ยอดชายาจักรพรรดิปีศาจ 1418-1423
ตอนที่ 1418 จุดจบของโอวหย่า (5)
“ถ้าเจ้ายังไม่หายก็อาจมีผลข้างเคียงบ้าง แต่ตอนนี้เพื่อพิสูจน์ว่าเจ้าเป็นนักบุญตัวจริง พวกเราก็ไม่มีทางเลือกอื่น” หัวหน้าเผ่าหยุดก่อนพูดต่อ “ผู้คุ้มกัน พานักบุญหญิงเข้าพิธีสืบทอด!”
พิธีสืบทอดมีไว้เพื่อพิสูจน์นักบุญหญิงตัวจริง เมื่อใครก็ตามที่ไม่ใช่นักบุญหญิงฝืนเข้าพิธี ร่างก็จะระเบิดจนตาย!
“ไม่นะ!”
เมื่อเห็นผู้คุ้มกันสองคนก้าวเท้าเข้ามาหานางแล้วพยายามลากนางขึ้นจากพื้น ในที่สุดนางก็ตื่นตระหนกแล้วกรีดร้องออกมา
“ข้าไปไม่ได้ ข้าไปไม่ได้!”
เมื่อหัวหน้าเผ่าที่เพิ่งจะเริ่มสงสัยโอวหย่าได้ยินแบบนี้ สีหน้าเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา
“โอวหย่า เจ้ากล้าหลอกพวกเรางั้นหรือ! เร็วเข้า จับนักบุญหญิงตัวปลอมไปขัง แล้วพวกเราจะลงโทษนางทีหลัง”
โอวหย่าทรุดลงกับพื้น ดวงตาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
นางจบสิ้นแล้ว!
ครั้งนี้นางจบเห่แล้วจริงๆ!
อวิ๋นลั่วเฟิง! เป็นความผิดของนางทั้งหมด!
ถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นลั่วเฟิง นางก็คงยังเป็นนักบุญหญิงของเผ่าผู้ใช้เวท แล้วหวงอิงอิงก็คงถูกนางสังหารตั้งแต่อยู่นอกประตู และสิ่งนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นกับข้า!
ดังนั้นนี่เป็นความผิดของนางทั้งหมด!
“อวิ๋นลั่วเฟิง ข้าสาบาน ข้าจะแก้แค้นเจ้าแม้ข้าจะกลายเป็นผี ฮ่าๆ!”
“ผี?” อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม “เสียใจด้วย แต่เจ้าไม่มีโอกาสได้กลายเป็นผีหรอก”
ตอนนั้นเอง หวงอิงอิงก็โซเซแล้วล้มลง อวิ๋นลั่วเฟิงรีบคว้าตัวนางไว้แล้วสำรวจบาดแผล หลังจากนางตรวจร่างกายแล้ว ใบหน้าของนางก็มืดครึ้ม
“ท่านนักบุญหญิง!” หัวหน้าเผ่าวิ่งมาหาหวงอิงอิงด้วยความกังวล “ท่านเป็นอะไร”
“นางวางยาพิษตัวเอง นางคงวางแผนจะตายไปพร้อมกับโอวหย่า”
ที่นางยอมเปลี่ยนเลือดกับโอวหย่าก็คงเพราะแบบนี้ ถ้านางตาย โอวหย่าก็จะตายไปกับนางด้วย
“ยาพิษ?” หัวหน้าเผ่าขาอ่อนด้วยความกลัว “เจ้าช่วยนางได้หรือไม่”
อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้าเบาๆ นางหยิบสมุนไพรสีม่วงออกมาจากธำมรงค์มิติแล้วคั้นน้ำจากใบออกมาทาลงบนแผลของหวงอิงอิง
“นางไม่เป็นไร นางแค่ต้องการพักผ่อน เพียงแต่ว่า…” อวิ๋นลั่วเฟิงเงยหน้ามองหัวหน้าเผ่า “ตระกูลหวงถูกทำลายโดยเผ่าผู้ใช้เวท”
นางหมายถึงหวงอิงอิงอาจจะไม่ยอมเป็นนักบุญหญิง
หัวหน้าเผ่าเข้าใจความหมายของอวิ๋นลั่วเฟิงทันที แล้วเขาก็ได้แต่อารมณ์เสีย
“ข้าผิดเอง ข้าทำผิดทุกอย่าง! หากข้าไม่โง่ ข้าก็คงไม่ให้โอกาสโอวหย่าได้หลอกลวงพวกเรา ข้าเข้าใจหากท่านนักบุญหญิงจะโกรธข้า แต่ข้าจะพยายามสุดความสามารถเพื่อให้นางยกโทษ”
“เสี่ยวโม่ พวกเราไปกันเถอะ”
อวิ๋นลั่วเฟิงยื่นหวงอิงอิงให้คนของเผ่าผู้ใช้เวทแล้วออกไปพร้อมกับเสี่ยวโม่ นางวางแผนจะเปิดโปงโอวหย่าแต่นางไม่คิดว่าเรื่องจะง่ายขนาดนี้
โอวหย่าทรมานจากการกระทำของตัวเอง ถ้านางไม่เปลี่ยนเลือดกับหวงอิงอิง พลังของหวงอิงอิงก็คงไม่ตื่น แล้วแผลของนางก็คงไม่หาย และเรื่องที่โอวหย่าปิดบังไว้ก็คงไม่แดงออกมา
ก็เหมือนที่คนเขาพูดกัน ไม่มีอะไรเป็นปัญหาจนกว่าเจ้าจะสร้างปัญหานั่นล่ะ…
“เสี่ยวโม่ เจ้ารู้อยู่แล้วหรือไม่ว่าหวงอิงอิงเป็นนักบุญหญิงของเผ่าผู้ใช้เวท”
“ข้าไม่รู้” เสี่ยวโม่ส่ายหน้า “ข้ารู้แค่ว่ารอยสักจันทร์เสี้ยวสามารถรักษานางได้”
เมื่อเขาเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ เสียงของพวกเขาก็ค่อยๆ เบาลงจนหายไป…
…
ยามค่ำคืนที่อากาศหนาวเย็นเหมือนสายน้ำ
หัวหน้าเผ่าเฝ้าอยู่ข้างเตียงหวงอิงอิงโดยไม่ไปไหน
ตอนที่ 1419 จุดจบของโอวหย่า (6)
สตรีบนเตียงค่อยๆ ลืมตา แล้วเมื่อนางเห็นชายวัยกลางคนยืนรออยู่ข้างเตียง ใบหน้านางก็ซีดเผือด “เจ้าโรคจิต เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ออกไปนะ!”
“ท่านนักบุญหญิง” หัวหน้าเผ่ายิ้มด้วยความเขินอาย “ข้าเป็นห่วงท่านก็เลย…”
“ข้าไม่ใช่นักบุญหญิง!” หวงอิงอิงกัดปาก “เจ้าจำผิดคนแล้ว”
“ในเมื่อโอวหย่าเป็นตัวปลอม ท่านก็ต้องเป็นนักบุญหญิงตัวจริง ท่านไม่ต้องห่วง ข้าขังสาวใช้สองคนที่สังหารครอบครัวท่านไว้แล้ว ตอนนี้พวกนางอยู่ในการตัดสินใจของท่านแล้ว”
หวงอิงอิงหยุดลง เมื่อนางได้ยินแบบนั้นก็ก้มหน้าแล้วคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดว่า “ข้าต้องการเจอพวกนาง”
“ได้”
เมื่อเห็นหวงอิงอิงยอมอ่อนลง หัวหน้าเผ่าก็ยินดีแล้วออกคำสั่ง “ผู้คุ้มกัน พาท่านนักบวชหญิงลงไปคุกใต้ดิน”
…
คุกใต้ดินทั้งมืด ทั้งชื้นแฉะและน่าหดหู่
โอวหย่าและสาวใช้ทั้งสองถูกขังอยู๋ในคุก ผมเผ้ายุ่งเหยิงและใบหน้าเปรอะเปื้อนทำให้พวกนางดูสิ้นหวัง
แอด!
ประตูคุกใต้ดินถูกเปิดออก แล้วแสงจากดวงอาทิตย์ที่สาดส่องเข้ามาจากด้านนอกก็ทำให้ผู้คนในคุกเงยหน้ามอง
“เป็นเจ้า!” โอวหย่าหน้าเปลี่ยนสีทันทีเมื่อนางเห็นหวงอิงอิงเดินเข้ามา “หวงอิงอิง ข้าควรฆ่าเจ้าก่อนจะออกมาตั้งแต่วันนั้น”
ตอนแรกนางดีใจที่หวงอิงอิงยังไม่ตายเพราะทำให้นางมีโอกาสได้เข้าพิธีสืบทอด
แต่นางโง่เกินไป
นางคิดว่าหัวหน้าเผ่าคงไม่ยอมให้หวงอิงอิงเข้าพิธีสืบทอด แต่นางไม่คิดว่าหัวหน้าเผ่าจะบังคับให้นางเข้าแทน
และที่คิดไม่ถึงที่สุดคืออวิ๋นลั่วเฟิงมีจีจิ่วเทียนเป็นพวก!
ถ้าไม่มีจีจิ่วเทียน อวิ๋นลั่วเฟิงก็คงตายไปตั้งแต่นอกประตูหุบเขาแล้ว และหวงอิงอิงก็จะตกอยู่ในกำมือนาง…
“โอวหย่า เจ้าขโมยปิ่นอัญมณีของข้าและสังหารครอบครัวข้าทั้งหมด ตอนนี้ถึงเวลาที่เจ้าต้องชดใช้แล้ว” หวงอิงอิงจ้องหน้าโอวหย่าด้วยสายตาโกรธเคือง “แต่ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ยอมให้เจ้าตายเร็วๆ นี้หรอก ข้าจะทรมานเจ้าจนกว่าเจ้าจะตาย!”
มีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะลดความเกลียดชังในใจนางลงได้!
หลังจากพูดจบ หวงอิงอิงก็หันไปหาสาวใช้ทั้งสองแล้วกำหมัดแน่น
“เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าเจ้าพูดอะไรตอนที่สังหารครอบครัวข้า
“ตอนนั้น ข้าถูกท่านพี่พาไปซ่อนแล้วบอกไม่ให้ส่งเสียง แต่ข้าก็ยังเห็นว่าเจ้าสังหารครอบครัวข้าอย่างไร
“เจ้าช่างโอหังที่บอกว่าการทำลายตระกูลหวงนั้นง่ายดายราวกับบี้มด มาสิ มาฆ่าข้าเหมือนที่เจ้าบี้มดสิ!”
เสียงของหวงอิงอิงสั่นเครือ แล้วความเกลียดชังไร้จุดสิ้นสุดก็ทะลักออกจากหัวใจนาง
“เจ้ายังบอกอีกว่าคนในแดนลับแลก็เป็นแค่หนอนแมลง แล้วเจ้าในฐานะที่เป็นแค่สาวใช้ก็สูงส่งกว่าพวกเราทุกคน!” หวงอิงอิงกำหมัดแน่น ร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน “ความจริงแล้วข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไร! เจ้าโกรธที่หลายปีมานี้ต้องเป็นทาส ดังนั้นเจ้าเลยโยนความเจ็บปวดและความไม่พอใจมาที่พวกเรา
“เจ้าคิดว่าเจ้าไม่ควรมีชีวิตแบบนี้เพราะเจ้าแข็งแกร่ง! แล้วทำไมคนในแดนลับแลที่อ่อนแอกว่าเจ้าถึงมีชีวิตที่ดีกว่าเจ้าขณะที่เจ้าไม่มี”
สาวใช้ทั้งสองตัวงอแล้วสั่นด้วยความหวาดกลัว หัวใจของพวกนางเต็มไปด้วยความสำนึกผิด ถ้าพวกนางไม่ทำตัวเกินขอบเขตแบบนั้นแล้วยอมปรานีคนพวกนั้นสักหน่อย ไม่แน่ว่าพวกนางก็คงไม่ต้องมีจุดจบแบบนี้…
“ฮ่าๆ!” หวงอิงอิงหัวเราะ น้ำตารินไหลลงมาอาบแก้ม “ขอบคุณพระเจ้าที่ในที่สุดข้าก็ได้แก้แค้นให้ครอบครัวข้า! ผู้คุ้มกัน ตัดแขนขาพวกนางแล้วแช่ร่างไว้ในน้ำเกลือ ปล่อยให้พวกนางตายอย่างทรมาน!”
ตอนที่ 1420 จุดจบของโอวหย่า (7)
โอวหย่าเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว นางใช้สองมือจับลูกกรงแล้วพูดเสียงสั่น “อิงอิง เจ้าจะโหดร้ายขนาดนี้ไม่ได้ เจ้าเป็นคนใจดีและไร้เดียงสา เจ้าทำอย่างนี้ได้อย่างไร นี่ไม่เหมือนเจ้าเลย”
เมื่อได้ยินคำพูดของนาง หวงอิงอิงก็หัวเราะเยาะ “เจ้าอยากให้ปล่อยเจ้าไปใช่หรือไม่ ไม่มีทาง! ไม่ว่าข้าจะโหดร้ายแค่ไหนก็รู้ไว้ว่าเจ้าเป็นคนทำให้ข้าเป็นแบบนี้!”
พูดจบนางก็รีบเดินออกจากคุกใต้ดินโดยไม่หันหลังกลับมามองโอวหย่าที่กรีดร้องด้วยความสิ้นหวังอยู่ข้างหลัง
น้ำตาของนางยังคงไหลรินขณะที่นางเงยหน้ามองฟ้า “ท่านพ่อ ท่านพี่ ในที่สุดข้าก็แก้แค้นให้ท่านสำเร็จ…”
“แต่หัวใจของข้ายังเจ็บปวดอยู่เลยเจ้าค่ะ ถึงแม้ว่าข้าจะแก้แค้นให้พวกท่านสำเร็จแล้วอย่างไร พวกท่านก็ไม่กลับมาอยู่ดี!”
ทันใดนั้นกลิ่นอายกดดันก็เคลื่อนมาจากด้านหลังจนหวงอิงอิงชะงัก เมื่อนางหันหลังกลับ ภาพชายหนุ่มสง่างามในชุดสีแดงก็สะท้อนเข้าสู่ดวงตา ทำให้ให้นางหวาดกลัว “นายท่านจี มีอะไรหรือเจ้าคะ”
“ข้าหวังว่าเจ้าจะเป็นนักบวชหญิงของเผ่าผู้ใช้เวท” จีจิ่วเทียนพูดอย่างเย็นชา ไม่เหมือนเวลาเขาพูดกับอวิ๋นลั่วเฟิง
“แต่ว่า…”
“ถ้าเจ้าอยากช่วยเสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ เจ้าต้องเป็นนักบุญหญิงของเผ่าผู้ใช้เวทเสียก่อน”
ชายคนนี้เป็นคนโหดร้ายไร้หัวใจอยู่ตลอด เขาไม่ได้สนใจหวงอิงอิง แต่ถ้านางเป็นนักบุญหญิงแห่งเผ่าผู้ใช้เวท นางจะสามารถช่วยอวิ๋นลั่วเฟิงได้
หวงอิงอิงพยักหน้าเบาๆ “ก็ได้ ข้าจะเป็นนักบุญหญิงเอง!”
มีแค่ทางนี้เท่านั้นที่นางจะตอบแทนความใจดีของแม่นางอวิ๋นได้
มารดาของนางบอกว่าน้ำใจเพียงหยดน้ำก็ต้องใช้คืนเท่าน้ำพุ ถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นลั่วเฟิง นางก็คงแก้แค้นให้ครอบครัวไม่ได้! อีกอย่างคนที่สังหารตระกูลหวงก็ถูกลงโทษแล้ว ดังนั้นนางก็ควรวางความเกลียดชังลงแล้วทำหน้าที่นักบุญหญิง
ทันทีที่หวงอิงอิงพูดจบ จีจิ่วเทียนก็หายไปทันที ทิ้งไว้เพียงสายลมที่พิสูจน์ว่าเมื่อครู่เขายังอยู่ตรงนี้
“นายท่านจีช่างดีกับแม่นางอวิ๋นจริงๆ” หวงอิงอิงหัวเราะคิกคัก “น่าเสียดายที่แม่นางอวิ๋นมีคู่หมั้นแล้ว จักรพรรดิปีศาจที่คนทั้งแคว้นรู้จักเป็นใครกันนะ”
…
เช้าวันต่อมา
ขณะที่หัวหน้าเผ่ากำลังปรึกษากับผู้อาวุโสของเผ่าผู้ใช้เวทแต่เช้าตรู่ ทันใดนั้นก็มีสตรีชุดขาวราวหิมะเดินเข้ามาทำให้หัวหน้าเผ่ายืนขึ้นทันที
“แม่นางอวิ๋น ท่านมาแล้วหรือ”
อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้าเงียบๆ “ข้าอยากบอกท่านว่าข้ามาที่เผ่าผู้ใช้เวททำไม! ที่จริงแล้วข้ามาที่นี่เพราะต้องการดอกผู้ใช้เวทและกระดูกผู้ใช้เวท”
หัวหน้าเผ่าหยุด “ข้าให้ดอกผู้ใช้เวทเจ้าได้ แต่กระดูกผู้ใช้เวท…”
เมื่อพูดถึงกระดูกผู้ใช้เวท หัวหน้าเผ่าก็หยุดพูดไปสักพัก จากนั้นก็พูดว่า “ตกลง ข้าจะให้ของทั้งสองเพราะเจ้าช่วยนักบุญหญิงของพวกเรา”
“หัวหน้าเผ่า!”
ถึงแม้ว่าดอกผู้ใช้เวทจะเป็นสมบัติของเผ่าผู้ใช้เวท แต่พวกเขาก็ยินยอมให้อวิ๋นลั่วเฟิง ทว่ากระดูกผู้ใช้เวทสำคัญเกินกว่าจะให้ได้ ที่สำคัญกระดูกผู้ใช้เวทเป็นสิ่งที่บรรพบุรุษเหลือทิ้งไว้และสำคัญต่อพวกเขามาก
“อย่าพยายามหยุดยั้งข้า! เมื่อมีนักบุญหญิง ไม่ช้าเผ่าผู้ใช้เวทของเราก็จะกลับมาแข็งแกร่งอีกครั้งถึงแม้ว่าสิ่งที่บรรพบุรุษเหลือไว้จะเป็นสัญลักษณ์พลังของเผ่าผู้ใช้เวทของพวกเรา แต่ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรที่นำมาใช้ได้ บรรพบุรุษได้กลับไปเกิดใหม่แล้ว ทำไมพวกเราไม่ยกให้แม่นางอวิ๋น”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้ม “ขอบคุณมาก”
นางคิดว่านางต้องทำสงครามกับเผ่าผู้ใช้เวทเพื่อให้ได้มันมา แต่ก็น่าแปลกใจที่นางสามารถได้ของเหล่านี้มาง่ายๆ
“แม่นางอวิ๋น ข้ามีเรื่องอยากร้องขอ” หัวหน้าเผ่าหยุดพูด “ท่านมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าสำนักจี ถ้าเผ่าผู้ใช้เวทตกอยู่ในอันตรายก่อนที่ท่านนักบุญหญิงจะโตพอ ข้าหวังว่าแม่นางอวิ๋นจะขอให้เขาช่วยเหลือพวกเรา”
ตอนที่ 1421 จุดจบของโอวหย่า (8)
“ตกลง ไม่มีปัญหา” อวิ๋นลั่วเฟิงยอมรับเงื่อนไขโดยไม่ลังเล
นางสามารถขอจีจิ่วเทียนให้ช่วยได้ แต่เขาจะช่วยหรือไม่ก็ไม่ใช่เรื่องของนางแล้ว
“อีกประการหนึ่ง” หัวหน้าเผ่าคิดอยู่สักพักแล้วพูดต่อ “พวกเราซ่อนกระดูกผู้ใช้เวทไว้ที่สถานที่แยกพิเศษ ข้าเกรงว่าแม่นางอวิ๋นต้องไปเอาด้วยตัวเอง”
อวิ๋นลั่วเฟิงเลิกคิ้วแล้วมองหัวหน้าเผ่าพร้อมยิ้มบาง
หัวหน้าเผ่าดูอับอายเล็กน้อย “สถานที่นั้นถูกสร้างโดยบรรพบุรุษของพวกเรา แต่ที่นั่นอันตรายเกินกว่าที่พวกเราจะเขาไป”
ความจริงแล้วไม่ใช่ว่าพวกเขาเข้าไปไม่ได้ แต่พวกเขาไม่กล้าเข้าไปต่างหาก!
“พาข้าไปที่นั่น” อวิ๋นลั่วเฟิงไม่ได้เปิดโปงเขาเพียงแค่ส่งยิ้มให้
“ตกลง” หัวหน้าเผ่ายิ้ม “แม่นางอวิ๋น เชิญทางนี้”
อวิ๋นลั่วเฟิงหันหลังแล้วเดินออกไป เมื่อนางเดินออกมาก็เห็นชายหนุ่มใส่ชุดสีชาดยืนอยู่เบื้องหน้า
บุรุษสง่างามผู้นี้ส่งยิ้มงดงามเจิดจ้ามาให้นาง “เสี่ยวเฟิงเอ๋อร์ เจ้าตั้งใจจะทิ้งข้าไว้ข้างหลังหรือ ในเมื่อข้าให้สัญญากับจักรพรรดิปีศาจแล้ว ข้าต้องทำให้มั่นใจว่าส่งเจ้าออกจากเผ่าผู้ใช้เวทอย่างปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน”
อวิ๋นลั่วเฟิงเงยหน้ามองใบหน้างดงามของชายหนุ่มแล้วส่งเสียงหัวเราะคิกคัก “จีจิ่วเทียน ข้าติดหนี้เจ้าอีกครั้งแล้ว”
ประกายร้ายกาจพาดผ่านดวงตาเรียวก่อนเขาจะพูดอย่างขมขื่น “เจ้าอย่าเข้าใจข้าผิด ข้าแค่เบื่อ การอยู่ใกล้เจ้าน่าสนุกกว่า ไม่ใช่แค่เพื่อปกป้องเจ้าเพียงอย่างเดียว”
อวิ๋นลั่วเฟิงรู้ว่าที่ชายคนนี้พูดเช่นนี้เพราะเขาไม่อยากให้นางรู้สึกว่าตัวเองติดหนี้เขามากเกินไป
“ถึงแม้ว่าข้าจะยกตัวเองให้เจ้าไม่ได้แต่ข้าก็จะตอบแทนหนี้ที่ข้าติดเจ้าไว้แน่นอน”
จีจิ่วเทียนก้มหน้าสบตากับดวงตาเป็นประกายเหมือนหมู่ดาวของนางแล้วจู่ๆ ก็หัวเราะเบาๆ “พวกเรากำลังจะสายแล้ว ไปกันเถอะ”
อวิ่นลั่วเฟิงพยักหน้า นางหันไปมองหัวหน้าเผ่า “หัวหน้าเผ่า ท่านช่วยอะไรข้าสักอย่างได้หรือไม่ ถ้าข้าไปนานแล้วยังไม่กลับมา ได้โปรดช่วยส่งดอกผู้ใช้เวทไปที่มณฑลคูหลงให้สตรีที่ชื่อหงหลวน นางรอดอกผู้ใช้เวทเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ”
“วางใจได้ ข้าจะให้คนไปส่งสิ่งนี้ให้นางแน่นอนหากเจ้าไม่กลับมาภายในสามวัน”
“ขอบคุณท่านมาก”
อวิ๋นลั่วเฟิงค่อยๆ หันกลับไปช้าๆ แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้าสีครามที่อยู่ไม่ไกลแล้วพึมพำ “อวิ๋นเซียว รอข้าก่อนนะ เมื่อข้าได้กระดูกผูใช้เวทมาเมื่อไหร่ ข้าจะกลับไปหาเจ้า…”
ตอนนั้นอวิ๋นลั่วเฟิงไม่รู้ว่านางจะใช้เวลาในนั้นนานมาก กว่านางจะได้ออกมาก็ผ่านไปหลายปีแล้ว
…
กระดูกผู้ใช้เวทซ่อนอยูในดินแดนแห่งจินตนาการ
เมื่อหัวหน้าเผ่าส่งอวิ๋นลั่วเฟิงและจีจิ่วเทียนเข้าไปแล้วและกำลังจะหันหลังกลับ จู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากนอกประตูหุบเขาจนทำให้ทั้งหุบเขาสั่นสะเทือน
“เกิดอะไรขึ้น” หัวหน้าเผ่าตกใจกลัว
เมื่อเขาพูดจบ ร่างมากมายก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าแล้วมองหัวหน้าเผ่าที่อยู่ด้านล่างอย่างดูถูก
“หัวหน้าเผ่า ข้ามาที่นี่เพื่อกระดูกผู้ใช้เวท ถ้าเจ้าไม่อยากเห็นเผ่าผู้ใช้เวทถูกทำลาย เจ้าก็เอากระดูกผู้ใช้เวทมาให้พวกเรา”
กระดูกผู้ใช้เวท?
คนพวกนี้มาเพื่อกระดูกผู้ใช้เวทงั้นหรือ
กระดูกผู้ใช้เวทก็เป็นแค่ของที่บรรพบุรุษเหลือทิ้งไว้ ทำไมถึงมีคนมากมายอยากได้นัก
ดวงตาของหัวหน้าเผ่าสั่นไหว “กระดูกผู้ใช้เวทหายไปนานแล้ว ได้โปรดกลับไปเถอะ”
“ฮ่าๆ!”
บนท้องฟ้า ชายชราชุดเทาที่เป็นผู้นำหัวเราะเบาๆ น้ำเสียงของชั่วร้ายมาก “เจ้าคิดว่าข้าเชื่อเรื่องบ้าบอของเจ้าหรือ ถ้าเจ้าไม่อยากให้เผ่าผู้ใช้เวทหายไปจากโลกก็เปิดดินแดนแห่งจินตนาการแล้วให้พวกเราเข้าไป!”
ตอนที่ 1422 จุดจบของโอวหย่า (9)
ดินแดนแห่งจินตนาการงั้นหรือ
หัวหน้าเผ่ายิ่งหวาดกลัว คนพวกนี้รู้เรื่องดินแดนแห่งจินตนาการของเผ่าผู้ใช้เวทได้อย่างไร แต่เมื่อเขาคิดถึงอวิ๋นลั่วเฟิงและจีจิ่วเทียนที่เพิ่งเข้าไปในดินแดนแห่งจินตนาการ หัวหน้าเผ่าก็กัดฟัน “ข้าไม่ให้พวกเจ้าเข้าไป!”
พูดจบร่างของเขาก็พุ่งเข้าไปโจมตีชายชราบนท้องฟ้า ชายชรายิ้มเยาะแล้วมองหัวหน้าเผ่าอย่างดูถูก
ตูม!
ทันทีที่หมัดของหัวหน้าเกือบถึงตัวชายชรา จู่ๆ เขาก็รู้สึกไร้พลังและร่วงลงมาจากอากาศก่อนตกลงมาที่พื้นอย่างแรงจนเกิดเป็นหลุมลึก
“หัวหน้าเผ่า!”
คนของเผ่าผู้ใช้เวทหน้าเปลี่ยนสีแล้วรีบพุ่งเข้าไปหาเขา
“แค่ก!” หัวหน้าเผ่าไอแล้วกระอักเลือดออกมา เขากำหมัดแน่น “เป็นไปได้อย่างไร ทำไมปรสิตในร่างข้าถึงทำร้ายข้าเอง”
เผ่าผู้ใช้เวทเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการใช้ปรสิต เมื่อไหร่ก็ตามที่พวกเขาใช้พิษปรสิต พวกเขาจำเป็นต้องฝังปรสิตไว้ในร่างพวกเขาเสียก่อน ปรสิตชนิดนี้เรียกว่า ‘จ้าวปรสิต’ !
“หัวหน้าเผ่า ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้อยากทำร้ายท่าน แต่ท่านหัวแข็งเกินไป”
ตอนนั้นเองชายชราคนหนึ่งก็เดินออกมาจากฝูงชนแล้วยืนอยู่ตรงข้ามกับกลุ่มคนของเผ่าผู้ใช้เวท
“เจ้าทำอะไรกับจ้าวปรสิตของข้า!” หัวหน้าเผ่าจ้องเขาและตะโกนอย่างเดือดดาล
ทุกคนในเผ่าผู้ใช้เวทจ้องหน้าชายชราเหมือนอยากจะเข้าไปฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ
“หัวหน้าเผ่า ท่านบังคับให้ข้าต้องทำแบบนี้! ข้ารับใช้เผ่าอย่างพากเพียรมาหลายปีแต่ท่านก็ปฏิเสธที่จะเลื่อนขั้นข้าเป็นผู้อาวุโส ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้ข้าก็คงไม่หักหลังท่าน” ชายชรายิ้มเยาะแล้วหันไปหาคนที่ยืนอยู่บนอากาศ “นายท่าน ข้ารู้วิธีเปิดดินแดนแห่งจินตนาการ แล้วก็มีเด็กสาวคนหนึ่งเพิ่งเข้าไปพร้อมกับชายที่ชื่อจีจิ่วเทียนขอรับ”
“จีจิ่วเทียน?” แม้ใบหน้าชายชราชุดเทาที่ยืนอยู่บนท้องฟ้าจะยังไร้อารมณ์แต่น้ำเสียงของเขาก็แสดงออกถึงความชั่วร้าย “จีจิ่วเทียนจากสำนักศึกษาเมืองประจิมน่ะหรือ เขาแข็งแกร่งจริงๆ แต่ว่า…ข้ารับมือเขาได้! ตอนนี้เปิดดินแดนแห่งจินตนาการให้พวกเรา ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะเอากระดูกผู้ใช้เวทให้ได้!”
“หยุดนะ!”
หัวหน้าเผ่าขู่ เขาใช้มือกุมหน้าอกแล้วกัดฟัน “ถ้าเจ้ากล้าปล่อยพวกเขาเข้าไป ข้าจะฆ่าเจ้า!”
“ตอนนี้ข้าเป็นคนของหุบเขาพิษ เจ้าจะทำอะไรข้าได้” ชายชราหัวเราะอย่างเหยียดหยาม “หัวหหน้าเผ่า ข้ายังเคารพท่านอยู่ดังนั้นพิษของข้าจะไม่สังหารท่านในทันที แต่จะค่อยๆ กลืนกินชีวิตท่านจนตาย! ระยะเวลาอาจจะนานถึงสามปี หรือบางทีอาจจะห้าปี ระหว่างนั้นสิ่งที่ท่านทำได้มีแค่ดิ้นรนอย่างทรมานเท่านั้น!”
ถ้าเป็นคนอื่นก็คงไม่สามารถวางยาพิษหัวหน้าเผ่าได้ แต่หัวหน้าเผ่าเชื่อใจคนในหุบเขาผู้ใช้เวทมากเกินไป ทำให้เขามีโอกาสนี้
ทำไมอวิ๋นลั่วเฟิงถึงไม่รู้ว่าหัวหน้าเผ่าถูกพิษ
นั่นเป็นเพราะว่าพิษไม่ได้อยู่ในตัวหัวหน้าเผ่าแต่อยู่ในจ้าวปรสิตของเขา ถ้านางไม่รู้เรื่องที่ชายชราทำแล้วใช้วิธีพิเศษตรวจสอบร่างกายหัวหน้าเผ่า นางก็ไม่มีทางหาพิษพบ การหาพิษแบบนี้ยากมาก นอกเสียจากว่านางจะหาด้วยวิธีพิเศษ
คนทรยศเดินนำไปแล้วเปิดดินแดนแห่งจินตนาการอีกครั้ง ทันใดนั้นบนท้องฟ้าก็เกิดลำแสงและคนจากหุบเขาพิษก็เข้าไปในดินแดนแห่งจินตนาการพร้อมกับคนทรยศนั่น…
“หัวหน้าเผ่า!”
ฝูงชนพุ่งเข้าไปหาหัวหน้าเผ่าแล้วช่วยพยุงเขาขึ้น พวกเขาถามเขาด้วยกังวล “ตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันดี ในเมื่อพวกเขาเข้าไปในแล้ว พวกเขาก็ต้องเอากระดูกผู้ใช้เวทไปแน่!”
ตอนที่ 1423 จุดจบของโอวหย่า (10)
“ท่านนักบุญหญิงอยู่ที่ไหน” หัวหน้าเผ่าถาม
“ท่านบุญหญิงเหมือนจะอยู่ที่คุกใต้ดินขอรับ ท่านน่าจะไม่ได้ยินเสียงที่นี่”
“ดีแล้ว” หัวหน้าเผ่าโล่งใจที่ได้ยินอย่างนั้น “แจ้งท่านนักบุญหญิงให้ออกจากเผ่าผู้ใช้เวทพร้อมนำดอกผู้ใช้เวทไปมอบให้สหายของแม่นางอวิ๋นที่มณฑลคูหลง จากนั้นบอกให้ท่านอยู่ท่านไม่ต้องกลับมาสักพัก”
“หัวหน้าเผ่า!”
คนในเผ่าหน้าซีดเผือดเพราะพวกเขารู้ดีว่าทำไมหัวหน้าเผ่าถึงออกคำสั่งแบบนี้
“เผ่าผู้ใช้เวท…อาจจะไม่รอดจากเหตุการณ์นี้ได้ แต่ถ้าท่านนักบุญหญิงยังมีชีวิตอยู่ สักวันหนึ่งเผ่าผู้ใช้เวทของพวกเราจะฟื้นคืนขึ้นมาแน่!” หัวหน้าเผ่าถอนหายใจ เขาพยายามลุกขึ้นแล้วพูดพร้อมยิ้มบิดเบี้ยว “ข้าไม่เคยคิดว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดกับพวกเราทันทีที่ท่านนักบุญหญิงกลับมา”
“หัวหน้าเผ่า แล้วพิธีสืบทอด…”
“ไม่ทันแล้ว ถ้าเผ่าผู้ใช้เวทโดนโจมตีตอนที่ท่านนักบุญหญิงกำลังทำพิธีสืบทอด ท่านจะตกอยู่ในอันตราย ดังนั้นรีบส่งนางออกไปให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“แต่ว่า…ไม่ช้าก็เร็วท่านนักบุญหญิงก็ต้องรู้ว่าแม่นางอวิ๋นเข้าไปในดินแดนแห่งจินตนาการและเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ดี”
หัวหน้าเผ่าได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจ “อย่าให้ท่านรู้ แน่นอนว่าเจ้าบอกท่านเรื่องแม่นางอวิ๋นเข้าไปในดินแดนแห่งจินตนาการได้ แต่ไม่ต้องบอกท่านเรื่องเผ่าผู้ใช้พิษก็เข้าไปด้วยเหมือนกันรวมถึงเรื่องที่ข้าติดพิษ”
“ขอรับ หัวหน้าเผ่า”
“เจ้าไปได้แล้ว ส่งยอดฝีมือไปอารักขาท่านนักบุญหญิงด้วย บอกให้พวกเขาปกป้องนางด้วยชีวิต!”
ท่านนักบุญหญิงเป็นความหวังเดียวของเผ่าผู้ใช้เวท
ถึงแม้ว่าเผ่าผู้ใช้เผ่าจะต้องสูญสิ้น ท่านนักบุญหญิงก็ต้องมีชีวิตอยู่!
“ขอรับ!”
ในที่สุดหลังจากคัดเลือก พวกเขาก็ให้ยอดฝีมือที่แข็งแกร่งที่สุดของเผ่าผู้ใช้เวทสองคนติดตามหวงอิงอิงไป
เมื่อได้ยินว่าอวิ๋นลั่วเฟิงเข้าไปในดินแดนแห่งจินตนาการ หวงอิงอิงก็อยากจะรออยู่ที่นี่ หัวหน้าเผ่าพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะโน้มน้าวนางจนในที่สุดหวงอิงอิงก็ยอมเอาสมุนไพรไปมณฑลคูหลงอย่างไม่เต็มใจ
กว่านางจะรู้เรื่องที่เกิดขึ้นก็อีกหลายปีต่อมา…
…
หุบเขาดินแดนแห่งจินตนาการ
แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านเมฆสีขาวนวลลงมาเกิดเป็นภาพงดงามเหมือนดินแดนแห่งเทพนิยาย
อวิ๋นลั่วเฟิงลูบคางเบาๆ แล้วครุ่นคิด “ข้าไม่รู้ว่ากระดูกผู้ใช้เวทซ่อนอยู่ที่ไหนแต่ข้ามีความรู้สึกว่ายิ่งสถานที่อันตรายเท่าไหร่ กระดูกผู้ใช้เวทก็น่าจะอยู่ตรงนั้น”
“โฮก!”
ทันใดนั้นเสียงคำรามก็ดังมาจากพงหญ้าใกล้ๆ จีจิ่วเทียนตอบสนองอย่างรวดเร็วแล้วรีบดึงอวิ๋นลั่วเฟิงมาข้างๆ เขาโบกมือปล่อยสายลมแรงพุ่งไปตัดหัวของราชสีห์
“ถึงแม้ว่าที่นี่จะชื่อดินแดนแห่งจินตนาการแต่สัตว์อสูรวิญญาณก็ยังสามารถสังหารเจ้าได้นะ” จีจิ่วเทียนพูดขณะมองเด็กสาวชุดขาวที่อยู่ข้างกายเขา
อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้าเบาๆ “ข้าเข้าใจแล้วแต่ข้าสงสัยว่าใครเป็นผู้สร้างดินแดนแห่งจินตนาการที่ตัดขาดจากโลกภายนอกขนาดนี้ แม้แต่สัตว์อสูรวิญญาณที่นี่ก็สมจริงเหลือเกิน”
“มีคนอยู่ที่นี่”
จีจิ่วเทียนขมวดคิ้วแล้วดึงอวิ๋นลั่วเฟิงไปหลบในพงหญ้าใกล้ๆ แล้วกระซิบข้างหูนาง
อันที่จริงตอนที่จีจิ่วเทียนรับรู้ว่ามีคนอยู่ที่นี่ อวิ๋นลั่วเฟิงเองก็รู้ตัวเหมือนกัน นางประหลาดใจที่มีคนอื่นในดินแดนแห่งจินตนาการนอกจากนางและจีจิ่วเทียน
คนคนนี้เป็นใครกัน
ขณะที่อวิ๋นลั่วเฟิงกำลังใช้ความคิด นางก็ปล่อยกลิ่นอายไปสำรวจเขา ทันทีที่อวิ๋นลั่วเฟิงเห็นใบหน้าพวกเขานางก็รู้สึกว่าลมหายใจของจีจิ่วเทียนหนักขึ้นและกลิ่นอายรุนแรงก็ถูกปล่อยออกมาจากร่างเขา…
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น