Everyone Else is a Returnee โดดเดี่ยว 1000 ปี 346-348

 บทที่ 346 – พระเจ้า (7)

“ฉันคิดไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้”

เมื่อมาถึงสวรรค์ยูอิลฮานก็หยักไหล่ออกมา สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็คือท้องฟ้าไร้จุดสิ้นสุดพร้อมกับหมู่เมฆที่มีอยู่เต็มไปหมด รวมไปถึง…

[เป็นครั้งแรกเลยนะที่เราได้มาเจอกันแบบนี้ยูอิลฮาน?]

ซาตานได้ยืนอยู่บนภูเขาซากศพทูตสวรรค์ ปีกสิบสามข้างที่อยู่บนหลังของเขาได้สะบัดไปมาอย่างสบายๆราวกับเยาะเย้ยยูอิลฮานกับคนอื่นๆ

“นี่มัน ทูตสวรรค์ทุกคน…”

“ซาตานนีนายทำอะไรลงไป! ทูตสวรรค์พวกนี้ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย… ถึงยูอิลฮานจะเคยทำแบบนี้มาก่อนก็เถอะ แต่ถึงแบบนั้น!”

“ในมุมหนึ่งของจิตใจฉันยังเชื่อในตัวนายอยู่นะลูซิเฟอร์…”

อดีตทูตสวรรค์ยูเรียลได้โมโหขึ้นมา เธอได้หลั่งน้ำตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและรังเกียจออกมา ซาตานได้ยิ้มแห้งๆออกมาหลังจากที่ได้ยินคำพูดของยูเรียลก่อนที่เขาจะหยักไหล่ออกมา

[เธอน่าจะมีคนอื่นที่เธอสามารถจะเชื่อใจได้อยู่นะยูเรียล ฉันคือศัตรูของเธอนับตั้งแต่ที่ฉันได้สร้างกองทัพจรัสแสงขึ้นมาแล้ว เธอก็รู้ดีนี่?]

“ทำไมกันล่ะ? ทั้้งๆที่พวกเราต่างก็คิดเหมือนกัน ฉัน รวมไปถึงทั้งกาเบรียล มิ…”

[หยุดเพ้อฝันได้แล้วคุณผู้หญิง]

ซาตานได้ถอนหายใจออกมา เขาได้พูดตำหนิยูเรียลออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังไม่ออกว่าพูดจริงหรือโกหก

[เธอคิดไปเองคนเดียวตั้งแต่แรกแล้ว พวกเราทั้งห้าคนต่างก็มีเป้าหมายที่ต่างกัน]

“ลูซิเฟอร์ ไม่สิ ซาตาน…! ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้ว นายคือศัตรูของเรา! เป็นตัวตนที่ไม่อาจจะให้อภัย ตัวตนที่ต้องถูกฆ่าเท่านั้น!”

ยูเรียลได้พูดออกมาและหันไปหายูอิลฮาน เธอให้ความรู้สึกเหมือนกับเด็กน้อยที่ไปขอให้พ่อแม่เธอดุด่าฝ่ายตรงข้ามหลังจากที่เพิ่งทะเลาะกันมา เพราะงั้นยูอิลฮานจึงหัวเราะออกมาทั้งๆที่สถานการณ์เป็นแบบนี้จากนั้นเขาก็เกาหัวและพูดออกมา

“ถ้าฉันมาเร็วกว่านี้ฉันน่าจะลดความเสียหายลงได้จนเหลือน้อยที่สุด ทั้งๆที่ฉันรีบแล้วแต่มันก็ยังกลายมาเป็นแบบนี้ นายเพิ่งจะมาถึงที่นี่ได้ไม่นานเหมือนกันใช่ไหมล่ะ?”

[นายเป็นคนที่ฉลาด นายน่าตะได้นยินเสียงที่อยู่ตรงนั้นถูกไหม?]

ซาตานได้ชี้นิ้วไปที่อีกฝากหนึ่งของกำแพงแห่งความโกลาหลล ยูอิลฮานได้หยักหน้า เขารู้อยู่แล้วว่าใครกำลังปะทะกันอยู่ที่นั่น

“มิคาเอลกับความโลภ… ไม่สิ ถ้าให้เดาก็เป็นพระเจ้าแห่งสวรรค์สินะ? ฉันคิดว่าพวกเขาน่าจะยังสู้กันอยู่”

[…!]

“อะไรนะ!?”

“อิลฮาน นายเพิ่งจะพูดอะไรออกมา?”

หลังจากได้ยินคำพูดยูอิลฮานคนอื่นๆต่างก็นึกว่าฟังผิดไป หัวน้ากองทัพปีศาจวิบัติคือพระเจ้าแห่งสวรรค์จริงๆงั้นหรอ? ทั้งสองคนนี้มีความเกี่ยวข้องกันตรงไหนบ้างเนี้ย? ยูอิลฮานได้ตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ

“อะไรล่ะ? ไม่เห็นน่าแปลกใจเลย อดีตเทวทูตอย่างซาตานก็ยังสร้างกองทัพปีศาจจรัสแสงแล้วก็ตาแก่กาเบรียลก็ยังสร้างก็กำลังตัวเองเหมือนกัน เพราะงั้นมันไม่มีทางที่หัวหน้าใหญ่อย่างพระเจ้าจะไม่ทำอะไรแบบนี้จริงไหมล่ะ? เฮ้ ขนาดฉันยังสร้างกองกำลังมาแล้วเลย”

“นายสร้างมันจริงๆนั่นแหละ… ไม่สิ ไม่ ไม่ นั่นมันไม่ใช่เรื่องสำคัญนี่ เรากำลังพูดถึงพระเจ้าอยู่ เขาคือหัวหน้ากองทัพปีศาจวิบัติเองงั้นหรอ…!?”

“ห๊ะ นี่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลยงั้นหรอ? มันคงจะไม่มีวันที่ฉันจะได้มอบชุดคลุมผู้สังหารภัยร้ายแฝงให้พวกนายสินะ ช่างน่าเศร้า”

“ได้ไงกัน!”

“ทำไมล่ะ!”

“ฉันปวดหัวววว!”

คนอื่นๆต่างก็ตกอยู่ในความสับสนพร้อมๆกัน! และซาตานก็ยังไม่เว้น

[นาย… นี่นายรู้เรื่องนี้ด้วย?]

“ฉันคิดว่าฉันต้องบอกนายจริงๆสินะ แต่ไม่เป็นไร ถือเป็นบริการพิเศษจากฉันแล้วกัน”

ยูอิลฮานได้หยักไหล่ออกมาและอธิบายให้ซาตานฟังด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“ในกลุ่มของฉันเต็มไปด้วยผู้คนที่มีศักยภาพ มีกระทั่งคนที่ค้นพบโลกของกองกำลังต่างๆที่ซ่อนอยู่หรือมิติทับซ้อน”

[ค้นพบโลกที่ถูกซ่อน…?]

“แล้วฉันก็มีความสามารถในการลบโลกพวกนั้นและดูดเข้ามาในโลกของเรา”

[เป็นเรื่องที่น่าสนใจดีนะ ใช่แล้ว ฉันก็ยังรู้สึกสนุกเลยในตอนที่เจอของที่ถูกซ่อน เพราะงั้นนายจะบอกว่านายได้ลบโลกที่ถูกซ่อนอยู่ทั้งหมดแล้วทำให้กลายเป็นของนายงั้นหรอ?]

“ถูกแล้ว แล้วก็ในหมู่โลกพวกนั้นนะ”

ยูอิลฮานได้พูดออกมาต่อ

“มันเป็นโลกของความโลภ หรือก็คือเนื้อของพระเจ้านั่นแหละ”

“เนื้อ….?”

“อ่า!”

เมื่อยูอิลฮานพูดถึงแบบนี้คนในกลุ่มของเขาก็เข้าใจแล้ว นายูนาได้เบิกตากว้างอุทานออกมา

“มีบางอย่างที่ดูเหมือนคนกินอะไรลงไปแล้วคายของเสียออกมาอยู่!”

“ขอบคุณนะที่ทำให้นึกถึงฉากน่าขยะแขยงยูนา”

“เฮะๆ”

“ฉันไม่ได้ชม”

ซาตานไม่ได้รู้กระบวนการสร้างเร็กน่ากับเร็กน่าระดับสูง แถมยังไม่ได้รู้เรื่องการสร้างโลกใหม่ที่พระเจ้าชอบพูดมาตลอดด้วย ไม่ว่าตัวซาตานจะมีศักยภาพยังไงเขาก็มีขีดจำกัด ยังไงก็ตาม… หากเขาได้คิดเกี่ยวกับมัน มันเป็นไปได้จริงๆ

[จริงสิ บางทีคนแบบเขาก็ทำแบบนั้นได้ แล้วก็นาย… กับพรรคพวกของนายก็ได้เปิดประตูไปสู่โลกทีซ่อนอยู่นั่น]

“ใช่แล้ว จอมเวทย์ฝั่งเราน่าทึ่งมากเลยล่ะ”

คังมิเรย์ได้หน้าแดงขึ้น หากว่าเขาชมเธอมากกว่านี้เธออาจจะมีความสุขตายได้เลยล่ะ ยูอิลฮานได้ยิ้มให้กับเธอและอธิบายให้ซาตานฟังต่อไป

“ไม่ว่าฉันจะน่าทึ่งขนาดไหนมันก็ไม่มีทางที่ฉันจะมองตัวตนจริงๆของเขาออกเพียงแค่เจอกันครั้งเดียว แต่ว่าจากนั้นฉันก็ได้ชิ้นเนื้อของเขาและบางอย่างที่อยู่ลึกลงไปในร่างของเขา ดังนั้นมันก็ไม่แปลกหากว่าฉันจะรู้เรื่องเกี่ยวกับเขา นอกไปจากนี้ยังมีตัวอย่างมากมายรอบตัวฉันที่เต็มไปด้วยร่องรอยพลังของพระเจ้า”

[มันก็อาจเป็นไปได้ว่าเขากลืนกินทูตสวรรค์แล้วได้รับเศษเสี้ยวพลังของพระเจ้า….]

“ไม่มีคนแบบนั้นหรอก พลังของพระเจ้าน่ะถูกสี่ยอดเทวทูตกับนายแบ่งกันไปแล้ว มีส่วนหนึ่งที่ยังอยู่กับเขาเช่นกัน เพราะงั้นจะเป็นใครนอกไปจากตัวพระเจ้าได้อีก? ความโลภคือพระเจ้าที่ล่วงหล่น พระเจ้าคนที่ถูกพวกนายทั้งห้าขับไล่ และเป็นคนเดียวกันกับที่สาบานจะแก้แค้นลูกๆของเขา”

ซาตานได้ล้มเลิกที่จะแข่งขันสติปัญญากับยูอิลฮาน มันดีกว่าที่จะรักษาสภาพจิตเอาไว้ในตอนคุยกับเขาด้วยความดิดที่ว่ายูอิลฮานรู้ทุกเรื่อง

เขามันคือสัตว์ประหลาดนับตั้งแต่เกิด เขาเป็นคนที่มีพรสวรรค์ที่จะทำทุกๆอย่างสำเร็จได้ตามต้องการหากมีเวลา เขาได้ยืนหยัดอย่างมั่นคงในจุดเดียวกันกับที่พระเจ้าแห่งสวรรค์ มิคาเอล กาเบรียล และซาตานยืนได้

ซาตานรู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นแรง ด้วยการมีตัวตนของยูอิลฮานได้ทำให้แผนของเขาสำเร็จ เขาไม่อาจจะปิดบังความสุขได้อีกต่อไปแล้ว มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าสิ่งที่ต่อมาที่เขาจะได้ยินต้องเป็นสิ่งที่น่าทึ่ง

[ถ้างั้นฉันขอถามหน่อยนะยูอิลฮาน… มีอะไรอยู่ภายในนั้น!]

“บันทึกเทพเจ้า และที่เก็ฐบันทึกอันใหม่ที่พระเจ้าได้พยายามที่จะเอามาใช้”

[…]

แต่ถึงแบบนั้น…. ซาตานก็พูดอะไรไม่ออกเลยเพราะเขาก็ยังคาดไม่ถึง ยูอิลฮานได้พูดปิดท้ายด้วยรอยยิ้มเจิดจ้า

“เพราะงั้นตอนนี้พระเจ้าทำอะไรไม่ได้แล้ว เขาซวยแล้วไงล่ะ ตอนนี้ไม่ว่าจะเร็กน่าหรือเร็กน่าระดับสูงเขาก็สร้างไม่ได้ซักตัวแล้ว ต่อให้เขาจะพยายามสร้างที่เก็บบันทึกขึ้นมาใหม่ด้วยการรวบรวมเทพเจ้า แต่พวกเขาเหล่านั้นทั้งหมดก็ได้มาอยู่กลุ่มของฉันแล้ว เพราะงั้นในท้ายที่สุดเขาจะต้องฆ่าฉัน แต่ว่าเขาไม่อาจจะเอาชนะฉันได้ต่อให้เขาจะมีสามชีวิตก็ตาม เพราะงั้นมันจบแล้วล่ะ”

[พรืดดด….]

ซาตานได้ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างตกตะลึง

[ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า คุคุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! โอ้ย ฉันเจ็บท้อง! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ฟู่วววว!]

“ทำไมถึงตลกขนาดนั้นล่ะ?”

[ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมที่สุด! ยูอิลฮาน… นายได้มอบความสนุกที่สุดในชีวิตให้ฉันเลย! นี่มันน่าทึ่งจริงๆ ฉันยอมรับเลย! นายมันยอดเยี่ยมที่สุดในโลก! อ่า ฉันรู้แล้วฉ้นมีสิทธิที่จะปล่อยนายไป! หากว่าฉันพลาดฆ่านายไปฉันได้มีปัญหาใหญ่แน่]

“ลูซิเฟอร์ได้ยกย่องคนอื่นถึงขนาดนี้…”

ยูเรียลที่รู้จักซาตานมาก่อนได้พึมพัมออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ยังไงก็ตามยูอิลฮานได้หยักหน้าอย่างพอใจ

“หืม สมแล้วที่เป็นหัวหน้า เขารู้หน้าที่ดี”

[ใช่แล้ว แน่นอนสิว่าฉันรู้! เพราะงั้นมันถึงโครตน่าตลกไงล่ะ! ฉันอยากจะให้นายได้เห็นสีหน้าจริงจังของเขาตอนพูดถึงโลกใหม่ที่เขากำลังทำจริงๆ!]

“ใช่ และเพราะแบบนี้… นายก็กำลังจะสูญเสียไปเพราะนายรู้ทุกๆอย่างถูกไหม?”

คำพูดที่เย็นชาของยูอิลฮานได้เข้าหูซาตานทำให้เขาหยุดขำลงและเงยหน้าขึ้นมา ปีกทั้งสิบสามข้างของเขาได้สะบัดระลอกคลื่นและสั่นออกมาเล็กน้อย

[สูญเสีย? ฉันเนี้ยนะ? สูญเสียอะไร?]

“นี่มันเป็นครั้งที่สามแล้ว ฉันหมายถึงว่า… นายได้ยอมแพ้ตัวเองไปแล้ว”

[ฉันเนี้ยนะยอมแพ้ต่อตัวเอง?]

ซาตานได้ถามกลับไปและมีมานาเข้มข้นปรากฏขึ้นบนมือข้างหนึ่งของเขา เขาคือจอมเวทย์ที่ยอดเยี่ยมยิ่งกว่าใครๆ เขามีพลังในการควบคุมพลังเวทย์ที่บิดเบี้ยวจนถึงขนาดที่ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าแหล่งพลังงานเดิมคืออะไรหรือเป็นเวทย์ชนิดไหน

เวทย์ที่อยู่ในมือของเขาเป็นเวทย์ระดับสูงที่ป้องกันหรือลบล้างได้ยากมากๆ

[ฉันไม่รู้หรอกนะว่านายเข้าใจอะไรผิดไป แต่ว่าเจ้าสหายตัวน้อย ฉันน่ะไม่เคยหยุดเชื่อเลยสักครั้งเดียว ฉันได้มุ่งหน้าสู่เป้าหมายของตัวเองอยู่ตลอดเวลา และแผนของฉันกำลังจะมาถึงในไม่ช้าแล้ว เพราะงั้นนายพูดผิดแล้ว หรือว่า… ฉันควรจะให้นายได้รับรู้ด้วยตัวเองดีล่ะ!?]

ลูกพลังเวทย์ทรงกลมได้หายไปจามือของเขา นี่คือเวทย์ที่โจมตีได้จากทุกทิศทางและไม่มีใครรู้ผลของมัน! ยังไงก็ตามยูอิลฮานได้กางมือออกไปราวกับเขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

จากนั้นเขาก็ดึงยูเรียลเข้ามากอด

“โอ้?”

ยูเรียลที่ถูกลูกชายของคนที่เธอชอบกอดได้คิดว่า ‘นี่มันน่าจะรู้สึกเหมือนกับกอดลูกชายตัวเองสินะ?’ และรู้สึยินดีพร้อมๆทั้งอึดอัดใจ ลูกทรงกลมได้ปรากฏขึ้นตรงจุดที่เธอหายไป สีหน้าซาตานได้เปลื่ยนเป็นประหลาดไป

[นาย…?]

“อะไรที่ทำให้นายยเล็งไปที่ยูเรียลไม่ใช่ฉันงั้นหรอ? อะไรที่ทำให้นายฆ่าพ่อของฉันกาเบรียลด้วยตัวเอง? ทำไมนายถึงได้พยายามทำให้ตัวเองถูกฉันฆ่าในตอนนี้ โดยเฉพาะในตอนนี้ที่มิคาเอลกำลังจะถูกพระเจ้าฆ่าและชัยชนะก็ชัดเจนแล้ว?”

[ยูอิลฮาน นาย…]

“ถึงฉันจะสงสัยอยู่ แต่การโจมตีเมื่อกี้ได้ทำให้ฉันมั่นใจแล้ว ฉันไม่ได้โง่จนถึงขนาดไม่รู้ถึงเบาะแสอะไรเลยสักหน่อยนะ”

ยูอิลฮานได้พูดออกมาด้วยความมั่นใจแปลกๆ

“เพื่อที่จะฆ่าพระเจ้าแล้วคนที่ขโมยพลังพระเจ้าไปทั้งหมดต้องตายใช่ไหมล่ะ? เพราะแบบนั้นทำให้พวกนายทั้งห้าคนไม่สามารถจะฆ่าพระเจ้าได้ในอดีต”

ซาตานได้ปิดปากของเขาลง ยูเรียลได้เบิกตากว้างออกมา คนอื่นๆต่างก็ตกตะลึง

สุดท้ายแล้วซาตานก็ได้หยักหน้าออกมา

[ใช่แล้ว]

เขาได้ยอมรับกับยูอิลฮานอย่างไร้พลังเหมือนผู้ร้ายที่จนมุม

[นายพูดถูก]

ในจังหวะนี้เองกำแพงแห่งความโกลาหลก็ได้เริ่มพังทลายลง ไม่นานนักออร่าของมิคาเอลก็ไม่มีอยู่อีกต่อไปในขณะที่แรงกดดันจากพระเจ้าได้เพิ่มมากขึ้น เขาได้ฟื้นฟูพลังของเขากลับมาและแกร่งขึ้นเล็กน้อย

การต่อสู้สุดท้ายกำลังจะมาถึงแล้ว

บทที่ 347 – พระเจ้า (8)

“ดะ เดี๋ยวสิ… ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”

ยูเรียลได้อุทานออกมาอย่างตกตะลึง สายตาของเธอกำลังสั่นไหว

“ไม่ใช่ว่าที่เราฆ่าพระเจ้าไม่ได้นั่นมันเพราะเขาแกร่งไม่พอหรอกหรอ? ไม่ใช่ว่ามันเป็นเพราะว่าการโจมตีสุดท้ายของนายพลาดจนทำให้เขาหนีไปได้หรอกหรอ?”

[ความสามารถมิคาเอลไม่ได้สมบูรณ์แบบ เขาไม่อาจจะขโมยพลังพระเจ้ามาได้อย่างสมบูรณ์ทำให้มีร่องรอยเล็กๆถูกทิ้งเอาไว้ เขาได้พลาดทิ้งพลังส่วนหนึ่งของเขาเองไว้กับพระเจ้า และทำให้เราที่ได้รับส่วนหนึ่งของพลังพระเจ้ามาไม่อาจจะฆ่าพระเจาได้ นั่นรวมถึงตัวมิคาเอลด้วย]

“นี่นายพูดจริง….!”

ยูเรียลได้มึนงงไปจนหมดแล้ว พวกเธอทำล้มเหลวเพราะเหตุผลโง่ๆแบบนี้งั้นหรอ? ทั้งๆที่มีการเสียสละไปนับไม่ถ้วนก็กลับมาเป็นแบบนี้ นี่มันอะไรกัน? พวกเธอถูกทำเหมือนกับเป็นตัวตลก! ทั้งหมดที่พวกเธอได้ทำไปมันไร้ค่า! ยูอิลฮานได้เป็นตัวแทนถามออกมาแทนเธอ

“มิคาเอลก็ยังไม่ได้รู้เรื่องนี้ใช่ไหม?”

[ถ้าเขารู้ เขาก็คงไม่โง่บุกเข้าไปหาพระเจ้าหรอก จนถึงก่อนหน้านี้มีแค่ฉันคนเดียวที่รู้]

ยูเรียลได้ตะโกนออกมาอย่างตกตะลึงราวกับเธอจะกระอักเลือดออกมาได้ตลอดเวลา

“นายน่าจะบอกอะไรเราหน่อยสิ! นายควรที่จะอธิบายให้เราได้รู้!”

[ฮ่าฮ่า ไม่มีทาง หากว่าฉันบอกว่าเธอจะต้องตายเพื่อฆ่าพระเจ้าเธอจะยอมตายงั้นหรอ?]

ยูเรียลไม่อาจจะพูดอะไรออกมาได้ เธอยอมไม่ได้ เธอไม่ยอมตาย เธอไม่อาจจะทิ้งชีวิตตัวเองหรือกาเบรียลไปได้… ซาตานได้หยักหน้าเหมือนกับเขารู้อยู่แล้วและพูดต่อไป

[เพราะแบบนั้นฉันถึงได้ต้องเตรียมเวทีที่สมบูรณ์แบบ ฉันได้หาโอกาสในการจัดการพระเจ้ารวมถึงทุกๆคนที่ครอบครองพลังพระเจ้า ฉันคิดว่าโอกาสแบบนั้นจะไม่มีวันมาถึง แต่ว่าลูกชายกาเบรียลหรือก็คือนายยูอิลฮาน นายคือคนที่ทำให้โอกาสนั้นได้มาถึง ฉันมั่นใจว่านายจะทำให้เป้าหมายของเราสำเร็จ]

“และนายก็ได้พยายามฆ่าพ่อเพราะว่านายรู้ว่าฉันไม่มีทางจะฆ่าพ่อใช่ไหมล่ะ?”

[…ถ้างั้นนายก็รู้ด้วยสินะว่าฉันฆ่าเขาล้มเหลว]

“อ่า….!”

สีหน้าของยูเรียลได้กลับมามีปกติอีกครั้งเมื่อได้ยินว่ากาเบรียลยังมีชีวิต คิมเยซอลก็ยังคงสงบเช่นเดิมราวกับเธอรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่มีทางได้รับอันตรายมาแต่แรก

[ใช่ เขาหนีไปได้ เพราะงั้นฉันถึงได้มาขวางทางนายเอาไว้ไงล่ะ กาเบรียลไม่ใช่คนที่จะซ่อนตัวในเวลาที่ลูกของเขาเจออันตรายแน่]

“เพราะแบบนั้นนายก็เลยจะฆ่ายูเรียล และก็ใช้ฉันเป็นเหยื่อล่อในการฆ่าพ่อของฉัน จากนั้นฉันก็จะฆ่านายด้วยความโกรธ”

แม้กระทั่งหนังทุนต่ำในสมัยนี้ก็ยังไม่มีบทน้ำเน่าแบบนี้เลย เมื่อยูอิลฮานกำลังจะเยาะเย้ยออกมา ซาตานก็ได้เริ่มโกรธแล้ว ความสามารถในการยั้วคนอื่นของยูอิลฮานก็คือที่หนึ่ง

[ในเมื่อนายรู้ทุกอย่างแล้วสถานการณ์มันก็คงไม่ได้เป็นตามที่หวังแล้ว พวกเราคงทำมันแบบราบรื่นไม่ได้แล้วถูกไหมล่ะ? ข่าวดีที่ว่านายได้ลบเป้าหมายสุดท้ายของพระเจ้าไปจนหมดแล้ว แต่ว่าหมอนั่นก็แกร่งขึ้นมากหลังจากได้กินมิคาเอลลงไป…. นายดูจะเชื่อมั่นในตัวเองมากๆเลยนะ แต่ว่าพระเจ้าไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่ายๆแบบนั้น]

“แปดวิธี”

จู่ๆยูอิลฮานก็พูดขึ้นมา เมื่อซาตานกำลังจะถามกลับไป ยูอิลฮานก็อธิบายออกมาแล้ว

“ฉันมีวิธีที่มั่นใจว่าจะฆ่าพระเจ้าได้แน่อยู่ 8 วิธีต่อให้ในแง่ร่างกายเขาจะแกร่งยิ่งกว่าฉันก็ตาม ดูเหมือนนายจะดูถูกฉันไปหน่อยนะ ฉันแตกต่างจากนาย ฉันสามารถจะฆ่าคนที่มีพลังพระเจ้าได้สบายๆหรือต่อให้มีพลังนักล่าหรือกระทั่งมอนสเตอร์ที่สามารถจัดการกับบันทึกนภาก็ได้เช่นกัน เพราะงั้นเงียบแล้วฟังฉัน”

“โอ้…”

นายูนาได้อุทานออกมา มีเสน่ห์สุดๆไปเลย มันไม่มีทางที่เธอจะไม่ตกหลุมรักเขา เมื่อได้เห็นยูอิลฮานพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่งยิ่งกว่าตัวซาตานเองทำให้ซาตานถึงกับมึนงงไปอยู่ครู่หนึ่ง ตอนนี้เองยูอิลฮานก็ได้ยื่นมือออกมาด้านหน้า

ช่องว่างมิติได้บิดเบี้ยวและกาเบรียลได้โผล่ออกมา ซาตานถึงกับตะโกนออกมาอย่างตกใจ

[นี่นายซ่อนตัวอยู่ในสวรรค์!?]

“ชู่ววว ฉันยังแอบได้ไม่มิดพอ”

เมื่อกาเบรียลสู้้แพ้เขาได้หนีออกไป หากว่าเขายังจัดการดูแลโลกของสวนอาทิตย์อัสดงเขาก็คงจะถูกเจอตัวแน่

เพราะงั้นกาเบรียลก็เลยได้ล่ะทิ้งพลังในฐานะเทวทูต พลังในฐานะหัวหน้าสวนอาทิตย์อัสดง และกลายเป็นตัวตนมนุษย์ธรรมดาในปัจจุบัน แต่แน่นอนว่าพลังส่วนหนึ่งของพระเจ้ายังไม่ได้หายไป

ยูอิลฮานได้มองไปที่พ่อของเขาและพูดออกมา

“พ่อได้ยินแล้วใช่ไหม? ดูเหมือนพ่อจะต้องตายเพื่อฆ่าพระเจ้าน่ะ”

“ชิ ช่วยไม่ได้แหะ แต่นี่พ่อจำเป็นต้องตายจริงๆน่ะหรอ?”

“พ่อดูอนาคตได้ไม่ใช่หรอ แล้วนี่พ่อยังไม่เห็นอีกหรอ?”

“ถ้าพ่อรู้ได้ทุกๆเรื่อง พ่อก็คงเตะก้นเจ้าพระเจ้าไปนานแล้ว”

พ่อกับลูกกำลังล้อเล่นกันราวกับไม่เคยมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้น ยิ่งเรื่องน่าตกใจอย่างการที่จะฆ่าพระเจ้า กาเบรียลจะต้องตาย เพราะงั้นทำไมคนที่ถูกพูดถึงคนนั้นถึงได้ยิ้มออกมาแบบนี้ และทำไมยูอิลฮานคนที่จะต้องเห็นพ่อตัวเองต้องตายถึงได้แสดงสีหน้าเรียบเฉยแบบนั้น

แน่นอนว่ารอยยิ้มของกาเบรียลนั้นต่างจากของยูอิลฮาน รอยยิ้มของเขาคือรอยยิ้มของคนที่เกษียรและเลิกคิดทุกๆอย่าง ในขณะที่ของยูอิลฮานเป็นรอยยิ้มของคนที่จะไม่ปล่อยให้อะไรแบบนั้นได้เกิดขึ้นมา

“พ่อ พ่ออยากจะมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?”

“แน่สิ ใครจะไปอยากตายกันล่ะ? อย่างน้อยก็มีคนเดียวที่พ่อรู้จักคงเป็นลูซิเฟอร์ตรงนั้นแหละ แต่พ่อไม่จำเป็นต้องตายเพื่อให้ลูกฆ่าพระเจ้าใช่ไหม?”

“ดีมาก ผมให้เจ็ดสิบคะแนน ได้เกรด B”

“ลูกพ่อ ทำไมถึงโหดร้ายกับพ่อนักล่ะ”

ยูอิลฮานได้พึมพัมออกมาและประเมินระยะห่างระหว่างพระเจ้ากับพวกเขา มันดูเหมือนว่าพระเจ้าจะต้องใช้เวลาอีกสักนิดถึงจะดูดพลังมิคาเอลได้อย่างสมบูรณ์ แต่ว่าอีกไม่นานเขาก็จะต้องมาที่นี่แน่ เพราะงั้นตอนนี้เหลือเวลาไม่มากแล้ว

“อย่างที่ซาตานพูดนั่นแหละ พวกเราต้องรีบแลวเพราะงั้นมารีบๆทำให้มันจบเถอะ”

ยูอิลฮานได้ปล่อยยูเรียลออกมาด้านหน้า ซาตานกับกาเบรียลได้มองมาที่เธอโดยสัญชาตญาณ ยูอิลฮานได้พูดกับยูเรียล

“เฮ้ เธอยังมีพลังพระเจ้าอยู่ในตัวใช่ไหม?”

“ใช่แล้ว”

“ใช้พลังนั่นซะ”

ยูเรียลรู้สึกแปลกๆ แต่เธอก็ยังยื่นมือออกมาใช้พลังที่ขโมยมาจากพระเจ้า มานาสีแดงงดงามได้โผล่ขึ้นมาและลุกไหม้ราวกับเปลวเพลิง

[อะไรน่ะ!?]

“อ่อ ฉันคิดออกแล้ว”

ยังไงก็ตามซาตานกับกาเบรียลได้หน้าซีดลงเมื่อเห็นแบบนี้ ไม่นานนักยูเรียลก็รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงได้ทำสีหน้าแปลกๆแบบนั้น

นี่คือส่วนหนึ่งของพลังพระเจ้าแน่นอน แต่โดยพื้นฐานแล้วก็มีส่วนที่ต่างไป

“ทั้งสองคนตั้งใจฟังกันให้ดีนะ”

เมื่อพวกเขากำลังตกตะลึงกับฉากตรงหน้าอยู่ซึ่งเป็นฉากที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในตอนที่พวกเขาขโมยพลังพระเจ้า ยูอิลฮานก็ได้พูดออกมาราวกับจะโม้

“ฉันคือหัวหน้าดราก้อนเนส ฉันคือคนที่ใกล้ชิดกับบันทึกนภามากที่สุดในตอนนี้ และเป็นคนที่มีศักยภาพที่จะเปลื่ยนอะไรก็ได้ตามต้องการ ที่ฉันอยากจะบอกก็คือทุกๆอย่างที่อยู่ในกำมือของฉันจะ…”

เมื่อยูอิลฮานได้ยื่นมือเข้าใส่เพลิงที่ยูเรียลสรางขึ้นมา เพลิงศักดิ์สิทธิ์ก็ได้แบ่งแยกออกมาเป็นผีเสื้อเพลิงตัวเล็กๆจำนวนนับไม่ถ้วนกระจายออกมา

พลังนี้เป็นของยูเรียลแต่มันไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของยูเรียลแล้ว มันได้เชื่อฟังยูอิลฮานอย่างง่ายดายและลอยวนอยู่บนท้องฟ้า

“กลายมาเป็นของฉัน”

ทุกๆสิ่งได้เงียบลง ทุกๆคนรู้ถึงสิ่งที่เขากำลังพูดถึงและสื่อออกมาแล้ว

กาเบรียลได้ยอมรับว่าการพยากรณ์ของเขาผิดไปและซาตานก็ยอมรับว่าเขาตัดสินในความสามารถยูอิลฮานผิดไป

ยูอิลฮานได้อยู่เหนือกว่าทั้งกาเบรียลกับซาตานมานานแล้ว ยูอิลฮานสามารถจะทำให้พลังพระเจ้ากลายมาเป็นของตัวเองและพัฒนามันให้สูงขึ้นไปอีก แตกต่างไปจากมิคาเอลที่ได้ล่ะทิ้งพลังพระเจ้าไป

เขายังต้องกลัวพระเจ้าหรอ? เขาจะเอาชนะพระเจ้าไม่ได้งั้นหรอ?

“ลูกได้อยู่เกินกว่าคำพยากรณ์ของพ่อแล้ว”

[นายได้ไปเกินกว่าที่ฉันได้คิดเอาไว้ซะอีก]

ทั้งสองคนตางก็เกิดความคิดคล้ายๆกันขึ้นมานับตั้งแต่ที่พวกเขาได้ก่อกบฏกับพระเจ้าแล้ว ทั้งสองคนได้สร้างสวนอาทิตย์อัสดงกับกองทัพจรัสแสงขึ้นมาเพื่อจะฆ่าพระเจ้าอีกครั้ง พวกเขาที่พูดคำพูดคล้ายๆกันออกมาได้มองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา

นี่มันก็เหมือนกับคลื่นลูกใหม่ที่มาแทนที่คลื่นลูกเก่า พวกเขาทั้งคู่รู้สึกว่ามันเจ็บปวดและยอมรับว่าพวกเขาทำพลาดไปที่คิดว่าทุกๆอย่างจะเป็นไปตามที่คิด

“ลูกพ่อ ทำตามวิธีของลูกเถอะ”

[ยูอิลฮาน ทำตามที่นายต้องการเลย]

“ฉันกำลังรอคำพูดแบบนี้อยู่เลย”

ยูอิลฮานได้ยกมือข้างหนึ่งขึ้นและสบัดลง มันไม่สำคัญว่าเขาอยู่ที่ไหนไม่ว่าจะเป็นสวรรค์หรือเอลโลคาทร่าก็ตาม ในตอนนี้พวกเขาอยู่ในส่วนหนึ่งของโลกที่เป็นอาณาเขตของยูอิลฮาน เมืองลอยฟ้าที่ผสานเข้ากันกับป้อมปราการลอยฟ้าและป้อมปราการผู้พิทักษ์ เขาได้เปิดใช้งานประกาศิตซึ่งเป็นความสามารถในฐานะหัวหน้ากองกำลังออกมา

แน่นอนว่ามันไม่มีอะไรจำเป็นต้องพูอีกแล้ว

***

ในตอนนี้พระเจ้าที่ฟื้นฟูพลังส่วนใหญ่กลับมาจากการกลืนกินมิคาเอลก็ได้หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ในตอนนี้มันไม่มีอะไรผูกมัดเขาไว้อีกต่อไปแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องล่ะทิ้งหรือเก็บออมพลังเอาไว้อีกแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องซ่อนตัวหรือต้องลังเลอีกต่อไป

[ฟู่…. ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ในที่สุดฉันก็เคลื่อนไหวอย่างอิสระได้แล้ว! ตอนนี้ถึงเวลาพิพากษาแล้ว! ฉันจะทำลายทุกๆอย่างและสร้างมันขึ้นมาใหม่!]

ยังไงก็ตามยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เขาต้องทำก่อนหน้านั้น ชายผู้ที่ครอบครองกุญแจเปิดประตูสู่โลกใหม่ยูอิลฮาน ลูกชายสารเลวของกาเบรียลที่พัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว!

[เขาอยู่ที่นี่ ซาตานก็ด้วย แล้วก็… กาเบรียล? เจ้าสารเลวนี่ยังไม่ตาย?]

นี่มันดีแล้ว วิญญาณกาเบรียลจะกลายเป็นวัตถุดิบที่ยอดเยี่ยมสำหรับเร็กน่า! พระเจ้าได้ก้าวออกไปด้านหน้าเพื่อที่จะไปลงโทษทุกๆคนพร้อมกันและเรียกข้ารับใช้…

เรียกข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์….

ออกมา…

[…?]

พระเจ้าได้หยุดอยู่กับที่ เขาได้เอียงหัวออกมาและพยายามอีกครั้งหนึ่ง ตอนนี้เองเขารู้สึกได้ว่ามันแปลกๆไปและในเวลต่อมาเขาก็คิดว่าเขาจำเป็นต้องเช็คกับตัวเอง

จากนั้นเขาก็รู้ตัว

[เดี๋ยวนะ… ได้ยังไงกัน?]

หายไปแล้ว เขาไม่รู้สึกถึงมันเลย ทำไมเขาถึงไม่รู้ตัวเลยสักนิดล่ะ? เขาคิดว่ามันไม่มีทางที่มันจะหายไปได้เพราะงั้นเขาก็เลยไม่ได้สังเกตุเลยจนมาถึงตอนนี้ ใช่แล้วมันไม่มีทางหายไปได้ ไม่มีใครที่จะสามารถเข้าไปในท้องของเขาได้

แต่แล้วทำไมกันล่ะ?

[ติดคริติคอล!]

ข้อความที่เขาไม่เคยเห็นมานานได้ปรากฏขึ้นมาให้เห็น

ยังไงก็ตามเขาไม่เห็นจะจำได้เลยว่าเขาโจมตีใคร ข้อความนี้มันหมายความว่า….

“สวัสดีความโลภ หรือจะให้เรียกว่าขี้แพ้ดีล่ะ? ยังไงก็เถอะสวัสดีนะ! นี่มันเป็นวันที่อากาศดีเหมาะที่จะตายมากเลยนี่”

….เขาได้ถูกโจมตี

บทที่ 348 – บทส่งท้าย (ตอนจบ)

[นายยยยยยยยยยยยยยยย!]

พระเจ้าได้ตะโกนเข้าใส่ยูอิลฮานคนที่ได้ขว้าง ‘คมเขี้ยวแห่งการล้างแค้น’ ทะลวงหัวของเขาไป

ยังไงก็ตามยูอิลฮานก็ไม่ได้สนใจฟังอะไรเลย เขาได้ใช้ท่อทรงกระบอกยาวในมือของเขาเล็งไปที่พระเจ้าอยู่แล้ว มีมานาจำนวนมากจนเกินกว่าคำว่ามหาศาลไปแล้วอยู่ภายในจุดศูนย์กลางท่อนี้ซึ่งมีลูกปืนใหญ่โลหะสีขาวอยู่

“นายช่วยตอบฉันมาตรงๆทีนะ”

ยูอิลฮานได้ถามออกมา

“หลังจากฆ่านายแล้วยังจะมีบอสลับ บอสที่แท้จริง ดันเจี้ยนที่ซ่อนอยู่อะไรแบบนี้อีกไหม? ถ้ามันมีฉันจะช่วยฆ่านายแบบให้เจ็บน้อยที่สุดแต่ถ้าไม่มี….”

[ยู อิล ฮานนนนนนนนนนนนนนนนนนน!]

“ฉันจะทุ่มทุกๆอย่างใส่นายให้สมกับที่นายเป็นบอสที่แท้จริงคนสุดท้าย”

หลังจากพูดจบยูอิลฮานก็ขยิบตาออกมา

“นายคงไม่แพ้ง่ายๆใช่ไหม?”

[ฉันจะฆ่าแก! บาปที่ดูถูกพระเจ้า บาปที่สร้างบาดแผลให้กับพระเจ้า! ฉันจะฆ่าแกซ้ำๆจนกว่าแกจะสำนึกถึงความผิดที่ได้ทำไป!]

“เจ้าหนูคนนี้ยังมีเส้นทางอีกยาวไกลที่เขาต้องเดินไป”

“เด็กน้อยคนนี้ยังยืนไม่มั่นคงเลยด้วยซ้ำ!”

ไม่ว่าพระเจ้าจะพยายามขยับตัวมากแค่ไหน ร่างกายเขาก็ไม่ขยับแม้แต่นิด พระเจ้ากำลังใช้พลังทั้งหมดของเขาที่ได้รับฟื้นคืนกลับมาและถึงขนาดเพิ่มพลังขึ้นเพื่อที่จะดึงเอาหอกที่ปักมันอยู่ออกมา แต่ว่าทุกๆอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่เขาต้องการ เขาได้ตกลงมาในหลุมกับดักแล้ว

จริงๆแล้วยิ่งเขาพยายามขยับตัวต่อต้านมากเท่าไหร่ พลังที่เขาถูกหอกดูดเข้าไปก็ยิ่งมากเท่านั้น

[ได้ยังไง! ได้ยังไงกัน!]

“ไม่สิ! ถ้านายเป็นบอสสุดท้ายจริงๆก็ช่วยพูดอะไรให้มันเท่ห์ๆหน่อยสิ! นายควรจะพูดอะไรอย่างการที่นายยังมีไม้ตายอยู่อีกสิ!”

[อ๊ากกกกกกกกกก!]

พระเจ้าได้โกรธขึ้นมา แต่ว่ายิ่งเขาโกรธพลังงานที่ถูกหอกดูดเข้าไปก็ยิ่งมากขึ้นอีก! สเปียร่าที่ควบคุมอยู่ภายในหอกได้ถามยูอิลฮานออกมาอย่างเป็นกังวล

[ยูอิลฮาน ถ้าเกิดว่าจู่ๆหอกเกิดระเบิดขึ้นมาโดยที่ไม่อาจจะควบคุมพลังงานคลั่งนี่จะเกิดอะไรขึ้น?]

“ถ้าแบบนั้นเธอก็คงต้องจากไปพร้อมความกล้าของฉัน”

[นายหลอกฉันยูอิลฮาน!]

“เธอทำได้! ฉันเชื่อเธอ!”

[อ๊ากกกกกกกกกกกก!]

พระเจ้าได้ดิ้นรนออกมาโดยไม่สนใจทัศนคติที่ไม่ใส่ใจของยูอิลฮานเลย หอกเล่มเดียวบนหัวเขาได้ทำให้เขาไม่อาจจะทำอะไรได้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! เขาต้องทำอะไรได้บ้างสิ! เขากำลังจะเป็นผู้สร้างแห่งโลกใหม่เชียวนะ!

ในตอนนี้เองยูอิลฮานก็ได้สุมไฟเพิ่มลงไป

“โอ้ จริงด้วย คนที่ลบที่เก็บบันทึกจอมปลอมของนายน่ะคือฉันเอง ในใจนายไม่รู้สึกถึงความว่างเปล่าหน่อยหรอ?”

[แกกกกกกกกกกกก!]

“ยอดเยี่ยมไปเลย การดูดพลังได้ถูกเร่งขึ้นไปอีก เเดี๋ยวนะ ฉันควรจะยั่วโมโหเขาอีกหน่อยดีไหมนะ?”

“ยูอิลฮาน นายมันเอาเปรียบคนอื่น!”

[…]

ซาตาน ไม่สิ มังกรลูซิเฟอร์ที่มีปีกมังกรบนหลังอยู่สิบสามข้างได้กระพริบตาอย่างมึนงงเพราะเขาไม่อยากจะเชื่อในสถานการณ์แบบนี้เลย

เขาคาดเอาไว้ว่ามันจะต้องเป็นการต่อสู้ที่มีความเสี่ยงและเต็มไปด้วยการทำลายเพื่อสู้กับพระเจ้า แต่ในตอนนี้ยูอิลฮานกลับตรึงพระเจ้าเอาไว้ด้วยแค่หอกเล่มเดียว

“ลูกพ่อ นี่การซ่อนตัวของลูกได้ก้ามข้ามระดับพ่อไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

“พ่อไม่รู้หรอกว่าการเป็นคนสันโดษมันเป็นยังไง พ่อยังต้องเรียนรู้อีกมาก ทุกๆคนในดราก้อนเนสจะช่วยพ่อเอง อย่างแรกก็เริ่มจากการกินข้าวในโรงเรียนคนเดียวทุกๆวันนะ”

[ลูซิเฟอร์ กาเบรียล! พวกนายกลายสภาพไปเป็นมังกร พวกหนอนแมลงอย่างน้อยพยายามที่จะต่อต้านฉัน?]

เนื่องจากว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะไปยั่วโมโหยูอิลฮาน พระเจ้าเลยเปลื่ยนเป้าหมายไปที่ซาตานกับกาเบรียลแทน

“พูดตรงๆนะ ฉันว่าปีกนี่มันเท่กว่าปีกนกพิราบของนายอีกนะตาแก่”

[ถึงนายจะทำเป็นใจเย็นยังไงมันก็ไร้ค่า! ฉันจะไม่ตาย ฉันจะกลับมาสำเร็จโทษพวกนายทุกๆคนก่อนที่จะเปิดประตูสู่โลกใหม่!]

“พูดตรงๆฉันคิดว่าฉันจะต้องตายเหมือนกัน แต่จริงๆแล้วฉันกลับไต้องตาย”

ในคราวนี้เป็นกาเบรียล ถึงแม้ว่าหน้าผากของเขาจะแดงจากการถูกทุบตีมาอย่างหนักจากคิมเยซอล แต่ว่าเขาก็ยังคงเป็นมังกรคลาส 9 ที่มีสุขภาพดีเยี่ยม

“เพราะงั้นนะตาแก่ มาลองดูกันว่านายจะตายหรืไม่ตาย จากพลังในการพยากรณ์ของฉัน ฉันคิดว่ามีโอกาสตายอยู่ 100.1% เลยล่ะ แต่ว่าสัมผัสฉันได้ทือลงไปหน่อยเพราะงั้นฉันก็ไม่มั่นใจนัก”

[นายกล้า… กล้ามากนะ!]

ร่างกายพระเจ้าได้ขยายขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขากำลังแกร่งขึ้นเพราะความโกรธเหมือนกันกับมิคาเอล แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังคงดึงหอกออกมาจากหัวไม่ได้!

[หากพวกนายอยากจะยืนหยัดต่อสู้กับฉันงั้นก็ได้! ฉันจะทำลายพวกนายทั้งหมดเอง! ฉันที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่าพระเจ้าได้ร่วงหล่นลงไปเพราะการทรยศของพวกนาย ฉันได้กลายมาเป็นความโลภแห่งกองทัพปีศาจวิบัติ! ฉันจะทำลายและกลืนกิน! ฉันจะทำให้พวกนายทุกๆคนและทุกๆตัวได้มาอยู่ภายในร่างของฉัน!]

ยูอิลฮานคิดว่าฉากนี้มันค่อนข้างจะคิดๆและคิดกับตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ ใช่แล้ว นี่มันรูปแบบการพูดของอบอสในเกมที่ได้ฟื้นคืนพลังชีวิตทั้งหมดกับมาและแกร่งขึ้นไม่ใช่หรอกหรอ?

พระเจ้าก็เป็นผู้ที่มีศักยภาพในการพัฒนาที่เหนือเกินกว่าการคาดคิดของทุกๆคนเช่นกัน นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ยูอิลฮานถึงได้คิดแปดวิธีในการฆ่าพระเจ้า

ยังไงก็ตามยูอิลฮานสามารถจะฆ่าพระเจ้าได้อย่างรวดเร็ว เพราะงั้นเขายังต้องรอให้พระเจ้าแกร่งขึ้นอีกงั้นหรอ? ทำไมในอมิเมะหรือเกมพวกตัวเองถึงได้มัวแต่ยืนรอดให้ศัตรูปลุกพลังขึ้นมา? พวกเขาควรจะฆ่าศัตรูไปทั้งๆที่ยังฆ่าได้ง่ายๆเลยสิ!

ยูอิลฮานสงสัยในเรื่องนี้มาตลอด และหากมีโอกาสเดียวกันมาถึงเขาจะไม่ยอมพลาดโอกาสไป

เพราะงั้นเขาได้ยิงกระสุนปืนใหญ่ออกไปอย่างไม่ลังเล

[ติดคริติคอล!]

[อ๊ากกกกกกกกกกก!?]

ถึงแม้ว่าเขาจะยิงกระสุนปืนใหญ่ออกไปแต่ก็ไม่มีใครเห็นขั้นตอนการยิงหรือเส้นทางกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งออกไป ยังไงก็ตามกระสุนได้พุ่งเข้าใส่บริเวณหัวใจของพระเจ้าอย่างสวยงามและระเบิดขึ้นมาด้วยพลังงานที่อัดแน่นจนทำให้พระเจ้าต้องบาดเจ็บ

นอกไปจากนี้ถึงแม้จะเป็นนัดเดียว แต่ทั้งร่างพระเจ้าได้ฉีกขาดระเบิดกระจายไปตามส่วนต่างๆ ยูอิลฮานได้ใช้วิถีไร้ขอบเขตของเขาเพิ่มการโจมตีเข้าไปเป็นสิบเป็นร้อยครั้งติดๆกันทันที! ต่อให้เป็นตัวผู้สร้างจริงๆก็ยังต้องตายเช่นกัน!

[นี่มันของเร็กน่า…]

จากการที่ถูกกระสุนปืนใหญ่โจมตี พระเจ้ารู้สึกเหมือนกับการมีตัวตนของเขากำลังถูกแยกออกเป็นชิ้นๆและกำจัดออกไปด้วยพลังนี้ ยูอิลฮานได้ยิ้มออกมา

“ใช่แล้ว ฉันได้รวบรวมเศษซากพวกเร็กน่าระดับสูงที่นายสร้างเอาไว้ด้วยกัน เป็นไงเจ็บไหมล่ะ?”

[กรอดด ได้ยังไงกัน…. ตะ ตาย….]

พระเจ้าน่าจะไม่พอใจเอามากๆ เขาน่าจะมีหลายๆอยากที่อยากจะพูด แต่ยังไงก็ตามยูอิลฮานไม่ได้สนใจจะฟังเขาเลย เพราะงั้นยูอิลฮานจึงมุ่งเข้าไปหาพระเจ้าและบิดหอกที่อยู่บนหัวพระเจ้าไปเรื่อยๆจนกระทั่ง…

พลังชีวิตของพระเจ้าได้ลดลงจนถึงจุดต่ำสุดและสุดท้ายก็หมดไป

[คุณได้รับค่าพระเจ้าการ]

[คุณได้รับบันทึกของหัวหน้าแห่งกองทัพสวรรค์…]

[คุณได้เพิ่มเลเวลเป็นเลเวล 911]

[คุณได้เชี่ยวชาญสกิลการสร้าง]

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเลเวลเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเพราะแบบนี้! ยูอิลฮานได้มองดูจนมั่นใจว่าร่างกายพระเจ้าได้หายไปจริงๆและรวบรวมเศษที่เหลือมาเผาก่อนที่จะเอาคมเขี้ยวแห่งการแก้แค้นกลับคืนมา จากนั้นเขาก็จับหัวเพราะอาการปวดหัว

คนอื่นๆที่ได้เห็นยูอิลฮานจัดการเก็บกวาดทุกๆอย่างทั้งๆที่จับหัวอยู่ พวกเขาทั้งหมดต่างกตกตะลึงออกมา

“ลูกพ่อ พระเจ้าเขาตายแล้วจริงๆหรอ? แน่นอน?ในที่สุดพระเจ้าก็หายไปจริงๆแล้วใช่ไหม?”

จากคำถามนี้ของกาเบรียลทำให้เห็นได้ชัดเลยถึงความยากลำบากที่เขาได้ประสบมาจนถึงตอนนี้ ยูอิลฮานได้หยักไหล่และถามกลับไปแทน

“พ่อเคยได้ค่าประสบการณ์ตอนไล่พระเจ้าออกไปไหมล่ะ”

“ไม่”

“ผมได้”

“โอเค…”

พึ่งระลึกไว้เสมอว่าศัตรูจะไม่ตายจนกว่าคุณจะได้รับค่าประสบการณ์! ในทางกลับกันก็คือหากได้รับบันทึกและค่าประสบการณ์จากศัตรูนั่นก็จะหมายความว่าศัตรูได้ตายลงไปแล้วอย่างแน่นอน! ยูอิลฮานได้กำจัดร่างทิ้งไปเผื่อว่าจะมีร่างอันเดตลุกขึ้นมาและกระทั่งเก็บจิตวิญญาณเอาไวด้วย เพราะงั้นตอนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลแล้ว!

เมื่อได้เห็นหลักฐานที่มีรูปธรรมนี้กาเบรียลก็รู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้และหันหน้าไปทางอื่น ลูซิเฟอร์ได้วางมือลงบนไหล่กาเบรียลและหัวเราะออกมา เพราะงั้นกาเบรียลจึงหันไปชกเข้าใส่ลูซิเฟอร์ที่กล้ามายั่วโมโหเขา ยูอิลฮานได้หันหน้ามาถามกับพวกเขา

“โอ้จริงสิลูซิเฟอร์ นายได้สั่งให้ราเซียยั่วโมโหฉันนี่นา”

“ฉันคิดว่าเพราะแบบนั้นนายจะสู้กับฉันได้ง่ายมากยิ่งขึ้น แล้วก็จำเป็นต้องมีการเก็บกวาดเทวดาตกสวรรค์ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาฉันเพราะงั้น…”

ลูซิเฟอร์คิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วว่าราเซียยังคงมีชีวิตอยู่และเบิกตากว้างขึ้นมา ยูอิลฮานได้เยาะเย้ยเขายิ่งกว่าเดิม

“เธอได้พยายามจะฆ่าตัวตายแต่ว่าเธอไม่อาจจะควบคุมอะไรได้”

“…ฉันจะต้องทำมัน”

“คิดซะว่ามันเป็นการชดใช้ที่นายเอาแต่เยาะเย้ยคนอื่นตลอดมา”

เมื่อซาตานได้กำลังจะใช้เวทย์ เขาก็ถูกกาเบรียลหยุดเอาไว้ ยูอิลฮานได้ยกมือขึ้นมาโดยไม่สนใจพวกเขาทั้งสองคนและสวรรค์ก็ได้มีปฏิกิริยากับการยกมือนี้ของเขา กับดักแห่งการฟืนคืนที่เขาได้วางทิ้งไว้ที่นี่ในก่อนหน้านี้ได้เริ่มทำงานเพราะพลังเวทย์ของยูอิลฮาน

“หัวหน้าของทุกๆกองกำลังได้ตายไปหมดหรือไม่ก็มาร่วมทีมกับฉันแล้วเพราะงั้นตอนนี้องค์กรสิ่งมีชีวิตชั้นสูงมีแค่ดราก้อนเนสเท่านั้น สิ่งมีชีวิตชั้นสูงที่สูญเสียหัวหน้าไปก็น่าจะยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะน่าตกลงไปเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำก็ตามที… แน่นอนว่าฉันจะให้โอกาสพวกเขาได้เข้าดราก้อนเนสหากพวกเขาต้องการ เพราะงั้นไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้มากนัก”

“นี่ลูกกำลังทำอะไร ไม่ใช่ทุกๆอย่างมันจบลงแล้วหรอ?”

“ผมกำลังจะเริ่มขั้นตอนต่อไป ผมยังคงไม่อาจทิ้งความกังวลในเรื่องบอสลับไปได้เพราะงั้นทุกๆคนต้องตื่นตัวเอาไว้”

“อืม แต่พ่อคิดว่าไม่มีอะไรเหลือแล้วนะ…”

ในขณะที่ทุกๆคนได้เริ่มเบื่อหน่ายยูอิลฮานที่ได้เตรียมการทุกๆเรื่องที่อาจจะเกิดเรื่องอย่างพิถีพิถันแล้ว เขาก็ได้หัวเราะออกมาและโบกมือขึ้นมา

เมื่อเขาได้ทำแบบนี้กับดักแห่งการฟื้นคืนก็จะกระจายออกไปและครอบคลุมส่วนที่เหลือของสวรรค์ รวมไปถึงช่องว่างที่มิดมิดที่ครั้งหนึ่งมีชื่อว่าเอลโลคาทร่าอีกด้วย โลกที่ไร้เจ้าของนี้ได้ยอมรับเจ้าของใหม่และเริ่มเปลื่ยนแปลงไป

“ไม่ว่ายังไงเราก็ได้มาถึงที่นี่แล้ว เพราะงั้นมันถึงเวลาที่เราต้องทำตามเป้าหมายเดิมที่ตั้งใจจะทำแล้ว”

“เป้าหมายเดิมที่ตั้งใจจะทำ…? โอ้”

เลียร่าได้พึมพัมขึ้นก่อนที่จะปรบมือออกมา เธอลืมไปได้ยังไงกัน! นี่คือเป้าหมายแรกของยูอิลฮาน!

“ผู้คนบนโลก!”

“ใช่แล้ว ตอนนี้พวกเราต้องส่งพวกเขากลับคืนสู่บ้าน”

จะมีกี่คนกันนะที่รอดอยู่? พ่อแม่ที่สูญเสียลูกๆไปในการขับไล่ครั้งใหญ่ได้มีชีวิตอยู่ในอีกโลกหนึ่งจะเป็นยังไงกันนะ?

“แต่ถึงแบบนั้นพวกเราก็จำเป็นต้องส่งพวกเขากลับสู่ที่เดิมก่อน”

“โอเค…”

ถึงแม้ว่าพระเจ้าจะถูกฆ่าไปแล้ว แต่บาปที่เขาทำไว้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ไม่ว่าจะเป็นลูซิเฟอร์ กาเบรียลหรือตัวยูอิลฮานเอง บาปของพวกเขาไม่อาจจะลบล้างออกไปได้ด้วยการกระทำที่ถูกต้องถึงแม้ว่าเป้าหมายของพวกเขาจะเป็นเจตนาดีก็ตาม พวกเขาทุกๆคนต้องแบกรับสิ่งที่กระทำลงไปไว้ทั้งชีวิต

“แล้วก็”

ยูอิลฮานได้พูดต่อไป

“ฉันคิดว่าฉันจะนำสิ่งที่พวกเขาได้สูญเสียไปคืนมาด้วย”

“อะไรนะ? ทำยังไงล่ะ?”

“คอยดูนะ”

โลกได้เปลื่ยนแปลงไปตามการขยับมือของยูอิลฮาน ถึงแม้ว่าจนกระทั่งเมื่อกี้นี้พวกเขาจะอยู่ในสวรรค์ แต่ตอนนี้พวกเขาได้ถูกวาปมาที่โลกเบื้องล่าง ไม่สิเป็นที่สวนเควัส ไม่ เป็นที่เบร์ย่าต่างหาก ที่ลานปาส ที่เอิร์ธ…

“อย่าบอกนะว่า…”

“ในตอนนี้กับดักแห่งการฟื้นคืนได้กระจายออกไปทุกๆโลกอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว”

ยูอิลฮานได้กำหมัดแน่น

โลกที่มีอยู่ทั้งหมดได้เริ่มถูกอัญเชิญมาที่เอิร์ธและทำการหลอมรวมเข้ากับเอิร์ธ

“ถีงเวลารวมทั้งหมดให้เป็นหนึ่งแล้ว”

“ทุกๆโลก…”

“รวมทุกโลกให้เป็นหนึ่ง…?”

ไม่เคยมีใครใฝ่ฝันถึงเรื่องนี้มาก่อน ไม่เคยมีใครคาดคิดถึงภาพแบบนี้ แต่มันได้เกิดขึ้นมาจริงๆแล้ว พวกเขาไม่อาจจะเข้าใจยูอิลฮานได้แล้ว

[โลกกำลังรวมเป็นหนึ่ง]

[คุณได้เป็นผู้ปกครองโลก โลกที่สมบูรณ์แบบจะถูกใช้ชื่อของโลกที่คุณได้เกิด โลกนี้จะถูกเรียกว่า ‘เอิร์ธ’]

“เอิร์ธจะกลายเป็นโลกที่กว้างใหญ่ยิ่งกว่าสวรรค์…”

กาเบรียลที่ได้เห็นการหลอมรวมนี้ได้พึมพัมออกมา

“ใช่แล้ว งั้นนี่ก็คือสิ่งที่หมายถึง…”

“ฮ่าห์”

ยูอิลฮานได้หลับตาลง เขาสามารถสัมผัสได้ถึงวิญญาณนับไม่ถ้วนที่กระจายอยู่ทั่วจักรวาลที่กว้างใหญ่นี้

วิญญาณของคนที่เขาฆ่าได้ถูกเก็บมา วิญญาณของคนที่เขาไม่ได้ฆ่าแต่ว่าก็ยังคงถูกทิ้งไว้ วิญญาณที่ไม่ได้มจากโลกใบนี้ พวกวิญญาณทั้งหมดได้อยู่ที่นี่

ไม่ใช่ว่ายูอิลฮานไม่อยากจะชุบชีวิตทุกๆคน แต่ว่าเนื่องจากเขาทำไม่ได้ เขาทำได้แค่รวบรวมวิญญาณที่มีความบริสุทธิ์มากที่สุดเท่านั้น

แน่นอนว่าเด็กๆที่เพิ่งเกิดมาและตายไปได้อยู่ที่นี่ทั้งหมด

[เหล่าเด็กๆที่ตายไปอย่างไม่ยุติธรรมเอ๋ย]

มานาที่มีเลเวล 900 ของเขาได้ทำให้เกิดประกาศิตและปกคลุมไปทั่วทั้งโลก

[กลับมาสู่โลกใบนี้และเราจะมีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข]

“อ่า อ๊าาาา….”

เมื่อได้เห็นการใช้ประกาศิตนี้ของเขา คิมเยซอลก็ไดร้องไห้ออกมา นี่คือความสุขหรือความเศร้ากันนะ? อารมณ์ที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้มันเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจได้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอคิดว่าเธอได้ร้องไห้ออกมาตามสัญชาตญาณของพ่อแม่เพียงเท่านั้น

“ฟู่”

ยูอิลฮานที่ได้ใช้มานาจำนวนมหาศาลทำให้เรื่องนี้สำเร็จได้ถอนหายใจออกมาและมองไปที่คนอื่นๆ

มีบางคนที่ร้องไห้เหมือนกับคิมเยซอล บางคนได้มองมาที่เขาอย่างเคารพเหมือนายูนา บางคนได้ทำสีหน้าแปลกๆอย่างลูซิเฟอร์กับกาเบรียล บางคนก็มองไปถึงอนาคนอย่างคังมิเรย์ บางคนก็มองไปที่เขาด้วยสายตาที่อบอุ่นอย่างเลียร่า บางคนได้หยักไหล่ออกมาด้วยความคิดที่ว่า ‘อะไรจะเกิดก็เกิด’ และยิ้มออกมาอย่างเอิลต้า

“ตอนนี้ไปทักทายคนที่กลับมากันเถอะ”

“กลับมาแล้วสินะ…”

คิมเยซอลได้หัวเราะออกมาทั้งๆที่ยังมีน้ำตาอยู่บนใบหน้า คนอื่นๆก็หัวเราะออกมาอย่างสุขใจเช่นกัน ในตอนนี้เองจู่ๆนายูนาก็ตะโกนออกมา

“อิลฮาน บทส่งท้าย! บทส่งท้ายระหว่างนายกับฉันนนน!”

“เธอนี่มัน…”

ยูอิลฮานได้แต่หัวเราะออกมาและลดป้อมปราการลอยฟ้าลงไปที่โลก ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกผิดกับนายูนาเล็กๆ แต่ว่าจิตใจของเขาในตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยความคิดที่ว่าเขาจะพูดอะไรกับคนที่มารวมตัวกันในโลกใบนี้

โอ้ จริงด้วย นี่แหละคือคำพูดเริ่มต้นที่เหมาะสมที่สุด

สวัสดีคุณสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีที่ได้กลับมา

ผมผู้ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวกำลังรอคอยการกลับมาของพวกคุณอยู่เลย