Memorize เล่มที่ 17 ตอนที่ 26-28

 ตอนที่ 26

โดย

ProjectZyphon

ห้องพักชั้นสามของวิเวียน แคลนเฮาส์เมอร์เซนต์นารี่

ภายในห้องที่ส่องสว่างด้วยแสงสีอำพัน มีชายคนหนึ่งและหญิงอีกหนึ่งคนอยู่และทั้งสองก็กำลังสนทนาถึงเรื่องที่ดูจะตึงเครียดเป็นอย่างมาก

“นี่ต้องทำขนาดนั้นเลยเหรอ เพียงเพราะนายอยากจะออกไม่ได้หมายความว่านายจะโดนคัดออกไปจริงๆ เสียหน่อย แต่เพราะคิมซูฮยอนรู้ถึงได้คัดนายออกไม่ใช่เหรอ”

หญิงสาวผู้นั่นก็คือวิเวียนนั่นเอง หล่อนพูดขึ้นในขณะที่นั่งไขว่ห้างและเกาศีรษะตนเองไปมา ดวงตาของหล่อนที่มักจะดูเฉื่อยชาอยู่เสมอเบิกโตขึ้นเล็กน้อยด้วยความสับสน

จากคำพูดของวิเวียนทำให้ชายหนุ่มอีกคนตอบออกมา

“นะ แน่อยู่แล้วสิครับ แต่ว่า…มันก็เป็นการตัดสินใจที่ผมก็คิดแล้วคิดอีกนะครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ลองคิดดูดีๆ อีกสักครั้งสิ เมื่อร้อยปีก่อนฉันต้องเจอสงครามมากี่ครั้งกี่หน? แน่นอนว่าไม่ได้เข้าร่วมด้วยโดยตรง แต่ก็เคยประสบมาก่อนในฐานะพลเมืองล่ะนะ ยังไงก็เถอะ สงครามน่ะไม่ใช่เรื่องหมูๆ เหมือนอย่างที่นายคิดหรอกนะ ไม่เห็นต้องมานึกละอายอะไรเลยนี่นา นายไม่ใช่คนเดียวที่เหลืออยู่ในเมืองเสียหน่อย”

“ไม่ใช่ว่าผมละอายนะครับ! ละ แล้วก็ ผมน่ะ อยู่ในสถานการณ์ที่ต่างกับพวกเขาโดยสิ้นเชิงเลยครับ! แต่ผมไม่คิดว่านั่นเป็นสาเหตุที่ต้องคัดผมออกหรอกนะครับ”

แม้ว่าวิเวียนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงเป็นจริงเป็นจังเพื่อโน้มน้าวเขาก็ตาม แต่คำตอบของชายหนุ่มที่หล่อนได้กลับมานั้นก็ไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่นิดเดียว

“เฮ้อ ฉันรู้นะว่านายคิดอะไรอยู่…ไม่สิ เดี๋ยวก่อนนะ ถ้านายจะทำตามใจตัวเองตั้งแต่แรก แล้วทำไมถึงมาพูดเรื่องนี้กับฉันอีก”

“ฮ่าๆ ก็เพราะว่าท่านอาจารย์เป็นเพียงคนเดียวที่ผมจะปรึกษาได้น่ะสิครับ…”

วิเวียนทำปากยื่นทั้งยังบ่นพึมพำด้วยความไม่เข้าใจชินซังยงที่นั่งยิ้มเก้ๆ กังๆ อยู่

“เอาล่ะๆ ทำตามที่นายสบายใจเถอะ แต่ในฐานะอาจารย์ ฉันขอเตือนอะไรหน่อยแล้วกัน อย่างน้อยก็ลองคิดดูให้ดีอีกสักครั้งจะดีกว่านะ นายก็รู้นิสัยของคิมซูฮยอนอยู่ไม่ใช่เหรอ นายก็รู้นี่ว่าลองเขาได้ตัดสินใจแล้วจะต้องน่ากลัวแน่? หืม?”

“แน่ แน่นอนครับ ผมเตรียมตัวสำหรับเรื่องนั้นแล้วครับ”

“ถ้าอย่างนั้น…หากนายมีอะไรไม่สบายใจก็บอกฉันได้ทุกเมื่อเลยนะ”

“ไม่หรอกครับ ไม่เป็นไรเลยครับ ผมจะไปบอกเขาด้วยตัวเองครับ”

เขาตอบหล่อนอย่างแน่วแน่อีกครั้ง หล่อนยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนักก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ

“โธ่เอ๊ย~ โธ่เอ๊ย~ นั่นก็ฉัน นี่ก็ฉัน อะไรๆ ก็ฉัน ตอนนี้ฉันไม่รู้ด้วยแล้ว คิมซูฮยอนรู้แล้วอาจจะทำให้ก็ได้”

ชินซังยงเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาเมื่อเห็นภาพนั้นของวิเวียน

แมกไม้ในสวนที่เคยได้รับแสงแดดอันแรงกล้าที่ส่องลงมา บัดนี้เริ่มเย็นลงอย่างช้าๆ เพราะยามอัสดงที่มืดสลัวเริ่มแผ่ปกคลุมไปทั่ว

ขณะที่ผมมองทิวทัศน์ของสวนผ่านหน้าต่างชั้นหนึ่ง ผมก็กวาดตามองที่นั่นอย่างช้าๆ

วันนี้คือวันก่อนที่ผมจะออกจากโมนิก้า ตอนนี้สมาชิกทุกคนล้วนอยู่ที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่งหรือไม่ก็ออกไปที่สวนเพื่อตรวจสอบสภาพร่างกายและจัดการอุปกรณ์กันเป็นรอบสุดท้าย

“ฮันบยอล ให้ฉันอธิบายให้ฟังอีกสักรอบไหม”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ฉันจำได้หมดทุกอย่างแล้วล่ะค่ะ”

เมื่อผมหันไปมองตามเสียงก็พบเข้ากับคิมฮันบยอลและท่านผู้เฒ่ากำลังนั่งพูดคุยกระซิบกระซาบกันอยู่ที่โต๊ะในล็อบบี้ชั้นหนึ่ง บนโต๊ะมีกระเป๋าที่ดูแล้วคงหนักไม่ใช่เล่นอยู่สี่ห้าใบ และท่านผู้เฒ่าที่กำลังลงมือจัดกระเป๋าให้เองกับมือ

“เข้าใจแล้วก็ดี ค่อยโล่งอกหน่อย เธอต้องจำที่ฉันบอกไว้ให้ดีนะ แล้วก็ฉันอยากให้เธอใช้กระเป๋าพวกนี้โดยไม่นึกลำบากใจ เข้าใจไหม”

“ค่ะ ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีตามที่คุณปู่บอก คุณปู่ไม่ต้องห่วงนะคะ แล้วก็จะใช้ของพวกนี้ให้เกิดประโยชน์ที่สุดเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ”

“ขอบคุณอะไรกันเล่า เอาเถอะๆ ข้อแรก ระวังตัว ข้อสองก็ยังต้องระวังตัวนะ หวังว่าจะได้เจอเธออีกครั้ง ฉันจะคอยภาวนาให้เธอเสมอเลย”

เมื่อผมเห็นท่านผู้เท่าที่เอาแต่เน้นย้ำให้หล่อนระวังตัวซ้ำๆ พร้อมทั้งจับมือของคิมฮันบยอลเอาไว้แล้ว ความรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ต่อหน้าหลานแท้ๆ ของตัวเองก็เกิดขึ้นกับผม

ผมยืนดูภาพตรงหน้าด้วยความซาบซึ้งอยู่แบบนั้นสักพัก ก่อนที่จะได้ยินเสียงเรียกดังมาจากอีกด้านหนึ่ง

“แหม จิตใจมนุษย์นี่ยากแท้หยั่งถึงจริงๆ นะครับพี่”

เสียงนั้นเป็นของอันฮยอนนั่นเอง และเมื่อผมหันกลับไปมองก็ได้เห็นหอกของมือหอกจี้กง, ตะวันเกรียงไกร และหมวกแห่งความกล้าหาญที่ถูกวางเอาไว้อย่างเรียบร้อย อันฮยอนนั่งอยู่ที่พื้น มองไปยังภาพนั้นด้วยสายตาเลือนราง และเมื่อผมมองเลยไปด้านหลังก็เห็นอันซลที่กำลังขยับทำอะไรบางอย่างอยู่อย่างตั้งใจ ก่อนที่ผมจะพูดขึ้นมา

“จิตใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึงอย่างนั้นเหรอ”

“ครับ ความจริงแล้วผมเพิ่งจะรู้สึกคันตัวยุบยับเมื่อสักครู่นี้เองครับ ผมหมายถึง แต่เดิมเวลานี้เป็นเวลาที่เราจะได้ออกสำรวจกันแล้ว แต่เรากลับไม่สามารถออกไปได้เพราะสงครามน่ะครับ เพราะแบบนั้น ผมเลยคิดว่าไหนๆ มันก็เป็นแบบนี้แล้ว ผมก็อยากให้มันปะทุให้เร็วที่สุดไปเลยดีกว่า จนถึงเมื่อวานนี้น่ะครับ”

“…”

“พอถึงเวลาต้องเอาอุปกรณ์ออกมาเข้าจริงๆ แล้ว เพราะคิดว่าจะต้องไปรบด้วยตัวเอง…ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกแปลกแบบนี้กันน่ะครับ ไม่รู้สิครับ ก็แค่ไม่อาจหยั่งรู้ได้เหมือนที่ผมพูดไปนั่นแหละครับ”

พอมองไปที่อันฮยอนที่กำลังถอนหายใจออกมาเสียยาว ผมก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

คำพูดของอันฮยอนเป็นเรื่องของความรู้สึกล้วนๆ

เมอร์เซนต์นารี่ยังคงวนเวียนอยู่ในวังวนของสงครามจนกระทั่งถึงตอนนี้ ไม่ใช่เพียงแค่เราแต่ยังรวมไปถึงเหล่าผู้เล่นทางตะวันออกและทางใต้ทั้งหมดด้วย

แต่ตอนนี้ผมกลับพยายามจะมุ่งหน้าและพาตัวเองไปยังตาพายุ ซึ่งหากเป็นคนปกติเขาก็คงกลัวกันแน่นอน และยิ่งสงครามในครั้งนี้เป็นสงครามแรกที่พวกเด็กๆ จะต้องเผชิญ นั่นจึงทำให้ผมยิ่งรู้สึกแย่เข้าไปกันใหญ่

ไม่มีอะไรที่ผมสามารถทำให้พวกเขาได้เลย แม้ผมจะสามารถให้ความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ได้บ้าง แต่นี่คือปัญหาที่พวกเขาจะต้องเอาชนะมันให้ได้ด้วยตัวเอง

“เฮ้อ ทำไมใจเต้นแบบนี้นะ นี่ต้องกลับออกไปที่สวนอีกครั้งให้ใจเย็นลงหรือเปล่าเนี่ย”

“แบบนั้นก็ไม่เลวนะ ฉันเองเวลารู้สึกสับสนก็กวัดแกว่งดาบไปมาจนเหนื่อยกันไปข้างเหมือนกัน แบบนั้นจะทำให้นายจัดการความคิดได้และสมองก็จะปลอดโปร่งด้วย”

“โอ๊ะ อย่างนั้นเหรอครับ ถ้างั้นสำหรับผมแล้วคงต้องควงหอกสักหน่อยสินะครับ…พี่ เราก็ไม่ได้ดวลกันมานานแล้ว สักหน่อยไหมครับ”

ราวกับจะนึกถึงความหลังที่เคยดวลกันตอนอยู่มิวล์ขึ้นมาได้ อันฮยอนเงยหน้ามองผมและพูดขึ้น ผมพยักหน้าอย่างยินดี เพราะคิดว่าไม่มีอะไรต้องกังวล

“ได้ เอาสิ ถ้าอย่างนั้นจับหอกไว้แล้วออกมาเลย”

“ว้าว น่าตื่นเต้นจัง ไม่ได้แข่งกับพี่มานานแล้วนี่นะ”

ทันทีที่ได้รับอนุญาตจากผม อันฮยอนก็ลุกขึ้นทั้งที่ยิ้มจนแก้มปริ จากนั้นจึงหยิบหอกที่วางไว้ที่พื้นขึ้นมาถือแล้วกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ

“เพราะผมเองก็โตขึ้นมาก ตอนนี้ผมไม่ใช่หมูๆ แล้วนะครับ ผมคุมหอกได้ด้วยมือข้างเดียวแล้วด้วย”

“โม้หรือเปล่า”

“โอ๊ะ? นี่พี่ไม่เชื่อผมเหรอ ไม่ได้การล่ะ ดูให้ดีๆ นะครับพี่ ตอนนี้ผมจะทำให้พี่เห็นเอง หึๆ”

“เดี๋ยวฉันจะออกไปดูข้างนอก อย่าควงหอกที่นี่…เฮ้ย อันฮยอน! นี่!”

ผมเพิ่งนึกได้ว่าอันซลอยู่ข้างหลังอันฮยอน ผมจึงรีบห้ามเขาโดยเร็ว แต่ไม่ทันขาดคำอันฮยอนก็หมุนควงหอกไปมาและสิ่งที่ผมเห็นคือวัตถุสีดำนั้นพุ่งเป้าไปยังอันซลซึ่งยืนอยู่ด้านหลัง และทันใดนั้น

ฟึ่บ! แกร๊งงง!

“เฮ้ย!”

แต่ว่าช่างโชคดีจริงๆ ที่วัตถุทรงกลมส่องแสงสีขาวเข้ามาขวางหอกไว้ได้ทันเวลาพอดิบพอดี วัตถุนั้นก็คือโล่กำบังรุ่นปรับปรุงใหม่ของอันซลที่หล่อนเพิ่งขยับมันไปมาเมื่อสักครู่นี้นั่นเอง ผมถอนหายใจออกมาและลูบหน้าอกด้วยความโล่งใจ

“ฮะ เฮือก! ซล!”

“พะ พี่”

และในตอนนั้นอันฮยอนที่เพิ่งจะเดาสถานการณ์ได้ก็รีบหันไปมองด้านหลังพร้อมร้องดังลั่น อันซลที่อ้าปากพะงาบๆ อยู่อึดใจหนึ่งเพราะความตกใจเหลือบตาขึ้นมองด้วยความกลัว หลังจากที่รู้ว่าตนเองปลอดภัยแน่แล้ว

“พี่?”

“ขอ ขอโทษนะ พี่พลาดเอง!”

“ทำ~ พลาดเหรอ ครั้งที่แล้วพี่ก็ทำแบบนี้ ครั้งนี้ยังจะพลาดอีกเหรอ”

อันซลตั้งใจจะทำบางอย่างกับอันฮยอน แล้วจากนั้นหล่อนก็เริ่มบ่นเขาเหมือนลูกนกช่างจ้อ ผมมองไปที่เขาที่เอาแต่ขอโทษทั้งที่เหงื่อไหลไม่หยุดแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า

ออกตัวดีตลอดแต่ก็สุดท้ายก็วืด ผมตัดสินใจจะออกไปที่สวนเพียงคนเดียว เพราะคิดว่าการดวลกับอันฮยอนนั้นคงจบลงแล้ว ผมจำเป็นต้องไปตรวจดูความเรียบร้อยของเหล่าสมาชิกที่สวน และอิมฮันนาที่ใส่อุปกรณ์เรียบร้อยแล้วก็อยู่ที่นั่นด้วยเหมือนกัน จริงอยู่ที่ผมสงสัยว่าอุปกรณ์จะพอดีกับหล่อนหรือเปล่า แต่ก็ข้องใจเกี่ยวกับความสามารถในการเป็นนักธนูของหล่อนด้วย ผมจึงตัดสินใจไปที่นั่น ดังนั้นผมจึงเดินไปที่ทางเข้าอย่างรวดเร็ว

“คะ แคลนลอร์ด! อยู่ที่นี่เองสินะครับ”

มีเสียงเรียกผมดังขึ้นอีกครั้งทำให้ผมต้องหยุดเดินอย่างช่วยไม่ได้

ใครอีกล่ะ

ผมหันไปเงียบๆ ขณะกำลังคิดว่ามีคนต้องการตัวผมเยอะจริงๆ ในวันนี้ ผมจึงได้เห็นบุคคลที่คาดไม่ถึงว่าจะเรียกผม ชินซังยงยืนอยู่ข้างๆ ผมนี่เอง

“ผู้เล่นชินซังยง? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้…”

“แคลนลอร์ด ผมมีเรื่องต้องบอกคุณจริงๆ ครับ”

เสียงของชินซังยงที่ตอบคำถามของผมช่างเป็นเสียงที่มีความน่าเกรงขามดีจริงๆ

“ผมทราบดีว่ามันกะทันหัน ก่อนอื่นผมต้องขอโทษด้วยนะครับ“

“อืม แล้วจะเล่าให้ผมฟังได้หรือยังว่าเกิดอะไรขึ้น”

“ครับ ถึงแม้ว่าจะสายไปมากแต่ผมอยากจะเข้าร่วมในสงครามครั้งนี้ด้วยครับ”

“…?”

ผมพูดว่าอยากฟังก็จริง แต่ผมก็ต้องงงงวยเพราะการเข้าประเด็นอย่างรวบรัดตรงประเด็นของชินซังยง แต่นั่นก็เพียงไม่นาน ผมรีบตั้งสติก่อนเอ่ยปากถามเขาด้วยความสงสัย

“ครับ? วันพรุ่งนี้ก็จะออกเดินทางอยู่แล้ว ทำไมจู่ๆ จึงมาพูดแบบนี้ล่ะครับ”

“ขอโทษจริงๆ ครับ แต่ผมเอาแต่คิดเรื่องนี้มาตั้งแต่การประชุมครั้งก่อนแล้วครับ แล้วก็ในช่วงที่ยุ่งๆ กัน ผมก็ได้เตรียมตัวไว้แล้วครับ ผมจะไม่เป็นตัวถ่วง หวังว่าแคลนลอร์ดจะอนุญาตให้เข้าร่วมด้วยนะครับ”

เพราะน้ำเสียงที่หนักแน่นซึ่งได้ยินไม่บ่อยนักของชินซังยง ทำให้ผมได้แต่ปิดปากเงียบและจมอยู่กับความคิดของตน

ชินซังยงไม่ใช่พวกชอบความปลอดภัยหรอกเหรอ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงได้…

ด้วยที่ผมรู้จักการกระทำและแนวโน้มนิสัยของชินซังยงดี ทำให้สิ่งแรกที่ปรากฏขึ้นมาในใจผมคือความสงสัย แต่คนอย่างเขาไม่มีทางที่จะพูดออกมาลอยๆ แน่ ผมจึงตั้งใจจะฟังชินซังยงเสียก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ

“ผู้เล่นชินซังยง รายชื่อผู้ที่เหมาะสมได้ถูกประกาศออกไปแล้ว มันคงจะดูไม่ดีนักหากจะเปลี่ยนก่อนวันออกเดินทางเพียงหนึ่งวัน ที่ผ่านมามีอะไรทำให้คุณเปลี่ยนใจอย่างนั้นเหรอครับ”

“ครับ ความจริงผมคิดมากเรื่องนี้ตั้งแต่ที่ถูกคัดออกในที่ประชุมพร้อมกับคุณอีมันซองและฮันกยอลแล้วน่ะครับ แคลนลอร์ด ไม่ว่าจะมองยังไง ผมก็เหมาะสมพอที่จะเข้าร่วมสงครามครั้งนี้นะครับ”

“ฮ่าๆ ผู้เล่นชินซังยง ดูเหมือนคุณจะเข้าใจอะไรผิดไปนะครับ เหตุผลที่ผมตัดคุณออกก็คือ…”

“ไม่ครับ ไม่ ไม่ใช่ความผิดของแคลนลอร์ดหรอกนะครับ ปัญหาจริงๆ มันคือผมเองครับ และการตัดสินใจคุณก็ทำเพื่อผมเช่นกัน”

ผมว่าผมรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ และเมื่อผมกำลังจะบอกเขาไป ชินซังยงก็กลับโบกมือไปมาแล้วพูดแทรกขึ้น เขาพูดลื่นราวน้ำไหลไม่เหมือนการพูดติดอ่างตามปกติของเขา

“ทำไมแคลนลอร์ดถึงตัดผมออก ผมเอาแต่คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก่อนเลยครับ และสุดท้ายก็คิดได้ว่า การกระทำของผมในช่วงนั้นไม่เหมาะกับเมอร์เซนต์นารี่เอาเสียเลย หมายถึงผมไม่มีประสิทธิภาพมากพอนั่นเองครับ”

“ประสิทธิภาพเหรอ?”

“ครับ จู่ๆ ก็คิดขึ้นมาเองน่ะครับ ผมคิดว่าผมเป็นสมาชิกที่ไร้ประสิทธิภาพที่สุดในเมอร์เซนต์นารี่เลยครับ”

“ครับ? ผมไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะครับ”

“แคลนลอร์ดต้องบอกแบบนั้นอยู่แล้วครับ แต่ผมคิดแบบนั้นเอง หากยังเป็นแบบนี้ต่อไปก็คงคว้าน้ำเหลว”

ตอนนั้นเอง ผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาทุบที่หัวอย่างแรง รู้สึกคล้ายเดจาวูแปลกๆ สิ่งที่ชินซังยงพูดออกมาช่างคล้ายกับสิ่งที่ผมเคยพูดกับอันฮยอนเกี่ยวกับอันซลเมื่อก่อนหน้านี้เสียเหลือเกิน ผมเริ่มเข้าใจสิ่งที่เขากำลังจะพูดขึ้นมาทีละนิดๆ แล้ว

“พอมาคิดดูแล้ว ผมเป็นผู้เล่นที่ไร้ประโยชน์ตั้งแต่วันที่เข้ามาในฮอลล์เพลนจนถึงก่อนที่จะได้พบกับแคลนลอร์ดแล้วครับ ไม่สามารถใช้เวทได้อย่างเชี่ยวชาญและไม่มีที่ไหนรับนักเล่นแร่แปรธาตุที่ต่ำกว่าเกณฑ์ด้วยครับ”

ตอนที่ 27

โดย

ProjectZyphon

แต่น้ำเสียงของชินซังยงก็ฟังดูจริงจังเกินกว่าที่ผมจะพูดอะไรได้ การฟังเขาเงียบๆ คือทางเลือกเดียวที่ผมสามารถทำได้ในเวลานี้

“แต่แล้ววันหนึ่งผมก็ได้รับของขวัญชิ้นใหญ่ นั่นคือคลาสหายาก ของขวัญนั้นทำให้ผมที่เคยเป็นผู้เล่นที่ไร้ประโยชน์ ดูเหมือนจะมีประโยชน์ขึ้นมา ผมปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไปไม่ได้ จึงคว้ามันเอาไว้ และแคลนลอร์ดเองก็อนุญาตให้ร้องขอในสิ่งที่มากเกินไปได้ด้วยครับ และผมยังคงจำคำปฏิญาณที่ได้เคยให้ไว้เมื่อครั้งได้รับคลาสหายากได้อยู่เลยครับ ว่าจะไม่ลังเลที่จะทำ”

“ผู้เล่นชินซังยง ผมเข้าใจในสิ่งที่คุณพูดนะ แต่ช่วยฟังก่อนสักนิด จริงๆ แล้วนั้นคุณก็จะเข้าร่วมในสงครามเช่นกันนะครับ เพียงแค่คอยช่วยเหลือในการป้องกันอยู่ที่เมืองเท่านั้นเอง ได้รับหน้าที่ในแบบที่ต่างออกไปครับ”

“ผมไม่ต้องการหลบอยู่อย่างขลาดกลัวนะครับ ผมตัดสินใจแล้วว่าอยากจะให้โอกาสตัวเองผ่านสงครามครั้งนี้ครับ”

“โอกาสเหรอครับ”

ในแวบแรก นัยน์ตาของชินซังยงปรากฏแววเด็ดเดี่ยวขึ้นมา ก่อนจะเริ่มพูดต่อ

“แคลนลอร์ด ผมไม่อยากกลับไปเป็นแบบเดิมอีกแล้ว ผมอยากเป็นผู้เล่นที่มีประสิทธิภาพครับ”

“ตอนนี้คุณก็ช่วยเหลือได้มากแล้วครับ นอกจากนั้นไม่ว่าใครก็อยากอยู่ในตำแหน่งของคุณชินซังยง…”

“ไม่ครับ ไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้นครับ”

แม้ว่าน้ำเสียงของชินซังยงจะนิ่งเฉย แต่ผมสามารถบอกได้ว่าเขามั่นใจกับความคิดตนเองมากทีเดียว

“หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป เราจะตกอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนเมื่อนานมาแล้วนะครับ”

“…”

“ผมพูดจริงนะครับ ผมอยากให้การมีตัวตนของผมถูกใช้เพื่ออะไรสักอย่าง และถ้ามีอะไรที่พอเป็นประโยชน์ได้ก็จะดีครับ เพื่อสิ่งนั้นแล้วผมจึงตั้งใจเตรียมตัวมาตลอดครับ แคลนลอร์ด หากคุณเป็นห่วงผมจริงๆ และหากคุณจะให้โอกาสนี้กับผมอีกสักครั้ง ผมจะขอบคุณคุณมากจริงๆ ครับ”

หลังจากที่พูดทุกอย่างออกมาจนหมดแล้ว ชินซังยงก็หยุดหายใจและปล่อยไหล่ให้ลู่ตกลง

ผมเองก็พูดไม่ออกไปครู่หนึ่งเช่นกัน พูดตามจริงแล้วในตอนแรกผมคิดแค่ว่าเขาจะมาขอโทษเพื่อลดความละอายหรือความบ้าบิ่นของเขาลงเท่านั้น แต่หลังจากที่ผมได้รับฟังคำพูดที่จริงใจของชินซังยง ก็ทำให้ผมได้รู้ว่าเขาคิดมากขนาดไหนและต้องกัดฟันทนมามากเพียงใด

ผมจ้องมองดูชินซังยงอยู่เงียบ ๆ แม้ผมจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาได้พูดออกมาทั้งหมด แต่ก็มีบางส่วนที่ผมเข้าใจ เพราะผมก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน ผมคิดว่าในตอนนี้ชินซังยงเองก็มีส่วนช่วยมามากพอแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่จำเป็นต้องทำจนเกินตัว ผมเก็บคำตอบที่คิดจะพูดกับเขาในตอนแรกลงไปจนลึกสุดใจ ในตอนนี้ผมยอมรับจนหมดใจเลยว่าไม่ว่าจะเป็นคำพูดแบบใดก็อาจสร้างแผลใหญ่ให้กับชินซังยงได้ทั้งนั้น

ผมหยุดเคาะนิ้วกับโต๊ะแล้วส่งมือไปทางเขาก่อนจะพูดขึ้นมาช้าๆ

“ก็ได้ครับ หากคุณยึดมั่นขนาดนั้นแล้ว ผมจะอนุญาตให้เข้าร่วมสงครามได้ครับ”

“คะ แคลนลอร์ด!”

“กำหนดการออกเดินทางจะยังคงเหมือนเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลง ดังนั้นขอให้เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับวันพรุ่งนี้ด้วยนะครับ”

ทันใดนั้นชินซังยงก็เผยรอยยิ้มยินดีก่อนจะจับมือผมเอาไว้

แม้จะเป็นเวลาเพียงครู่เดียว แต่ผมก็รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาจากมือของเขาได้

 เช้าวันต่อมา ความมืดมิดของค่ำคืนที่ผ่านมาสลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงยามเช้าที่สดชื่นและแจ่มใส ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นทั้งในวันนี้และวันข้างหน้า แต่สภาพอากาศกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนมันกำลังอำนวยอวยพรให้กับหนทางในอนาคตของเมอร์เซนต์นารี่

การเตรียมพร้อมเสร็จเรียบร้อยหมดทุกอย่างแล้ว เหลือเพียงอย่างเดียวคือการเดินทางไปยังพรินซิก้าและกระโจนเข้าสู่สงครามอย่างเต็มตัวเท่านั้น

คาลิโก อาบรักซัส, เกียรติยศแห่งวิคตอเรีย, เกียรติยศแห่งสวรรค์, เกียรติยศแห่งตะวัน, ร์โธรส ลอง บู๊ทส์, เสื้อโนเบิลมิธริล, เสื้อคลุมของอัศวินมังกรสีน้ำเงิน, ใบโคลเวอร์สี่แฉก, TOPG

หลังจากตรวจสอบอุปกณ์เป็นครั้งสุดท้ายผมก็เงยหน้าขึ้นแล้วมองเข้าไปในสวน สมาชิกประมาณสิบคนกำลังเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบร้อยอยู่ด้านหน้าประตูหน้า สมาชิกที่เหลือและเหล่าลูกจ้างยืนอยู่รอบๆ และยังมียูนิคอร์นน้อยอยู่อีกหนึ่งตัวด้วยกัน

ได้เวลาออกเดินทางกันแล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็เดินข้ามไปยังทางเข้าที่กำลังต้องแสงตะวันทันที

ปัจจัยใดที่จะเป็นตัวกำหนดการแพ้ชนะในโลกที่เรียกว่า ‘ฮอลล์เพลน’ แห่งนี้กัน?

แม้จะมีปัจจัยและตัวแปรมากมาย แต่ผมคิดว่าจำนวนของ ‘นักเวท’ นั้นมีอิทธิพลมากที่สุด

ชีวิตในฮอลล์เพลนมีเพียงแค่ชีวิตเดียวเท่านั้น ดังนั้นนักเวทที่สามารถแสดงพลังเปลวเพลิงอันทรงพลังในระยะไกลได้นั้นจึงถือได้ว่าเป็นคลาสที่สูงที่สุดในสงคราม

เมื่อมีสงครามขนาดใหญ่เกิดขึ้นสามารถแสดงพลังเพลิงออกมาได้แข็งแกร่งเพียงใด และสามารถสกัดเวทที่แผ่เข้ามาได้มากขนาดไหน หากสามารถถือไพ่เหนือกว่าได้ด้วยสองอย่างนี้ สงครามนั้นจะเป็นสงครามที่จะมีโอกาสชนะถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์หรือมากกว่านั้น

และบทบาทที่สามารถพลิกภาวะสงครามให้เป็นเช่นนั้นได้ ก็คือคลาสลับและคลาสหายากนั่นเอง

จากประสบการณ์ส่วนตัวของผม สภาพการณ์ของสงครามที่กำลังเกิดขึ้นมาจนถึงตอนนี้นับว่าเกือบจะเหมือนกันเลยทีเดียว

สายใกล้เคียงกันจะคอยคุ้มกันเหล่านักเวท ในขณะที่พวกนักเวทใช้เวทโจมตีเข้าไปยังค่ายของศัตรูอย่างเต็มกำลัง ถ้าอย่างนั้นแล้วเมื่อไหร่กันที่ผู้เล่นสายใกล้เคียงกันจะเลิกคุ้มกันแล้วก้าวออกมาข้างหน้า

ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่ผู้เล่นสายใกล้เคียงกันจะก้าวออกมาด้านหน้าโดยตรงทั้งในเวลาที่เรามั่นใจในชัยชนะ ไปจนถึงเวลาที่จำเป็นต้องไล่ตามศัตรูอย่างรวดเร็ว

ยูนิคอร์นน้อยทำตัวไม่ดีบ้างเป็นครั้งคราวตั้งแต่งานชุมนุมเมื่อครั้งก่อน

แต่อย่างไรก็ตาม ยูนิคอร์นน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดของแพคฮันกยอลตอนนี้ ดูไม่ค่อยสบายใจต่างกับเมื่อก่อน สายตาของมันกำลังแสดงความหวั่นวิตกเพราะรับรู้บรรยากาศที่หนักอึ้งซึ่งล่องลอยอยู่ระหว่างเหล่าสมาชิกได้

ฮี้!

เมื่อมาถึงยังประตูหน้า ยูนิคอร์นน้อยที่ถูกโอบกอดอย่างอ่อนโยนอยู่ในอ้อมแขนของแพคฮันกยอลก็ตะเกียกตะกายออกมาแล้วรีบวิ่งมาทางผม

ผมหยุดคอยมัน ก่อนจะค่อยๆ คุกเข่าลงข้างหนึ่ง เมื่อครั้งก่อนผมหายไปโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำและได้ยินมาว่ามันไม่กินข้าวเลยแม้แต่คำเดียว ดังนั้นตอนนี้ผมคิดว่าผมจำเป็นจะต้องบอกกับมันให้ชัดเจนก่อนที่ผมจะไป

“เด็กน้อย ช่วงนี้เราคงต้องแยกจากกันสักพักนะ”

ฮี้…

“ฉันขอโทษจริงๆ ที่ครั้งก่อนไม่ได้บอกลา ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น แต่ฉันลืมไปเสียสนิท จริงๆ นะ”

ฮี้ ฮี้ ฮี้

ทันทีที่ผมลูบหัวเพื่อปลอบโยน ยูนิคอร์นน้อยก็ส่ายหัวไปมาก่อนจะช้อนตาขึ้นมองผม ดวงตาปริ่มน้ำตาของมันเหมือนจะระเบิดร้องไห้อยู่รอมร่อ

ต้องรีบไปเสียแล้วสิ

เมื่อคิดดังนั้นผมก็ลุกขึ้นยืนพลางลูบหัวเจ้ายูนิคอร์นน้อยอีกสามสี่ครั้งเป็นการส่งท้าย

“เอาล่ะ ฉันจะกลับมาแน่ถึงแม้ว่าจะช้าไปบ้างก็ตาม ระหว่างนี้ต้องกินข้าวแล้วก็เชื่อฟังดีๆ ด้วยนะ เข้าใจไหม”

ฮี้ ฮี้ฮี้

งั่บ

เมื่อผมหันกลับไป เจ้ายูนิคอร์นน้อยก็ตามมางับข้อเท้าผมอย่างรวดเร็วเหมือนเป็นการบอกว่า ‘ต่อไปนี้ข้าจะเชื่อฟังท่าน อย่าไปเลย’ แต่ตอนนี้ผมไม่สามารถบอกกับมันได้ว่าผมจะไม่ไปและก็ไม่สามารถพามันไปกับผมได้ด้วย

“ถ้ากลับมาแล้ว จะตั้งชื่อให้นะ”

หลังจากพูดจบผมก็ถอยหลังไปช้าๆ และในที่สุดเสียงคร่ำครวญที่แสนเปราะบางก็ดังแว่วมาให้ผมได้ยิน

หลังจากก้าวขึ้นมายืนอยู่เบื้องหน้าเหล่าสมาชิกด้วยหัวใจที่หนักอึ้งแล้ว ผมก็ค่อยๆ กวาดสายตามองใบหน้าของทุกคนโดยรอบช้าๆ

แม้ว่าบางคนจะดูสบายๆ เหมือนอย่างโกยอนจู แต่ก็ยังมีสมาชิกอีกจำนวนมากที่ยังมีสีหน้าวิตกกังวล

ผมควรจะพูดอะไรต่อหน้าพวกเขาดี

แม้ผมจะกังวลใจไปพักหนึ่งแต่ผมก็ตั้งใจว่าจะไม่ทำให้มันยืดเยื้อจนเกินไป ผมไม่มีความคิดจะใช้ถ้อยคำสวยหรูเพื่อปลุกขวัญกำลังใจหรอก เพราะจู่ๆ ผมก็คิดว่ามันคงดีกว่าถ้าผมจะพูดในสิ่งที่ผมอยากจะพูด

“ไม่มีใครรู้ว่าสงครามจะกินเวลานานเพียงใด มันอาจจะจบลงในระยะเวลาอันรวดเร็วก็ได้ หรืออาจจะยืดเยื้อนานมากกว่าที่เราคิดไว้ก็ได้เช่นกัน”

“…”

ไม่มีใครตอบอะไรกลับมา สมาชิกทุกคนต่างมีสมาธิจดจ่ออยู่กับคำพูดของผม

“แต่ไม่ว่าจะกินเวลานานกี่เดือนก็ตาม ในตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมต้องการ เมื่อสงครามจบลงและเราได้มารวมตัวกันที่นี่อีกครั้ง หวังเพียงว่าจะได้เห็นสมาชิกทุกคนกลับมาโดยสวัสดิภาพนะครับ”

ระหว่างที่ผมกำลังพูดอยู่นั้นเอง ใบหน้านิ่งเฉยของชินซังยงก็เข้ามาในสายตา จู่ๆ ผมก็เห็นเขาหันไปมองทางตึกแล้วหันกลับมามองเบื้องหน้าอีกครั้งด้วยใบหน้าว่างเปล่า

เมื่อกี้ชินซังยงกำลังคิดอะไรกันแน่นะ

“ผมจะไม่พูดยาวไปมากกว่านี้แล้ว สุดท้ายนี้ขอขอบใจทุกคนที่ทำตามการตัดสินใจของผมโดยไม่คัดค้านใดๆ นะครับ”

ผมไม่อาจรู้ได้เลยว่าคำพูดของผมนั้นจะมีผลอย่างไรต่อเหล่าสมาชิกบ้าง แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ชัดเจน นั่นคือผมได้เปิดเผยความจริงในใจผมออกไปให้ทุกคนได้รับรู้แล้ว นอกเหนือจากการเข้าร่วมในสงครามครั้งนี้แล้วนั้น ผมหวังจริงๆ ว่าสมาชิกทุกคนจะกลับมาอย่างปลอดภัย

“ถ้าอย่างนั้นก็ออกเดินทางกันเลยครับ”

การร่ำลาทุกอย่างเรียบร้อยและก็ได้พูดทุกสิ่งที่อยากจะพูดไปหมดแล้ว ไม่มีความจำเป็นที่ผมจะรอช้าอยู่อีกต่อไป ผมหันไปอย่างไม่รีรอแล้วเดินผ่านประตูหน้าออกไป

หลังจากนั้นเสียงฝีเท้าของคนกว่าสิบคนที่ดังตามมาจากข้างหลังของผมก็ดังก้องไปทั่วทั้งแผ่นดิน

หลังออกจากประตูหน้าของแคลนเฮาส์เราก็เดินทางไปยังพรินซิก้าโดยผ่านทางวาร์ปเกต

โดยภาพรวมแล้วพรินซิก้าและโมนิก้านับว่ามีบรรยากาศที่ค่อนข้างคล้ายคลึงกัน แม้แต่ที่นี่เองก็มีกลิ่นอายของสงครามแผ่เข้ามาปกคลุมเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ท่าทีของผู้เล่นที่อยู่บริเวณโดยรอบที่แสดงออกมานั้นค่อนข้างแตกต่างกับของผู้เล่นของโมนิก้า ในทางตรงข้ามกัน ท่าทีด้านบวกกลับแข็งแกร่งมากจนดูมั่นใจว่าเราจะชนะสงครามนี้อย่างไม่มีเงื่อนไขแน่นอน

ท่ามกลางบรรยากาศเหล่านั้น ผมนำสมาชิกมุ่งตรงไปยังเผ่าแฮมิล เพราะได้มีการติดต่อมาล่วงหน้าแล้วพี่จึงออกมาต้อนรับผมด้วยความยินดีพร้อมกับสมาชิกเผ่าแฮมิลที่ติดตั้งอุปกรณ์เป็นอย่างดีแล้วเรียบร้อย คนดูเยอะกว่าครั้งที่แล้วที่ผมมา อาจเพราะพี่เรียกสมาชิกที่ส่งไปทำงานนอกสถานที่กลับมาหมดแล้ว

“ซูฮยอน กินข้าวมาหรือยัง”

“เรียบร้อยแล้ว พี่น่ะรีบๆ พูดเรื่องการจัดทัพมาเถอะ”

“ไอ้หนูเอ๊ย นึกไว้แล้วเชียว อย่างนั้นก็รอแป๊บนึงนะ”

พี่หัวเราะอย่างขมขื่นเพราะคำพูดเฉียบขาดของผมก่อนจะหันไปสั่งลูกจ้างให้นำทางสมาชิกเผ่าของเมอร์เซนต์นารี่ไป ส่วนผมก็เดินขึ้นบันไดตามพี่ไปหลังจากที่ได้นัดหมายกับเหล่าสมาชิกแล้วว่าหากคุยเสร็จแล้วผมจะตามพวกเขาไป

หลังจากนั้นพี่ก็พาผมมาที่ห้องทำงานชั้นสาม และที่นั่นเอง ผมก็ได้พบกับบุคคลที่ผมคาดไม่ถึง

“ไม่เจอกันนานเลยน้า~”

อีฮโยอึลนั่งไขว่ห้างโบกมือไหวๆ อยู่บนโซฟาภายในห้อง

ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่พี่ แต่พี่กลับส่งสายตาทีเล่นทีจริงกลับมาให้เป็นสัญญาณว่าแม้ผมจะไม่พอใจแต่ก็ช่วยทนไปก่อนสักหน่อย

“เธอมาทำอะไรที่นี่”

“หะ หืม?”

ผมบ่นพึมพำก่อนนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามหล่อน และทันทีที่ผมเปิดปากถาม รอยยิ้มอ่อนโยนของอีฮโยอึลก็ถูกลบออกไปก่อนหล่อนจะตอบกลับมาด้วยความไม่เต็มใจ

“แล้วจะทำไม! ฉันยังเป็นสมาชิกของแฮมิลอยู่ ฉันก็ต้องอยู่ที่นี่น่ะสิ และก็อยากอธิบายเรื่องการจัดทัพให้นายฟังด้วย…”

“…”

“ถะ ถ้าไม่พอใจฉันไปก็ได้นะ”

เมื่อผมพยายามจะตอบ ‘อืม’ ไปด้วยเสียงยินดี พี่ก็เดินเข้ามาด้านในพอดี

“ซูฮยอน การจัดทัพครั้งนี้มีความคิดของเธออยู่เยอะมากทีเดียว ดังนั้นเธอจะสามารถอธิบายให้นายฟังได้ละเอียดกว่าพี่น่ะ”

คำพูดของพี่ทำให้ผมเปลี่ยนความคิด อย่างไรก็ตามเมื่ออยู่ในยามสงครามการทำตามการควบคุมในเบื้องต้นนั้นเป็นเรื่องที่ต้องทำแน่นอนอยู่แล้ว ถึงแม้จะเป็นทหารรับจ้างอิสระก็ไม่สามารถละเว้นได้เช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น เพราะยังมีเรื่องการจัดทัพของเราอยู่ ผมจึงอยากพักความรู้สึกส่วนตัวเอาไว้แล้วตั้งใจฟังอีฮโยอึลก่อน

“อะแฮม ถ้าอย่างนั้นเข้าเรื่องเลยนะ ไม่มีปัญหาเนอะ”

อีฮโยอึลพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงขึ้นหลังจากยืนยันปฏิกิริยาของผมเป็นที่เรียบร้อย

ผมพยักหน้าให้หล่อนเบาๆ

อีฮโยอึลอธิบายเสียยืดยาวน้ำท่วมทุ่ง แต่เมื่อลองมาสรุปดูแล้วก็มีแค่นี้เท่านั้น

ในครั้งนี้มีกำลังพลจากทางตะวันออกเข้าร่วมทั้งสิ้นหนึ่งหมื่นหกพันคนและเราวางแผนจะแบ่งกองกำลังออกเป็นสี่กองเท่าๆ กันเป็นทัพเหนือ, ใต้, ออก และตกแล้วบุกเข้ายึดในเวลาเดียวกัน ถ้าหากการเข้าโจมตีล่าช้า เราจะเข้าร่วมกับทัพของทางใต้และทางเหนือที่ทำหน้าที่คุ้มกันวาร์ปเกตของเมืองอยู่และเข้าโจมตีอีกครั้ง

ตอนที่ 28

โดย

ProjectZyphon

แม้จะมีกลยุทธ์ที่ละเอียดลงไปอีกอย่างเช่นการเข้าล้อมหรือถอยทัพ แต่ทิศทางที่เห็นได้ชัดที่สุดก็คือ ‘การโจมตีพร้อมกัน’ นั่นเอง

“ยังไงก็ตามแม้เราจะวางกลยุทธ์ไว้หลากหลายเพียงใด แต่ก่อนอื่นก็คงต้องลองปะทะโดยตรงๆ ดูก่อนจึงจะรู้กัน ฉันไม่รู้หรอกว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง แต่อย่างน้อยที่สุดก็จำเป็นจะต้องจัดการให้ยืดหยุ่นมากที่สุดเท่าที่จะทำได้”

อีฮโยอึลขยับกรามของหล่อนไปมาเพื่อให้แน่ใจว่าปากของหล่อนไม่ได้เจ็บเนื่องจากการพูดเป็นเวลานาน จากนั้นจึงฝังตัวลงกับเก้าอี้แล้วพูดต่อ

“เอาเป็นว่าการอธิบายรอบแรกจบลงแค่นี้ มีอะไรสงสัยไหม”

“นิดหน่อย เธอบอกว่าจะแบ่งทัพออกเป็นสี่ทัพตามเผ่า แล้วใครจะเป็นแม่ทัพแต่ละทัพล่ะ”

“โครยอ, คืนเดือนหงาย, ฮัน, กรีนนาเร่ ผู้เล่นที่ไม่มีเผ่าจะถูกแบ่งไปตามที่ที่ยังขาดกำลังคนอย่างเหมาะสม”

“โอเค แล้วเธอก็บอกว่ากำลังคนทั้งหมดคือหมื่นหกพันคน แล้วกำลังคนในแต่ละคลาสล่ะ”

“ผู้เล่นสายใกล้เคียง 8,100 คน, นักธนู 3,900 คน, นักเวท 2,800 คน, นักบวช 1,200 คน ไม่ใช่ตัวเลขที่ตายตัว แต่ก็ประมาณนี้”

อีฮโยอึลตอบโดยไม่ติดขัดราวกับคาดเดาคำถามของผมไว้อยู่แล้ว และเมื่อผมได้ฟังคำตอบผมก็จมดิ่งลงสู่ความคิดของตนเองทันที

ในรอบแรกนั้น ทางตะวันออกได้เดินทัพไปช่วงชิงบาร์บาร่าด้วยกำลังพลที่รวบรวมขึ้นมาด้วยตนเองและสุดท้ายก็พ่ายแพ้ให้กับทางตะวันตกและพวกเร่ร่อนอย่างราบคาบ จริงอยู่ที่สถานการณ์ในตอนนี้ค่อนข้างจะแตกต่างอยู่พอสมควร แต่ความจริงที่ว่าทางตะวันออกนั้นสู้รบอยู่เพียงลำพังก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่นิดเดียว

หากจะพูดกันตามจริง ถ้าฟังแค่คำอธิบายเพียงอย่างเดียว ผมก็ไม่คิดว่าเราจะแพ้ แต่ความกังวลเล็กๆ ในใจกลับกระตุ้นความรู้สึกบางอย่างของผมอยู่ตลอด

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ดูไม่สบายใจเอาเสียเลย”

“แค่รู้สึกแปลกๆ นิดหน่อย”

“หืม? อะไรกันล่ะที่ว่าแปลกน่ะ”

อีฮโยอึลถามผมอีกครั้งด้วยความสงสัย นั่นเป็นคำตอบที่ผมตอบไปโดยอัตโนมัติ ผมจึงสงสัยว่าผมควรพูดอย่างไรดีแต่สุดท้ายแล้วผมก็คิดว่าพูดออกไปตรงๆ คงจะเป็นการดีที่สุด

“ไม่มีอะไรรับประกันได้ว่าสงครามจะเป็นไปในทิศทางที่เราคาดไว้นี่ และในระหว่างที่ฉันเดินทางมาที่นี่ก็พอจะเห็นบรรยากาศมาบ้าง มีผู้เล่นบางคนที่คิดว่าเราจะชนะอยู่ด้วย เธอไม่คิดว่าเราประมาทกันเกินไปเหรอ”

“อ๋อ บรรยากาศน่ะเหรอ นั่นเป็นเพราะเรามีการใช้มีเดียเพลย์กันนิดหน่อยน่ะ”

“มีเดียเพลย์?”

“อืม แต่ว่าฉันก็ไม่ได้แต่งเรื่องหรอกนะ แค่แจ้งสถานการณ์ตามความเป็นจริงออกไปก็เท่านั้นเอง ยกตัวอย่างเช่น เหล่าผู้เล่นที่มีชื่อเสียงของทางตะวันออกถูกตัดออกจากกองทัพ เลยทำให้มีผู้เล่นหลายคนที่เข้ามาใหม่จากทางตะวันตกและภาคกลางกลายเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากมาย อะไรประมาณนี้? แล้วก็ปล่อยข่าวออกไปว่ามีราชินีแห่งดาบ, แพทย์, พยาบาล, นักมายากลไพ่ทาโร่ต์, มือสังหารส่งวิญญาณ, หมอศาสตร์มืด และอีกมากมาย อ้อ แล้วก็มีนายกับราชินีแห่งเงามืดจะเข้าร่วมด้วยน่ะ”

อีฮโยอึลชี้นิ้วมาที่ผมก่อนจะเอาแขนกอดอกไว้

“แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีอะไรสามารถการันตีได้นี่ว่ามันจะเป็นไปตามที่นายพูดหรือตามที่ฉันคิดกันแน่ ตกลงว่านายกังวลเรื่องตัวแปรมากที่สุดสินะ?”

“ก็ตัวแปรน่ะสิ มันก็พอจะคล้ายกันอยู่นะ เพราะแม้เราจะมีผู้เล่นที่มีชื่อเสียงแต่ก็ใช่ว่าศัตรูจะไม่มี”

“อืม มาคิดๆ ดูแล้วนะฉันควรจะต้องบอกนายเรื่องนั้นเหมือนกันนี่เนอะ แต่ก่อนอื่น…เรามาตัดสินใจแล้วค่อยไปกันดีกว่า เมอร์เซนต์นารี่ล่ะจะทำยังไง”

“หืม? อะไรคือทำยังไง”

อีฮโยอึลเบิกตาโตเพราะการย้อนถามของผมก่อนจะเปิดปากพูดออกมาอีกครั้ง

“ก็ในเมื่อเราจัดทัพเกือบจะเสร็จหมดแล้วเมอร์เซนต์นารี่ก็ต้องเป็นส่วนที่เพิ่มเข้าไปน่ะสิ เดิมทีแล้วส่วนที่ฉันตัดสินใจเป็นสิ่งที่เหมาะสมแล้ว แต่เพราะเป็นการเข้าร่วมแบบได้รับมอบหมาย ดังนั้นฉันก็คิดว่าการให้สิทธิในการเลือกกับนายก็เป็นความคิดที่ไม่เลวทีเดียว”

“สิทธิในการเลือก?”

“อืม สิทธิที่จะเลือก เหนือ, ใต้, ออก, ตก นายอยากอยู่ในทัพไหนล่ะ ฉันจะบอกให้รู้ไว้นะว่าทั้งสี่ทัพต่างก็ต้องการตัวนายกันทั้งนั้น”

“ฉันอยู่ฝั่งตะวันตก”

จู่ๆ ผมก็ได้ยินเสียงพี่ที่ฟังอยู่เงียบๆ เพียงอย่างเดียวดังขัดขึ้นมา

ผมคิดอยู่สักพักก่อนจะตอบออกไป

“ฉันอยากรู้เรื่องของทางตะวันตกมากกว่านี้หน่อย”

ผู้เล่นทั้งหนึ่งหมื่นหกพันคนจะถูกแบ่งออกเป็นสี่กอง โดยใช้ ‘เผ่า’ เป็นเกณฑ์ในการแบ่ง ซึ่งการจัดทัพเป็นการแสดงให้เห็นถึงการพิจารณาเรื่องเครือข่ายผู้บังคับบัญชาอย่างเต็มที่ ซึ่งโดยปกติแล้วถือเป็นการผูกมัดผู้เล่นให้ใช้ชีวิตอยู่รวมกันในที่เดียวมากกว่าจะเป็นการผสมพวกเขาจากคนละทิศละทาง

และทัพที่เมอร์เซนต์นารี่รวมอยู่ด้วยนั้นจะกลายเป็น ‘ทัพหลัก’ ที่รับหน้าที่ในการบุกเข้าโจมตีประตูฝั่งตะวันตก

มีเหตุผลสองข้อด้วยกันที่ทำให้ถูกเรียกว่าเป็นทัพหลักที่จะบุกเข้าประตูฝั่งตะวันตก

เหตุผลข้อแรก เพราะเรามีแคลนลอร์ดโครยอที่ไม่ต่างจากผู้บัญชาการทหารตัวจริงในสงครามครั้งนี้

และอีกประการหนึ่งก็เพราะระดับและจำนวนของผู้เล่นที่ถูกจัดให้ไปอยู่ในทัพฝั่งประตูตะวันตกนั้นเหนือชั้นกว่าผู้เล่นในทัพอื่นไปอีกขึ้นหนึ่ง

เหตุผลที่ผู้เล่นทางประตูตะวันตกถูกแบ่งแยกจากกลุ่มอื่นก็ง่ายนิดเดียว อีฮโยอึลเชื่อว่าหากพวกศัตรูจะเจาะประตูตะวันตกแล้วหนีไป ซึ่งสันนิษฐานว่าพวกเขาอาจจะมีวาร์ปเกตของเมืองอื่น ก็อาจจะเป็นไปได้มากที่สุดว่าวาร์ปเกตนั้นจะออกมาจากประตูทางฝั่งตะวันตกนั่นเอง

ดังนั้นสภาพการณ์ของทัพหลักในเวลานี้สามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า ล้วนมีแต่บุคคลที่เหมาะสมเก่งกล้าสามารถจนสามารถทำให้อ้าปากค้างได้เลย

ในตอนนี้มีทั้งหมด 4,782 คน ถ้าหากแยกเผ่าใหญ่ๆ และเหล่าผู้เล่นที่มีชื่อเสียงออกมา เราจะคัดได้เป็นแปดเผ่าและผู้เล่นอีกสิบเอ็ดคนด้วยกัน

เผ่าโครยอ : ซอจินอู (Normal, แม่น้ำทั้งสิบ)

เผ่ารีเวิร์ส : คิมด็อกพิล (Normal, นักฆ่าพวกเร่ร่อน), ฮอยูริ (Normal, ตัวตลกเปลวเพลิงบ้าคลั่ง)

เผ่าแฮมิล : คิมยูฮยอน (Secret, ราชาแห่งสายฟ้า)

เผ่าฮอสพิทอล : ซนชีฮยอก (Rare, หมอ), คังเยบิน (Normal, พยาบาล)

เผ่าช็อนดุน : นัมดาอึน (Secret, ราชินีแห่งดาบ)

เผ่าหอคอยแห่งเวทมนตร์ : ซอนยูล (Rare, นักมายากลไพ่ทาโร่ต์), คังแทอุค (Rare, หมอศาสตร์มืด)

เผ่าผู้ลอบสังหาร : อีชานฮี (Secret, มือสังหารส่งวิญญาณ)

เผ่าเมอร์เซนต์นารี่ : คิมซูฮยอน (Secret, ผู้ชำนาญดาบ), โกยอนจู (Secret, ราชินีแห่งเงามืด)

หากแบ่งตามพฤติกรรมที่เหมาะสมของแต่ละคนแล้ว นับว่ามีจำนวนเพียงหยิบมือเดียวจากทางภาคกลาง, ทางตะวันตกและทางตะวันออก และแม้จะแยก ‘ชื่อเสียง’ ออกจากคลาสหรือความสามารถโดยทั่วไปแล้วก็ยังได้เพียงเท่านี้เอง

แต่นี่ก็ยังไม่ใช่ทั้งหมด หากมองเพียงแค่ในเผ่าเมอร์เซนต์นารี่ก็นับว่ายังไม่มีผู้มีความสามารถที่เป็นที่รู้จักเทียบเท่าจองฮายอนหรือวิเวียนเลยสักคน กล่าวคือ แม้จะมีความสามารถแต่ก็อาจจะยังมีผู้เล่นบางคนที่ซ่อนความสามารถของตนไว้ตั้งแต่แรกหรือไม่ก็ไม่มีชื่อเสียงก็เป็นได้

ผมเองก็มีเป้าหมายที่อยากทำให้สำเร็จในสงครามนี้อยู่ด้วย แต่ผมกลับคิดว่ามันออกจะโง่เง่าไปสักหน่อยหากผมจะเอาแต่วิ่งไปยังเป้าหมายนั้นเพียงอย่างเดียว เพราะการตักตวงทุกสิ่งเท่าที่จะสามารถทำได้ในขณะที่ยังมีแรงเหลืออยู่นั้นย่อมดีกว่าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

และเพราะผมคิดแบบนั้น ผมจึงตั้งใจจะใช้ดวงตาที่สามในระหว่างสงครามนี้ ความจริงที่ผมเข้าร่วมสงครามครั้งนี้หมายความถึงว่าผมสามารถยืนยันความสามารถของตนเองได้ และยังคิดว่าความหนักใจที่กำลังเพิ่มขึ้นนั้นจะลดน้อยลงได้อีกด้วย

เวลาผ่านเลยไปอย่างรวดเร็ว

ด้วยการจัดการที่รวดเร็วของอีฮโยอึล ทำให้เมอร์เซนต์นารี่ถูกเพิ่มเข้าไปยังทัพฝั่งประตูตะวันตกภายในวันเดียวกันที่เดินทางไปยังพรินซิก้า แต่นั่นยังไม่ใช่จุดสิ้นสุด การแบ่งทัพออกเป็นสี่ทัพนับว่าเป็นเรื่องใหญ่ทีเดียว ภายในแต่ละทัพก็ต่างมีการจัดการภายในของตนต่างหาก และสมาชิกเมอร์เซนต์นารี่ทุกคนก็จำเป็นจะต้องปรับตัวให้กลมกลืนกับระบบภายในที่ถูกจัดการเอาไว้แล้วให้เร็วที่สุด

ในขณะที่เรากำลังปรับตัวอยู่นั้น กำหนดการส่งทัพออกไปยังบาร์บาร่าก็กำลังใกล้เข้ามาทุกทีแล้วเช่นกัน

เป็นเวลาหลายวันแล้วที่ผมมาที่พรินซิก้าและกำหนดการออกเดินทางก็อยู่ใกล้เพียงปลายจมูกเท่านั้น

แม้ระหว่างนั้นผมจะค่อนข้างยุ่งก็ตาม แต่ผมยังคงเดินวนเวียนไปมาระหว่างทัพที่ถูกแบ่งเป็นคลาสต่างๆ โดยวางเวลาว่างที่ตอนนี้ยังไม่มีเอาไว้ก่อน เพราะถึงแม้ผมจะไม่มีอำนาจในการจัดการตามที่พวกเขาได้บอกมา แต่ในฐานะแคลนลอร์ด ผมก็ไม่สามารถละเลยเหล่าสมาชิกไปได้เช่นกัน

ในวันออกเดินทาง ผู้เล่นทุกคนจะเดินทัพออกไปเป็นขบวนที่ได้ถูกจัดแบ่งเอาไว้เพื่อเดินทัพเป็นขบวนใหญ่ โดยไม่ได้อยู่รวมกันกับสมาชิกเผ่าที่สนิทสนมกันและรูปแบบในการเดินจะถูกแบ่งออกตามคลาส

จริงอยู่ที่หลังจากนี้เรายังสามารถพบกันได้ แต่ก็อาจจะมีบางคนที่รับรู้บรรยากาศของสงครามและค่อยๆ ออกห่างกันไป ดังนั้นผมจึงจำเป็นต้องผูกมัดพวกเราเอาไว้

และในตอนนี้ผมก็กำลังจะไปพบกับผู้เล่นนักธนูอิมฮันนาเป็นการส่วนตัว นั่นก็เพราะหล่อนเป็นนักธนูเพียงคนเดียวในเมอร์เซนต์นารี่ ดังนั้นจึงทำให้อิมฮันนาไม่ถูกจัดให้อยู่กับสมาชิกเผ่าคนอื่นๆ

“คุณถูกแยกออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่เหงาบ้างเหรอครับ”

“ถ้าบอกว่าไม่คงหาว่าฉันโกหกใช่ไหมคะ ถ้าอย่างนั้นทำไมคุณไม่หานักธนูเพิ่มอีกสักคนล่ะคะ”

“ก็ไม่เคยมีโอกาสได้เจอกับนักธนูเสียทีน่ะครับ กับคุณเอง หากไม่ใช่เพราะโกยอนจูช่วยแนะนำ ก็คงไม่ได้เจอเหมือนกันครับ”

“อะไรกัน ฉันแค่ล้อเล่นเองค่ะ ฉันรู้ค่ะว่ามันช่วยไม่ได้จริงๆ เพียงแค่บ่นอะไรไปตามประสาเท่านั้นค่ะ ฮ่าๆ”

เมื่อผมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักใจ อิมฮันนาก็ส่ายหน้าเบาๆ แล้วเผยรอยยิ้มเป็นมิตรมาให้ แม้แต่ผมเองก็ยังพอได้หัวเราะไปกับมุกตลกของหล่อนด้วย

“บ่นเหรอครับ อยู่ดีๆ ก็บ่นเนี่ยนะ มันแปลกเพราะปกติคุณไม่ใช่คนแบบนั้นน่ะสิ”

“ตายจริง ทำไมล่ะคะ ฉันก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนะคะ เวลาเหนื่อยๆ ก็อยากอ้อน อยากบ่นกับเขาบ้างเหมือนกันค่ะ”

“หืม? เหนื่อยเหรอครับ”

“อุ๊บ”

ผมไม่ปล่อยให้คำพูดของอิมฮันนาหลุดรอดไปได้ หล่อนตกใจกับความผิดพลาดของตนเองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปิดปากสวยด้วยมือบอบบางของหล่อน

“ทำไมครับ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”

“เอ่อ เรื่องนั้น…”

อิมฮันนาไม่ยอมพูดออกมาง่ายๆ สถานการณ์ในตอนนี้ค่อนข้างตึงเครียดเพราะดูเหมือนหล่อนจะไม่อยากบอกผม แต่ไม่ว่าอย่างไรผมก็อยากจะฟังให้ได้เพราะหากผมคิดไม่ผิดมันอาจจะเป็นปัญหาใหญ่ แม้ว่ามันจะดูเล็กน้อยเพียงใดก็ตาม

“เอ่อ มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรหรอกค่ะ”

“ฮันนา ถ้าอย่างนั้นคุณก็บอกผมมาสิว่าทำไม อะไรที่ทำให้คุณเหนื่อย”

อิมฮันนาพยายามจะเปลี่ยนเรื่องอย่างลุกลี้ลุกลนแต่ผมก็ตัดมันขาดในฉับเดียว หล่อนมองดูท่าทีผมอยู่พักหนึ่ง จนในที่สุดผมก็เห็นว่าหล่อนกำลังจะเริ่มพูดและรู้สึกถึงความไม่เต็มใจในการทำตามคำพูดของผมได้

“คือ…ฉันแค่คิดว่าจะมีนักธนูจากแต่ละทัพมารวมตัวกันมากมายเพราะเราใกล้จะออกเดินทางเร็วๆ นี้แล้วน่ะค่ะ แต่ว่า…”

“ก็ควรจะเป็นแบบนั้นนะ แต่ว่าทำไมเหรอ”

อิมฮันนาทำปากยื่นกับการเร่งของผม แล้วจู่ๆ หล่อนก็ก้มหน้าลง ท่าทางของหล่อนดูราวกับว่าหล่อนกำลังเขินอายกับอะไรบางอย่างเป็นอย่างมาก จากนั้นหล่อนก็พึมพำเสียงเล็กเสียงน้อยตอบกลับมา ไม่สมกับเป็นหล่อนเลยสักนิด

“ทุกครั้งที่รวมตัวกันแบบนั้น ฉันได้รับความสนใจเป็นอย่างมากจนรู้สึกอึดอัดใจน่ะค่ะ โดยเฉพาะกับพวกผู้ชาย…หลังจากการประชุมจบลงทีไรเป็นอันต้องมีคนเข้ามายุ่มย่ามอยู่เรื่อยเลยค่ะ…”

 “….?”

ผมงงกับคำพูดที่ไม่มีปี่มีขลุ่ยของอิมฮันนาอยู่พักหนึ่ง และในขณะที่หล่อนเอียงศีรษะเพื่อที่จะฟังคำถามที่ถูกถามต่อให้ถนัดขึ้นนั้นการแต่งกายของหล่อนก็เข้ามาสู่สายตาผม

อิมฮันนากำลังสวมใส่ ‘เสื้อเหมันต์แห่งทิศอุดร’ ที่ปกคลุมตัวหล่อนอยู่ตั้งแต่ท่อนบนและท่อนล่าง และด้วยความที่เป็นเสื้อรัดรูปทำให้ส่วนเว้าส่วนโค้งของหล่อนถูกเปิดเผยออกมาอย่างชัดเจน

ยิ่งไปกว่านั้น เพราะแพคซอยอนได้ตัดแขนข้างขวาออกมาให้ผม ทำให้แขนเสื้อข้างขวาหายไป ผลก็คือทำให้ผิวขาวของอิมฮันนาเปล่งประกายจนแสบตา

ในตอนนั้นเองผมก็เริ่มเข้าใจในสิ่งที่อิมฮันนาพูด ในทางตรงข้ามกัน(?) ผมเคยคิดถึงตอนที่แพคซอยอนซึ่งเป็นคนรูปร่างผอมบางใส่มันอยู่นิดหน่อย แล้วถ้าหากเธอใส่ล่ะจะเป็นอย่างไรกัน

เป็นความโชคร้ายในความโชคดี ไม่สิ ความโชคดีในความโชคร้าย ก็คือเสื้อรัดรูปนั้นเป็นสีดำและมีใบไม้ของอิกดราซิลติดไว้ด้านนอกด้วย ซึ่งถ้าหากว่าโกยอนจูใส่เสื้อแบบนั้นบ้าง ถึงจะใส่แบบนั้น แต่ก็คงจะดูต่างจากอิมฮันนาอยู่เหมือนกัน หล่อนเป็นสาวงามที่อ่อนโยนและเป็นหญิงสาวที่เปล่งรัศมีอันงามสง่าออกมา แต่ร่างกายของหล่อนกลับดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก และแม้จะเป็นความงามที่ดูขัดแย้งกัน แต่ผมก็รู้สึกถึงเสน่ห์ที่แปลกใหม่ของอิมฮันนาได้ เพราะแบบนั้นผมจึงได้แต่กลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว