะคนอ่าน!!

201 ลงโทษ

จีหรานกลับมารู้สึกตัวอีกทีก็หลังจากนั้นหลายวินาที มันเหมือนสมองของเขาดับไปครู่สั้น ๆ

ความเจ็บปวดทั่วร่างบอกเขาว่ามันเกิดขึ้นจริง ๆ

“ปวด?” จีหรานขมวดคิ้ว

นี่ไม่ใช่การเรียนรู้สกิลครั้งแรกของเขา แต่ว่าไม่มีครั้งใดก่อนหน้านี้ที่จะเป็นครั้งนี้ ไม่มีสกิลไหนทำให้เขารู้สึกเจ็บปวด

กระแสพลังอบอุ่นและสบายและกระบวนการถ่ายโอนจากการเรียนรู้ทักษะครั้งก่อน ๆ ยิ่งทำให้เกิดความแตกต่างกับความเจ็บปวดสาหัสของ [ต้านทานความเสียหายจากธาตุระดับที่สอง] อย่างชัดเจน

จีหรานอดไม่ได้ต้องตรวจสอบราละเอียดของสกิลและจัดเรียนความรู้เกี่ยวกับ [ต้านทานความเสียหายจากธาตุระดับที่สอง] ใหม่ในใจ

เขาอยากรู้จะแย่แล้วว่าอะไรทำให้ [ต้านทานความเสียหายจากธาตุระดับที่สอง] นั้นต่างไปจากทักษะอื่น ๆ

[ชื่อ: ความต้านทานความเสียหายจากธาตุระดับที่สอง (ไม่สามารถเลื่อนระดับได้)]

[Related Attributes: Constitution]

[ชนิดสกิล: สนับสนุน]

[Effects: เมื่อเผชิญหน้ากับ ไฟ สายฟ้า หรือความเสียหายจากธาตุน้ำแข็งใด ๆ คุณจะมีระดับความต้านทานต่อความเสียหายจากธาตุระดับต่อ ระดับอ่อน และที่ต่ำกว่าระดับกลาง เมื่อเผชิญหน้ากับความเสียหายจากธาตุระดับกลางและแข็งแกร่ง คุณจะได้รับความเสียหายในระดับต่ำ หรือต่ำกว่าระดับกลาง เมื่อเผชิญหน้ากับความเสียหายรุนแรงจากธาตุ คุณต้องเข้ารับการตรวจสอบระดับ Constitution ถ้าผ่าน คุณจะได้รับความเสียหายจากธาตุรุนแรงนั้นในระดับ -1 ถ้าไม่ผ่าน คุณจะได้รับความเสียหายจากธาตุระดับปกติ]

[Consumes: ไม่]

[เงื่อนไขการใช้งาน: ไม่มี]

[หมายเหตุ: คุณฝึกฝนร่างกายด้วยวิธีการพิเศษและยังเพิ่มการต้านทานความเสียหายจากธาตุ แต่จำเอาไว้ว่าไม่ได้จะไม่ได้รับความเสียหายจากธาตุเอาเสียเลยนะ!]

…

จีหรานอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็นเฉียบเข้าไปเฮือกหนึ่งเมื่อเห็นรายละเอียดของ [ต้านทานความเสียหายจากธาตุระดับที่สอง] ก่อนจะเริ่มเรียบเรียงสิ่งที่รู้ใหม่มานี้

เขาไม่เพียงประหลาดใจกับผลของ [ต้านทานความเสียหายจากธาตุระดับที่สอง] แต่ว่ายังมีหมายเหตุว่าเขาฝึกฝนร่างกายด้วยวิธีการพิเศษ แต่ละคำราวกับสลักเข้าไปในใจจีหราน

“ถ้าฉันต้องเจอกับสภาพสุดร้อนหรือสุดเย็นหรือว่าถูกสายฟ้าฟาด ฉันก็จะตายถึงจะสามารถใช้น้ำยาช่วยได้ ฉันจำเป็นต้องมีร่างกายที่เหนือกว่าธรรมดา!” จีหรานคิดอยู่ในใจในขณะเดียวกับที่เริ่มศึกษาเกี่ยวกับความเจ็บปวดที่เขาเพิ่งเจอ

“กระบวนการถ่ายโอนมักจะตามมาหลังจากที่ฉันได้เรียนรู้ทักษะใหม่ ๆ แต่ว่ามันก็ไม่รุนแรงเท่ากระบวนการของ [ต้านทานความเสียหายจากธาตุระดับที่สอง]… แย่หน่อยที่ทักษะนี้ไม่สามารถเลื่อนระดับได้”

จีหรานถอนหายใจอย่างเสียดาย

เขาไม่ได้สนใจเรื่องความเจ็บปวด ถ้าผลที่ตามมามันดีงามพอเขาก็ทนรับได้

เขารู้ว่านี่เป็นเกมที่ต้องให้และรับ และมันก็มักจะคืนกลับให้เขาเป็นสองเท่า

จีหรานคาดเดาอย่างอื่นอีกอย่างด้วย

“ถ้าร่างกายของฉันแข็งแกร่งกว่านี้ ฉันจะสามารถใช้ความรู้จาก [ต้านทานความเสียหายจากธาตุระดับที่สอง] เพิ่มระดับความต้านทานของฉันเป็นต่อธาตุทุกชนิดไหม?”

โดยทฤษฎีแล้วมันเป็นไปได้ แต่ถ้าเขาจะทำให้มันเป็นจริงแล้ว ก็คงยังมีอุปสรรคมากมายที่ต้องผ่าน อย่างเช่นน้ำยาที่ต้องใช้ และยังเงื่อนไขสุดกู่อีกหลายอย่าง

จีหรานนั้นสูตรน้ำยาที่เกี่ยวข้องอยู่แล้ว แต่ที่เขาต้องมีด้วยก็คือระดับของ [น้ำยาศาสตร์]

“ดังนั้นครั้งต่อไปที่ฉันเพิ่มระดับ [ความรู้เกี่ยวกับเวทย์มนต์] ฉันก็ต้องตามหา [น้ำยาศาสตร์] แล้วเหมือนกัน!”

จีหรานเติมเต็มสมองของเขาด้วยแผนการในอนาคตอันใกล้ เขารู้ว่าไม่มีอะไรที่ได้มาง่าย ๆ

สองสัปดาห์ที่ศึกษาด้วยตัวเองทำให้เขาเข้าใจเรื่องนั้น ถ้าไม่มีการชี้แนะที่เหมาะสม มันก็ยากเย็นมาก ๆ ที่จะเรียนรู้ทักษะจากไม่รู้อะไรเลย ถึงแม้จะแค่ระดับพื้นฐานก็ตาม อย่าว่าแต่ระดับเริ่มต้นเลย

ระดับของ [น้ำยาศาสตร์] ที่จีหรานต้องมียังสูงกว่าระดับเริ่มต้นด้วยซ้ำ มีแค่ระดับผู้เชี่ยวชาญเท่านั้นที่เขาจะใช้การได้ดี

“เมื่อคิดถึงว่าฉันไม่ได้รับการชี้แนะอย่างเหมาะสม ทั้งหมดที่ฉันต้องทำก็คือรับประสบการณ์จากการอ่าน หรือ…”

จีหรานจู่ ๆ ก็นึกถึง [ขี้ผึ้งสงบใจ] ที่เขาทำขึ้น

หลังจากทำสำเร็จ ก็มีการแจ้งเตือนเด้งขึ้นมาระบุว่า “สร้างยาครั้งแรก ได้รับค่าประสบการณ์ในด้านน้ำยาศาสตร์…”

ถึงแม้ว่าน้ำยาที่เขาต้องการสร้างนั้นจะไม่สามารถเทียบได้กับที่เขาทำได้เป็นครั้งแรก แต่การฝึกฝนนั้นก็ดีกว่าแค่เรียนรู้ทฤษฎีจากในหนังสือมาก

“ถ้ามันเป็นไปได้กับ [น้ำยาศาสตร์] อย่างนั้นมันก็ต้องใช้ได้กับ [การเล่นแร่แปรธาตุ] และ [ดาราศาสตร์] ด้วย ฉันแค่ต้องมี Points จำนวนมากเพื่อเริ่มต้น…”

จีหรานจู่ ๆ ก็นึกถึงความพยายามที่ล้มเหลวในการสร้าง [ขี้ผึ้งสงบใจ] และส่วนผสมทั้งหมดที่เขาทำเสียไปในกระบวนการ

เขาอดนวดขมับตัวเองไม่ได้เมื่อคิดถึงค่าใช้จ่ายที่ต้องเสียไปกับวัตถุดิบ

ถ้าต้องฝึกฝนถึงจะทำได้สมบูรณ์แบบ เขาก็คงต้องใช้วัตถุดิบมากกว่าที่เขาใช้ในครั้งแรก ตัวเลขนั่นสูงจนน่าตกใจ และค่าใช้จ่ายในการทำยาก็เกินกว่าผลลัพธ์ที่ได้อย่างแน่นอน

“ไม่! ฉันจะไม่ยอมเสียมากกว่าที่จะได้รับด้วยวิธีอย่างนี้!”

ในที่สุดจีหรานก็ส่ายหน้าหลังจากคำนวนผลได้ผลเสียของแผนการของตัวเอง

ทันใดนั้น เขาก็คิดทฤษฎีหนึ่งได้ในหัว เขาสามารถเซ็นต์สัญญาซื้อขายได้

แต่ว่า การที่จะต้องเอาตัวเองไปผูกติดกับคนอื่นทำให้เขาขมวดคิ้วแน่น ในที่สุดเขาก็ส่ายหน้าอีกครั้ง ผลลัพธ์ก็คงเป็นอย่างเดียวกับแผนการก่อนหน้านี้

“[ผู้ช่วยของหมอผี II]…” จีหรานมองดันเจี้ยนพิเศษถัดไป

ถ้าไม่มีวิธีการใดที่ได้ผล [ผู้ช่วยของหมอผี II] ก็จะเป็นความหวังสุดท้ายของเขา

ในดันเจี้ยนพิเศษ เขาจะได้โอกาสในการเข้าถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับ [น้ำยาศาสตร์], [การเล่นแร่แปรธาตุ] และ [ดาราศาสตร์] และได้เรียนรู้เรื่องเหล่านี้

จีหรานยืนนิ่งอยู่ที่เดิม คำนวณอย่างละเอียดถึงสิ่งที่เขาต้องทำเพื่อให้ตัวเองบรรลุจุดประสงค์ใน [ผู้ช่วยของหมอผี II] และไม่ทำให้ภารกิจหลักในดันเจี้ยนล้มเหลว

ก่อนที่เขาจะทันได้คิดอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แถบข้อความของเขาก็ถูกอู๋ฝ่าอู๋เทียนกระหน่ำ

…

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: การเตรียมตัวเป็นไงบ้าง?

2567: ทำดีที่สุดแล้ว

…

จีหรานตอบอย่างจริงจัง เขาได้รับมัดจำของภารกิจทหารรับจ้างนี้แล้ว ดังนั้นจึงต้องทำให้ดีที่สุด อู๋ฝ่าอู๋เทียนก็เช่นกัน

ฮานส์เป็นผู้ว่าจ้าง ดังนั้นนี่จึงเป็นสิ่งที่เขาควรได้รับ

พวกเขาสามารถไปรวมตัวกันแล้วเริ่มต้นปรึกษากันเกี่ยวกับดันเจี้ยนที่กำลังจะไป สิ่งที่น่ากลัวที่สุดที่พวกเขาจะเจอคืออะไรและพวกเขาจะผ่านมันไปได้อย่างไร

ฮานส์พยายามอธิบายเกี่ยวกับดันเจี้ยนและสิ่งที่เขารู้เกี่ยวสถานการณ์ของด้านในนั้น เขายังวาดแผนที่คร่าว ๆ ของอาณาเขตปกครองของมอร์โก้ออกมา

การปรึกษานี้กินเวลาหลายชั่วโมงและในที่สุดก็จบลงเมื่อพวเขาทุกคนพึงพอใจกับแผนการคร่าว ๆ ที่ร่างขึ้น

…

ฮานส์: เอาเลยไหม?

อู๋ฝ่าอู๋เทียน: เอาเลย!

2567: เอาเลย!

…

[กำลังเข้าสู่ดันเจี้ยนแบบกลุ่ม..]

[จัดอยู่ในดันเจี้ยนพิเศษแบบกลุ่ม…]

[พวกคุณจะได้รับสถานะเดียวกันและอยู่ฝ่ายเดียวกันคือผู้เริ่มดันเจี้ยน ในฐานะเพื่อนร่วมกลุ่ม คุณจะได้รับภารกิจหลักเฉพาะตามระดับความยากของจำนวนครั้งการเข้าดันเจี้ยนของคุณเอง]

[ยืนยันสมาชิกดันเจี้ยนพิเศษแบบกลุ่ม…]

[จำนวนผู้เข้าร่วม: 3]

[ระดับความยาก: ความยากของดันเจี้ยนครั้งที่ 3]

[ข้อมูลพื้นฐาน: เดิมทีคุณเป็นหนึ่งในทหารราบระดับสูงของแกรนด์ดยุกมอร์โก้ แต่คุณขโมยสมบัติของแกรนด์ดยุกมาจากคลังสมบัติของเขาระหว่างสงคราม นี่ทำให้แกรนด์ดยุกมอร์โก้โกรธมากจนส่งมือดีที่สุดของเขาออกมาและจับตัวคุณกับผู้สมรู้ร่วมคิดของคุณเอาไว้ สมบัติทั้งหมดที่ถูกขโมยไปถูกยึดกลับคืนไปและคุณก็ถูกโยนเข้าคุก! แกรนด์ดยุกมอร์โก้ก็วางแผนจะสังหารคุณทิ้งเมื่อสงครามจบลง แต่ตอนนี้คุณก็ถูกลงโทษอย่างสาสมกับความผิดไปแล้ว…]

[ภารกิจหลัก: หนีออกจากอาณาเขตปกครองของมอร์โก้]

[แพ็คเกจภาษาชั่วคราว, ยกเลิกใช้เมื่อออกจากดันเจี้ยน]

[ปรับรูปลักษณ์ภายนอกและเครื่องนุ่งห่ม, ยกเลิกใช้เมื่อออกจากดันเจี้ยน]

[คำใบ้ที่ 1: นี่เป็นดันเจี้ยนพิเศษ คุณสามารถทำภารกิจหลักไม่สำเร็จได้ แต่คุณต้องจ่ายค่าปรับ 300 Points และลดค่าสถานะที่สูงที่สุดของคุณลง 1 ระดับ ถ้าคุณมี Points ไม่เพียงพอ ระบบจะหักจากอุปกรณ์ของคุณ ถ้าอุปกรณ์ของคุณไม่เพียงพอ คุณจะไม่ผ่านดันเจี้ยน]

[คำใบ้ที่ 2: เพราะการขโมยครั้งนั้นของคุณ ไอเทมทั้งหมดของคุณจะมีความเสี่ยงที่จะถูกยึดไว้ ดังนั้นกรุณาเลือกอุปกรณ์อย่างระมัดระวัง]

…

“ถูกลงโทษไปแล้ว?”

เมื่อจีหรานเห็นคำอธิบายใหม่ ในใจเขาก็มีความรู้สึกเลวร้ายหนึ่งก็พุ่งสูงขึ้น

 

 

 

Wufen’s note: ใช่ ๆๆ เราหายไป ใช่ ๆๆ เราอู้ รับสารภาพแน้ว เอาสองตอนมาชดใช้ฟามผิดแน้ว …หมายถึงเมื่อวานหนึ่งตอนวันนี้หนึ่งตอนนะ ไม่ใช่วันนี้ลงสองตอน คิดใหม่เดี๋ยวนี้!!

แต่… ก็ยังไม่ตรวจคำผิดอยู่ดี เรารี๊บบบบบ คนอ่านทุกคนฮึบไว้นะ ฮึบบบ!!!

ขอเราไปอ่านนิยายต่อก่อน อ่านยากจังเลย ต้องใช้สมาธิ๊

202 คุก

เมื่อแสงสว่างแสบตาจางหายไป กลิ่นเหม็นเน่าก็ตีใส่จมูกจีหรานอย่างโหดร้าย

ความเจ็บปวดพุ่งขึ้นมาจากหน้าอกของเขาในทันที เขาขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

จีหรานเอียงคอมองลงไปและเห็นหน้าอกของตัวเองเต็มไปด้วยรอยแผลพาดพันไปมา เลือดไหลซึมไม่หยุด เขาไม่ต้องมองแผ่นหลังตัวเองก็รู้ว่ามันคงจะอยู่ในสภาพเดียวกัน

เลือดเปรอะไปทั่วทั้งตัว และมันก็เจ็บแสบขึ้นเรื่อย ๆ ทุกวินาที

[คุณถูกเฆี่ยนและทรมาน HP ของคุณลดลงเหลือ 220 แต้ม]

[สถานะบาดเจ็บปานกลาง…]

“งั้นนี่ก็คือการลงโทษที่ระบบพูดถึง?” จีหรานพึมพำรอดไรฟัน

ตอนที่เขาอ่านคำอธิบายพื้นฐานของดันเจี้ยน เขาก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีอยู่แล้วเชียว แต่ว่า สถานการณ์ตรงหน้าเขานั้นเกินกว่าที่เขาคิดเอาไว้เสียอีก

ถ้าเขา ผู้สมรู้ร่วมคิด ยังถูกทรมานและถูกเฆี่ยน อย่างนั้นจะเกิดอะไรขึ้นกับอู๋ฝ่าอู๋เทียนและฮานส์?

ในฐานะผู้เล่นที่มีประสบการณ์ที่สุด อู๋ฝ่าอู๋เทียนย่อมย่ำแย่ที่สุด ตามกฎของดันเจี้ยนพิเศษ ความยากของดันเจี้ยนนั้นเป็นตัวกำหนดภารกิจหลักด้วย

ฮานส์นั้นเป็นคนวางแผนเบื้องหลังการลักขโมยครั้งนี้ ดังนั้น เขาน่าจะได้รับการดูแลอย่างทั่วถึงทีเดียว

จีหรานนึกถึงกล่องสนทนาแบบกลุ่มขึ้นมาตามสัญชาตญาณและพยายามส่งข้อความออกไป

[สภาพแวดล้อมแบบพิเศษ การสื่อสารถูกจำกัด!]

“บ้าชะมัด! จีหรานถอนหายใจอย่างจนปัญญา

พวกเขาสามคนนั้นคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าการสนทนาของพวกเขาน่าจะถูกตัด

โชคดี พวกเขาเตรียมตัวเรื่องนี้ไว้แล้ว

ถึงแม้ว่าสถานการณ์ตรงหน้าพวกเขาจะไม่ใช่อย่างที่คิด มันก็ยังอยู่ในการคาดคะเน

จีหรานเริ่มตรวจสอบรอบ ๆ ตัว

ห้องขังของเขานั้นไม่ใหญ่ไปกว่าสามตารางเมตร และก็มีกล่องดำ ๆ เปียก ๆ เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่า

ที่นี่สร้างขึ้นจากหินแข็ง และทุกมุมล้วนมีตะไคร่ขึ้นหนา

ประตูห้องขังนั้นเป็นประตูไม้บานใหญ่ และประกบด้วยแท่งเหล็กเรียงเป็นแถวและยังลวดนำไฟฟ้า ถึงแม้ว่าส่วนที่เป็นโลหะจะมีสนิมกรัง แต่โครงสร้างโดยรวมก็ยังแข็งแรงทนทานอยู่มาก

ที่ขอบด้านล่างของประตูมีหน้าต่างเล็ก ๆ ที่ถูกปิดแน่น มันทำให้จีหรานนึกถึงคุกที่อัลคาทราซ

ไม่ว่าจะเป็นยุคไหน ที่ไหน หรือว่าจักรวาลไหน ๆ ก็ยังมีบางอย่างที่คล้ายคลึงกัน จีหรานคิดอยู่เงียบ ๆ ก่อนที่จะยกมือขึ้นเคาะไปที่ประตูคุก

เสียงหนัก ๆ ยืนยันว่ามันแข็งแรงกว่าที่เห็น เขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น

ความกังวลหลักของเขาคือกุญแจมือบนข้อมือและข้อเท้าของเขาที่มีลูกเหล็กลูกใหญ่ห้อยติดปลายโซ่อยู่

เหล็กนั้นทึบ จีหรานพยายามยกลูกเหล็ก แต่ว่ามันหนักอย่างน้อยก็ห้าสิบกิโลกรัม

“คนทั่วไปคงไม่สามารถโยกลูกเหล็กนี่ได้ด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่จะแหกคุกนี่ออกไปเลย” จีหรานคิด

ถึงแม้ว่าเขาจะแข็งแรงกว่าคนทั่วไป ลูกเหล็กนี่ก็ยังเป็นภาระสำหรับเขาและทำให้เขาต้องเจอกับปัญหาที่ไม่อยากเจอตอนที่แหกคุกออกไปแน่ ๆ

ลูกเหล็กนี่เป็นอุปสรรคแรกที่เขาต้องผ่านไปให้ได้

เขามองกุญแจมือบนแขนขาอย่างละเอียด

จากนั้นก็เขาก็อ้าปากแล้วล้วงนิ้วลงไป เอื้อมไปหาเส้นผมเส้นหนึ่งที่ซ่อนเอาไว้ที่ด้านหลังฟัน มันคือ [กุญแจกล]

ถึงคำอธิบายดันเจี้ยนบอกว่าอุปกรณ์ของเขามีความเสี่ยงที่จะถูกยึดและเขาต้องเลือกอุปกรณ์ที่จะเอาเข้ามาอย่างระมัดระวัง แต่นั่นก็คือคำเตือน

ความจริงก็คือไม่มีอะไรจะถูกยึดไปได้หากซ่อนจากสายตาศัตรูให้ดี

[กุญแจกล] ที่แอบซ่อนเอาไว้ได้ง่ายที่สุดนั้นเป็นตัวอย่าง มันเป็นเหมือนลวดที่เหมือนเส้นผมบนตัวเขา

เพื่อให้แผนการของเขาลวงผ่านมาได้ จีหรานพยายามซ่อนมันเอาไว้เป็นอย่างดีที่สุด เขาผูกมันไว้กับฟันซี่หนึ่งแล้วกลืนส่วนที่เหลือลงไป

เมื่อมีลิ้นบังอยู่ ก็ไม่มีใครมองเห็นเส้นบาง ๆ นั่นได้ นอกเสียจากว่าจีหรานจะถูกเปิดปากออกแล้วมีคนส่องไฟเข้าไป

ถ้าจีหรานยังมีกุญแจนี้อยู่ การค้นตัวของเรือนจำในอาณาเขตของมอร์โกก็คงไม่ได้ทำอย่างละเอียด

จีหรานดึงปลายด้านหนึ่งและดึงส่วนที่เหลือออกจากกระเพาะอาหารเขาช้า ๆ

มันแย่มาก ตอนที่เส้นลวดของกุญแจกลโดนลิ้นไก่ของเขา อาการขย้อนที่ควบคุมไม่ได้ก็ทำให้กระเพาะอาหารของเขาหดเกร็งอย่างรุนแรง

ตอนที่จีหรานดึง [กุญแจกล] ออกมาได้จนหมด น้ำลายของเขาก็หยดนองทั่วพื้นและเขาก็อาเจียนออกมาอย่างทนไม่ไหว

เขางอตัวลงไปโดยไม่รู้ตัวตอนที่กระเพาะอาหารบิดมวน การเคลื่อนไหวนี้ส่งผลกระทบต่อบาดแผลที่หน้าอกและแผ่นหลังของเขา

ความรู้สึกร้อนลวกทำให้จีหรานต้องกัดฟันอย่างแรงขณะที่ยังโก่งคออาเจียนอยู่

เขารีบบังคับให้ตัวเองสงบลงโดยเร็วเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาทางห้องขังของเขา

“ผู้คุมเรือนจำ!” จีหรานเดาว่าเสียงฝีเท้าน่าจะเป็นของใคร

เขาให้ความสนใจกับเสียงฝีเท้าที่เดินจากซ้ายมาขวาด้วยความเร็วปานกลาง

หลังจากประมาณสองนาที ในที่สุดเสียงพวกนั้นก็เบาลงและในที่สุดก็เงียบหายไป

ห้านาทีผ่านไป เสียงฝีเท้าก็กลับมาจากทางด้านซ้าย ตอนที่เสียงมาถึงห้องขังของจีหราน เสียงก็หยุดลง

หน้าต่างเล็ก ๆ ที่บนประตูถูกเปิดออกครึ่ง ๆ และใบหน้าครึ่งหนึ่งของผุ้คุมก็มองเห็นได้ผ่านช่องเล็ก ๆ นั่น

ต้องขอบคุณคบไฟในมือของผู้คุม จีหรานมองเห็นใบหน้าน่าอันหยาบช้าและเหี้ยมโหด และยังแววดูถูกในดวงตาของเขา

“พวกแกกล้าขโมยของในห้องสมบัติของแกรนด์ดยุกมอร์โก้? พวกแกอยากตายหรือไง? สบายใจได้ ฉันจะดูแลพวกแกเป็นอย่างดีระหว่างอยู่ที่นี่ อ้อ ใช่ และเพื่อนทั้งสองคนของแกก็ด้วย! นี่เป็นคำสั่งของพัศดี!” ผู้คุมลากนิ้วผ่านลำคอของตัวเองขณะพูด

ก่อนที่จีหรานจะทันได้พูดอะไรสักคำ หน้าต่างเล็ก ๆ นั่นก็ปิดลงอีกครั้ง

เขาไม่สนใจคำขู่ของผู้คุมด้วยซ้ำ จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความคิดเกี่ยวกับฝีเท้าของผู้คุมและความหมายของพวกมัน

“จากความสูงของหน้าต่าง ผู้คุมน่าจะสูงอย่างน้อยหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร และทุกก้าวของเขาก็จะได้ระยะราว ๆ เจ็ดสิบเซนติเมตร เขาใช้เวลาสองนาทีในการเดินจากซ้ายไปขวา และหลังจากเดินไปได้ประมาณหนึ่งร้อยก้าว เขาก็เดินลงไป มันใช้เวลาประมาณห้านาทีก่อนที่เขาจะกลับมา ถ้าฉันบวกเวลาที่เขาใช้ในการปีนบันไดไปด้วย… อย่างนั้นคุกนี่ก็เป็นอาคารสองชั้น และทุกชั้นก็สูงราว ๆ เจ็ดเมตร จากความกว้างของห้องขังและการรักษาความปลอดภัย รวมกับความหนาของกำแพง ถ้านี่เป็นพื้นที่ห้องขังเดี่ยว ด้านนี้มันก็จะมีห้องขังราว ๆ สิบห้าหรือสิบแปดห้อง!”

“ถึงแม้ว่านี่จะเป็นเพียงรัฐในปกครองของดยุก ก็น่าจะมีพลเมืองราว ๆ หนึ่งแสน ดังนั้นคุกย่อมไม่เล็กเพียงนี้ ที่นี่น่าจะเป็นสถานที่คุมขังส่วนตัวของแกรนด์ดยุก มันคงไม่ได้อยู่นอกปราสาท ดังนั้นมันต้องอยู่ใต้ดิน! นั่นอธิบายถึงความหนาวเย็นและความชื้นนี่ด้วย!”

การคำนวณรวดเร็วดั่งสายฟ้าของจีหรานนั้นต้องขอบคุณข้อมูลที่เขาได้รับจาก [ตามรอย] ของเขา

ขณะที่ฟันเฟืองในใจของเขาหมุนไปเรื่อย ๆ มือของเขาก็ไม่ได้ละจาก [กุญแจกล]

ปลายด้านหนึ่งนั้นอยู่ในล็อกแล้วและจีหรานก็กำลังสะเดาะกุญแจมือของตัวเองอยู่

กุญแจมือโลหะบนแขนขาของเขานั้นไขออกได้ง่ายมาก แต่จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากที่ด้านนอกอีกครั้ง

เสียงดูวุ่นวายและยังมีมากกว่าแค่หนึ่งคน มันย่อมไม่ใช่ผู้คุมคนก่อนหน้านี้

203 ฆ่าโดยบังเอิญ

เสียงฝีเท้าเบา ๆ มาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องขังของจีหราน

มีเสียงไขกุญแจ ประตูหนาหนักถูกผลักเปิดออก เกิดเสียงครูดแหลมจากที่ด้านนอก

แสงไฟจากคบเพลิงถูกส่งเข้ามาก่อนทำให้จีหรานต้องหรี่ตา

มีคนเข้ามาในห้องขังสามคน

คนที่ถือคบเพลิงอยู่นั้นมีท่าทางดี เขาถือกุญแจเอาไว้ เขาเป็นหนึ่งในผู้คุมเรือนจำ แต่เขามีใบหน้าและเสื้อผ้าที่สะอาดกว่าปกติ

“เขาเป็นหัวหน้าผู้คุมเรือนจำเหรอ? หรือว่าเป็นพัศดี?” จีหรานพยายามคาดเดาตัวตนของชายคนนั้น

ผู้ชายอีกสองคนที่ด้านข้างเขานั้นจำแนกได้ง่ายดายกว่า

หนึ่งในนั้นสวมชุดเกราะสีน้ำเงินเข้ม และมีดาบยาวแขวนห้อยจากเอว ใบหน้าเคร่งขรึมของเขานั้นแผ่รังสีสังหารออกมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาคือผู้คุ้มกันของชายคนที่สาม

ชายคนที่สามนั้นสวมชุดหรูหราแปลกตาและมีผ้ารัดเอว แขนเสื้อและปกเสื้อนั้นตกแต่งด้วยผ้าไหมสีดำ เขาสวมวิกผมสีขาวและมีคิ้วสีน้ำตาลคู่หนึ่ง ส่วนที่ต่ำกว่าตาลงมานั้นมีผ้าเช็ดหน้าปิดเอาไว้ บังใบหน้าที่ทาแป้งหนาจนขาวจากสายตาจีหราน

เขาเป็นคนที่ผู้คุ้มกันคอยปกป้องอยู่อย่างเห็นได้ชัด

“ที่นี่ทั้งสกปรกและเหม็นเน่า! ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ ข้าคงไม่ย่างกรายลงมาที่นี่!” ชายในชุดแปลกตากร่นด่าอยู่หลังผ้าเช็ดหน้า

เสียงหยาบกร้านของเขาฟังประหลาดเพราะว่าเขาบีบจมูกเอาไว้ด้วยปลายนิ้ว เสียงฟังดูแหลมสูงกว่าชายทั่วไปเล็กน้อย และยังไม่หนักแน่น มันเหมือนการบีบเสียงให้เหมือนเป็นผู้หญิง

“ท่านมาที่นี่เพื่อตระกูลอันทรงเกียรติของท่าน ข้าแน่ใจว่าท่านดยุกจะเข้าใจความเสียสละของท่านแน่นอน!” ผู้ชายที่จีหรานเดาว่าเป็นพัสดีพูดอย่างยินดีหลังจากโค้งกายคำนับแล้วครั้งหนึ่ง

ตอนที่เขาหันมาหาจีหราน ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นน่าเกลียดและร้ายกาจ

“ท่านผู้นี้คือบุตรชายคนเล็กของแกรนด์ดยุกมอร์โก้ เหยี่ยวกล้าแห่งเขตปกครองมอร์โก้ นักดาบที่ดีที่สุดและแข็งแกร่งที่สุดของที่นี่ รีดรัล! ตอนนี้บอกพวกเรามาสิ หนูสกปรกเยี่ยงพวกเจ้าซ่อนทรัพย์สมบัติเอาไว้ที่ใด?”

พัศดีเตะจีหรานซ้ำ ๆ ขณะสั่งให้เขาเผยข้อมูลที่มีออกมา

เขาไม่กังวลเรื่องการขัดขืนของจีหรานเพราะกุญแจมือเหล็กที่รอบข้อมือเขา

พัศดีพยายามทำให้ ‘เหยี่ยวกล้าแห่งมอร์โก้’ พึงพอใจด้วยการเตะจีหรานแรงขึ้นและเหี้ยมโหดกับเขามากขึ้น

แต่การเตะของเขาไม่ได้เป็นอะไรไปมากกว่าการสะกิดจีหราน ถึงแม้ว่าพัศดีจะดูดุร้ายและแข็งแกร่งมาก

แรงเตะของเขานั้นไม่สะเทือนจีหรานเลย

ความสนใจของจีหรานนั้นไปอยู่กับ ‘เหยี่ยวกล้าของมอร์โก้’ ตั้งแต่ตอนที่ทั้งสามเข้ามาในห้องขัง

เขาคิดอะไรได้อย่างหนึ่ง เขาจะใช้คนผู้นี้เป็นตัวประกันและหลบหนีจากห้องขังนี้

ความคิดของจีหรานเป็นรูปเป็นร่างขึ้นเมื่อรู้ตัวตนของผู้ชายคนนี้

เขาเป็นบุตรชายคนเล็กสุดของแกรนด์ดยุกมอร์โก้ ดังนั้นการใช้เขาเป็นตัวประกัน ผู้อื่นย่อมยั้งมือเพราะเกรงจะทำร้ายเจ้านายของตนเข้า

ความคิดของจีหรานนั้นไม่ได้จะทำตามได้โดยง่าย ผู้คุ้มกันที่ด้านข้างเขานั้นดูเป็นศัตรูที่ตึงมือ และจีหรานก็จะต้องฆ่าเขาภายในการลงมือครั้งเดียวก่อนถึงจะสามารถทำตามแผนการต่อได้

นี่เป็นเพียงโอกาสเดียวที่เขามี จีหรานแอบเหยียดแขนและขาออก

รีดรัลนั้นไม่ใช่นักดาบที่แข็งแกร่งที่สุดและดีที่สุดที่นี่ ทั้งหมดนั่นก็แค่เรื่องคุยโต เป็นคำเยินยอจากพัศดี ใครเชื่อก็นับว่าโง่แล้ว จีหรานเองก็ไม่เคยเห็นนักดาบที่ไม่พกดาบเข่นกัน

และเขายังสังเกตเห็นอีกว่าร่างกายของรีดรัลนั้นดูปวกเปียก ไม่มีสัญญาณของการฝึกฝนบนร่างเขาเลยสักนิด

หากรีดรัลนั้นนับเป็น “นักดาบที่ดีที่สุดและแข็งแกร่งที่สุด” อย่างนั้นจีหรานก็คือจะเป็น “เทพเจ้าดาบ” แล้ว ต่อให้เขาไม่เคยใช้ดาบมาก่อนเลยก็ตาม

“พูด! เริ่มพูดได้แล้ว! พวกเจ้าหนูโสโครกซ่อนสมบัติไว้ที่ใด?”

พัศดียังคงเค้นคำตอบจากจีหราน เขาไม่หยุดเท้าเลยถึงแม้ว่าจะหายใจหอบจากการออกแรงไปแล้ว

บุตรชายคนเล็กของมอร์โก้ยังคงถือผ้าเช็ดหน้าเอาไว้เหนือจมูกและมองลงมาที่จีหรานด้วยสีหน้าหยิ่งยะโส รีดรัลกำลังรอคำตอบ เขามั่นใจว่าถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป ในที่สุดจีหรานก็จะพูดความจริงออกมา

ด้วยความมั่นใจนี้ รีดรัลจึงหวาดกลัวที่สุดเมื่อเกิดเรื่องขึ้น

รีดรัลก้มหน้าลงและเห็นดาบยาวแทงผ่าหน้าอกเขามา ผ้าเช็ดหน้าที่ปิดหน้าเขาเอาไว้หล่นลงพื้น เผยให้เห็นปากกว้าง ๆ ของเขา

เหยี่ยวกล้าดูเหมือนต้องการจะพูดบางอย่าง แต่ถ้อยคำนั้นไม่หลุดออกจากริมฝีปากของเขาทันก่อนที่เขาจะตาย

เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ปราศจากซึ่งสัญญาณแห่งชีวิต เหมือนนกน้อยถูกบี้จนตาย

พัศดีตะลึงไป เขาอยากจะกรีดร้องออกมาตามสัญชาตญาณ แต่ก่อนที่จะได้ทำ ริมฝีปากของเขาก็ถูกมือข้างหนึ่งของผู้คุ้มกันปิดเอาไว้ และมีดสั้นก็ปรากฏขึ้นที่มืออีกข้างของผู้คุ้มกันและมันก็ถูกแทงเข้าไปในหน้าอกของเขา ทะลุเข้าหัวใจ

มีดสั้นถูกดึงออก เลือดสด ๆ เริ่มทะลักออกมา

ผู้คุ้มกันไม่หลบเลือดที่สาดกระจายไปทั่วชุดเกราะของเขา

เขาแค่หันไปอีกทางและดึงดาบยาวออกจากร่างของรีดรัล จากนั้นเขาก็เบนสายตามุ่งร้ายไปทางจีหรานโดยไม่มีทีท่าว่าต้องการพูดจาเลยสักนิด

เขาพุ่งดาบเข้าใส่ลำคอของจีหรานอย่างคล่องแคล่ว

จีหรานประหลาดใจกับดาบที่แทงเข้ามา

ทันทีที่กระต่ายป่าออกจากที่ซ่อน เหยี่ยวก็โฉบลงมาจับมัน ทั้งพัศดีและบุตรชายคนเล็กของมอร์โก้ถูกฆ่าในพริบตา

จีหรานนั้นกำลังจะใช้รีดรัลเป็นตัวประกัน แต่ก่อนที่จะได้ทำ รีดรัลก็ถูกผู้คุ้มกันของตนสังหารไปก่อน

“เกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?” จีหรานถามตัวเอง

ความสงสัยในใจของเขานั้นไม่ได้ทำให้ปฏิกริยาของเขาช้าเชื่องลง

กุญแจมือที่เดิมที่รัดอยู่รอบข้อมือของเขานั้นถูกยกขึ้นในเสี้ยววินาที ขวางปลายคมกริบของดาบเอาไว้

ปลายของดาบกระแทกเข้ากับกุญแจมือโลหะ เกิดประกายสว่างวาบขึ้น

ผู้คุ้มกันตกใจเมื่อดาบของตนถูกขวางเอาไว้ได้ เขามีสีหน้าไม่อยากเชื่อเหมือนรีดรัลตอนที่ตายโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาไม่เข้าใจเลยว่าจีหรานปลดกุญแจมือตัวเองเป็นอิสระได้อย่างไร

ไม่เหมือนรีดรัล เขาไม่ได้ใช้การไม่ได้ ตอนที่การโจมตีครั้งแรกของเขาถูกขวางไว้ เขาก็รีบบิดข้อมือไปรอบ ๆ เหวี่ยงดาบไปทางหน้าอกของจีหรานแล้วเตรียมแทงอีกครั้ง

ผู้คุ้มกันนั้นเผยวิชาดาบที่ยอดเยี่ยมผ่านการสะบัดดาบ แต่นี่ก็ยังไม่ก่อให้เกิดผลลัพธ์สุดท้าย

จีหรานไถลตัวไปด้านข้าง หลบการแทงครั้งที่สองและเตะไปที่โกร่งดาบของผู้คุ้มกัน หลังจากปลดอาวุธเขาอย่างรวดเร็ว เขาก็เตะเข้าที่หน้าอกชายคนนั้นอีกครั้ง

ผู้คุ้มกันถูกส่งปลิวถอยหลังไปก่อนที่จะกระแทกเข้ากับกำแพงที่ด้านหลังตัวเองอย่างแรง

จีหรานยื่นมือออกไปคว้าดาบของผู้ชายคนนั้นที่หล่นจากกลางอากาศเอาไว้ เขากดปลายคม ๆ ของดาบลงที่ลำคอของผู้คุ้มกัน

“อย่าขยับ!” เขาตะโกนด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมที่จะเค้นข้อมูลออกมา เขาต้องการไขความสงสัยในใจ

“ใครคือ…” ก่อนที่เขาจะทันพูดจบประโยค เลือดสีดำสายหนึ่งก็ซึมออกมาที่มุมปากของผู้คุ้มกัน ใบหน้าของเขาค่อย ๆ สูญเสียประกายชีวิตไป

“บ้าอะไรอีกเนี่ย?” จีหรานอึ้งไป

จีหรานยั้งเท้าเอาไว้แล้วตอนที่เตะเข้าที่หน้าอกของผู้คุ้มกันเพราะเขาต้องการเค้นข้อมูล มันไม่ถึงตายไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม

เพราะยังสงสัยในสถานการณ์ จีหรานตรงเข้าไปที่ร่างนั้นเพื่อตรวจสอบเร็ว ๆ

ทันทีที่เขาไปถึงตัวผู้คุ้มกัน กลิ่นฉุน ๆ ก็โจมตีจมูกของเขา

“พิษ?”

จีหรานรู้ว่ามันคืออะไร ถึงไม่มี [ความรู้เกี่ยวกับยาและการรักษา] ระดับผู้เชี่ยวชาญก็ตาม

ผู้คุ้มกันฆ่าตัวตายด้วยยาพิษ ทันทีที่เขาพบว่าตนทำภารกิจล้มเหลว เขาก็ฆ่าตัวตายเพื่อไม่ให้ต้องตกเป็นนักโทษ

“นักรบพลีชีพ!” คำนั้นผุดขึ้นมาในใจจีหราน ไม่มีคำอธิบายอื่นในเรื่องนี้

“นักรบพลีชีพกลับกลายมาเป็นผู้คุ้มกันบุตรชายคนเล็กของแกรนด์ดยุกและยังเลือกเวลาแบบนี้ลอบสังหารเขา?” จีหรานพูดเบา ๆ

ความคิดน่ากลัวหนึ่งก่อตัวขึ้นในใจเขา ปัญหานั้นมุ่งมาที่พวกเขาสามคน

ความยากของภารกิจหลังเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

“ฉันต้องติดต่อฮานส์และอู๋ฝ่าอู๋เทียนเดี๋ยวนี้!”

จีหรานเก็บมีดสั้นและกุญแจขึ้นจากพื้นแล้วออกจากห้องขังของตัวเองไป

204 เฉียบแหลม

แกรดอนพุ่งเข้าไปในคุกใต้ปราสาทด้วยสีหน้ากังวลพร้อมกับกลุ่มผู้ชายถืออาวุธครบมือ

“มรดก” ชิ้นนั้นหายไป!

ตอนที่ข่าวนี้มาถึงหูเขา เขาก็อึ้งไป

เขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาหากข่าวนี้ไปถึงหูแกรนด์ดยุก

เขาจะสูญเสียทั้งตำแหน่งหน้าที่และชื่อเสียง

ในฐานะอัศวินของแกรนด์ดยุกและผู้บัญชาการตะวันออกของทั้งอาณาเขตนี้ ชื่อเสียงของแกรดอนนั้นสำคัญกับเขามากกว่าชีวิตของเขาเองเสียอีก

“ข้าต้องทำให้หัวขโมยโสโครกพวกนี้คายที่ซ่อน ‘มรดก’ ชิ้นนั้นออกมา!”

ด้วยความคิดนี้ในใจ แกรดอนเดินเข้าไปที่ปากทางที่คุมขัง

แต่ว่า ในตอนที่เขาเพิ่งก้าวเท้าแรกลงที่บันได เขาก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ปลายสายตา

เขาชะงักทันที หน้าต่างปิดเอาไว้ แต่ว่าแผ่นไม้ที่ตอกปิดเอาไว้นั้นหล่นอยู่กับพื้น

มันไม่ได้สะดุดตา ก็แค่มุมหนึ่งของหน้าต่างที่แทบมองไม่เห็น ถ้าไม่ได้ให้ความสนใจมากพอ ก็คงจะมองข้ามแผ่นไม้นั่นไปอย่างง่ายดาย

แกรดอนเดินตรงไปที่มุมนั้นแล้วหยิบแผ่นไม้ขึ้นมา ดวงตาของเขาจ้องเป๋งอยู่ที่หน้าต่าง

ทันใดนั้น เขาผลักมันเปิดออก

ไม่มีอะไรที่ด้านนอก

“ไม่มีคน?”

แกรดอนชะโงกหน้าออกไปดูให้ชัด

เขามองซ้ายและขวาในความมืด แต่ก็ไม่เห็นอะไรที่แปลกไป

เขาถอยกลับมาเหยียดตัวตรงและขมวดคิ้วก่อนที่อีกความคิดหนึ่งจะก่อตัวในใจเขา และเขาก็ชะโงกหน้าออกไปดูนอกหน้าต่างอีกครั้ง

คราวนี้เขามองขึ้นไปด้านบน แต่เขาก็ยังไม่เห็นใคร

“ฉันคิดมากเกินไปงั้นหรือ?”

แกรดอนถอยกลับเข้าไปในห้อง ยิ้มขำตัวเอง

จิตใจของเขานั้นคิดถึงแต่ ‘มรดก’ ชิ้นนั้น เขาไม่มีเวลาให้ปัญหาเล็ก ๆ อื่น เขาสั่งคนของเขายืนเฝ้าที่หน้าต่างและรีบมุ่งหน้าเข้าไปในคุก

…

ที่ด้านบนสุดของห้องโถงทางเข้าคุกนั้นมีอีกห้องที่ห่างออกมาราว ๆ ห้าเมตร จีหรานและอู๋ฝ่าอู๋เทียน ที่เพิ่งกลับเข้ามาด้านใน ผ่อนลมหายใจโล่งอกทันทีที่แกรดอนไปลับ

“อันตรายมาก แหลมคมมาก! เขามาที่นี่เพื่อจัดการกับเรื่องเละเทะแต่กลับยังสังเกตเห็นรายละเอียดเล็ก ๆ นี่ได้!” จีหรานพูดอย่างประหลาดใจ

ตอนที่แกรดอนไปถึงที่หน้าต่าง จีหรานนั้นตัดสินใจปีนขึ้นไปซ่อนที่สูงด้านบนอย่างหุนหัน ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็คงถูกพบตัวไปแล้ว

“ว้าว 2567! นายตั้งใจมากจริง ๆ! ขอบคุณพระเจ้าที่นายซ่อนสิ่งนี้เอาไว้ในปากแล้วก็เอามันเข้ามาในดันเจี้ยนได้!”

อู๋ฝ่าอู๋เทียนชี้ไปที่ [กุญแจกล] ในมือจีหราน

ตั้งแต่ไขกุญแจมือปล่อยอู๋ฝ่าอู๋เทียนไปจนถึงแงะแผ่นไม้ที่ปิดหน้าต่างเอาไว้อย่างเงียบ ๆ อุปกรณ์ที่ดูราวกับเส้นผมเส้นหนึ่งนั้นได้พิสูจน์ตัวเองว่ามีประโยชน์มาก

ถ้าไม่มีมัน ทั้งสองคนก็คงไม่สามารถขึ้นมาถึงที่ซ่อนตัวใหม่นี้ได้โดยไม่ถูกจับได้

อู๋ฝ่าอู๋เทียนรู้สึกนับถือในอุปกรณ์ช่วยชีวิตนี่ และยิ่งกว่านับถือไปอีกกับจีหรานที่จัดการแอบเอามันเข้ามาในดันเจี้ยนได้

“ฉันบังเอิญคิดได้แล้วก็บังเอิญมีของชิ้นนี้อยู่พอดี มันเป็นเรื่องบังเอิญ”

จีหรานถ่อมตัว น้ำเสียงของเขาเป็นการเป็นงาน เขาไม่ได้แค่ทำเป็นถ่อมตัว

จากมุมมองของเขา มันก็เป็นเหตุเป็นผลดีที่จะทำเช่นนั้น ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเค้นสมองคิด ไม่ได้ถึงขนาดที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนคิด

“นี่มันไม่ใช่แค่ความคิดที่จู่ ๆ ก็ผุดขึ้นมานะ! นี่คือพรสวรรค์ของนักฆ่า! เมื่อคิดถึงอายุของนายแล้ว…” เสียงของอู๋ฝ่าอู๋เทียนเบาลงเรื่อย ๆ จนคำสุดท้ายนั้นไม่ได้ยินไปเลย

“ที่นี่ไม่ปลอดภัย ถ้าคนพวกนั้นพบว่าเกิดอะไรขึ้นที่ในห้องขัง เขาต้องสั่งให้ปิดที่นี่! ตามที่ฮานส์บอก พวกเราอยู่ในทางเดินระหว่างคุกและทางเข้า ถ้าพวกเราต้องการไปที่ทางเข้าออกปราสาท พวกเราต้องผ่านหอคอยน้ำ ค่ายทหาร และคลังเก็บของ ที่ทางเข้า พวกเรายังต้องเจอกับทหารติดอาวุธครบมืออีกมากกว่าห้าสิบคนด้วย!”

“พวกเราต้องผ่านการต่อสู้อันยากลำบากถ้าจะผ่านออกไป และบาดแผลของพวกเราก็จะทำให้พวกเราช้าลง!พวกเราต้องหายารักษาตัวเองก่อนที่จะหาทางหนีได้! พวกเรายังต้องการม้าและอาหารระหว่างทาง และที่เหนือกว่านั้น พวกเรายังต้องหาตำแหน่งของฮานส์! ถ้าพวกเราทำไม่ได้ ทุกอย่างก็จะนับว่าเสียเปล่าแล้ว!”

จีหรานไม่ได้สังเกตุว่าอู๋ฝ่าอู๋เทียนพึมพำกับตัวเอง เขาเพ่งสมาธิอยู่กับรอบตัวพวกเขาและคิดหาแผนการ

“ไอ้เจ้าฮานส์งี่เง่า! เขาถูกพาไปที่ไหนกันแน่?” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดพร้อมขมวดคิ้ว

เขาพยายามติดต่อกับฮานส์ผ่านช่องพูดคุยของทีมแต่ว่าก็ยังได้รับการแจ้งเตือนแบบเดิม ๆ [พื้นที่พิเศษ การสื่อสารถูกจำกัด]

“เขาน่าจะยังอยู่ในปราสาท พวกเราต้องหายารักษาตัวเองกันก่อน ฮานส์น่าจะต้องรอก่อน นายจำได้ไหมว่าห้องพักของหมอของแกรนด์ดยุกอยู่ตรงไหน?” จีหรานถาม

“แน่นอนสิ! นายไม่ไปด้วยเหรอ?” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพยักหน้าก่อนที่จะมีปฏิกริยากับคำถามแปลก ๆ ของเขา

“เมื่อคิดถึงว่าคนพวกนั้นระมัดระวังและยังความรู้สึกไว มันไม่ยากที่เขาจะคาดเดาการเคลื่อนไหวของพวกเรา พวกเราต้องเบี่ยงเบนความสนใจของเขา พอนายได้ยามามากพอ ไปเจอกันฉันที่ห้องครัวของปราสาท!” จีหรานชี้ไปที่ชั้นใต้เท้าของเขา

“ระวังตัวด้วย!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนเตือนเขาก่อนที่จะผลุบหายไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้ค้านเพราะเขาก็รู้แล้วว่านี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดที่พวกเขามีแล้ว

ด้วยบาดแผลของพวกเขา ความสามารถในการต่อสู้ของพวกเขาก็ถูกกระทบไปด้วย หากพวกเขาไม่กลับสู่สภาพสมบูรณ์ของตัวเองโดยเร็ว แผนการที่เหลือของพวกเขาก็ยากที่จะใช้ออกแล้ว พวกเขาไม่สามารถหาตัวฮานส์หรือว่าหนีออกจากอาณาเขตของมอร์โก้ได้

จีหรานมองอู๋ฝ่าอู๋เทียนจนเงาร่างของเขาหายลับไป จากนั้นเขาก็เคลื่อนไหวบ้าง

…

แกรดอนรีบร้อนไปที่ชั้นแรกของคุก เขาไม่สนใจคำเยินยอของพวกผู้คุม เขาแค่ให้ผู้คุมเหล่านี้นำทางไปเท่านั้น

เขารู้ดีว่าผู้คุมพวกนี้นั้นเป็นคนอย่างไร พวกเขาก็แค่ไฮยีน่าฝูงหนึ่งที่รุมกินศพ ไม่เหมือนผู้คุมคุกเลยสักนิด

“รีบหน่อย!” แกรดอนเร่งผู้คุม

ตอนที่เขาพบว่ารีดรัลมาที่นี่เขาก็กระวนกระวายอย่างยากจะอธิบาย

นิสัยใจแคบของรีดรัลนั้นเป็นที่รู้กันทั่วไปในปราสาทนี่ กระทั่งคนตาบอกยังรู้

รีดรัลนั้นจับจ้องตำแหน่งแกรนด์ดยุกตาเป็นมันแต่นิสัยอันน่าสะอิดสะเอียนของเขานั้นทำให้พวกหนุ่ม ๆ เก่งกาจรังเกียจ

แต่ว่านั่นก็ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่ารีดรับนั้นเป็นบุตรชายคนเล็กของแกรนด์ดยุก ถ้าเขาล่วงหน้าไปก้าวหนึ่งในการตามหา ‘มรดก’ นั่น เช่นนั้น…

แกรดอนยิ่งกระวนกระวายกว่าเดิมเมื่อความคิดนั้นผุดขึ้นในใจเขา

แกรนด์ดยุกนั้นยังมีบุตรคนอื่นนอกจากรีดรัลอยู่ รีดรัลไม่ใช่คนโปรดของตัวแกรดอนเองอย่างแน่นอน

เขารู้สึกอารมณ์เสียที่ต้องเดินตามผู้คุมที่เชื่องช้า เขาคว้าคบเพลิงมาจากมือผู้คุมและพุ่งตัวไปทางห้องขังหลังจากถามเลขห้องจากผู้คุมแล้ว

ตอนที่แกรดอนพบว่าห้องขังนั้นไม่ได้ล็อกแต่กลับปิดงับไว้เฉย ๆ ความรู้สึกเลวร้ายก็ผุดขึ้นมาแทนความกระวนกระวาย

เขาดึงดาบยาวของตัวเองออกมาแล้วเปิดประตูเข้าไปช้า ๆ

คบเพลิงส่องแสงเข้าไปในห้องขังและภาพที่แกรดอนเห็นก็ราวกับสายฟ้าฟาดลงกลางใจเขา

“ท่านรีดรัล?”

แกรดอนตกตะลึงเมื่อเห็นร่างของรีดรัล เขาล้มลงกับพื้นทันที ยกร่างของชายหนุ่มขึ้นมาดูให้ชัดเจน เขาร้องคำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราดในทันที

ถึงแม้ว่ารีดรัลจะไม่ใช่คนโปรดของท่านดยุก เขาก็ยังเป็นบุตรชายคนเล็กของแกรนด์ดยุกและเป็นหนึ่งในลูกคนโปรดของท่าน

การตายของรีดรัลย่อมทำให้แกรนด์ดยุกพิโรธอย่างแน่นอนและแกรดอนก็คือคนโชคร้ายที่ต้องถูกเอาระบายความโกรธนั้นใส่

“หาตัวฆาตกร! นั่นเป็นหนทางเดียวที่พวกเราจะทำให้ความเกรี้ยวกราดของท่านดยุกสงบลงได้!”

แกรดอนรีบลุกขึ้นหลังจากวางร่างของรีดรัลลง สั่งให้คนของเขาเตรียมการค้นหา

“ปิดปราสาทและเพิ่มการลาดตระเวน!” แกรดอนสั่ง

“เป็นไปไม่ได้! ฝ่าบาทรีดรัลและองครักษ์ของเขาเพิ่งออกไปเมื่อครู่นี้! นี่เป็นไปไม่ได้!” ผู้คุมที่มาถึงที่เกิดเหตุช้ากว่าตะโกนด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ

“หุบปากโง่ ๆ นั่นวะ!”

แกรดอนไม่กระทั่งมองไปทางผู้คุมคนนั้น คนของเขาคนหนึ่งทุบเขาสลบไปด้วยฝักดาบ

เสียงตะโกนที่ดังขึ้นของผู้คุมทำให้แกรดอนตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“พวกเขาสวมรอยเป็นท่านรีดรัลและองครักษ์และพยายามเล็ดรอดหนีไป ตอนที่พวกเขาเจอฉันเข้ามาพวกเขาต้องซ่อนอยู่ที่ด้านนอกหน้าต่างนั่น…”

แกรดอนสูดลมหายใจลึกก่อนที่จะออกคำสั่งอีกครั้ง

“ไปค้นหาตามทางเดินระหว่างคุกและทางเข้าคุก! เริ่มจากตรงนั้น แต่จำไว้ว่าค้นทุก ๆ ห้องหาตัวฆาตกรให้ได้!”

“ขอรับ ท่าน!”

ทหารคู่หนึ่งผละออกไปอย่างรวดเร็ว

แกรดอนรั้งอยู่กับทหารอีกคู่หนึ่ง กวาดมองรอบ ๆ

“รีดรัลถูกแทงจากด้านหลัง แต่ผู้ชายคนที่ยืนอยู่ด้านหลังเขา… คือองครักษ์ของเขา? อย่างนั้นเขาน่าจะฆ่าพัศดีและพยายามฆ่านักโทษด้วย! พอเขาล้มเหลว เขาก็ถูกเอาชีวิตไป…”

ใบหน้าของแกรดอนเปลี่ยนเป็นซีดลงในทันที

ถึงแม้ว่าศพจะถูกขยับไปบ้าง แต่การสร้างสถานการณ์ใหม่ก็เป็นเรื่องง่ายดาย

ตอนที่เขาทำอย่างนั้น แกรดอนก็พบว่าแผ่นหลังของเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เขาพบว่าตัวเองตกลงมาในวังน้ำวนอันร้ายกาจ ถ้าเขาไม่สามารถหนีรอดออกมาได้ทันเวลา มันก็จะฉีกกระชากเขาออกเป็นชิ้น ๆ

“บ้าชะมัด!” แกรดอนพูดหอบ ๆ

แล้วความสนใจของเขาก็ถูกกองอาเจียนที่ด้านในคุกดึงดูดไป

น้ำย่อยในกระเพาะอาหารที่แห้งลงและเปลี่ยนไปเป็นเหมือนกาวแห้ง ๆ มันปนอยู่กับรอยต่อบนกำแพงและตะไคร่ที่รอบ ๆ แต่มันก็ยังชัดเจนนัก

“เขาซ่อนอุปกรณ์สะเดาะกลอนเอาไว้ในกระเพาะอาหาร?” แกรดอนตกตะลึง

“เอาข้อมูลของหัวขโมยคนนี้มาให้ฉัน!” เขารีบสั่งคนของตัวเอง

“ขอรับ ท่าน!”

ทหารคนหนึ่งคำนับลงแล้วหันกลับเดินออกไป

ก่อนที่เขาจะออกไป ทหารอีกคนก็พุ่งเข้ามาตะโกนเสียงดัง “ท่านครับ เกิดเรื่องทางทิศใต้ ไฟไหม้คลังเก็บของครับ!”

“ไฟไหม้?” แกรดอนตกใจอีกรอบ

“บังเอิญเกินไป!”

ความสงสัยผุดขึ้นเต็มหัวใจแกรดอนขณะที่เขาหันไปสนใจผู้คุมที่ครวญครางอยู่บนพื้น

“พวกแกทำตามกฏในการจัดการกับหัวขโมยทั้งสามคนนี้หรือเปล่า?” แกรดอนถาม

 

 

Wufen’s note: สรรพนามกลับไปกลับมานิดนึงนะ ยังตัดสินใจไม่ได้ แหะแหะ งุนงงอยู่ววววว อย่าเพิ่งซีเรียสเรื่องเล็กน้อยน้าาาา อ้อ คำผิดด้วย ไม่พร้อมแก้ มันมีส่งตรวจคำผิดด้วยนะ แต่แบ่บ… คื๊อออ 5555 งุนงงงง ไว้ก่อนละกันนนน

205 หายตัว

ทางเดินในคุกนั้นมืดกว่าที่จีหรานคาดเอาไว้

ทั่วทั้งบริเวณมีเพียงแสงไฟสลัว แต่ก็ยังเพียงพอให้จีหรานมองเห็นได้ชัดเจนด้วย Intuition ระดับ C ของเขา ทุกอย่างมองเห็นได้อย่างชัดเจน

“ตามที่คิดไว้เลย มีห้องขังแค่ฝั่งเดียวของทางเดิน ทั้งหมดสิบห้าห้อง นอกจากฉันแล้ว ก็ไม่มีนักโทษคนอื่นอยู่ที่ชั้นนี้อีก อู๋ฝ่าอู๋เทียนและฮานส์น่าจะอยู่ชั้นล่างถัดลงไปจากฉัน!”

จีหรานกวาดมองทั้งชั้น เงี่ยหูฟังเผื่อมีเงื่อนงำอะไรเพิ่ม จากนั้นก็เร่งฝีเท้ามุ่งหน้าลงไปชั้นล่าง

ตอนที่เขาเดินลงบันไดด้านขวามานั้นเขาก็ได้ยินเสียงโซ่

เสียงแกรกกรากนั้นหยุดลงและดังขึ้นใหม่อย่างไม่เป็นจังหวะ แต่จีหรานสามารถสร้างรูปแบบจากความถี่อันไม่เป็นจังหวะนี้ได้ มันเป็นรหัสลับ!

รหัสลับที่พวกเขาสามคนตกลงกันไว้ก่อนที่จะเข้ามาในดันเจี้ยน

มันไม่จำกัดแค่เสียงของโซ่ พวกเขาสามารถใช้เสียงเคาะประตู เคาะกำแพง หรืออะไรก็ได้ที่ทำให้เกิดเสียงได้ติดต่อกับคนอื่น มันขึ้นอยู่กับสถานการณ์และความสะดวก

จีหรานพุ่งไปยังแหล่งที่มาของเสียง

มันคือห้องขังลึกสุดในชั้นล่างสุด

จีหรานมุ่งตรงไปที่ห้องขังนั่น ตอนที่เขาเปิดหน้าต่างเล็กบนประตู เขาก็เห็นอู๋ฝ่าอู๋เทียนที่ดูหมดสภาพ

อู๋ฝ่าอู๋เทียนดูโล่งใจเมื่อเขาเห็นจีหราน

“ในที่สุด 2567! ถ้านายมาช้ากว่านี้ฉันก็จะยอมแพ้แล้ว! ภารกิจโชกเลือดแบบไหนกันที่ให้พวกเราเริ่มต้นในสภาพยับเยินแบบนี้?” เขาเริ่มบ่นเกี่ยวกับดันเจี้ยนนี้

“ทุกอย่างก็ต้องมีครั้งแรก และนายก็ยังนับว่าโชคดีที่นายอยู่ชั้นล่างสุดและฉันอยู่ด้านบน ไม่อย่างนั้น นายจะได้สงสัยแทนว่าภารกิจชนิดไหนกันที่ให้นายเริ่มต้นด้วยสภาพบาดเจ็บยับเยินและยังถูกลอบฆ่าด้วย!” จีหรานพูดขณะเปิดประตูห้องขัง เขารีบใช้ [กุญแจกล] ปล่อยอู๋ฝ่าอู๋เทียนออกจากกุญแจมือ

“นายถูกลอบฆ่า? ภารกิจหลักของนายคืออะไรน่ะ?” อู๋ฝ่าอู๋เทียนถามอย่างตกใจ

“[หนีออกจากอาณาเขตปกครองของมอร์โก้] ฉันยังได้รับบาดเจ็บปานกลางด้วย เจ้าชายอะไรสักอย่างของมอร์โก้มาสอบปากคำฉัน เขาถามฉันว่า ‘มรดก’ นั่นอยู่ที่ไหนด้วย! เรื่องราวเลวร้ายลง และองครักษ์ของเขาก็ยังฆ่าตัวตายด้วยการกินยาพิษ ฉันไม่มีกระทั่งโอกาสจะรีดข้อมูลจากเขา! ถ้าเจ้าชายงี่เง่านั่นทนกลิ่นเหม็นที่นี่ได้ เขาก็คงจะมาหานายหรือฮานส์ก่อนฉันแล้ว!”

จีหรานรู้ว่าอู๋ฝ่าอู๋เทียนต้องการอะไร ดังนั้นเขาจึงบอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นตั้งแต่ที่เขาย่างเท้าเข้ามาในดันเจี้ยนออกไป

“ภารกิจหลักของฉันคือ [หนีจากการไล่ล่าของมอร์โก้] ซึ่งยากกว่าของนาย และฉันยังได้รับบาดเจ็บสาหัส ฮานส์น่าจะได้รับบาดเจ็บถึงตาย ไม่อย่างนั้นเขาก็คงทำเสียงอะไรสักอย่างแล้ว…”

เสียงของอู๋ฝ่าอู๋เทียนเบาลงเรื่อย ๆ ขณะพูด ตอนที่เขาหยุด เขาก็มองจีหรานด้วยสายตาว่างเปล่า

จีหรานหน้าซีดไปทันที

พวกเขาทั้งคู่รู้ว่าเมื่อได้รับบาดเจ็บถึงตาย ค่าสถานะทั้งหมดของพวกเขาจะลดลงถึงห้าขั้น เมื่อคิดถึงความสามารถของฮานส์แล้ว เขาก็ควรจะยังสามารถทำเสียงอะไรสักอย่างได้และคงไม่เงียบกริบเช่นนี้

เหมือนกับที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส มันเพียงแค่ลดค่า HP และค่าสถานะที่ส่งผลต่อความสามารถของเขาเท่านั้น มันไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดที่เขาจะไม่สามารถลุกขึ้นยืนหรือว่าทำเสียงอะไรได้เหมือนเวลาที่พวกคนพื้นถิ่นได้รับบาดเจ็บ

นี่น่าจะเป็นแค่เรื่องง่าย ๆ สำหรับฮานส์ นอกเสียจาก… นอกเสียจากว่าเขาจะไม่ได้อยู่ในคุกเดียวกับจีหรานและอู๋ฝ่าอู๋เทียน!

เมื่อความเป็นไปได้นี้ผุดขึ้นมาในใจจีหรานเขาก็รีบตัดสินใจอย่างรวดเร็ว

“ฉันจะไปดูเสียหน่อย!”

จีหรานหันหลังกลับทันทีและออกจากห้องขังของอู๋ฝ่าอู๋เทียน

เขารีบวิ่งดูทั้งชั้น กวาดตามองทุกห้องขัง กระทั่งห้องขังที่ว่างเปล่าด้วย เขาก็ยังไม่พบฮานส์

“แล้วชั้นบนล่ะ?” อู๋ฝ่าอู๋เทียนก็ยังไม่ยอมแพ้เช่นกัน เขาขึ้นบันไดไปค้นรอบหนึ่ง

ผลสุดท้ายก็ยังเป็นเหมือนเดิม ทั้งสองคนยืนอยู่ในห้องขังของจีหรานมองหน้ากันอย่างพูดไม่ออก

“นายคงไม่คิดว่าภารกิจหลักของเขาจะต่างไปจากของพวกเราโดยสิ้นเชิงไหม หรือว่ายังไง?” อู๋ฝ่าอู๋เทียนถาม

“ก็อาจจะ!” จีหรานพยักหน้า

ไม่มีคำอธิบายอื่นที่เป็นไปได้ว่าทำไมฮานส์ถึงไม่ถูกขังเอาไว้กับพวกเขา

ภารกิจหลักของเขาคืออะไรกันแน่?

ในฐานะหัวโจกเบื้องหลังการขโมยครั้งนี้ ภารกิจหลักของฮานส์น่าจะไม่ง่ายไปกว่าจีหรานหรือว่าอู๋ฝ่าอู๋เทียน

อย่างน้อยมันต้องยากกว่าภารกิจหลักของจีหรานสองระดับนั่นแหละ

‘มรดก’ นั่น!

จีหรานนึกถึงคำที่รีดรัลพูดถึงในห้องขังของเขา

การหายตัวไปของฮานส์นั้นเกี่ยวข้องกับ ‘มรดก’ นี่?

ถึงแม้ว่าฮานส์จะไม่สามารถเก็บเกี่ยวของใดจากดันเจี้ยนก่อนหน้าของเขาได้ แต่ว่าคนพื้นถิ่นก็จะสันนิษฐานว่าเขาทำ

นั่นเป็นเหตุผลให้คนพวกนั้นจับกุมเขากับผู้สมรู้ร่วมคิด จีหรานและอู๋ฝ่าอู๋เทียนเอาไว้

นี่เป็นคำอธิบายเดียวที่เป็นเหตุเป็นผล

แต่ถ้าฮานส์โกหกจีหรานกับอู๋ฝ่าอู่เทียนล่ะ?

เขาอาจจะทำอย่างนั้นก็ได้หากมีแค่เขากับจีหราน แต่เมื่อมีอู๋ฝ่าอู๋เทียนอยู่ในสมการนี้ด้วย จีหรานเชื่อว่าเขาไม่มีเหตุผลให้ต้องโกหก

ที่สำคัญที่สุด พวกเขาน่ะเซ็นต์สัญญากัน จีหรานเชื่อว่าฮานส์ไม่ได้โกหกเขากับอู๋ฝ่าอู๋เทียน

“‘มรดก’? มันคืออะไรน่ะ?” จีหรานขมวดคิ้ว

คำเรียกนี้ไม่ได้บ่งบอกราคาหรือว่าคุณค่า และข้อมูลที่พวกเขาได้มาก็ยังจำกัดมาก มันไม่พอให้พวกเขาสันนิษฐานอะไรได้เลย

จีหรานยังรู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดตอนนี้คืออะไร

“พวกเราต้องออกไปจากที่นี่ก่อน! ถ้าพวกกองกำลังพลีชีพพวกนั้นลงมือ คนที่อยู่เบื้องหลังพวกเขาย่อมต้องควบคุมที่นี่เอาไว้ในมือแล้ว ยิ่งพวกเราอยู่ที่นี่นาน เรื่องก็จะยิ่งเลวร้ายลงสำหรับพวกเรา! พวกเราอาจจะติดต่อฮานส์ได้ผ่านช่องพูดคุยของกลุ่มหลังจากออกจากที่นี่ได้!” จีหรานพูด

“พวกเราใส่เสื้อผ้าของเขาแล้วปลอมตัวออกไปไหม?” อู๋ฝ่าอู๋เทียนชี้ไปที่ศพในห้องขัง

“นั่นเป็นวิธีการที่ดีที่สุดที่ฉันคิดออกตอนนี้!” จีหรานตอบ

…

อู๋ฝ่าอู๋เทียนใส่ชุดเกราะขององครักษ์และยกคบเพลิงขึ้นขณะเดินอยู่ด้านหลังจีหราน

ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามก้มเอวลง ร่างกายของเขาก็ยังใหญ่กว่าองครักษ์ที่ตายไป เกราะดูประหลาดและบิดเบี้ยวอยู่บนร่างเขา

จีหรานนั้นตรงกันข้าม เขามีรูปร่างเท่า ๆ กับรีดรัล ดังนั้นเขาจึงสวมเสื้อผ้าเหล่านั้นได้อย่างสบาย

รีดรัลถูกฆ่าด้วยการแทงทะลุหน้าอก ดังนั้นรอยขาดบนเสื้อผ้าของเขาจึงเห็นได้ชัดมากตอนที่จีหรานออกเดิน

จีหรานไม่มีทางเลือกนอกจากเก็บผ้าเช็ดหน้าที่เต็มไปด้วยรอยลิปสติกและแป้งขึ้นมาปิดหน้าเอาไว้เหมือนที่รีดรัลทำ จากนั้นเขาก็ยกศอกและแขนขึ้นบังรอยกรีดขาดเอาไว้

เขายังต้องพึ่งอู๋ฝ่าอู๋เทียนช่วยบังรอยกรีดที่ด้านหลังเอาไว้ด้วย

พวกเขาสองคนในที่สุดก็มาถึงที่ประตูคุก

ผู้คุมที่จีหรานเห็นก่อนหน้านี้สังเกตเห็นคบเพลิงกำลังตรงมา เมื่อเขาเห็นเสื้อผ้าของรีดรัล เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เขาเปิดประตูออกกว้างทันที

“ฝ่าบาทรีดรัล!” ผู้คุมคำนับเขานอบน้อม

“เจ้าสวะโง่นั่นดื้อด้านมาก…” จีหรานกระแอม “…สั่งสอนเขาสักหน่อยนะ! บ้าชะมัด กลิ่นเหม็นน่าสะอิดสะเอียนนี่ทำให้ฉันหายใจไม่ออกแล้ว! ฉันต้องการออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้! นำทางไป!”

จีหรานเลียบแบบคำพูดของรีดรัลและกระแอมเบา ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงการเอ่ยชื่อพัศดี จากนั้นเขาก็เดินออกไปอย่างรีบร้อน

มีผ้าเช็ดหน้าบังหน้าเอาไว้ ผู้คุมจึงมองเห็นจีหรานไม่ชัดนัก

ผู้ชายคนนั้นรีบเปิดทางให้จีหราน

จีหรานเดินออกไปอย่างรวดเร็วขณะที่อู๋ฝ่าอู๋เทียนที่ตามหลังเขามานั้นก้มหน้าลง

การเคลื่อนไหวของอู๋ฝ่าอู๋เทียนนั้นกลายเป็นสิ่งที่ไม่ได้จำเป็น

ผู้คุมคุกไม่แม้กระทั่งจะสังเกตเห็นว่าสองคนที่ตรงหน้าเขานั้นคือหัวขโมยสองคนที่ขโมยเสื้อผ้าของรีดรัลและองครักษ์มาใส่ เขามีรอยยิ้มนอบน้อมอยู่บนใบหน้าขณะมองจีหรานและอู๋ฝ่าอู๋เทียนเดินออกไป

หลังจากเดินขึ้นไปตามบันไดวน จีหรานและอู๋ฝ่าอู๋เทียนก็ไปถึงชั้นบนดิน ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงห้องเปล่าที่มีหน้าต่างบานเดียว มันก็ยังดีกว่าคุกที่ใต้ดินมาก

อย่างน้อยที่สุดอากาศที่นี่ก็สดชื่น พวกเขาสองคนสูดลมหายใจลึก พยายามล้างกลิ่นเหม็นรุนแรงออกจากโพรงจมูกของตัวเอง

“มันง่ายกว่าที่ฉันคิดเสียอีก! ฉันคิดว่าพวกเราจะเจอเข้ากับพวกผู้คุมมากกว่านี้ ใครจะรู้ว่าจะมีผู้คุมอยู่แค่คนเดียวกัน?” อู๋ฝ่าอู๋เทียนพูดพร้อมหัวเราะรั้งหนึ่ง

ก่อนที่จีหรานจะทันได้หัวเราะออกมา เสียงฝีเท้าชุดหนึ่งกับเสียงเกราะโลหะกระทบกับฝักดาบก็ดังมาจากที่ด้านนอก

เสียงฝีเท้าทำให้จีหรานและอู๋ฝ่าอู๋เทียนหน้าซีด

พวกเขาบอกได้เลยว่าเหล่าคนที่ติดอาวุธครบมือเหล่านี้มุ่งหน้ามาทางคุกนี่

“บ้าชะมัด ฉันไม่น่าพูดถึงมันเลย!” อู๋ฝ่าอู๋เทียนตบหน้าตัวเองก่อนจะหันไปมองจีหราน

เขากำดาบยาวของตัวเองไว้แน่น

ความตั้งใจของเขานั้นชัดเจน พวกเขาต้องเผชิญหน้ากับคนเหล่านั้นซึ่งหน้า

อู๋ฝ่าอู๋เทียนนั้นไม่มีอาวุธปืนใด ๆ ความสามารถของเขาจึงได้รับผลกระทบไปด้วย และ HP ของเขายังลดต่ำเหลือน้อยกว่า 30% แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะไม่มีแรงสู้

ตรงกันข้าม จีหรานเห็นได้ว่าเขาค่อนข้างคุ้นเคยกับดาบยาวทีเดียว

จากการคำนวนของเขา ทักษะดาบของอู๋ฝ่าอู๋เทียนน่าจะเหนือกว่าระดับผู้เชี่ยวชาญ

พวกเขาสองคนอาจจะมีโอกาสรับมือทหารกลุ่มนั้นได้ แต่จีหรานก็ยังไม่เห็นด้วยที่จะสู้

ในหลาย ๆ ด้านพวกเขาอ่อนแอเกินกว่าจะเผชิญหน้าและสู้กับพวกตรง ๆ

ประกายไฟเล็ก ๆ สามารถเปลี่ยนไปเป็นไฟกองใหญ่และลามไปทั่วทั้งประสาทได้ ส่งผลให้เหล่าคนพื้นถิ่นนี้มุ่งหน้ามาลงมือกับพวกเขา

ถึงแม้ว่าฮานส์จะบอกว่ากองกำลังส่วนใหญ่นั้นตามดยุกมอร์โก้ไปรบ แต่คนพื้นถิ่นที่เหลือก็ยังมากเกินกว่าที่พวกเขาสองคนจะรับมือได้ โดยเฉพาะเมื่อคิดถึงว่าพวกเขาไม่มีอุปกรณ์อะไรเลย และ HP ก็ยังต่ำ ค่าสถานะก็ลดลง

จีหรานโบกมือให้อู๋ฝ่าอู๋เทียนและชี้ไปทางหน้าต่าง

“ไปซ่อนกันก่อน มันต้องมีคนสั่งการอยู่เบื้องหลัง คนที่ส่งนักรบพลีชีพมา เขาน่าจะมาที่นี่เพื่อจัดการเรื่องที่เหลือ… พวกเราไปรอดูกันก่อน!” จีหรานพูดขณะที่เปิดหน้าต่างไม้ออกแล้วปีนออกไป อู๋ฝ่าอู๋เทียนตามหลังเขาไปติด ๆ

จีหรานทิ้งตัวลงที่ร่องเล็ก ๆ ด้านนอกปราสาท เขามองลงไปข้างล่างแวบหนึ่งและเห็นเป็นหน้าผาที่ไร้ก้นบึ้ง

เขากำกรอบหน้าต่างไม้แน่นขึ้นและเปิดประสาทรับฟังให้มาก รอให้คนกลุ่มนั้นเข้ามา

 

 

Wufen’s note: แปลตอนนี้ถึงได้เห็นว่า ในต้นฉบับอิงค์ฮีลงสลับตอนจย้าาาา อ่านตอนนี้ก่อน ค่อยอ่านตอนที่ลงเมื่อวันก่อนนาจา… ทีแรกก็ เอ… แฟลชแบ็กนิด ๆ ป่ะนะ //เปิดอ่านตอนต่อ //ไม่แฟลชอ่ะ มันลงสลับบบบ 555

พอดี Wufen อ่านเรื่องนี้นานแล้ว จำไม่ได้หรอกว่าตอนมันสลับ ซอรี่นะทู๊กโค๊นนน

จริง ๆ จะลงเมื่อคืน แต่ไม่ไหว เหลืออีกแค่สองย่อหน้าแต่ลืมตาไม่ขึ้นแล้ว เนี่ย อู้งานมาแปลต่อเลยนะ ทุ่มเทเนอะะะ