หวนแค้นชะตารัก 278-285
ตอนที่ 278 มอบความกล้าหาญให้ข้า
ซูจิ่วซือนิ่งเงียบ เมื่อก่อนนางไม่เคยคิดจะแต่งงานกับกู้เฉินหรง คราวนี้ระหว่างทางที่ตามหากู้เฉินหรง นางคิดแล้วจริงๆ รอให้จัดการเรื่องราวในเมืองหลวงให้เรียบร้อยก่อน จะไปหากู้เฉินหรงที่แคว้นเจียงหรือไม่ อาจจะลองดูสักครั้ง
ขณะฟื้นชีพ นางเคยคิดว่าชาตินี้จะไม่แต่งงานอีก จะอยู่ที่จวนอันผิงโหวจนแก่เฒ่า อยู่กับคนใกล้ชิด
กู้เฉินหรงทำให้นางเกิดความคิดที่จะแต่งงาน แต่นางไม่กล้า นางกลัวว่าประสบการณ์ความเจ็บปวดในอดีตจะหวนกลับมาอีก
กู้เฉินหรงรู้สึกตึงเครียด เขาไม่รู้ว่าซูจิ่วซือจะปฏิเสธหรือไม่ ได้แต่รอให้ซูจิ่วซือเปิดปากพูด พอเห็นซูจิ่วซือนิ่งเงียบ ในใจเขาก็มีแผน แม้ผิดหวัง แต่ก็รู้ว่าประสบการณ์ของซูหลิ่วทำให้ในใจของซูจิ่วซือมีเงามืด นางคงรู้สึกเกลียดผู้ชาย
กู้เฉินหรงปล่อยซูจิ่วซือออก ลูบผมนาง “ไม่เป็นไร ข้ารอได้ ขอแต่ให้ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าต้องมาหาเจ้าแน่
จิ่วเอ๋อร์ ตอนที่ยังไม่เจอเจ้า ข้าไม่เคยคิดว่าตัวเองจะรักใครได้มากอย่างนี้
เจ้ามีแรงดึงดูดข้าอย่างเร้นลับ คงเป็นเพราะข้าไปอยู่กับคนอื่นตั้งแต่เล็ก พอเจอเจ้า จึงถูกเจ้าดึงดูด ข้ามองดูเจ้าตอบโต้ มองดูเจ้าเอาของของตัวเองคืนทีละน้อยๆ ข้าก็อดไม่ได้อยากช่วยเจ้า
จิ่วซือ ข้าอยากมอบทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีที่สุดให้เจ้า เจ้าคู่ควรกับสิ่งเหล่านี้ เจ้าไม่ต้องเปลี่ยนอะไรทั้งนั้น ซูหลิ่วในอดีตเป็นคนดีมาก ไม่ว่าเจ้าเป็นใคร ข้าก็ชอบเจ้า”
ซูจิ่วซือซาบซึ้งใจมาก กู้เฉินหรงพูดกับนางว่า เจ้าไม่ต้องเปลี่ยนอะไร เจ้าเป็นอย่างนี้ดีอยู่แล้ว เมื่อก่อนนางเคยควบคุมตัวเองเพื่อกู้เหยี่ยน เพราะนางรู้ดี กู้เหยี่ยนไม่ชอบผู้หญิงที่โดดเด่นเกินไป
การสะกดความรู้สึกของตนไว้เพื่อรักษาความสัมพันธ์ไม่ได้ผลอย่างที่หวัง กู้เฉินหรงกลับพูดกับนางตรงกันข้าม
“รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้เช้าเราต้องออกไปจากหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน”
กู้เฉินหรงเดินไป เปิดประตูห้อง จู่ๆ ซูจิ่วซือก็เปลี่ยนคำพูด “ข้ายินดี”
กู้เฉินหรงตัวเกร็งทันที เขาไม่ได้หูฝาดหรือนี่!
กู้เฉินหรงหันตัวกลับอย่างแรง พูดกระอึกกระอัก “เจ้า…เจ้า…เจ้าว่าอย่างไรนะ”
พอเห็นกู้เฉินหรงตื่นเต้นอย่างนี้ ซูจิ่วซือก็อดขำไม่ได้ นางเดินมาหากู้เฉินหรง มองหน้ากู้เฉินหรง พูดทีละคำๆ “ข้ายินดีแต่งงานกับเจ้า รอให้ทุกอย่างเรียบร้อย ข้าจะไปหาเจ้าที่แคว้นเจียง”
ในเมื่อหัวใจปรารถนา ในเมื่อหนีไม่พ้น ซูจิ่วซือจึงให้โอกาสตัวเองอีกครั้ง บางทีอาจจะเป็นบุพเพสันนิวาส นางมั่นใจว่านางรักกู้เฉินหรงแล้ว
นางไม่มีความกล้า แต่กู้เฉินหรงได้มอบความกล้าให้นางอย่างเต็มที่ ให้นางกล้าก้าวออกไป
พอกู้เฉินหรงได้สติก็ตื่นเต้นจนควบคุมไม่อยู่ เขาอุ้มซูจิ่วซือขึ้นหมุนตัวรอบหนึ่ง “ดีจริงๆ จิ่วซือ เจ้ายินดีแต่งงานกับข้าจริงหรือ พอถึงตอนนั้นข้าจะมารับเจ้า”
เป็นครั้งแรกที่ซูจิ่วซือเห็นกู้เฉินหรงดีใจอย่างนี้ เขาตื่นเต้นเหมือนได้รับของล้ำค่าหายาก นางอดหัวเราะไม่ได้ “ปล่อยข้า”
“ขอหมุนอีกรอบ”
“…”
กู้เฉินหรงปล่อยซูจิ่วซือลง โอบเอวนางไว้ จูบปลายจมูกนาง “จิ่วซือ ข้าจะให้เจ้าเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก”
“มีความสุขที่สุดเป็นอย่างไร”
“ทุกสิ่งทุกอย่างของข้าเป็นของเจ้า เจ้าต้องการอะไรก็ได้ตามความปรารถนา และที่สำคัญที่สุด มีข้าอยู่ใกล้ๆ ไม่ใช่ความสุขที่สุดหรอกหรือ”
“พูดดีนี่” ซูจิ่วซือต่อว่า สายตากลับอ่อนโยนลงมาก นางเอนตัวพิงอกกู้เฉินหรง “พอกลับไปแคว้นเจียงแล้ว เจ้าต้องระวัง อย่าเอาแต่คิดถึงข้า ข้าปลอดภัยดี”
——
ตอนที่ 279 แผนการของเผยฮูหยิน
“ข้าอยากพาเจ้าไปตอนนี้เลย ข้ารู้ว่าถ้าเจ้าตัดขาดจากเรื่องราวทางเมืองหลวง เจ้าก็คงไม่สงบใจ มีอะไรก็เขียนจดหมายถึงข้า อย่าทนรับคนเดียว หลียวนก็โตปานนี้แล้ว ถ้าต้องการความช่วยเหลือจากเขาก็อย่าเกรงใจ ใช้ให้เต็มที่”
“ข้ามีแผนในใจแล้ว”
ซูจิ่วซือพยักหน้า
กู้เฉินหรงกอดซูจิ่วซือ ถอนหายใจเบาๆ “ทำไมรู้สึกเหมือนฝันไป”
ซูจิ่วซือยกมือขึ้นหยิกข้อมือของกู้เฉินหรง กู้เฉินหรงจูบแก้มซูจิ่วซืออีกครั้งแล้วหัวเราะร่า “ความจริงไม่ใช่ความฝัน”
ซูจิ่วซือขำกู้เฉินหรง “กู้เฉินหรง”
“หือ”
“ท่าทางเจ้าเหมือนคนปัญญาอ่อน”
“โห จิ่วซือ กล้ามาว่าข้าปัญญาอ่อน แล้วเจ้ายอมแต่งงานกับคนปัญญาอ่อนหรือไม่”
“ข้าขอคิดให้ดีก่อน”
“ไม่ได้ ชาตินี้เจ้าเป็นของข้าแล้ว” กู้เฉินหรงรีบพูดตัดบท วางอำนาจจริงๆ
ทั้งสองพูดคุยหัวเราะกัน จนกระทั่งดึกจึงร่ำลาอย่างอาวรณ์
กู้เฉินหรงนอนบนเตียง พอนึกถึงว่าซูจิ่วซือจะแต่งงานกับตน ก็อดหัวเราะไม่ได้ วันข้างหน้าช่างมีความหวังจริงๆ
เดิมทีคิดว่าต้องรออีกนาน นึกไม่ถึงว่าซูจิ่วซือจะรับปากจริงๆ
…..
เวลาเดียวกันนี้นางเว่ยยังไม่นอน ในห้องจุดตะเกียงน้ำมัน นางสวมชุดนอนสีขาว สยายผมนั่งบนเตียงรอเผยไป๋ชวน นางรู้ว่าเผยไป๋ชวนไม่มาแน่ ถ้าเขาไม่มา นางก็นอนไม่หลับ
“ฮูหยิน ดึกแล้ว ฮูหยินนอนเถอะ!”
นางเว่ยมองไปทางประตู พร่ำบ่น “พอเจอซูจิ่วซือ หัวใจของเขาก็มีแต่เด็กคนนั้น ความเป็นผัวเมียกันยี่สิบกว่าปียังสู้คนที่เขาไม่เคยครอบครอง ในเมื่อเสียดาย ก็จงเสียดายไปตลอดกาล ข้าไม่มีวันให้เขาสมหวังแน่”
“ฮูหยิน แล้วคนตระกูลเผย…”
ป้าจางซึ่งอยู่ข้างๆ พูดยังไม่ทันจบ นางเว่ยก็ตัดบท “ไป๋ชวนไม่มีวันทอดทิ้งคนในตระกูล เขาจะเอาถึงแต่หลานของซูหลิ่วไม่ใส่ใจคนตระกูลเผยได้อย่างไร
ซูจิ่วซือสำหรับเขาก็เป็นเพียงเงาของซูหลิ่ว เงาจะมีเสน่ห์ขนาดนี้เชียวหรือ ถ้าเป็นซูหลิ่วเอง ข้าไม่กล้ารับรอง เห็นอยู่แล้วว่าซูจิ่วซือกับกู้เฉินหรงรักกัน ถ้าไป๋ชวนฆ่ากู้เฉินหรง ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซูจิ่วซือคงสิ้นสุด”
“หลังจากนั้นนายท่านจะถูกซิ่นอ๋องควบคุม? ถ้าทำอย่างนี้คงไม่เป็นผลดีต่อหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน”
“นายท่านชำนาญการใช้ยาพิษ อย่างมากก็เอายาพิษให้ซิ่นอ๋องบ้าง ไม่มีผลต่อนายท่านหรอก เหตุการณ์หลังจากนั้นใครจะรู้ ใครจะประกันได้ว่าซิ่นอ๋องจะไม่ตามหาพวกเราจนเจออีก”
นางเว่ยพูดพลางกระชับผ้าห่มแน่น “ข้ากับไป๋ชวนเป็นผัวเมียกันยี่สิบกว่าปี ข้าไม่ยอมให้เขาหย่าแน่ วันข้างหน้าพอตายก็ไม่ได้ร่วมหลุมกับเขา ป้าจาง ข้าห้ามเขาไม่ได้ มีแต่ใช้วิธีนี้บีบเขาให้ปล่อยซูจิ่วซือ ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไร หลายปีมานี้ ข้าไม่เคยขัดขืนเขาสักครั้ง”
“ฮูหยิน บ่าวรู้สึกว่าทำอย่างนี้เสี่ยงเกินไป”
“ในเมื่อทำลงไปแล้ว ก็ไม่ต้องเสียใจภายหลัง ข้าเพียงแต่ไม่อยากเสียเขาไป ถ้าเกิดอะไรขึ้น อย่างมากข้าก็ไปปรโลกพร้อมกับเขา”
เวลานี้นางเว่ยไม่กลัวอะไรทั้งนั้น และไม่เสียใจในการกระทำของตน นางกับเผยไป๋ชวนเป็นสามีภรรยากันหลายปี จึงรู้ว่าอะไรสำคัญที่สุดสำหรับเผยไป๋ชวน คนตระกูลเผยล้วนอยู่ที่แคว้นเจียง เผยไป๋ชวนยังคงนึกถึงคนในตระกูล ไม่กล้าเอาชีวิตของคนทั้งตระกูลไปแลกกับผู้หญิงที่เพิ่งรู้จัก
นางต้องการบีบเผยไป๋ชวนให้ปล่อยมือ มีแต่อย่างนี้เท่านั้นนางกับเผยไป๋ชวนจึงจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า
ตอนที่ 280 ความขัดแย้งระหว่างพ่อลูก
เผยปิงปิงกลับไปที่ห้อง นางนอนไม่หลับ พลิกตัวไปมา จึงเปิดผ้าห่มลุกขึ้น หยิบถุงเครื่องหอมบนโต๊ะออกไปจากห้อง
นางสยายผม เดินมาที่ห้องของกู้หลียวนอย่างรวดเร็ว
กู้หลียวนหลับนานแล้ว ขณะเข้าไปในห้อง เผยปิงปิงได้ยินเสียงกรนดังสม่ำเสมอ
อาศัยแสงจันทร์ นางเดินไปที่ข้างเตียง มองดูใบหน้ากู้หลียวนยามหลับ ใบหน้านี้งามจริงๆ ขนตายาวมาก
มองอยู่ครู่หนึ่ง เผยปิงปิงก็วางถุงเครื่องหอมไว้ที่ข้างหมอนของกู้หลียวน จะจากกันแล้ว นางไม่มีอะไรให้กู้หลียวน จึงอยากมอบถุงเครื่องหอมที่นางทำเอง ถือว่าได้รู้จักกันแล้ว
พอวางถุงเครื่องหอมไว้ เผยปิงปิงก็ออกไปจากห้อง นางเห็นนอกเรือนมีเงาคน นางรีบตามเงานั้นไป แม้อยู่ไกลแต่ก็ดูออกว่าเป็นใคร
“ท่านพ่อ ดึกปานนี้มาทำอะไรที่นี่”
พอได้ยินเสียงเผยปิงปิง เผยไป๋ชวนก็หยุดเดิน เรียกด้วยความประหลาดใจ “ปิงปิง”
เผยปิงปิงเดินเข้าไปหาเผยไป๋ชวน สายตาแสดงความผิดหวังอย่างรุนแรง “ท่านพ่อ ท่านให้ข้าไปส่งพวกเขา กลางดึกท่านกลับมาที่นี่ มาหาซูจิ่วซือใช่หรือไม่ ท่านทำอย่างนี้ไม่กลัวท่านแม่จะเสียใจหรือ”
“เรื่องของผู้ใหญ่เด็กไม่ต้องยุ่ง ท่านมาหาแม่นางซูเพราะมีธุระ”
“มีธุระอะไรต้องมาหานางกลางดึก? คนเขาเป็นสาวเป็นนาง ถึงท่านไม่ใส่ใจแบบแผน แต่ควรนึกถึงหัวอกท่านแม่บ้าง และอีกอย่างแม่นางซูมีคนรักอยู่แล้ว ท่านพ่ออายุปูนนี้แล้ว มาใกล้ชิดเด็กสาวอย่างนี้ไม่รู้สึกละอายใจหรือ
ท่านแม่กับพี่ชายไม่กล้าต่อว่าท่าน แต่ข้าจะว่า คราวนี้ท่านพ่อทำเกินไปจริงๆ ท่านแม่แต่งงานกับท่านหลายปี ตามใจท่านพ่อทุกอย่าง แล้วท่านทำกับแม่อย่างไร ถึงกับให้ท่านแม่สละตำแหน่งฮูหยิน ท่านพ่อพูดคำนี้ออกมาได้อย่างไร”
ในใจเผยปิงปิงรู้สึกโกรธ นางพูดออกมารวดเดียว ไม่เข้าใจว่าทำไมท่านพ่อที่ตนเคารพรักจึงทำเรื่องอย่างนี้ และยังไปห้องของแม่นางที่ยังไม่ได้แต่งงานกลางดึก ทำให้นางสงสัยว่าท่านพ่อไม่ได้คิดจะปล่อยซูจิ่วซือจริง
“เรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด ข้าเพียงแต่มาร่ำลาซูจิ่วซือ เจ้ารีบกลับไป”
เผยไป๋ชวนไม่อยากอธิบายอะไรให้เผยปิงปิงฟัง เตรียมจะออกไป
“ท่านพ่อ คนเขาไม่อยากร่ำลาท่าน และไม่จำเป็นด้วย” เผยปิงปิงวิ่งไปข้างหน้าขวางทางเผยไป๋ชวนไว้อีกครั้ง “ท่านพ่อ อย่าไป”
เผยปิงปิงกล้าพูดกล้าโกรธ นิสัยตรงไปตรงมา ปกติมีแต่นางเท่านั้นที่กล้าเถียงกับพ่อ ลูกชายสองคนกลับไม่กล้าเท่า เผยไป๋ชวนจึงตามใจลูกสาวคนนี้มาตลอด ด้วยอยากบ่มเพาะนางเป็นผู้รับช่วง
นึกไม่ถึงว่าเผยปิงปิงถึงกับบังอาจสั่งสอนเขา ในสายตานางไม่ถือเขาเป็นพ่อ
“หลีกทาง”
เผยไป๋ชวนอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว จึงพูดเสียงกร้าวขึ้นอีก
“ไม่หลีก เว้นแต่ท่านพ่อจะตีข้าให้ตาย ท่านไม่ฟังข้าก็จะขวางอยู่อย่างนี้ ท่านพ่อ ท่านไม่ต้องห่วงท่านแม่ แต่ข้าห่วง ยี่สิบกว่าปีมานี้ ท่านแม่ยังทำไม่พอหรือ
ซูจิ่วซือไม่ใช่คนที่อยู่ในใจท่าน นางเป็นหลานของนาง ท่านไม่ปล่อยแม้แต่หลานหรือ ทำอย่างนี้อับอายขายหน้าพวกข้าหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน”
เผยปิงปิงโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที ไม่ยอมหลีกทางให้
เผยไป๋ชวนไม่โต้แย้งอะไรกับเผยปิงปิงอีก เขาลงมือทันที เผยปิงปิงนึกไม่ถึงว่าเผยไป๋ชวนจะลงมือจริงๆ รีบตอบโต้ แต่วรยุทธ์ของนางสู้เผยไป๋ชวนไม่ได้ ครู่หนึ่งจึงถูกเผยไป๋ชวนสกัดจุด
——
ตอนที่ 281 คำเตือนของเผยไป๋ชวน
ปิงอวิ๋นได้ยินเสียงเคลื่อนไหวก็รีบเข้ามา เผยไป๋ชวนเอามือไพล่หลัง “อย่ามายุ่ง คืนนี้ข้าไม่อยากฆ่าใคร”
เผยไป๋ชวนพูดจบก็เดินออกไป พอเห็นทิศทางที่เผยไป๋ชวนไปไม่ใช่ห้องของกู้เฉินหรง ปิงอวิ๋นก็โล่งอก ภารกิจของนางคือคุ้มครองกู้เฉินหรง คิดดูแล้วเผยไป๋ชวนคงไม่ทำร้ายซูจิ่วซือ
เผยปิงปิงถูกสกัดจุด ไม่สามารถขยับตัว ไม่สามารถร้อง ได้แต่ส่งสายตาบอกปิงอวิ๋น ให้นางคลายจุดให้
พอนึกถึงคำเตือนของเผยไป๋ชวน ปิงอวิ๋นไม่ได้ช่วยเผยปิงปิง แต่ออกไปทันที
วรยุทธ์ของเผยไป๋ชวนเหนือกว่านาง หากเขาลงมือจริงๆ นางคงเสียเปรียบ เผยปิงปิงไม่เป็นอันตรายถึงชีวิตแน่ อีกสักครู่จุดที่ถูกสกัดก็จะคลายเอง
เผยปิงปิงโกรธจัด คนของกู้เฉินหรงเป็นอย่างนี้หรือ รอให้คลายจุดก่อนเถอะ จะไปคิดบัญชีกับนาง เห็นคนเดือดร้อนแล้วไม่ช่วย
ซูจิ่วซือนอนไม่หลับ ในสมองมีแต่กู้เฉินหรงวนเวียนอยู่ นางกับเขาถือว่าเป็นคนรักกันแล้วใช่หรือไม่?
นึกถึงกู้เฉินหรงนางก็ยิ้ม เดี๋ยวก็หน้าแดง เวลานี้นางเหมือนเด็กสาวอายุสิบกว่าปีจริงๆ ท่าทางขวยอาย
แต่ในใจนางยังรู้สึกสังหรณ์ใจตลอดเวลา รู้สึกเสมอว่าจะเกิดเรื่องขึ้น
จู่ๆ ก็มีเสียงดังที่นอกหน้าต่าง เนื่องจากพรุ่งนี้เช้าจะออกเดินทาง นางจึงนอนในชุดปกติ พอได้ยินเสียง จึงผุดลุกขึ้น จากนั้นเผยไป๋ชวนก็ปรากฏตัวเบื้องหน้านาง
“เจ้าหิน”
ซูจิ่วซือนึกไม่ถึงว่าเผยไป๋ชวนจะมาหานางกลางดึก และการกระทำทุกอย่างของเผยไป๋ชวนก่อนหน้านี้ ทำให้นางระแวง
เผยไป๋ชวนถอนหายใจเบาๆ “ผ่านมาหลายปีแล้ว อย่างอื่นข้าเปลี่ยนไปหมด แต่ความรู้สึกต่อเจ้าไม่เคยเปลี่ยน ซูหลิ่ว แม้แต่เจ้าก็กลัวข้าหรือ”
“ดึกดื่นอย่างนี้ทำไมไม่พักผ่อน?”
ซูจิ่วซือไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธ เมื่อก่อนนางมั่นใจว่าเผยไป๋ชวนไม่มีวันทำร้ายนาง นางรู้สึกเชื่อมั่นในตัวเผยไป๋ชวน แต่เวลานี้เผยไป๋ชวนอายุมากขึ้น นางกลับไม่รู้สึกอย่างนี้
“ข้าบีบให้เจ้าแต่งงานกับข้า ข้าทำไม่ถูกจริงๆ หลายปีมานี้ ใจข้ายังไม่ยอมแพ้ สุดท้ายฟ้าก็ไม่ได้ช่วยให้ข้าสมปรารถนา เราสองคนไม่มีวาสนาต่อกัน ซูหลิ่ว เจ้ารู้หรือไม่กู้เฉินหรงเป็นราชนัดดาแคว้นเจียง?”
ดวงตาซูจิ่วซือฉายความประหลาดใจออกมาแวบหนึ่ง แล้วกลับสู่ปกติอย่างรวดเร็ว “เจ้ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร”
“ดูแล้วเจ้ารู้ฐานะของกู้เฉินหรงมาก่อน จงฟังคำเตือนของข้า หนีไปจากเขา กู้เฉินหรงไม่เหมาะกับเจ้า ราชตระกูลแคว้นเจียงซับซ้อนเกินไป ซิ่นอ๋องไม่มีวันปล่อยกู้เฉินหรงแน่ เจ้าอยู่กับเขาอันตรายมาก อาจมีภัยถึงชีวิตได้ตลอดเวลา”
“ข้ารู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เจ้าหิน ขอบใจในความหวังดีของเจ้า มีธุระอะไรก็นั่งคุยเถอะ!”
ซูจิ่วซือทำท่าเชิญ ให้เผยไป๋ชวนนั่งลง
“เมื่อก่อนกู้เหยี่ยนไม่มีค่าพอสำหรับเจ้า กู้เฉินหรงก็เหมือนกัน เจ้าไม่เคยรู้จักซิ่นอ๋อง ไม่รู้ว่าซิ่นอ๋องน่ากลัวเพียงใด ซูหลิ่ว ฟังคำเตือนของข้า หนีไปจากกู้เฉินหรง”
เผยไป๋ชวนเป็นห่วงซูจิ่วซือจริงๆ จึงตั้งใจมาเตือนซูจิ่วซือ อยากให้นางหนีไปจากกู้เฉินหรง เขากับซิ่นอ๋องเกี่ยวข้องกันมาหลายปี รู้ว่าซิ่นอ๋องมีวิธีที่โหดเ**้ยม ซูจิ่วซือแม้เป็นคนฉลาด แต่ก็เป็นผู้หญิง หากถูกดึงเข้าไปในการต่อสู้ของราชตระกูล ต่อไปถ้าคิดจะถอนตัวก็เป็นเรื่องยาก
นี่เป็นเส้นทางที่ไม่มีการย้อนกลับ กู้เฉินหรงไม่มีทางเลือก แต่ซูหลิ่วมี
“เจ้าหิน ขอบใจในความหวังดีของเจ้า ในเมื่อข้าเลือกแล้ว หากเขาไม่ทำให้ข้าผิดหวัง ไม่ว่าข้างหน้าจะมีอุปสรรคมากเพียงไร ข้าก็ไม่กลัว สิ่งที่ข้ากลัวก็คือใจคน
เรื่องของเจ้ากับเผยฮูหยินข้าไม่ควรพูดมาก แต่ในเมื่อเจ้ามาแล้ว ข้าก็ขอพูดสักหน่อย เส้นทางวงการนักเลงยาวไกล อะไรที่ควรลืมก็ลืมเสีย! ควรเห็นคุณค่าของคนใกล้ชิด จะได้ไม่เสียใจภายหลัง”
ตอนที่ 282 เจ้าไม่เคยรักใครเลย
เผยไป๋ชวนรู้นิสัยของซูหลิ่วดี รู้ว่าตนไม่อาจเตือนซูหลิ่วได้ จึงไม่ได้พูดอะไรอีก และไม่คิดจะบอกเรื่องราวในอดีตระหว่างเขากับซิ่นอ๋องให้ซูจิ่วซือรู้
เขารู้ว่าการจากกันคราวนี้คงไม่ได้พบกันอีก การมาล่ำลาครั้งนี้เขาเพียงแต่อยากมองดูซูจิ่วซือให้เต็มตา
บ่ายวันนี้เขาขังตัวเองในห้องหนังสือ ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ ในที่สุดเขาก็เลือกคนตระกูลเผย
ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อาจทอดทิ้งคนตระกูลเผยเพื่อกู้เฉินหรงคนเดียว แต่เขาไม่อยากให้กู้เฉินหรงตายที่หมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน จึงบอกว่าจะปล่อยพวกเขาไป
ในใจของเขายังกลัวว่าซูจิ่วซือจะโทษเขา
“ดึกแล้ว เจ้าหินเผย รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ”
เผยไป๋ชวนพยักหน้า ในใจรู้สึกหนึกอึ้ง ถ้าซูจิ่วซือรู้ความจริง คงแค้นเขาแน่ แต่เขาไม่มีทางเลือก
“ซูหลิ่ว ข้าขอกอดเจ้าได้หรือไม่”
ขณะหันตัวไป จู่ๆ เผยไป๋ชวนก็พูดขึ้น
จู่ๆ ภาพของเผยไป๋ชวนเบื้องหน้าก็ทับซ้อนกับเผยไป๋ชวนเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เผยไป๋ชวนเมื่อยี่สิบปีก่อนเคยขอร้องอย่างนี้ แต่ซูหลิ่วปฏิเสธ คราวนี้ก็เช่นกัน ซูจิ่วซือยังคงปฏิเสธ ตอบอย่างเย็นชา “ซูหลิ่วตายไปแล้ว คนที่มีชีวิตอยู่เวลานี้คือซูจิ่วซือ”
เผยไป๋ชวนไม่ได้ฝืนใจซูจิ่วซือ เขาออกไปจากห้องทันที หายไปท่ามกลางความมืดยามค่ำคืน
ซูจิ่วซือไม่ง่วงอยู่แล้ว พอถึงตอนนี้ยิ่งนอนไม่หลับ นางนอนบนเตียง ลืมตามองมุ้งเหนือศีรษะ ในเมื่อตัดสินใจแล้ว ไม่ว่าข้างหน้าจะมีอะไร นางก็ไม่มีวันกลัว แต่ไหนแต่ไรนางไม่เคยกลัวอันตรายใดๆ
สำหรับกู้เฉินหรง นางยังคงเชื่อมั่นในตัวเขาเสมอ นางมั่นใจได้เรื่องหนึ่ง เขาไม่มีวันทำร้ายนาง
รุ่งขึ้นพอฟ้าเริ่มสาง เผยปิงปิงก็นำทางพวกเขาออกไปจากหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน
เมื่อคืนตอนที่เผยไป๋ชวนจากไปได้แวะคลายจุดให้เผยปิงปิง เผยปิงปิงอารมณ์ไม่ดีเลย ตลอดทางนางไม่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างคราวก่อน ใบหน้าบึ้งตึง
“แม่นางปิงปิง ใครแหย่ให้เจ้าโกรธหรือ”
พอเห็นเผยปิงปิงสีหน้าบึ้งตึง แล้วนึกถึงถุงเครื่องหอม กู้หลียวนจึงรู้ว่าถุงเครื่องหอมเป็นของที่เผยปิงปิงมอบให้ แต่เขาไม่ได้พูดออกมา
“เจ้า”
กู้หลียวนสีหน้าไม่รู้เรื่องรู้ราว “ข้าหรือจะกล้าแหย่เจ้า”
“ข้าได้ยินว่ามีผู้หญิงมากมายติดเจ้า”
“แล้วจะเป็นอย่างไร”
“เจ้าไม่เคยรักใครเลยใช่หรือไม่”
“แค่ชอบก็พอ ทำไมต้องรัก ยุ่งยากเกินไป เจ้าเด็กน้อย ข้าไม่เหมาะกับเจ้า เจ้าอย่าจ้องข้า ชีวิตนี้ ข้าไม่แต่งงานกับใครทั้งนั้น ถ้าเจ้าอยากเป็นคนรู้ใจอยู่ใกล้ชิดข้า ข้าขอคิดดูก่อน”
เผยปิงปิงถลึงตาใส่กู้หลียวน “ฝันไปเถอะ ข้าไม่สนใจหรอก ข้าไม่เชื่อว่าใต้หล้าไม่มีผู้ชายที่รักข้าและข้าก็รักเขา”
“คิดได้อย่างนี้ก็ดีแล้ว”
ก่อนหน้านี้กู้หลียวนไม่ชอบเผยปิงปิง หลังจากได้ใกล้ชิด เขาพบว่าเผยปิงปิงไม่เหมือนกับที่เขาคิดไว้ นางมีความคิดของตนเอง ไม่ใช่คนถ่อมตัว แต่เป็นคนกล้ารักกล้าแค้น กล้าทำกล้ารับผิด เป็นผู้หญิงที่จริงใจ
เขารู้ว่าเผยปิงปิงอยากมีใครสักคนแต่งงานกับนาง เรื่องนี้เขาทำไม่ได้ เขายังไม่อยากทำร้ายเผยปิงปิง
“เดิมทีข้าคิดว่าจะส่งพวกเจ้าแค่ตีนเขา แต่กลับไปแล้วก็ไม่มีธุระอะไร ข้าจะส่งเจ้าอีกระยะหนึ่ง”
กู้หลียวนยิ้ม “เจ้าอาลัยอาวรณ์ข้าใช่หรือไม่!”
“เจ้าวางใจเถอะ ข้าไม่ตามเจ้าไปเมืองหลวงหรอก ข้าอารมณ์ไม่ดี อยากออกไปผ่อนคลายข้างนอก”
พอนึกถึงเรื่องเผยไป๋ชวนกับนางเว่ย เผยปิงปิงอารมณ์ไม่ดีจริงๆ เวลานี้นางไม่อยากกลับหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน ส่งพวกเขาไปอีกระยะหนึ่งดีกว่า จะได้เป็นเพื่อนร่วมทาง
——
ตอนที่ 283 นางแพศยา
พอรู้ว่าซูจิ่วซือกับกู้เฉินหรงเดินทางออกจากหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานอย่างปลอดภัย และเผยปิงปิงยังไปส่งด้วยตัวเอง นางเว่ยก็รู้สึกกระวนกระวายใจ นางไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น รีบเข้าไปหาเผยไป๋ชวนถึงห้องหนังสือ
“ไป๋ชวน เจ้าปล่อยกู้เฉินหรงไปจริงหรือ”
คำพูดนี้ทำให้เผยไป๋ชวนเข้าใจทันที เขาผุดลุกขึ้น เดินไปหานางเว่ย สายตาเย็นชาเจือไปด้วยความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ เป็นนางจริงๆ
เขาสงสัยคนใกล้ชิดหลายคน แต่ก็ไม่ได้นึกถึงนางเว่ย
หลายปีมานี้ นางเว่ยตามใจเขามาตลอด ไม่เคยขัดใจเขา เขานึกไม่ถึงว่านางเว่ยจะใจกล้า บังอาจทำเรื่องนี้
ไฟโกรธที่ลุกโหมขึ้นทำให้เผยไป๋ชวนขาดสติ เขาบีบคอนางเว่ยทันที ออกแรงอย่างหนัก “แกนางแพศยา แกรู้ไหมว่าแกทำอะไรลงไป”
นางเว่ยถูกบีบจนหน้าแดง พูดอะไรไม่ออก หากเผยไป๋ชวนออกแรงมากกว่านี้อีก คอของนางคงหักแน่
พ่อบ้านหลูได้ยินเสียงเคลื่อนไหวในห้องหนังสือ จึงรีบเข้ามาดู เห็นเผยไป๋ชวนกำลังบีบคอนางเว่ย ก็ตกใจรีบคุกเข่าลงกับพื้น โขกหัวครั้งแล้วครั้งเล่า “จ้าวหุบ ท่านทำอะไรลงไป ทำอย่างนี้ไม่ได้”
เผยไป๋ชวนนึกถึงลูกชายสองคนกับลูกสาวอีกหนึ่งคน แล้วนึกถึงนางเว่ยที่อยู่กับเขามาหลายปี จึงคลายมือออกทันที พอไม่มีแรงบีบ นางเว่ยก็ล้มลงกับพื้น อ้าปากพะงาบหายใจ
ในใจของนางขมขื่น ถ้าพ่อบ้านหลูไม่มา ไม่รู้ว่าเผยไป๋ชวนจะบีบคอนางตายจริงหรือไม่
พ่อบ้านหลูยังคงคุกเข่าที่พื้น เผยไป๋ชวนเริ่มได้สติ ท่าทางเหมือนสงบลง แต่แววตายังดุดัน “ทำไมทำอย่างนี้”
“ทำไมรึ ไป๋ชวน เจ้ายังไม่เข้าใจอีกหรือ” นางเว่ยฝืนลุกขึ้นยืน ยิ้มอย่างขมขื่น “พอกู้เฉินหรงตาย ซูจิ่วซือก็จะแค้นเจ้า เจ้าก็ไม่มีเหตุผลที่จะแต่งงานกับซูจิ่วซือ เดิมทีเขาก็ต้องการเอาชีวิตกู้เฉินหรงมาบีบซูจิ่วซือไม่ใช่หรือ
ไป๋ชวน เจ้ากับข้าเป็นผัวเมียกันยี่สิบกว่าปีแล้ว ยี่สิบกว่าปีมานี้ ข้ามีลูกเลี้ยงลูกให้เจ้า ดูแลเจ้าอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ดูแลการงานของหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน ขยันขันแข็ง ไม่เคยนึกถึงตัวเอง
แม้รู้ว่าในใจเจ้าไม่มีข้า ขอเพียงแต่อยู่อย่างสงบเรียบง่ายอย่างนี้ ข้าก็พอใจแล้ว
แต่เจ้าทำร้ายจิตใจข้าเกินไป เจ้าต้องการหย่ากับข้าเพื่อเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เพียงเพราะเด็กคนนั้นเป็นหลานของซูหลิ่ว เจ้าเคยนึกถึงความรู้สึกของข้าหรือไม่ เจ้าทำอย่างนี้ การทุ่มเทของข้ายี่สิบกว่าปีมีความหมายอะไร
ใช่ หลายปีมานี้ ข้าตามใจเจ้าทุกอย่าง แต่ไม่ได้หมายความว่าข้ายอมทุกอย่าง แม้แต่ชุดแต่งงานนั่นเจ้าก็ไม่ให้ข้าใส่ และยังเก็บให้เด็กนั่น เจ้าไม่เคยคิดเลยว่าเจ้าทำอย่างนี้ หัวใจข้ากำลังหลั่งเลือด”
นางเว่ยคร่ำครวญ พอพูดถึงตอนสุดท้ายก็หยิบผ้ามาเช็ดน้ำตา นางเองก็ไม่อยากทำอย่างนี้ แต่ก็จนใจ มีแต่ทำอย่างนี้จึงจะห้ามเผยไป๋ชวนได้
“เจ้านึกถึงแต่ความต้องการของตัวเองไม่ใส่ใจความปลอดภัยของคนตระกูลเผยทั้งหมด รู้หรือไม่ว่าจดหมายของเจ้าฉบับนี้ทำร้ายคนกี่คน
ข้าทุ่มเทความคิดอย่างเต็มที่ปิดบังชื่อสกุล หลีกห่างจากทุกสิ่งทุกอย่างในอดีต ส่วนเจ้ากลับเอาหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซานและสกุลเผยไปเปิดเผยให้ซิ่นอ๋องรู้ ไม่ใส่ใจแม้แต่ความปลอดภัยของลูกสาว ใช่หรือไม่!”
นางเว่ยย่อมใส่ใจ ไม่เช่นนั้นคงไม่รีบมาที่นี่ นางจ้องมองเผยไป๋ชวนด้วยความหวาดหวั่น “คนที่ทอดทิ้งคนตระกูลเผยก็คือเจ้า! เผยไป๋ชวน เจ้ารู้อยู่แล้วว่าการปล่อยตัวกู้เฉินหรงต้องจ่ายค่าตอบแทนอย่างไร เจ้าก็ยังปล่อยพวกเขาไป
ซูจิ่วซือไม่ใช่ซูหลิ่ว เจ้ายอมสละคนตระกูลเผยทั้งหมดเพื่อนางจริงหรือ”
ตอนที่ 284 ไม่ชอบข้าเป็นความสูญเสียของเจ้า
“เจ้ารู้ฐานะของกู้เฉินหรงได้อย่างไร เรื่องนี้ใครเป็นคนบอกเจ้า”
“ปิงปิงแอบฟังกู้เฉินหรงคุยกับกู้หลียวน เรื่องนี้ข้ารู้จากลูก ต้องการช่วยคนตระกูลเผยหรือไม่ เจ้าตัดสินใจเอง ข้าทำอย่างนี้ เพราะเจ้าบีบข้า”
เวลานี้นางเว่ยกลั้นน้ำตาได้แล้ว ถ้าเผยไป๋ชวนยังดึงดันจะทำร้ายคนตระกูลเผย นางก็จะอยู่กับเขา พอถึงตอนนั้น นางไม่เสียใจในสิ่งที่ตนทำ
เผยไป๋ชวนโกรธจนพูดไม่ออก ชี้หน้านางเว่ยแล้วตะคอก “ไปให้พ้น”
นางเว่ยไม่พูดไม่จา โซเซออกไปจากห้อง นางรู้ว่าคราวนี้เผยไป๋ชวนไม่ให้อภัยนางแน่ แม้จะรักษาชื่อเผยฮูหยินไว้ได้ แต่ความเป็นสามีภรรยาได้ยุติลงแค่นี้
…..
ซูจิ่วซือกับกู้เฉินหรงออกไปจากเขากุยอวิ๋นซานแล้ว มุ่งหน้าไปยังตัวอำเภอที่ใกล้ที่สุด พวกเขาเตรียมตัวร่ำลากันที่นั่น กู้เฉินหรงกับปิงอวิ๋นกลับแคว้นเจียง ส่วนซูจิ่วซือกับกู้หลียวนกลับเมืองหลวง
ตลอดทางกู้เฉินหรงอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ราวกับลืมไปว่ามีกู้หลียวนและเผยปิงปิงอยู่ด้วย ทั้งสองก้มหน้ากระซิบกระซาบกันตลอดเวลา มีเสียงหัวเราะของซูจิ่วซือดังขึ้นเป็นระยะๆ
“ถ้ารู้อย่างนี้ตั้งแต่แรก ข้าคงไม่มา”
พอเห็นสองคนหวานซึ้งกันอย่างนี้ กู้หลียวนที่ตามมาข้างหลังก็อดบ่นไม่ได้ หลังจากหญิงนางรำจากเขาไปคราวนั้น ข้างกายเขาก็ไม่มีผู้หญิงนานแล้ว คราวนี้พอเห็นกู้เฉินหรงกับซูจิ่วซือ จู่ๆ เขาก็เกิดความรู้สึกอิจฉาขึ้นมาทันที
แปลกจริงๆ ที่เขาอิจฉาสองคนนี้
คงเป็นเพราะเขาไม่เคยสร้างความสัมพันธ์ทางจิตใจกับใคร ไม่เคยมีความรู้สึกว่าในสายตาในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยคนคนหนึ่ง
ก่อนหน้านี้พอเห็นกู้เฉินหรงบากบั่นขอความรักจากซูจิ่วซือ เขาก็รู้สึกกลัว เวลานี้พอเห็นทั้งสองรักใคร่เข้าใจกัน จู่ๆ เขาก็เกิดความรู้สึกว่าการมีคนคนหนึ่งอยู่ในใจอย่างนี้ช่างดีจริงๆ
“ถ้าเจ้าไม่มาก็ไม่มีวันเจอข้า กู้หลียวน ไม่ชอบข้าเป็นความสูญเสียของเจ้า”
“เชื่อมั่นในตัวเองเป็นเรื่องดี แต่เชื่อมั่นมากเกินไปจะถูกโจมตี”
ทันทีที่กู้หลียวนพูดจบ เผยปิงปิงผู้คล่องแคล่วก็ชักกระบี่อ่อนที่คาดเอวออกมากวัดแกว่งทีหนึ่ง กู้หลียวนได้ยินเสียงอาวุธปะทะกัน จากนั้น มีดบินเล่มหนึ่งก็หล่นลงพื้น
กู้เฉินหรงก็รู้สึกถึงความผิดปกติ สีหน้าเครียดทันที รีบรวบตัวซูจิ่วซือไว้กับอก ชักกระบี่ที่ติดตัวออกมา ปะทะกับคนชุดดำที่ปรากฏตัวกะทันหัน
ซูจิ่วซือกวาดตามองข้างหน้า มีคนชุดดำยี่สิบกว่าคน ทั้งหมดปิดหน้า รู้สึกถึงไอสังหารอย่างรุนแรง
คนชุดดำทั้งหมดมีวรยุทธ์สูงส่ง ที่นี่อยู่ห่างจากอำเภอผีเซี่ยนไม่ไกล คนชุดดำเหล่านี้เป็นคนของใครหนอ หรือว่าเป็นคนของซิ่นอ๋อง?
เผยปิงปิงมองทีเดียวก็รู้จักคนชุดดำคนหนึ่งในนี้ นางถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ “จูเฉิง มันเรื่องอะไรกัน”
จูเฉิงผู้เป็นหัวหน้าก็นึกไม่ถึงว่าเผยปิงปิงก็อยู่ในนี้ด้วย เขาลังเลครู่หนึ่ง น้ำเสียงยังคงนอบน้อม “คุณหนู นี่เป็นคำสั่งของนายท่าน คุณหนูอย่ายุ่ง พวกข้าต้องการชีวิตของกู้เฉินหรงคนเดียว คนอื่นหากไม่ขวาง พวกข้าก็จะปล่อยไป”
จูเฉิงรับคำสั่งมาว่าต้องเอาหัวของกู้เฉินหรงกลับไปให้ได้ ไม่เช่นนั้นหัวของทุกคนจะขาด นี่เท่ากับคำสั่งฆ่าตัวตาย
พอเห็นเผยไป๋ชวนล่าสังหารกู้เฉินหรงอีก กู้หลียวนก็โกรธขึ้นมาทันที “เผยไป๋ชวนหลอกพวกเรา ทำทีปล่อยพวกเรา แต่กลับส่งคนมาฆ่าพวกเรา”
“ท่านพ่อเป็นบอกให้ข้าคุ้มกันพวกเจ้าออกมา จูเฉิง พวกเจ้าต้องเข้าใจผิดแน่ รีบถอยออกไป ไม่งั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจ”
——
ตอนที่ 285 ถูกซุ่มโจมตี
ปกติเผยปิงปิงเป็นเหมือนเด็กสาวไร้เดียงสา แต่พอจริงจังขึ้นมาก็กลายเป็นคนละคน นางไม่อาจเข้าใจความคิดการกระทำของเผยไป๋ชวน การเปลี่ยนใจกลับไปกลับมาไม่ใช่ลักษณะของพ่อนาง
“คุณหนู นี่เป็นคำสั่งของนายท่าน ขออภัยที่ไม่อาจทำได้”
จูเฉิงไม่ได้ถอยไป ไม่เช่นนั้นคนที่ตายก็คือพวกเขาเอง
เผยปิงปิงเห็นจูเฉิงจริงจัง รู้ว่าเขาได้รับคำสั่งจากเผยไป๋ชวนจริง จูเฉิงเป็นคนใกล้ชิดเผยไป๋ชวน จงรักภักดีต่อเผยไป๋ชวนมาก
ซูจิ่วซือไม่เข้าใจเจตนาของเผยไป๋ชวน เมื่อคืนเผยไป๋ชวนยังไม่มีอะไรผิดปกติ ทำไมวันนี้กลับเปลี่ยนไป
เวลาผ่านไปยี่สิบกว่าปีแล้ว เผยไป๋ชวนที่นางเคยรู้จักเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เวลานั้น นางสามารถคาดเดาความคิดของเขาได้ เมื่อเผชิญกับเผยไป๋ชวนในเวลานี้ นางจึงไม่มั่นใจเลย
กู้เฉินหรงรู้ว่าคนเหล่านี้มีเป้าหมายที่ตน จึงพูดกับซูจิ่วซือเบาๆ “จิ่วซือ เจ้ากับหลียวนออกไปจากนี่ก่อน รอให้ข้าจัดการพวกนี้แล้วจะไปหาเจ้า”
ซูจิ่วซือสติมั่นคงดี แม้เป็นห่วงความปลอดภัยของกู้เฉินหรง แต่นางไม่มีวรยุทธ หากยังอยู่ก็ช่วยอะไรกู้เฉินหรงไม่ได้ มีแต่จะทำให้กู้เฉินหรงเป็นห่วง ทำให้เขาไม่สามารถรวบรวมสมาธิต่อสู้ได้เต็มที่
นางพยักหน้า “เจ้าต้องระวัง ข้ารอเจ้ามาหาข้า”
“น่ารักจริงๆ”
กู้เฉินหรงลูบหัวซูจิ่วซือ ยิ้มให้ซูจิ่วซืออย่างอ่อนโยน
“หลียวน ดูแลจิ่วซือด้วยนะ”
กู้หลียวนมีวรยุทธจำกัด คนในนี้ล้วนแต่วรยุทธสูงส่ง เขาอยู่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ จึงพยักหน้าให้กู้เฉินหรง แล้วพาซูจิ่วซือกับจื่อหลานออกไป
จูเฉิงกับพวกไม่ได้ขัดขวางซูจิ่วซือและคนอื่น เขาได้รับคำสั่งให้เอาชีวิตของกู้เฉินหรงเท่านั้น เผยไป๋ชวนยังกำชับว่า อย่าทำร้ายคนที่เหลือ
“ปิงปิง เจ้าก็ไปเถอะ! คนครอบครัวเดียวกันต่อสู้กัน เจ้าเองก็ทำใจไม่ได้”
กู้เฉินหรงไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่ไม่ว่าอย่างไร เขาต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป ปิงอวิ๋นได้ติดต่อคนอื่นไว้แล้ว อีกไม่นานคนเหล่านี้ก็จะมาช่วย ขอแต่ให้เขายืนหยัดสักพักหนึ่ง ก็จะฝ่าวงล้อมออกไปได้
“ข้าไม่มีวันไปแน่ ข้าไม่ใช่คนที่ไม่ยึดถือคุณธรรม พ่อข้าเปลี่ยนใจ ข้าไม่ ในเมื่อรับปากไว้แล้วว่าจะให้พวกเจ้าไปอย่างปลอดภัย ข้าก็ต้องทำตามสัญญา”
จูเฉิงเริ่มร้อนใจ “คุณหนู…”
“ไม่ต้องพูดมาก ปล่อยเขาไป หรือไม่ก็เอาชนะข้า”
“คุณหนู ขออภัย”
ในเมื่อไม่อาจปล่อย จึงได้แต่จับเผยปิงปิงไว้ คุมตัวนางกลับหมู่บ้านเขากุยอวิ๋นซาน ถ้าเผยปิงปิงได้รับบาดเจ็บ พวกเขาก็ไม่อาจปัดความรับผิดชอบได้
กู้เฉินหรงลงมือก่อน ปิงอวิ๋นตามหลังมา เผยปิงปิงก็ต่อสู้ด้วย กู้เฉินหรงมีคนไม่มาก เริ่มต้นยังพอได้ แต่แล้วก็ค่อยๆ สูญเสียความได้เปรียบ
กู้หลียวนพาซูจิ่วซือไปไกลระยะหนึ่ง ทั้งสามนั่งอยู่ใต้ต้นหวยใหญ่ ซูจิ่วซือสีหน้าราบเรียบ แต่ในใจร้อนรนมาก นางเอนตัวพิงต้นไม้ พยายามควบคุมตัวเองให้สงบ
เผยไป๋ชวนกับกู้เฉินหรงไม่ได้มีความแค้นต่อกัน ทำไมเขาจึงต้องการเอาชีวิตกู้เฉินหรงคนเดียว?
ถ้าไม่อาจยอมรับกู้เฉินหรงได้ก็ควรจะลงมือตั้งนานแล้ว ทำไมจึงลงมือกลางทาง
เวลานี้คนที่ต้องการชีวิตของกู้เฉินหรงมีแต่ซิ่นอ๋องเท่านั้น หรือว่าเผยไป๋ชวนกับคนของซิ่นอ๋องมีความสัมพันธ์กัน? ถ้าตนจำไม่ผิด เดิมทีเผยไป๋ชวนเป็นคนแคว้นเจียง คนตระกูลเผยทั้งหมดอาศัยอยู่ในแคว้นเจียง
เมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เวลานั้นนางยังมีชีวิตอยู่ จู่ๆ จ้าวพิษผู้เลื่องลือก็หายไปจากวงการนักเลง เวลานั้นนางแต่งงานแล้ว และไม่พบเผยไป๋ชวนอีกเลย ไม่รู้ว่าเผยไป๋ชวนผ่านอะไรมาบ้าง
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น