เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก 209-212
ตอนที่ 209: บีบให้ตาย
โดย
Ink Stone_Romance
เฉินเยี่ยนมองไม่กี่คนในห้อง แล้วเธอมองซินห้าว
ซินห้าวยืนอยู่ข้างหลังเฉินเยี่ยน พยักหน้าให้เฉินเยี่ยน แสดงให้เห็นว่าไม่ว่าเฉินเยี่ยนจะทำอะไร เขาจะสนับสนุนเฉินเยี่ยน
“คุณป้า ในเมื่อคุณป้าไม่พูด งั้นฉันก็จะถือว่าป้าเรียกพ่อมาดื่มเหล้า แล้วมอมเหล้าพ่อฉัน รั้งให้พ่อฉันอยู่ที่นี่ แล้ว…”
เฉินเยี่ยนอยากจะดูว่าหม่าเหลียนจะพูดอะไรไหม แต่คิดไม่ถึงว่าเธอยังพูดไม่จบก็โดนเฉินจงขัดขึ้นมา “เยี่ยนจื่อ ไม่ใช่ ไม่ใช่แบบนั้น เรื่องนี้ เรื่องนี้โทษเธอไม่ได้”
เฉินจงพูดจบก็เหลือบมองหม่าเหลียน สายตามีแววสับสน เขามองเฉินเยี่ยนอีกครั้ง แววตารู้สึกผิด
คิดไม่ถึงว่าหม่าเหลียนไม่ได้พูดอะไร พ่อกลับออกหน้าแทนเธอ
หม่าเหลียนมองเฉินเยี่ยนด้วยความขอบคุณ แต่พวกเขาทำแบบนี้ยิ่งยั่วโมโหหวางนิวเข้าไปใหญ่ เธอสะบัดตัวออกจากเฉินเยี่ยนและหวางจวน แล้วพุ่งเข้าไปตบหน้าหม่าเหลียนพัลวัน
หม่าเหลียนเหมือนโดนหวางนิวทำให้ตกใจ เธอไม่รู้จักหลบ ปล่อยให้หวางนิวตบตามใจ ดูแล้วเธอเหมือนลูกแกะตัวน้อย โดนเสือที่ดุร้ายตามขย้ำ ไม่ต้องพูดเลยว่าน่าสงสารแค่ไหน
เฉินจงเข้าไปดึงหวางนิวออก เสื้อผ้าก็โดนหวางนิวดึงทึ้ง ดูแล้วน่าสมเพชมาก
หวางนิวลงมือกับเขาเป็นครั้งแรก เขาตกใจ แต่ไม่ได้โต้ตอบกลับ
เฉินเยี่ยนแล้วหวางจวนดึงหวางนิวออก
“พ่อ พ่อพูดมาเถอะว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
เฉินเยี่ยนถามเฉินจง เวลานี้แล้ว เฉินจงควรจะพูดความจริง
“พ่อผิดเอง อย่าถามเลย”
เฉินจงไม่อธิบาย เพียงแต่ยอมรับว่าเป็นความผิดตัวเอง เรื่องบางเรื่องเขาพูดไม่ได้ ได้แต่ยอมรับ
“หน้าไม่อาย! คุณยังมีหน้ามาพูดอีก คุณปกป้องเธอ เธอสาวกว่าฉัน เธอสวยกว่าฉัน คุณไม่ชอบฉันแล้ว คุณบอกฉันมา ฉันยังไม่ตาย คุณคิดจะไม่หาเธอ อย่าหวังเลย!”
เวลานี้หวางนิวเกลียดเฉินจงจริงๆ เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันหนึ่งที่เฉินจงทำแบบนี้กับเธอ
เฉินเยี่ยนขมวดคิ้ว มีเรื่องปกปิดอะไรกันแน่ ทำไมพ่อไม่ยอมพูด? เรื่องนี้ต้องมีเฉินเวยเข้ามาเกี่ยว แต่พ่อไม่พูด คนอื่นก็ไม่รู้ ก็เท่ากับว่าเขายอมรับเรื่องนี้ ชื่อเสียงก็หมดแล้ว
“แม่คิดจะทำยังไง?”
เฉินเยี่ยนมองแม่ตัวเอง เรื่องนี้เธอเป็นผู้อาวุโสกว่า ถึงจะรู้ว่าในเรื่องนี้มีบางอย่างอำพรางอยู่ แต่เธอตัดสินใจเองไม่ได้
“จะทำอะไรได้ ให้พ่อลูกสัญญากับแม่ ตั้งแต่นี้ต่อไปจะไม่เจอกับหญิงร่านนี่อีก ไม่ทำเรื่องแบบนี้! แล้วหญิงร่านคนนี้ ไล่เธอออกไปจากโรงงานเลย ต่อจากนี้ถ้ามาโรงงานอีกฉันจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ ถ้าทั้งสองคนยังเจอกันอีก ฉันจะทำให้พวกไม่ใช่คนเลย!”
หวางนิวพูดอย่างดุดัน
เฉินเยี่ยนมองแม่ตัวเอง โวยวายใหญ่โตขนาดนี้ โวยวายรุนแรงขนาดนี้ โวยวายจนทุกคนรู้ เพียงเพื่อหลังจากนี้ไม่ให้พ่อมาเจอผู้หญิงคนนี้อีก ให้พ่อสัญญาว่าอีกหน่อยจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก หลักๆ แล้วคือต้องการให้ไล่หม่าเหลียนออกไปจากโรงงาน
ที่จริงไล่หม่าเหลียนออกจากโรงงานนั้นง่ายมาก แต่หาความผิดให้ก็ได้แล้ว เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องโวยวายเลย จัดการเงียบๆ ทำเป็นเรื่องใหญ่แล้วคนอื่นจะเสียหน้า คนในครอบครัวก็ดูไม่ดี แต่หวางนิวไม่เข้าใจ เธอรู้แต่ว่าคนยิ่งเยอะ เฉินจงและหม่าเหลียนจะยิ่งขายหน้า อีกหน่อยจะไม่ทำผิดอีกแล้ว
“ฉันจะออกจากโรงงานเอง อีกหน่อยฉันจะไม่มาเจอพี่เฉินจงอีกแล้ว เกิดเรื่องแบบนี้ฉันก็ไม่มีหน้าอยู่ต่อไป พี่ด่าฉันถูกแล้ว พี่วางใจได้”
ในที่สุดหม่าเหลียนก็ยอมพูด แต่เธอพูดแบบนี้ เฉินเยี่ยนรู้ เธอเหมือนเฉินเวยเลย
มิน่าเฉินเวยถึงได้มาหาหม่าเหลียน ถ้าหม่าเหลียนไม่มีใจให้แม้แต่นิดเดียว เรื่องวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น เพียงแต่เฉินเวยไปหาหม่าเหลียนตั้งแต่เมื่อไรนะ?
“ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ ผมผิดเอง คุณไม่ต้องออกจากโรงงาน และคุณไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น คุณเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว เดิมทีก็ลำบากอยู่แล้ว ผมทำให้คุณอดตายไม่ได้”
เฉินจงพูด เขาไม่ให้หม่าเหลียนลาออก
“คุณว่าไงนะ? คุณไม่ไล่เธอไป คุณเอาเธอไว้ที่นี่ให้มาเป็นคู่คุณเหรอ? เฉินจง คุณฝันหวานไปแล้ว! ฉันยังไม่ตายนะ คุณก็อยากจะมีภรรยาสองคนแล้ว ฉันบอกให้นะ ไม่มีทาง!”
ตอนแรกหวางนิวเห็นหม่าเหลียนยอมไป เลยหายโกรธหน่อย แต่ฟังเฉินจงพูดแบบนี้แล้ว เธอร้อนรนขึ้นมาอีก
“เรื่องนี้ผมผิดเอง ผมสัญญาว่าต่อจากนี้จะไม่เจอเธออีก ผมจะไม่กินข้าวที่โรงงาน แต่ไล่เธอไปไม่ได้”
เฉินจงเงียบไปแล้วก็พูด ถึงแม้เขาจะรู้สึกผิดกับหวางนิว แต่ก็ไม่ได้ยอมถอย
เฉินเยี่ยนเข้าใจความคิดของเฉินจงได้ กลัวว่าเขาจะคิดว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของเขาและเฉินเวย หม่าเหลียนเป็นเพียงผู้โดนกระทำ ดังนั้นเขาเลยรู้สึกผิด เลยไม่คิดจะให้หม่าเหลียนตกงาน
อันที่จริงเฉินจงไม่ได้คิดอย่างละเอียด ถ้าคิดให้ดี หม่าเหลียนบริสุทธิ์จริงหรือ? ถ้าบริสุทธิ์จริง ก็จะไม่เป็นสภาพแบบนี้
หวางนิวยังพูดไม่จบ อยู่ๆ หม่าเหลียนก็ลุกขึ้นยืน
“พี่เฉินจง ฉันขอบคุณพี่มาก แต่ไม่เป็นไร เกิดเรื่องแล้วฉันก็ไม่มีหน้าอยู่โรงงานนี้ต่อแล้ว ฉันไม่ดีเอง ฉันทำผิดต่อสามีที่ตายไปแล้ว พี่ดื่มมากไป ไม่โทษพี่เรื่องนี้ เป็นฉันที่ไม่ดีเอง ฉันจะไม่เรียกร้องอะไรจากพี่ พี่มีครอบครัวใหญ่ขนาดนี้ พี่กับอาซ้อกลับไปมีชีวิตที่ดีด้วยกันเถอะ ขอแค่พี่มีความสุข ฉันก็ตายตาหลับแล้ว ส่วนฉัน พี่ไม่ต้องสนใจหรอก ฉันเป็นคนอาภัพ ไม่มีวาสนา ฉันไม่เรียกร้องอะไรทั้งนั้น ฉันหวังแค่ตอนฉันตาย หาที่ฝังฉันให้หน่อย อย่าฝังไว้ข้างสามีฉันที่ตายไปแล้ว ฉันไม่มีหน้าไปเจอเขา ฉันขอร้อง ฉันไม่อยู่แล้ว ในใจคุณจะได้คิดถึงฉันบ้าง วันปีใหม่ก็เผาเงินมาให้ฉัน อย่าให้ฉันเป็นผีที่โดดเดี่ยว”
หม่าเหลียนพูดจบก็เหลือบมองเฉินจงอย่างตัดสินใจเด็ดเดี่ยว แล้วเธอออกแรงพุ่งไปตรงกำแพงข้างๆ เธอคิดจะฆ่าตัวตาย
มีหลายคนนึกไม่ถึง เฉินเยี่ยนนึกไว้อยู่แล้ว วิธีที่หม่าเหลียนชอบใช้ เธอไม่คิดจะเข้าไปห้าม เพราะหม่าเหลียนจะไม่โขกจนตัวเองตายแน่นอน เธอยังมีข้อเรียกร้องอยู่ ไม่อย่างนั้นคงไม่พูดคำพูดแบบนี้ ก็แค่ใช้แผนทรมานร่างกายตัวเองเท่านั้น
แต่เธอทำเรื่องแบบนี้ พูดคำพูดแบบนั้น ก็หมายความว่าเธอยอมรับว่าเธอกับเฉินจงทำเรื่องที่ไม่ควรทำ ทำเรื่องผิดต่อสามีเธอที่ตายไปแล้ว เพื่อไม่ให้กระทบกับครอบครัวของเฉินจง เธอเลยยอมตาย ตายไปแล้ว เฉินจงก็จะได้กลับไปใช้ชีวิตต่อ
หวางนิวโวยวายครั้งนี้ บีบบังคับให้เธอฆ่าตัวตาย ถึงแม้เธอจะพูดจาหยาบคาย แต่เธอถึงกับฆ่าตัวตาย อย่างน้อยก็ต้องมีหลายคนที่เห็นใจเธอบ้าง และด่าหวางนิวว่าเป็นคนพาล บีบบังคับให้เธอตาย
ถ้าหวางนิวกับเฉินจงทะเลาะกันรุนแรงกว่านี้ หรือสุดท้ายเกิดเรื่องอะไรขึ้น หม่าเหลียนก็จะยิ่งน่าสงสาร เฉินจงนึกถึงเธอ ก็จะต้องรู้สึกผิด มาดูแลเธอ นานเข้า ไม่แน่หม่าเหลียนอาจจะทำให้เฉินจงหวั่นไหวก็ได้ แล้วเธอก็จะได้สิ่งที่ต้องการ
เฉินเยี่ยนไม่ห้าม คนที่เหลือมีปฏิกิริยาตอบโต้ช้า เฉินจงและเฉินกุ้ยอยากจะเข้าไปดึง แต่หม่าเหลียนเป็นผู้หญิง พวกเขาเป็นกังวล เลยยื่นมือออกไปช้า
มีคนมาบังหม่าเหลียนไว้ข้างหน้า
เป็นหวางนิว
หวางนิวก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้มีปฏิกิริยาเร็วแบบนี้ เธอพุ่งไปกั้นหม่าเหลียนไว้
หัวหม่าเหลียนชนไปที่หน้าอกหวางนิวพอดี
ตอนที่ 210: แสดงท่าที
โดย
Ink Stone_Romance
ไม่มีใครคิดว่าหวางนิวจะเข้าไปห้ามเร็วขนาดนี้
“โอ้ย จะชนให้ฉันตายหรือไง ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้! เธอยังไม่พูดจาให้รู้เรื่อง จะตายได้ยังไง? ถ้าเธอตายไป ก็เหมือนว่าฉันเป็นคงบังคับเธอสิ ฉันแค่ไม่ให้เธอเจอสามีฉันอีกแล้ว เธอกลับฆ่าตัวตาย แล้วฉันล่ะ? เธอแย่งสามีฉันไป ฉันยังไม่ฆ่าตัวตายเลยนะ”
หวางนิวพูดเสียงดัง หลังชนกำแพง รู้สึกเจ็บมาก
หม่าเหลียนเบิ่งตาโต มองหวางนิวอย่างไม่อยากเชื่อ เธอคิดว่าเฉินจงจะเข้ามาช่วยเธอ ถึงเวลาเฉินจงจะต้องเข้ามากอดเธอ เธอจะได้อยู่ในอ้อมกอดเฉินจง คนพวกนั้นจะได้เห็น หวางนิวจะยิ่งโวยวายหนักขึ้น แต่เธอคิดไม่ถึงว่าหวางนิวจะเดินเข้ามา
“แม่ ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เฉินเยี่ยนรีบเข้าไปดูหวางนิว
เฉินจงก็เป็นห่วง เข้าไปประคองแขนหวางนิว
หวางนิวถูกเฉินจงประคอง เธออึ้งไปหนึ่งวินาทีถึงค่อยรู้สึกตัว เธอผลักมือเฉินจงออก
“คุณฟังคำพูดพวกนั้นของเธอ คุณยังบอกว่าคุณไม่มีอะไรกับเธออีก?”
หวางนิวถามเฉินจง
เฉินจงเงียบ เมื่อกี้เขาได้ยินคำพูดของหม่าเหลียนแล้ว แต่เขากลับตอบโต้ไม่ได้ ถึงแม้ว่าเขากับหม่าเหลียนไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า แต่ตอนที่หวางนิวมาเขากับหม่าเหลียนไม่ได้สวมเสื้อผ้าจริงๆ เสื้อผ้าเขาถอดออกไปได้ยังไงนะ?
เฉินจงหวนคิด ตอนนั้นเขาเมาแล้ว ต่อมาก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เรื่องที่เขาจำได้แน่นอนคือ เขาไม่ได้ถอดเสื้อผ้าแน่นอน และไม่ได้ทำอะไร
เฉินจงมองหม่าเหลียน สายตาสับสน
“พี่เฉินจง”
หม่าเหลียนร้องเรียก นัยน์ตาเศร้าสร้อยหมดหวัง
ไม่ว่าจะพูดยังไงตัวเองก็เป็นคนทำร้ายเธอ เฉินจงถอนหายใจ
“น้องหม่า ข้าทำผิดต่อเจ้าเอง เรื่องวันนี้ถ้าเจ้าอยากจะตี จะด่า ข้ายอมรับหมด ข้าทำเรื่องน่าอาย ข้าไม่ใช่คน! ถ้าเจ้ายังอยากอยู่ในโรงงาน ข้าสัญญาว่าจะไม่ให้ใครไล่เจ้าออกไป ถ้าเจ้าไม่อยากอยู่โรงงาน ข้าจะให้คนหางานให้เจ้าทำ เจ้าอย่าฆ่าตัวเองเลย ข้าดื่มมากไป ข้ารู้ ข้าแค่เมาแล้วหลับไป เรื่องอื่นข้าไม่ได้ทำ แต่ข้าก็ผิดอยู่ดี ไม่ควรดื่มเหล้า ภรรยาข้าคนนี้นิสัยตรงๆ เธอด่าเจ้า เพราะเธอโกรธข้า แต่เธอเป็นภรรยาข้า เป็นคนในครอบครัวข้า ชีวิตนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็ยังเป็นภรรยาข้า ข้าไม่เคยคิดทำเรื่องผิดต่อเธอเลย เรื่องนี้ข้าผิด อีกหน่อยข้าจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก”
เฉินจงแสดงท่าทีแล้ว เท่ากับเขาพูดชัดเจนแล้วว่า เขาจะไม่ทำผิดต่อหวางนิวอีก
หวางนิวฟังก็เข้าใจแล้ว แล้วร้องไห้ออกมา โชคดี ที่สามีไม่เคยคิดจะทิ้งเธอ
หม่าเหลียนตัวสั่น ตัวเองไม่ดีกว่าหวางนิวตรงไหน?
“พี่เฉินจง แล้วถ้าฉันตายไปล่ะ?”
หม่าเหลียนถาม ตอนแรกเธอเห็นว่าเฉินจงปกป้องเธอ เธอดีใจมาก คิดไม่ถึงว่าเฉินจงจะพูดแบบนี้
เฉินจงเงียบไป
เฉินเยี่ยนไม่พูดอะไรทั้งนั้น เฉินจงลำบากใจ ไม่ยอมอธิบายพูดเรื่องนี้ เธอก็ได้แต่เงียบ แต่เมื่อกี้คำพูดของเฉินจง บอกว่าเขาดื่มจนเมา เลยแค่นอนหลับไป ไม่ได้ทำเรื่องอื่น เท่ากับบอกว่าเขากับหม่าเหลียนไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่า งั้นที่หม่าเหลียนเล่ามาทั้งหมดก็อดทำให้คนคิดต่อไม่ได้
“ถ้าเจ้าตาย ข้าจะโขกหัวรับผิด ถ้าคนของรัฐมาหาข้า ข้าก็จะยอมรับ ถึงจะให้ข้าชดใช้เจ้าด้วยชีวิต ข้าก็ยอม แต่ข้าจะไม่ทิ้งภรรยาข้า ชีวิตนี้ข้ายอมรับเธอเพียงแค่คนเดียว ไม่เคยคิดถึงคนอื่นมาก่อน ข้าก็จะไม่หาคนอื่นด้วย”
เฉินจงพูดจริงจังมาก
หวางนิวร้องไห้ฮือ ตอนนี้เธอเชื่อคำพูดของเฉินจงแล้ว สามีบอกว่าไม่เคยไม่ต้องการเธอ ไม่เคยคิดถึงผู้หญิงคนอื่น งั้นเธอก็วางใจแล้ว ส่วนเรื่องครั้งนี้ ก็ให้ผ่านไป ขอแค่ต่อจากนี้เขาไม่ทำก็พอแล้ว
หม่าเหลียนเหลือบมองหวางนิว ผู้หญิงโง่ขนาดนี้ หน้าตาน่าเกลียดขนาดนี้ เธอกลับโชคดี
แล้วตัวเองล่ะ?
ตัวเองดีไปหมด ทำไมถึงโชคไม่ดี เจอสามีที่อายุสั้น
หลายปีมานี้เธอลำบากมาก ไม่มีใครรู้
ยามดึก เธออยากจะหาคนคอยพึ่งพิง มีไหล่ให้ซบ มีอ้อมกอด ให้เธอได้พักผ่อน หวังว่าจะมีใครมาปกป้องเธอ
ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะหาสามีใหม่ แต่เธอไม่สามารถหาได้เร็วขนาดนั้น อีกอย่างคนที่ใจตรงกันหาได้ง่ายที่ไหน?
มีผู้ชายในหมู่บ้านที่ไม่มีงานทำหลายคนสนใจเธอ อยากจะครอบครองเธอ เธอไม่สนใจผู้ชายพวกนั้นหรอก
ดังนั้นเธอเลยไม่เคยพูดเล่นกับผู้ชายคนไหนเลย เธอปฏิบัติตัวดีมาก ทำให้มีชื่อเสียงดี
จนมาถึงโรงงาน ตอนแรกเธอไม่ได้คิดอะไรมาก คนที่มากินข้าวทุกวัน เธอก็สนใจดูอยู่ ว่ามีใครเหมาะสมบ้างไหม
สุดท้ายเธอเห็นเฉินจง
วันนั้นเฉินเยี่ยนซื้อจักรยานกลับมา มองดูเฉินจงและเฉินเยี่ยน วินาทีนั้น เธออิจฉาที่สุด
เธอเริ่มสนใจเฉินจง เฉินจงคนนี้เป็นคนซื่อๆ นานๆ ทีเธอจะได้คุยกับเฉินจงอยู่บ้างไม่กี่คำ ให้เฉินจงช่วยเหลือหน่อย เฉินจงก็ช่วยแล้ว แต่เฉินจงไม่เคยพูดจาเกินเลยกับเธอเลยสักนิด
เฉินจงอาจจะสงสารที่เธอลำบาก แต่ไม่ได้คิดอะไรกับเธอ ผู้ชายแบบนี้หวังพึ่งได้
หม่าเหลียนโทษว่าตัวเองชะตาชีวิตลำบาก แต่เธอไม่เคยคิดว่าจะทำไม จนกระทั่งเฉินเวยมาเจอเธอ…
เรื่องเป็นแบบนี้แล้ว แต่เฉินจงยอมรับผิดแล้ว แต่ไม่ได้คิดว่าจะทิ้งภรรยาเธอ ตัวเองควรจะทำยังไง?
“ฉันรู้แล้ว คิดว่าฉันหน้าด้านแล้วกัน ไม่โทษพี่หรอก พี่ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันไม่ฆ่าตัวตายแล้ว เป็นชะตาของฉันเอง ฉันยอมแล้ว เดี๋ยวฉันจะเก็บของออกจากโรงงาน พี่ไม่ต้องช่วยฉันหางานหรอก ที่บ้านมีที่ดิน ฉันไม่อดตายหรอก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปจะไม่มาหาพี่อีก”
หม่าเหลียนพูดจบก็เหมือนลูกโป่งที่ปล่อยลมออกมา แล้วกลับไปนั่งที่เตียงอีก เธอดูหมดแรง ดูหมดหวัง
“ถุย”
หวางนิวถุยใส่เธอ ท่าทางเธอแบบนี้ไม่ได้จะแสดงออกมาง่ายๆ
เฉินเยี่ยนกำลังคิดถึงเรื่องนี้
อันที่จริงผลลัพธ์ออกมาเป็นแบบนี้ เฉินเยี่ยนคิดไว้อยู่แล้ว ในหมู่บ้านเกษตรกร มีเรื่องแบบนี้ไม่น้อย เธอก็ได้ยินมาไม่น้อย แต่ปกติจะไม่หย่ากัน ถึงแม้จะทะเลาะกันใหญ่แค่ไหน สุดท้ายฝ่ายชายก็ยังเลือกจะใช้ชีวิตอยู่กับภรรยาตัวเองอยู่ดี
ฝ่ายหญิงจะโดนด่าว่าหน้าไม่อาย แต่ก็ไม่หนักเกินไป ใช้ชีวิตยังไงก็ใช้ชีวิตแบบนั้นต่อไป
อย่าว่าแต่หม่าเหลียนที่สามีตายเลย ถึงสามีจะยังอยู่ ในหมู่บ้านหนึ่ง ไม่ใช่ว่าไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น
ดังนั้นสุดท้ายแล้วเลยมีผลลัพธ์แบบนี้ออกมา
เธอคิดถึงเฉินเวย
เฉินเวยคงไม่คิดว่าพ่อกับแม่จะหย่ากันแบบนี้นะ?
แล้วเธอยังมีแผนอะไรหลังจากนี้อีก?
ตัวเธอไปแล้ว
ทุกคนต่างวิจารณ์กันแล้วก็ไปทำงาน
เฉินจงไปประคองหวางนิว หวางนิวกลับสะบัดมือเขาออก ถึงแม้เรื่องนี้จะผ่านไปแล้ว แต่ในระยะเวลาสั้นๆ เธอคงไม่รู้สึกไม่เสียใจไม่ได้ ดังนั้นเธอน่าจะโกรธเฉินจงอยู่หลายวัน
เฉินเยี่ยนเดินเข้าไปประคองหวางนิว
“กลับกันเถอะ วันนี้ทะเลาะกันแบบนี้ คิดว่าทุกคนคงว่าพ่อลูกแล้ว อีกหน่อยลูกไปพูด อย่าให้พวกเขามาว่าพ่อลูกอีก”
หวางนิวพูดกับเฉินเยี่ยน
เห็นหวางนิวนัยน์ตาแดงก่ำ เห็นท่าทางเธอเสียใจ ได้ยินคำพูดเธอแล้ว เฉินเยี่ยนไม่รู้ว่าในใจรู้สึกยังไง กักเก็บความเสียใจเอาไว้
เฉินจงหันหน้ามา นัยน์ตาเขาแดง ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ เขาจะไม่ให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่นอน จะไม่ทำให้หวางนิวเสียใจ
เฉินเยี่ยนประคองหวางนิวกลับไป เธอให้สัญญาณให้หวางจวนกลับเข้าไปในโรงงาน เธออยู่เป็นเพื่อนหวางนิวก็พอแล้ว
เฉินเยี่ยนประคองหวางนิว ซินห้าวอยู่ข้างหลังขี่จักรยานตามมา
เฉินจงอยู่หน้าประตูมองคนหายไปแล้ว เขาเลยหันหลังกลับ ยังมีเรื่องที่เขาต้องจัดการ
ตอนที่ 211: หวางนิวโดนวางยาพิษ
โดย
Ink Stone_Romance
เฉินเยี่ยนพาหวางนิวกลับมาบ้าน
ถึงแม้ว่าหวางนิวจะเสียใจ แต่มาถึงหมู่บ้านแล้ว เธอเจอคนอื่นก็ยังฝืนยิ้มให้
มีคนถามว่าเธอเป็นอะไรไป?
มีคนถามเธอว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
เธอไม่ได้เล่าเรื่องเฉินจงและหม่าเหลียน ไม่สนว่าหลังจากนี้ข่าวจะกระจายออกไป แต่ตอนนี้หวางนิวจะไม่บอกคนอื่นด้วยตัวเอง เธอพูดตอบปัดไป
เฉินเยี่ยนแอบถอนหายใจยาว ดูเหมือนแม่ใจเย็นลงแล้ว ขอแค่พอไม่ได้ไม่ต้องการแม่จริงๆ แม่ก็ยังมีเหตุผลอยู่
มาถึงบ้าน พอเข้าห้องหวางนิวก็นั่งลงอย่างหมดแรงลงไปที่พื้น เฉินเยี่ยนตามเธอมาด้านหลัง พอเห็นเธอนั่งลง ก็รีบเข้าไปประคองเธอ
“แม่ เป็นอะไรไป?”
เฉินเวยออกมาจากห้อง พอเห็นท่าทางของหวางนิวก็รีบร้อง
เห็นเฉินเวยมาข้างหน้า เฉินเยี่ยนโมโหมากจนจะระเบิดออกมา เธอคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเฉินเวยจะทำเรื่องแบบนี้ได้
เฉินเวยลงมือกับเธอได้ เพราะเดิมทีพวกเธอมีปัญหากันอยู่แล้ว ใครแพ้คนนั้นก็ไม่มีความสามารถ แต่เฉินเวยไม่ควรลงมือกับพ่อแม่ พวกเขาคลอดเธอมา พ่อแม่เลี้ยงดูเธอมา
เฉินเยี่ยนตบหน้าเฉินเวยไปหนึ่งฉาด
“ลูกตบเฉินเวยทำไม? เสี่ยวเวยเธอเห็นพ่อลูกกับนางผู้หญิงหน้าด้านนั่นถึงมาบอกแม่ ถ้าไม่ใช่เธอ แม่คงยังไม่รู้เรื่องนี้ ยังไม่รู้ว่าพ่อลูกกับนางผู้หญิงร่านนั่นเป็นยังไง ถ้าเกิดท้องขึ้นมา ถึงตอนนั้นคงต้องรับเข้าบ้าน เรื่องนี้โทษเสี่ยวเวยไม่ได้ ลูกอย่าไปโมโหลงที่เสี่ยวเวยเลย”
หวางนิวรีบดึงเฉินเยี่ยน เธอคิดว่าที่เฉินเยี่ยนตบเฉินเวยนั้นผิด
“แม่ แม่ให้พี่ตบหนูเถอะ หนูไม่ควรพูดเอง หนูแค่เห็นพ่อแบบนั้น เลยเสียใจ หนูทนไม่ได้จริงๆ หนูคิดไม่ถึงว่าจะเป็นเรื่องใหญ่โตขนาดนี้”
เฉินเวยซบไปบนตัวหวางนิวแล้วร้องไห้
เฉินเยี่ยนอยากจะดึงเฉินเวยขึ้นมา แต่หวางนิวป้องอยู่ ไม่ให้เฉินเยี่ยนแตะต้องเฉินเวย แล้วยังว่าเฉินเยี่ยน ปลอบเฉินเวย
เฉินเยี่ยนอยากจะพูดอะไร แต่ซินห้าวดึงแขนเธอไว้
“ลูกไปคุยกับซินห้าวเถอะ ตรงนี้มีเสี่ยวเวยอยู่เป็นเพื่อนแม่ก็พอแล้ว พ่อลูกเขา…”
หวางนิวให้เฉินเยี่ยนออกไป กลัวว่าเฉินเยี่ยนจะตีเฉินเวยอีก ตอนนี้เธออยากจะให้เฉินเวยอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอคิดว่าเฉินเวยสามารถคุยด้วยกันได้มากกว่า
เฉินเยี่ยนเพ่งมองเฉินเวย แล้วเธอออกไปกับซินห้าว
ในสนามบ้าน เฉินเยี่ยนสูดหายใจลึก เก็บกักความโกรธที่มีในใจลงไป
“เรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับเฉินเวย แต่ตอนนี้อารมณ์คุณป้ารุนแรงอยู่ คุณอย่าเพิ่งไปทะเลาะกับเฉินเวยเลย ฝั่งคุณป้าต้องรับไม่ไหวแน่ รอจนคุณลุงกลับมาก่อนแล้วพวกเราค่อยถามเขา ดูว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงเวลานั้นค่อยว่ากัน”
ซินห้าวปลอบเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนพยักหน้า ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมปล่อยเฉินเวย
เมื่อก่อนถึงแม้เฉินเวยจะทำผิดพลาดไปบ้าง แต่ในใจของเฉินจงและหวางนิว นั่นเป็นลูกของพวกเขา ถึงแม้จะผิดพลาด พวกเขาก็ยังรักอยู่
เหมือนที่เมื่อก่อนกับเฉินกุ้ย และช่างเหลียน ถ้าไม่ล้ำเส้นเกินไป พวกเขาก็ไม่ว่าอะไร
อีกอย่างเฉินเวยอ่อนแอขนาดนี้ ถึงแม้หวางนิวจะรู้ว่าเฉินเวยนิสัยไม่ค่อยดี แต่นั่นเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเธอ ยังไงก็ดี
เหมือนคนหนึ่งคน เห็นลูกบ้านอื่นไม่ดี ไม่กตัญญูยังไง คนที่เฝ้ามองอยู่ข้างๆ นี่อยากจะตีให้ตาย
แต่คนเป็นพ่อแม่เด็ก ความรู้สึกย่อมไม่เหมือนกับคนนอกอยู่แล้ว
แต่ครั้งนี้เธอจำเป็นต้องถอดหน้ากากเฉินเวย ให้เฉินจงและหวางนิวรู้
เรื่องที่เฉินเวยทำครั้งนี้ คิดแล้วถึงแม้ว่าหวางนิวจะรักเฉินเวยเพียงไหน ในใจก็ยังต้องโทษเฉินเวยอยู่ มีที่ไหนตัวเองเป็นลูกสาว วางแผนให้พ่อตัวเองทำเรื่องอย่างว่ากับผู้หญิงคนอื่น เรื่องอื้อฉาวครั้งนี้ ไม่ใช่จะว่าลบล้างได้ง่ายๆ
ชื่อเสียงเฉินจงที่สั่งสมมานานหลายปีหมดสิ้นแล้ว ต่อจากนี้ใครพูดขึ้นมาก็จะพูดถึงแต่เรื่องนี้
รอพ่อกลับมาต้องถามให้ชัดเจน คิดว่าในใจพ่อคงคิดอะไรอยู่ ดังนั้นตอนนั้นถึงได้ยอมรับทุกอย่าง ไม่ได้พูดถึงเฉินเวย
“ฉันไม่สามารถปล่อยให้เธอทำแบบนี้ต่อไปได้แล้ว”
เฉินเยี่ยนกำหมัด พูดด้วยความหนักแน่น
ซินห้าวตบเธอเบาๆ เขาเข้าใจความคิดเฉินเยี่ยน เหมือนกับที่เขามีต่อแม่เขา น้องชายเขา ไม่พอใจยังไงนั่นก็เป็นคนในครอบครัว ดังนั้นหลายครั้งเลยทำอะไรไม่ได้
เฉินเยี่ยนและซินห้าวเข้าไปให้ห้อง ทั้งสองคนปรึกษาว่าจะทำยังไงดี
“พี่ แม่เหนื่อยแล้ว ฉันว่าตอนเที่ยงแม่คงยังไม่ได้กินข้าว พี่ทำอะไรให้แม่กินหน่อยเถอะ”
เฉินเวยโผล่มาที่หน้าประตูห้องเฉินเยี่ยนอย่างกลัวๆ กล้าๆ
เฉินเยี่ยนอยากจะตบเธอจริงๆ แต่เธออดทนไว้ เธอจูงซินห้าวไปในครัว ไม่ให้เฉินเวยมีโอกาสอยู่กับซินห้าวสองต่อสอง เธอสะอิดสะเอียน
เฉินเยี่ยนต้มไข่ใบชาให้หวางนิว ให้หวางนิวรองท้องก่อน อีกเดี๋ยวเธอจะทำข้าวเย็น
“ฉันยกให้ไปแม่ดีกว่า”
เฉินเวยรับไป เฉินเยี่ยนเหลือบมองเธอ ตอนแรกเธอไม่อยาก แต่ตอนนี้หวางนิวฟังเฉินเวยอยู่ ก็ให้เฉินเวยเอาไปแล้วกัน ขอแค่หวางนิวกินลงก็พอ
เฉินเยี่ยนอยู่ในครัวเตรียมทำข้าวเย็น เธอเหม่อลอย ซินห้าวเลยคุยเป็นเพื่อนเธอ
“แม่ แม่ ตื่นสิ แม่เป็นอะไรไป? แม่อย่าทำให้หนูตกใจ แม่ แม่คิดสั้นไม่ได้นะ พ่อทำผิดต่อแม่ พ่อผิดไปแล้ว แต่แม่ทิ้งพวกเราไปไม่ได้นะ อย่าทำเรื่องคิดสั้น”
จู่ๆ เสียงร้องไห้ของเฉินเวยดังขึ้นมา
เฉินเยี่ยนตกใจ ทิ้งผักในมือแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องโถง
ในห้องโถง หวางนิวนอนอยู่บนพื้น มีฟองขาวไหลออกมาจากปาก ถึงแม้จะไม่ได้สลบ แต่สภาพแบบนั้นเธอไม่มีแรงพูดแล้ว เก้าอี้ข้างเธอล้มลงไป ที่ขายังมีชามนั้นวางอยู่ ชามแตก ที่พื้นยังมีน้ำซุปและไข่ดาวอยู่ ส่วนเฉินเวยกำลังเขย่าตัวหวางนิว เขย่าตัวไปร้องไห้ไป
“เกิดอะไรขึ้น?”
เฉินเยี่ยนถาม เดินเข้าไปตรวจดูอาการหวางนิว
“แม่เอาแต่ด่าพ่อกับผู้หญิงคนนั้น ฉันปลอบให้แม่อย่าคิดมาก เอาไข่ชาให้แม่กิน แม่กลับให้ฉันเข้าไปในห้องหยิบของให้ จนฉันกลับมาก็เห็นแม่กินไข่สองฟองกับซดน้ำซุปสองคำ จากนั้นแม่บอกว่าแม่ไม่อยากอยู่แล้ว บอกว่าพ่อทำเรื่องแบบนี้ ทำผิดเกินไป เธออยู่ต่อไปไม่ได้ ฉันกำลังปลอบแม่อยู่ อยู่ๆ แม่ก็ล้มลงไป พี่ แม่ หรือว่าแม่กินยาเข้าไป?”
เฉินเวยเล่าสถานการณ์ไป ร้องไห้ไป ดูท่าทางแบบนี้แล้ว น่าสงสารมาก
เฉินเยี่ยนมองเฉินเวยอย่างเยือกเย็น เฉินเวยตัวสั่น
“ถ้าแม่เป็นอะไรขึ้นมา เฉินเวย ฉันจะไม่ให้เธอตายดีแน่!”
เฉินเยี่ยนพูดแค่นี้
“ให้คุณป้าอ้วกออกมา”
ในใจซินห้าวก็ร้อนรนตามไปด้วย เขาพลิกตัวหวางนิว ตบหลังหวางนิว จะทำให้หวางนิวอาเจียนออกมา
เฉินเยี่ยนรู้วิธีทำให้อาเจียน เธอส่งหวางนิวให้ซินห้าว หันหลังกลับออกไป จากนั้นเฉินเยี่ยนเอาน้ำผสมปุ๋ยคอกเข้ามา
เวลานี้ทำอะไรไม่ได้แล้ว ที่นี่ก็ไม่มีของอย่างอื่นด้วย ล้างท้องไม่ได้ น้ำผสมปุ๋ยเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะเร่งให้อาเจียนออกมา
เฉินเยี่ยนและซินห้าวช่วยกันกรอกให้หวางนิว เฉินเวยเหมือนคนนอกที่ยืนอยู่ข้างๆ มองอย่างเย็นชา
ตอนนี้มีเสียงคนจากด้านนอก เฉินหู่กลับมาแล้ว พอเห็นสภาพ เขาตกใจร้องเสียงดัง
เฉินเยี่ยนไม่ว่างสนใจเขา ตอนนี้เธอเร่งช่วยหวางนิวอยู่
เฉินเวยร้องไห้เล่าเรื่องทั้งหมดให้เฉินหู่ฟัง แน่นอนความหมายในคำพูดของเธอคือเฉินจงมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น โดนหวางนิวจับได้ จากนั้นหวางนิวโกรธ เลยคิดสั้นกินยา
ตอนที่ 212: เป็นตาย
โดย
Ink Stone_Romance
เฉินหู่ได้ยินก็วิ่งเข้าไปในครัวหยิบมีดมาด้ามหนึ่ง บอกว่าจะไปเอาชีวิต
“กลับมา! อย่าทำอะไรมั่วๆ ตอนนี้ช่วยแม่สำคัญกว่า รีบไปเชิญลุงหกมา”
เฉินเยี่ยนร้องห้ามเฉินหู่ ให้เขาอย่าวู่วาม ตอนนี้ไปสู้กับใครก็ไร้ประโยชน์
เฉินเยี่ยนพูดจบก็เริ่มช่วยให้หวางนิวอาเจียนออกมาอีก
หวางนิวน่าจะดื่มยาเบื่อหนูเข้าไป แต่ปริมาณไม่เยอะ
ในหมู่บ้านพวกเขาไม่มีสถานีอนามัย สถานีอนามัยอยู่หมู่บ้านถัดไป แต่สถานีอนามัยมีไว้รักษาอาการหวัด ปวดหัวตัวร้อน ไม่ได้ช่วยให้อาเจียนหรือล้างท้องอะไรพวกนี้ จำเป็นต้องพาหวางนิวไปในอำเภอ แต่กว่าจะพาหวางนิวไปถึงอำเภอ ก็ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองสามชั่วโมง เฉินเยี่ยนกลัวว่าจะพลาดช่วงเวลาสำคัญที่ดีที่สุดในการช่วยชีวิต
เฉินเยี่ยนให้เฉินหู่ไปต้มน้ำถั่วเขียว เธอและซินห้าวจะทำให้หวางนิวอาเจียนต่อ
หวางนิวยังไม่ได้สูญสิ้นสติไปทั้งหมด พอโดนกรอกก็เริ่มอาเจียนออกมา
แต่เธอหมดเรี่ยวแรง ไม่มีแรงอาเจียน ทำได้แค่อาเจียนไปตามที่รู้สึก
“นี่อะไรกัน? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
ตอนที่เฉินเยี่ยนพยายามทำให้หวางนิวอาเจียนอีกครั้ง เฉินจงกลับมาพอดี พอเห็นคนในบ้านวุ่นวาย เขาเลยถามเสียงขรึม
เดิมทีเขาจัดการงานเสร็จแล้วเลยกลับมาเร็วหน่อย แต่ก่อนเขาจะกลับ คนจากคอมมูนมา เขาเลยต้องอยู่ต้อนรับสักพัก คิดว่าให้ลูกสาวปลอบหวางนิวอีกหน่อย เขาเลยกลับช้าหน่อย แล้วตอนกลางคืนค่อยคุยกับหวางนิวดีๆ แต่คิดไม่ถึงว่าพอกลับมาก็เห็นสภาพที่บ้านยุ่งเหยิงไปหมด
“พ่อยังกลับมาทำไม พ่อไปหานางหน้าด้านคนเลยนั้น ถ้าพ่อทำแม่ตาย ผมจะไม่ยอมรับพ่อเป็นพ่ออีกแล้ว!”
ตอนนี้เฉินหู่พุ่งเข้าใส่เฉินจง เวลาปกติเขาเคารพเฉินจงมาก และชอบเฉินจงมากด้วย ทำดีกับเฉินจงมาก แต่วันนี้เห็นหวางนิวเป็นแบบนี้ ได้ยินเฉินเวยบอกว่าเฉินจงไปมีคนอื่น หวางนิวถึงได้กินยาฆ่าตัวตาย เขากลัว เลยโทษเฉินจง
เฉินจงได้ยินคำพูดเฉินหู่ มองดูนัยน์ตาแดงก่ำและมีความแค้นของเฉินหู่ สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ ก่อนหน้านี้ตอนที่หวางนิวกลับมายังดีอยู่เลย ทำไมเธอถึงจะฆ่าตัวตาย?
ก็คุยกันว่าต่อไปนี้เขาจะไม่เจอหม่าเหลียนอีกก็พอไม่ใช่หรือ? อีกอย่างเขาก็บอกแล้ว เขากับหม่าเหลียนไม่ได้มีเรื่องอย่างว่าเกิดขึ้น ทำไมหวางนิวต้องฆ่าตัวตาย?
เฉินจงอึ้งไป เขาไม่เชื่อว่านี่คือเรื่องจริง
แต่เสียงร้องของเฉินหู่เหมือนดังสายฟ้าที่ระเบิดดังอยู่ข้างหูเขา ทำให้เขาไม่เชื่อไม่ได้ เฉินจงรีบวิ่งเข้าไปในห้อง
ลุงหกก็ถูกเรียกตัวมาแล้ว แต่เขาไม่มีวิธีอะไรที่ดีเหมือนกัน ให้ทำให้อาเจียนออกมาเหมือนเฉินเยี่ยน ส่วนยา บ้านเขาไม่มียา พอรู้ว่าเฉินเยี่ยนจะทำให้อาเจียน และให้คนไปต้มน้ำถั่วเขียว เขาพยักหน้า คิดว่าทำถูกต้องแล้ว สถานีอนามัยอยู่ห่างจากที่พวกเขาอยู่ ปีที่แล้วหมู่บ้านข้างๆ มีหญิงคนหนึ่งดื่มยาเข้าไปเหมือนกัน พาไปอำเภอ ไปได้ครึ่งทางก็เสียชีวิต
แล้วยังมีคนดื่มยาฆ่าหญ้า แต่คนนั้นตัดสินใจฆ่าตัวตายจริง เลยดื่มยาฆ่าหญ้าไปทั้งขวด อีกยี่สิบนาทีก็เสียชีวิต ตอนนี้ดูจากสภาพของหวางนิว ไม่น่าดื่มเข้าไปเยอะ ขอแค่ให้อาเจียนยาออกมา ค่อยคลายพิษ ก็น่าจะช่วยชีวิตได้
แต่หวางนิวจะฆ่าตัวตาย คนที่ปกติใจกว้างจะตาย ดูเหมือนโดนบีบบังคับเลย
ลุงหกส่ายหน้า จากนั้นเขียนใบสั่งยา ให้คนไปเอายาในอำเภอ รอจนได้ยากลับมา ถ้าช่วยหวางนิวไว้ได้ ก็จะได้ต้มให้เธอดื่มพอดี
มีคนในหมู่บ้านอาสาไปเอายาให้ครอบครัวเฉิน
เฉินจงมองดูหวางนิวด้วยความอึ้ง มองดูใบหน้าซีดเผือดของหวางนิว มองดูเธอนอนอย่างหมดแรงอยู่ตรงนั้น มองดูเธอ ของที่เธออาเจียนออกมาก่อนหน้านี้ ในใจเขาบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง
“แม่ แม่อย่าทำให้หนูตกใจ แม่ต้องไม่เป็นอะไร ถ้าเป็นอะไรไปแล้วพวกเราจะอยู่ยังไง”
เฉินเวยยังร้องไห้อยู่ตรงนั้น
เฉินเยี่ยนไม่สนใจเธอ หวางนิวอาเจียนออกมาหลายครั้งแล้ว ตอนนี้อาเจียนออกมาไม่เหลืออะไรแล้ว แต่เธอยังคงไม่มีสติครบ
จู่ๆ เฉินจงก็ลากเฉินเวยมา แล้วตบหน้าเฉินเวยไปหนึ่งฉาด
เสียงตบนี้ดังมาก ไม่ใช่แรงที่เฉินเยี่ยนสามารถเทียบได้เลย ตบฉาดลงไป หน้าเฉินเวยบวมขึ้นมาทันที
เฉินเวยไม่อยากเชื่อว่าเฉินจงจะตบเธอ เธอกุมหน้ามองเฉินจงด้วยความอึ้ง แม้แต่ร้องไห้ยังร้องไม่ออกเลย
เฉินจงตบเฉินเวยเสร็จก็ผลักเฉินเวยออกไป ให้เธออยู่ห่างจากหวางนิว จากนั้นเฉินจงตบหน้าตัวเองอีกสองฉาด
เฉินเยี่ยนเงยหน้าขึ้นมามอง เธอเข้าใจ ที่เฉินจงตบเฉินเวย ต้องเป็นเพราะเฉินเวยเป็นคนวางแผนเรื่องของเฉินจงและหม่าเหลียนจริงด้วย คนอื่นไม่รู้ แต่เฉินจงรู้แน่นอน ดังนั้นตอนนี้หวางนิวเกิดเรื่อง เฉินจงรู้สึกผิด ถึงได้ตบเฉินเวย แล้วเพราะรู้สึกผิด เขาเลยตบตัวเอง
“พ่อ”
เฉินเวยร้อง เสียงอ่อนแอและไร้เรี่ยวแรง
เฉินกุ้ย หลัวเหมยต่างมองเฉินเวย สายตามีประกายคิดไตร่ตรอง
“แกคุกเข่าให้ข้าตรงนี้ ถ้าแม่แกไม่เป็นอะไร ค่อยว่ากัน ถ้าแม่แกเป็นอะไรไป เฉินเวย ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”
เฉินจงจ้องตาเขม็ง นัยน์ตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด ดูแล้วน่ากลัวยิ่งนัก
เฉินเวยกัดริมฝีปาก เธอรู้ว่าเฉินจงเกลียดเธอแล้ว เธอไม่ได้พูดอะไร นั่งคุกเข่าอยู่ตรงนั้น
เฉินเวยมองหวางนิว ไม่อยากให้เธอฟื้นขึ้นมาเลย ถ้าหวางนิวฟื้นขึ้นมา งั้นตัวเองต้องซวยแน่
เธอหวังจะให้หวางนิวตาย หวางนิวตายแล้ว ถึงแม้เฉินจงจะเกลียดเธอ คนบ้านเฉินเกลียดเธอ เธอก็ไม่ได้สูญเสียอะไร เพราะตอนนี้เธอก็ไม่เคยได้ประโยชน์อะไรจากบ้านเฉินอยู่แล้ว ถึงแม้จะโดนครอบครัวเฉินไล่ออกจากบ้าน เธอลำบากไม่มีที่พึ่งพิง จะได้ไปหาซินห้าวพอดี
เธอต้องการให้หวางนิวตาย แบบนี้เฉินเยี่ยนจะแต่งงานกับซินห้าวไม่ได้แล้ว เฉินเยี่ยนต้องไว้ทุกข์ ซินห้าวก็อายุไม่น้อยแล้ว ตัวเองสามารถมาอยู่เคียงข้างซินห้าวแทนเฉินเยี่ยนได้พอดี เธอไม่เชื่อว่าซินห้าวจะไม่หวั่นไหวกับเธอ
เฉินเวยเงยหน้า เธอไม่เชื่อว่าเฉินเยี่ยนจะทำให้หวางนิวมีชีวิตรอดได้ เธอต้องการให้หวางนิวตาย มีเพียงหวางนิวตายเท่านั้น เฉินเยี่ยนและซินห้าวจะได้ไม่ต้องแต่งงาน เธอถึงจะมีโอกาส คิดถึงเมื่อกี้หวางนิวไม่ยอมกินไข่ เธอเรียกให้กิน เพื่อให้หวางนิวกินเข้าไปเยอะๆ สุดท้ายเลยกรอกน้ำซุปไข่ให้หวางนิวกินไปหลายคำ เห็นสายตาที่ไม่อยากเชื่อของหวางนิว เธอรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
ปล่อยให้พวกเธอต่างไม่ทำดีกับฉัน ปล่อยให้พวกเธอลำเอียงไปทางเฉินเยี่ยน ฉันจะทำให้เธอตาย ไม่อย่างนั้นฉันจะวางยาเธอเหรอ!
สายตาเฉินเวยมีประกายความโกรธแค้นและความสะใจ และมีความเสียใจอยู่ด้วย เสียใจที่ใส่ยาน้อยไป ไม่อย่างนั้นตอนนี้หวางนิวต้องตายไปแล้ว
จนดวงตาสองข้างของหวางนิวลืมขึ้นอย่างงุนงง มีเสียงอ้าในลำคอเหมือนต้องการจะพูด ร่างกายก็ขยับอย่างไม่มีแรง น้ำตาเฉินเยี่ยนไหลลงมา เธอรู้ ว่าแม่รอดแล้ว
เดิมทีเฉินเยี่ยนไม่รู้สึก หวางนิวก็เป็นแค่หญิงสาวชาวเกษตรกร แสดงความรักไม่เป็น แล้วยังชอบพูดมาก แต่วินาทีนี้เฉินเยี่ยนถึงรู้ว่าเธอคือแม่ ตัวเองหวังจะให้เธอมีชีวิตอยู่ มีชีวิตที่ดี หวังจะให้เธออายุยืนเป็นร้อยปี
เฉินเยี่ยนกอดหวางนิวร้องไห้ นี่เป็นน้ำตาแห่งความดีใจ
ซินห้าวคอยช่วยเฉินเยี่ยนตลอด แล้วยังช่วยหวางนิวนวดจุดลมปราณ เห็นสภาพหวางนิวตอนนี้แล้ว เขาก็ถอนหายใจออกมาเหมือนกัน
น้ำตาเฉินจงก็ไหลลงมา ภรรยาเขารอดชีวิตแล้ว
เฉินจงเดินมาหน้าหวางนิว แล้วตบหน้าตัวเองอีกหลายฉาด เขาออกแรงตบมาก เขาเสียใจจริงๆ ถ้าเขารู้ว่าภรรยาจะฆ่าตัวตาย เขาจะพูดทุกอย่างที่จะไม่ให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น