เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก 125-131
ตอนที่ 125: เล่นหูเล่นตาให้คนตาบอดดู
โดย
Ink Stone_Romance
เวยหลายชุนมองดูเฉินเวยที่ยืนอยู่ตรงข้ามไม่ไหล ในใจรู้สึกไม่แน่ใจและเป็นกังวล เขาไม่รู้ว่านี่บ้านเฉินมาไม้ไหน ลูกสาวคนโตดูท่าทางเป็นธรรมชาติ ส่วนลูกสาวคนเล็กกลับเขินอายจะแย่อยู่แล้ว นี่จะทดสอบเขาอีกแล้วหรือ?
ใช่ ลูกสาวบ้านเฉินหน้าตาสวยทั้งสองคน สวยกันคนละแบบ แต่คนที่เขาจะสู่ขอคือเฉินเยี่ยน ไม่ใช่เฉินเวย ทำไมถึงกลับกันได้? เขามีใจเดียว แต่พอมาเจอสายตาเป็นกระกายของเฉินเวย เขาก็อดใจไม่ไหว ถือว่าบ้านเฉินกำลังทดสอบเขาอยู่แล้วกัน ขอแค่ใจเขารู้ว่าคนที่เขาชอบคือเฉินเยี่ยน คนที่มาดูตัวคือเฉินเยี่ยนก็พอแล้ว อนาคตเฉินเวยตะเป็นน้องภรรยาเขา ตัวเองทำผิดกับเธอไม่ได้ คิดว่าเธอเป็นน้องสาวก็พอแล้ว
เวยหลายชุนคิดมาถึงตรงนี้ก็กลับมาเป็นปกติ เวลานี้เพื่อนเวยไม่รู้เลยสักนิดว่าคนที่เธอคิดเป็นแค่น้องสาวกำลังวางแผนเขาอยู่
ตอนที่คุยกัน หวางนิวถามคำถามมากมาย เธออยากรู้สถานการณ์ที่บ้านเวย แบบนี้ถึงจะได้สบายใจ
เวยหลายชุนตอบทีละคำถาม ส่วนนิสัยคนบ้านเฉินเขาก็พอเข้าใจคร่าวๆ แล้ว
หัวหน้าครอบครัวเฉินจงสุขุมใจเย็น แต่ไม่ได้เคร่งครัด เรื่องลูกเขาเปิดกว้าง หวางนิวเป็นผู้หญิงจากหมู่บ้านเกษตรกร กระตือรือร้น ซื่อตรง และไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ไม่รู้จักแยกแยะ
เฉินกุ้ยเป็นคนซื่อๆ เฉินเยี่ยนและเฉินเวยทำให้เขารู้สึกสับสน เดิมทีเขาคิดว่าเขามองเฉินเยี่ยนออก แต่วันนี้เขาเพิ่งรู้ว่าเขาไม่รู้จักเฉินเยี่ยนเลย แม้แต่เฉินเวยที่เอาแต่หน้าแดงมองเขาอย่างเขินอาย เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน พี่น้องสองคนนี้ดูเหมือนอยู่คนซีกโลก นิสัยพวกเขาต่างกันมาก ทำให้เขาพิจารณาได้ไม่ชัดเจน
ส่วนหวางจวนและเฉินหู่ หวางจวนดูเป็นปกติ เป็นผู้หญิงเกษตรกร เฉินหู่ฉลาดแต่ใจร้อน ดูสนิทกับเฉินเยี่ยนมาก แต่ไม่ใกล้ชิดกับเฉินเวย
บ้านเฉินไม่ค่อยต่างจากความคิดเขาเท่าไร แต่ถ้ามีบ้านพ่อตาแม่ยายแบบนี้ มีภรรยาแบบเฉินเยี่ยน เขาคิดว่าชีวิตน่าจะสนุก เรื่องลำบาก เขาไม่กลัว พิชิตความลำบากนี่ได้ถึงจะรู้สึกภาคภูมิใจไม่ใช่หรือ?
ไม่ว่าบ้านเฉินจะทดสอบเขาอยู่หรือไม่ เขาจะรับ รับแบบทดสอบทั้งหมด ได้แต่งงานกับเฉินเยี่ยนที่ทั้งสวย ฉลาด มีความคิดเป็นของตัวเองแล้วยังเป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์ผุดผ่อง เขาคิดว่าคุ้ม
เวยหลายชุนกลับไปแล้ว คนบ้านเฉินไปส่งเขาที่หน้าประตูบ้าน มองดูจักรยานลับตาไป เฉินเยี่ยนพิงกำแพง เธอรอเฉินเวย
“เธอกลัวหรือ?”
เฉินเวยรอจนคนในครอบครัวเข้าไปในบ้านจนหมด เธอเดินมาข้างหน้าเฉินเยี่ยน เชิดคางขึ้น แววตามีความภูมิใจ
“กลัวอะไร?”
เฉินเยี่ยนคิดว่าน่าตลก วันนี้ปฏิกิริยาของเวยหลายชุนเป็นปฏิกิริยาของผู้ชายปกติทั่วไป เธอไม่ผิดหวัง
“เฉินเยี่ยน เธอเชื่อไหม ขอแค่ฉันต้องการ เวยหลายชุนก็จะเลือกฉัน ไม่เลือกเธอ”
น้ำเสียงเฉินเวยเย่อหยิ่ง เรื่องนี้เธอมั่นใจมาก บางทีมีหลายอย่างที่เธอเทียบเฉินเยี่ยนไม่ได้ แต่เรื่องรับมือกับผู้ชาย เธอเหนือกว่าเฉินเยี่ยนหลายขุม
“ฉันเชื่อ”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า
“เฉินเวย เธอต้องการแบบนี้ใช่ไหม? เธอมีอวี๋เหวยหมินอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? เธอต้องแต่งงานกับเขาเท่านั้นไม่ใช่หรือ? เวยหลายชุนนี่มาดูตัวฉัน ทำไมเธอต้องเข้ามายุ่งด้วยนะ? เธอไม่กลัวเรื่องแพร่ออกไปแล้วอวี๋เหวยหมินโกรธหรือ?”
เฉินเยี่ยนถามเฉินเวย
“ไม่กลัว ถึงเธอจะบอกอวี๋เหวยหมิน เขาก็จะไม่โกรธฉัน เรื่องนี้ฉันจัดการได้ เฉินเยี่ยน เธอไม่มั่นใจหรือ? ถึงจะบอกว่าให้เธอแล้วยังไง? ฉันอยากได้ก็ต้องเป็นของฉัน เธอทำแบบนี้กับฉัน ก็ควรคิดว่าจะมีวันนี้! เธอวางใจได้ ฉันไม่ให้เธอมีความสุขแน่ ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบเวยหลายชุน แต่ขอแค่เป็นของเธอ ฉันก็จะแย่งมา เธอคอยดูเถอะ เธอรอวันที่เวยหลายชุนพูดกับเธอด้วยปากเขาเองว่า คนที่เขาชอบคือฉัน ไม่ใช่เธอเฉินเยี่ยน เธอรอโดนถอนหมั้นอีกรอบได้เลย ฉันจะดูว่าตอนนั้นเธอจะได้แต่งงานกับคนแบบไหน”
สีหน้าเฉินเวยมีความบ้าคลั่งแวบขึ้นมา เธอเกลียดเฉินเยี่ยน เธอแย่งอย่างอื่นของเฉินเยี่ยนไปไม่ได้ ผู้ชายที่เฉินเยี่ยนชอบ เธอแย่งไปได้หมด เธอต้องการให้ชีวิตนี้เฉินเยี่ยนไม่มีคนรัก
“เธอมันบ้าไปแล้ว ในเมื่อคิดแบบนี้ ฉันจะรอดู”
เฉินเยี่ยนมองเฉินเวยแวบหนึ่ง แล้วหันหลังเดินเข้าบ้าน เฉินเวยอยากจะทำอะไรก็ทำเลย
“นิสัยต้าชุนคนนี้ไม่แย่เลย ฉันจะคืนอาหารกระป๋องให้เขาบอกว่าไม่เอา ฉันว่าดีกว่าหลิวอี้นั่นเยอะเลย เยี่ยนจื่อโชคดีจริงๆ”
หวางนิวอยู่นบ้านกำลังพูดถึงเวยหลายชุน
“ผมว่าเขาก็ไม่แย่”
เฉินกุ้ยก็พยักหน้า น้องสาวหาสามีที่ดีได้ พวกเขาต่างดีใจกัน
เฉินจงไม่ได้พูดอะไร เขารู้สึกดีกับเวยหลายชุน แต่เรื่องนี้ต้องดูกันต่อไป เฉินเยี่ยนยังต้องไปบ้านเวยอีกรอบ ดูว่าคนบ้านเวยจะว่ายังไง
“เยี่ยนจื่อ ต้าชุนนี่เป็นคนดีนะ ลูกอย่าทำให้ปวดหัวเหมือนรอบที่แล้วล่ะ อย่าพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดกับคนอื่น”
หวางนิวเห็นลูกสาวเข้ามา ก็รีบลากเฉินเยี่ยนมา
“รู้แล้วค่ะแม่”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า ส่วนเธอและเวยหลายชุนจะเป็นอย่าไร ก็ต้องดูการตัดสินใจของเวยหลายชุนด้วย
“อีกสองวันลูกไปสหกรณ์ ไปหาต้าชุนซื้อผ้ามาสองชิ้น ตัดเสื้อผ้าสองชุด ถ้าเย็นมาก ก็ให้ต้าชุนมาส่งลูกกลับบ้าน”
หวางนิวอยากจะให้ลูกสาวได้ใกล้ชิดกับเวยหลายชุน ยิ่งใกล้ชิดกันก็จะยิ่งรู้จักกันไม่ใช่หรือ ลูกสาวทำให้คนประทับใจ ถึงค่อยคุยกันง่าย
“ได้สิคะ”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า เธอเตรียมจะไปซื้อผ้า ครั้งที่แล้วเตรียมจะซื้อ สุดท้ายก็ไม่ได้ซื้อ อีกสองวันไปก็ได้เหมือนกัน
“แม่ หนูไปเป็นเพื่อนพี่ด้วยดีไหมคะ? ถ้าพี่ไปคนเดียว คนอื่นรู้เข้าจะพูดอะไรไม่ดีเอาได้ หนูกับพี่ไปด้วยกัน มีเพื่อนไปด้วย คนอื่นจะได้พูดนินทาไม่ได้”
เฉินเวยก็เข้ามาในบ้าน เฉินเยี่ยนคิดจะไปหาเวยหลายชุนคนเดียวหรือ? ไม่มีทาง! ถ้าเฉินเยี่ยนไม่ตกลง ก็ได้ งั้นเธอก็ล่วงหน้าไปก่อน ยังไงเธอจะต้องยั่วเวยหลายชุนให้มาอยู่ในกำมือ
“งั้นพวกลูกไปด้วยกัน เยี่ยนจื่อ ลูกก็ซื้อผ้าสักชิ้นให้เสี่ยวเวยตัดชุดด้วยนะ”
หวางนิวพยักหน้า ลูกสาวคนเล็กพูดมีเหตุผล
เฉินจงและเฉินกุ้ยไม่ได้สนใจเรื่องนี้
เฉินเยี่ยนยิ้ม ไปก็ไปสิ เธออยากจะดูว่าเฉินเวยจะยั่วเวยหลายชุนต่อหน้ายังไง
สองวันมาถึง เฉินเยี่ยนและเฉินเวยไปสหกรณ์ด้วยกัน
ในที่สาธารณะ เฉินเวยไม่สามารถพูดอะไร ทำอะไรกับเวยหลายชุนได้ ทำได้แค่ใช้สายตาคู่นั้นของเธอยั่วยวนไม่หยุด นานๆ ทีจะทำท่าเขินอาย น่าเสียดาย เวยหลายชุนไม่ได้มองเฉินเวยเท่าไร ถึงแม้จะมองมาที่เฉินเวย เขาก็จะรีบถอนสายตาออก พูดจาสุภาพกับเฉินเวย เหมือนเฉินเวยเป็นแค่น้องสาว ไม่ได้มีอะไรผิดปกติเลย
ซื้อผ้าเสร็จ เฉินเยี่ยนไม่ให้เวยหลายชุนไปส่ง เวยหลายชุนยังต้องทำงาน
พอออกจากประตูสีหน้าเฉินเยี่ยนเปลี่ยนตาลปัตรทันที เฉินเยี่ยนหัวเราะออกมา วันนี้เฉินเวยเล่นหูเล่นตาให้คนตาบอดดู เวยหลายชุนท่าทางปกติ ปฏิบัติกับเฉินเวยเป็นปกติ สรุปแล้ว เป็นท่าทีปกติของผู้ชายทั่วไป
เธอไม่รู้เฉินเวยโกรธอะไร หรือเฉินเวยคิดว่าผู้ชายพอเห็นเธอจะต้องเดินไปตรงทาง? จะต้องจ้องมองตัวเธอ? ละทิ้งทุกอย่าง สนใจแต่เธอ? เฉินเวยคิดว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางเกินไป
หอบผ้าไปที่ร้านตัดเย็บ เฉินเยี่ยนวัดตัวตัดชุด ที่ร้านจะวัดตัวเฉินเวย เฉินเยี่ยนไม่ให้ ผ้าเธอไม่ได้คิดจะตัดให้เฉินเวย
“แม่บอกไม่ใช่หรือว่าให้พี่ตัดชุดใหม่ให้ฉัน”
เฉินเวยกัดริมฝีปาก
“ฉันซื้อมาแค่สองชุดนี่ ตอนนี้ฉันกำลังดูตัวอยู่นะ ไม่มีชุดใส่ไม่ได้ เธอยังเด็ก รอเธอดูตัวก่อนค่อยตัดให้เธอ”
เฉินเยี่ยนพูดจบก็มองเฉินเวย เฉินเวยโกรธจัด อยากจะแย่งผ้าไป แต่เธอรู้ว่าแย่งไม่ชนะเฉินเยี่ยน ทำได้แค่มองเฉินเยี่ยนอยากโกรธแค้น สาปแช่งเฉินเยี่ยนในใจ
—————
ตอนที่ 126: โซ่หลุดแล้ว
โดย
Ink Stone_Romance
เฉินเยี่ยนไม่สนใจเฉินเวย และไม่ยี่หระกับสายตาร้านตัดเย็บ คนอื่นคิดยังไงไม่เกี่ยวกับเธอ เธอไม่ได้ใช้ชีวิตกับคนอื่น ไม่ว่าคนอื่นจะหาว่าเธอขี้งก เธอก็จะไม่ให้เฉินเวย
นัดวันที่รับชุดเรียบร้อยแล้ว เธอก็ออกจากร้ายตัดเสื้อผ้าไป
เฉินเวยตามเฉินเยี่ยนกลับ เธอไม่ได้หาข้ออ้างอยู่ในอำเภอต่อ และไม่ได้กลับไปหาเวยหลายชุนอีก เพราะเธอรู้ว่าใจร้อนไปไม่ได้ รอเฉินเยี่ยนและเวยหลายชุนตกลงกันได้ ถึงเวลานั้นเธอค่อยทำลาย แบบนี้เฉินเยี่ยนจะยิ่งขายหน้า ยิ่งเสียใจ
พอเข้าบ้าน เฉินเยี่ยนก็ได้ยินหวางนิวกำลังคุยกับเฉินจงและเฉินกุ้ยเรื่องเธอกับเวยหลายชุน เฉินเยี่ยนไม่ได้ตอบรับอะไร เธอรู้สึกเหนื่อย เลยบอกว่าจะเข้าห้องไปพักผ่อน
วันต่อๆ มา เฉินเยี่ยนก็ไม่ได้สนใจเฉินเวย สิ่งที่ทำให้เฉินเยี่ยนคิดไม่ถึงคือ เฉินเวยระงับอารมณ์ไว้ได้นิ่งมาก ไม่ได้แอบไปหาเวยหลายชุน
เวยหลายชุนมาบ้านเฉินหลายครั้ง แต่เขาและเฉินเยี่ยนยังไม่ได้หมั้นหมายกัน เพราะเฉินเยี่ยนบอกว่าอยากจะศึกษากัน ให้เข้าใจกันมากกว่านี้ เวยหลายชุนไม่ได้คัดค้านอะไร เขาก็คิดถือโอกาสนี้ศึกษาเฉินเยี่ยน ยังไงเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องของทั้งชีวิต ใครก็อยากจะเจอคนที่ถูกใจ ใช้ชีวิตให้มีความสุข
เวยหลายชุนรู้ว่าเฉินเยี่ยนทำผักดอง กิมจิ แล้วยังห่อบุหรี่ เขาเสนอให้เอาผักดองและกิมจิไปส่งให้สหกรณ์เขาขาย ถึงแม้ว่าราคาจะถูกกว่าในตลาดหน่อย แต่ทำเสร็จแล้วส่งไปเลย สหกรณ์รับแล้วเอาไปขายต่อ บ้านเฉินจะได้ประหยัดเวลา แบบนี้ดีกว่าเฉินเยี่ยนไปขายที่ตลาดหรือที่อื่นเยอะเลย
เฉินเยี่ยนยินดี ตอนแรกเธอไม่เคยคิดว่าจะส่งของมาขายที่สหกรณ์ เพราะราคาสหกรณ์ถูกกว่า อีกอย่างไม่ใช่ว่าส่งไปให้สหกรณ์แล้วเขาจะต้องการ ต้องมีคนรู้จัก มีความสัมพันธ์ ถึงแม้จะรู้จักลุงป่าวเอิน แต่เฉินเยี่ยนไม่ใช่คนที่ชอบขอร้องใคร ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่เอาไปขายที่ตลาด ตอนนี้เวยหลายชุนยินดีช่วยเหลือ เฉินเยี่ยนย่อมดีใจ
ผักดอง กิมจิพวกนี้เธอให้ที่บ้านทำอยู่ตลอด หน้าที่ส่งมอบให้เฉินกุ้ย จะได้ให้เฉินกุ้ยมีรายรับ และมีเงิน อีกหน่อยแต่งภรรยา ชีวิตความเป็นอยู่จะได้ดี
ส่วนเรื่องบุหรี่ เอาไปให้สหกรณ์ขายไม่ได้ บุหรี่ที่สหกรณ์ขายมียี่ห้อหมด ของเฉินเยี่ยนเป็นแบบทำเอง ไม่ถูกกฎหมาย ดังนั้นถ้ากันขายเองยังพอได้ แต่เวยหลายชุนก็ช่วยเฉินเยี่ยนติดต่อให้สองที่ เฉินเยี่ยนให้เฉินจงไปติดต่อ พวกเขาก็ยินดีรับบุหรี่ของบ้านเฉิน
ผ่านเรื่องพวกนี้ ผ่านวันเวลาที่ทำความรู้จักกัน เฉินเยี่ยนคิดว่าเวยหลายชุนไม่แย่เลย เวยหลายชุนเป็นมิตร แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีหลักการ เขาซื่อตรง แต่ก็ฉลาดอยู่ ไม่ใช่ว่ามีแต่แรง โดยสรุปแล้ว เขาดีกว่าหลายๆ คนอยู่
เฉินจง หวางนิวต่างพอใจเวยหลายชุนมาก โดยเฉพาะหวางนิว เร่งเฉินเยี่ยนหลายครั้งแล้ว ให้เฉินเยี่ยนกับเวยหลายชุนรีบจัดการเรื่องแต่งเสียที ไม่อย่างนั้นยืดออกไปคนบ้านเฉินจะมีความคิดเห็น แล้วเรื่องนี้ก็จะเหลวไปอีก
วันนี้เวยหลายชุนมาบ้านเฉินอีกครั้ง เขามาหลังเลิกงาน มาถึงบ้านเฉินฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว มากินข้าวเย็นที่บ้านเฉิน เขาพูดคุยกับเฉินจงและหวางนิว ครั้งนี้เขาเพื่อนัดวันที่จะพาเฉินเยี่ยนไปบ้านเขา
แม่เขาถามหลายรอบแล้ว บอกว่าให้เขาพาเฉินเยี่ยนกลับมาดูบ้าง ถ้าผ่านก็จะได้ตกลงวันกัน ภายในปีนี้ให้เขาและเฉินเยี่ยนแต่งงานกัน ทั้งสองคนไม่เด็กกันแล้ว ให้รีบแต่งงาน คนที่บ้านจะได้สบายใจ
แต่ถ้ากลับกันไม่ผ่าน ก็ต้องรีบคุยให้ชัดเจน จะได้ไม่เสียเวลาทั้งสองฝ่าย แต่คำพูดนี้เวยหลายชุนไม่ได้พูดออกมา
ส่วนเวยหลายชุนช่วงเวลานี้ที่ไปมาหาสู่กับเฉินเยี่ยนเขาก็พอใจมาก เฉินเยี่ยนไม่ใช่คนที่กระตือรือร้นขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้เย็นชา เฉินเยี่ยนเป็นคนนิ่ง ไม่หุนหันพลันแล่น ไม่ว่าเรื่องจะใหญ่แค่ไหนมาถึงตัวเธอ เธอจะไม่รีบเร่ง
เฉินเยี่ยนคนนี้มีความคิดความอ่าน และเข้มแข็งมาก เรื่องอะไรที่มอบหมายให้เธอ สามารถสบายใจได้เลย ไม่ต้องกังวลว่าตัวเธอจะทำไม่สำเร็จ
เวยหลายชุนคิดดีแล้ว เขาจะแต่งเฉินเยี่ยนเข้าบ้าน น้องสะใภ้จ้าวหงทำอะไรเฉินเยี่ยนไม่ได้แน่นอน ผ่านไประยะหนึ่งแล้วค่อยแยกบ้าน แม่กับน้องสาวมาอยู่กับเขาได้ เขาเป็นคนงาน มีเงินประจำทุกเดือน เดือนหนึ่งเฉินเยี่ยนก็หาเงินได้พอๆ กับเขา ชีวิตพวกเขาต้องมีความสุขแน่ๆ
เขามองออกว่าเฉินเยี่ยนก็เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับมิตรภาพ แม่เธอก็ไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล ขอแค่แม่ทำดีกับเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนก็จะกตัญญูกับแม่สามีตัวเอง ส่วนตัวเขา ถึงเวลาก็จะทำดีกับพ่อตาแม่ยาย บ้านเฉินต้องการอะไร เขาก็จะช่วยออกแรง ทำสิ่งที่ลูกเขยควรทำ
หลังจากจัดการเรื่องงานแต่งของน้องสาว เฉินเยี่ยนค่อยออกลูกให้เขาสองคน ชีวิตแบบนี้ไม่ต้องบอกเลยว่าดีขนาดไหน
เวยหลายชุนยิ่งคิดก็ยิ่งร้อนใจ ทนไม่ไหวอยากจะพาเฉินเยี่ยนกลับบ้านไปตอนนี้เลย พอคิดว่าเฉินเยี่ยนโดนเขาโอบกอด คิดถึงใบหน้าสวยงามของเฉินเยี่ยนยิ้มอยู่ในอ้อมกอดเขา คิดถึงใบหน้าแดงเขินอายของเฉินเยี่ยนอยู่ใต้ร่างเขา เขารู้สึกได้ถึงเลือดสูบฉีดขึ้นมาบนสมอง เขาอยากจะกอดเฉินเยี่ยนเหลือเกิน แต่เขาเห็นข้างกายเฉินเยี่ยนมีคนอยู่ด้วยทุกครั้ง อีกทั้งเฉินเยี่ยนอยู่ต่อหน้าเขามักจะมีท่าทีปกติ ไม่เคยหน้าแดงมาก่อน เขาหวังจะเห็นใบหน้าเขินอายของเฉินเยี่ยน เขาคิดว่าจะต้องสวยมากๆ แน่นอน
รู้ว่าอีกสามวันเวยหลายชุนหยุด บ้านเฉินเลยนัดวันนั้นให้เวยหลายชุนพาเฉินเยี่ยนไปบ้านเวย
เฉินเยี่ยนไม่ได้คัดค้าน ผ่านการรู้จักมาเดือนกว่า เธอก็รู้สึกว่าเวยหลายชุนคนนี้ใช้ได้อยู่ และก็ถึงเวลาที่จะไปดูบ้านเวยแล้ว
เวยหลายชุนขี่จักรยานไปแล้ว เฉินเยี่ยนได้ยินหวางนิวอยู่ตรงนั้นกำลังปรึกษากับเฉินจงว่าจะเอาอะไรไปฝากบ้านเวย บอกว่าไปที่บ้านครั้งแรก เสียมารยาทไม่ได้ และทำให้บ้านเวยดูถูกไม่ได้ ของขวัญต้องเลือกให้ดี
ความคิดเฉินเยี่ยนล่องลอยไป เธอต้องแต่งงานแล้วหรือ? ตอนที่เพิ่งมาพอรู้ว่าอวี๋เหวยหมินเป็นคู่หมั้นตัวเอง เฉินเยี่ยนใจสลาย ดังนั้นเธอเลยยืนยันที่จะถอนหมั้นกับอวี๋เหวยหมิน ตอนนั้นเธอไม่คิดจะแต่งงานอีกครั้งแล้วจริงๆ เธอเสียใจพอแล้วกับผู้ชาย
จนกระทั่งเธอพบซินห้าว หลังจากติดต่อกันหลายครั้งเธอก็มีความหวังขึ้นมา แต่ผู้ชายแบบซินห้าวไม่เหมาะสมกับเธอ
เธอจะหมั้นกับเวยหลายชุนหรือ? หลังหมั้นแล้วไม่นานก็ต้องแต่งงาน เธอจะแต่งงานหรือ? เธอต้องการแต่งงานใช่ไหม? มอบตัวเองให้ผู้ชายคนหนึ่งแบบนี้ แล้วใช้ชีวิตอยู่กับเขาทั้งชีวิตแบบนี้หรือ?
เฉินเยี่ยนใจลอย
เฉินเยี่ยนที่อยู่ฝั่งนี้นอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง ฝั่งเวยหลายชุนขี่จักรยานผ่านหมู่บ้านเฉินเยี่ยนไปถึงปากทางเข้าหมู่บ้านอีกฝั่ง ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงร้องอุทาน
เป็นเสียงผู้หญิง เวยหลายชุนขนหัวลุกขึ้นมา เขาจำได้ว่าที่ตรงนี้ห่าวจากหมู่บ้านเฉินเยี่ยนหนึ่งกิโลเมตร ตรงนี้เป็นสุสาน แล้วตอนนี้เป็นตอนกลางคืน อยู่ๆ มีเสียงผู้หญิงร้องขึ้นมา แล้วยังมีเสียงขยับเบาๆ อีก แต่ภายใต้แสงจันทร์ เขามองอะไรไม่เห็น ความรู้สึกแบบนี้น่ากลัวยิ่งนัก
เวยหลายชุนรีบถีบจักรยานด้วยความเร็ว ไม่รู้ว่าจักรยานนี่ซื้อมือสองจากคนอื่นมาเก่าเกินไปหรือว่าใจเขาเร่งรีบ เขาถีบไม่ไป เขารู้สึกเหมือนจักรยานตัวเองโซ่หลุด
เวลานี้มาโซ่หลุด เขาคงไม่ได้เจอผีใช่ไหม? เวยหลายชุนรู้สึกกลัวขึ้นมา
“โอ้ย โอ้ย”
เวลานี้เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาอีกครั้ง เสียงนี้ฟังดูอ่อนเยาว์มาก ฟังดูไพเราะมาก อีกทั้งยังฟังดูคุ้นหู
————
ตอนที่ 127: ฉันแบกเธอเอง
โดย
Ink Stone_Romance
ทำไมถึงมีความรู้สึกคุ้นเคย? หรือว่าผีผู้หญิงทำให้เขาหลง?
เวยหลายชุนไม่กล้าคิดไปอีก อาศัยแสงดวงจันทร์รีบใส่โซ่ บางทีอาจจะตื่นเต้น อาจจะเป็นเพราะรีบร้อน ยิ่งใส่เขายิ่งใส่ไม่เข้า
“โอ้ย โอ้ย”
เสียงผู้หญิงร้องดังขึ้นมาอีกแล้ว แต่เธอมีแต่เสียงร้องโอ้ย ไม่มีเสียงอื่น
“ใคร ใคร ใครน่ะ ออกมา อย่ามาหลอกกัน ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจนะ”
ครั้งนี้เวยหลายชุนฝืนส่งเสียงออกไป เขาอยากจะรู้ว่าเป็นคนหรือผี
“พี่ชาย อย่าเพิ่งขยับ ฉัน ฉันไม่ได้คนไม่ดี ฉันแค่เดินไม่ระวังขาเลยพลิก ฉันเป็นคนในหมู่บ้านข้างหน้านั่น”
เสียงผู้หญิงพูดขึ้นมาอีก เหมือนกำลังทนกับความเจ็บปวด
เวยหลายชุนค่อยวางใจ ดูแล้วไม่น่าจะเป็นผีผู้หญิง หมู่บ้านข้างหน้า คือหมู่บ้านของเฉินเยี่ยนไม่ใช่หรือ? แล้วเสียงนี้ก็ฟังดูคุ้นหู เขารู้จักคนในหมู่บ้านเฉินเยี่ยนไม่มาก นอกจากเฉินเยี่ยนแล้วยังมีใครได้อีกนะ?
จู่ๆ ในหัวเวยหลายชุนก็มีใบหน้าหนึ่งลอยขึ้นมา ใบหน้าเขินอายนั้น ดวงตาโตสองดวงที่ทำให้หวั่นไหว เป็นเฉินเวยหรือ?
“เธอคือน้องเฉินเวยหรือเปล่า?”
เสียงเวยหลายชุนฟังดูเป็นห่วง
“ฉันคือเฉินเวยค่ะ คุณ คุณคือพี่เวยหรือ?”
เสียงเฉินเวยดังขึ้นมาจากฝั่งนั้น เหมือนคิดไม่ถึงว่าคนนี้จะเป็นเวยหลายชุน
“ฉันเอง ฉันเอง ทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้ได้? ต้องการให้ฉันช่วยอะไรไหม?”
ส่วนที่เฉินเวยจำเสียงเขาได้ เวยหลายชุนรู้สึกดีใจมาก ในเมื่อเป็นคนคุ้นเคย ไม่ใช่ผีผู้หญิง เขาก็สบายใจแล้ว
“วันนี้ฉันออกไปข้างนอกมา ตอนกลับมืดแล้ว เดินมาถึงตรงนี้ก็ได้ยินเสียงรถ ฉันกลัวว่าจะไปขวางทางคนอื่น เลยเดินมาทางนี้ คิดไม่ถึงว่าเดินไม่ระวัง ตกลงไปในหลุม ขาเลยแพลง พี่เวยไม่ต้องรีบ ฉันปีนขึ้นไปได้”
เฉินเวยพูดเสียงเบาเล่าให้ฟังว่าทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้ได้ ทำไมเธอถึงร้องเจ็บ คำพูดเธอยังเล่าไม่ทันจบ ก็ร้องโอ้ยขึ้นมาอีกรอบ
“เธออย่าเพิ่งขยับ ฉันลงไปช่วยเธอ มืดไม่มีไฟแบบนี้ แล้วเธอขาแพลงอีก ฉันไปพยุงเธอออกมา”
เวยหลายชุนรู้สึกเป็นห่วง เดิมทีถนนดินในหมู่บ้านนี้ก็ไม่ดีอยู่แล้ว ทางแคบ สองฝั่งมีแต่หลุม เลยหลุมไปก็เป็นที่นาและสุสาน ถึงแม้หลุมจะไม่กว้าง แต่ก็เป็นหลุม อีกหน่อยเฉินเวยอาจจะได้เป็นน้องภรรยาตัวเอง ตัวเองเจอจะไม่สนใจไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะตอบเฉินเยี่ยนกับพ่อตาแม่ยายยังไง
เวยหลายชุนอาศัยแสงจันทร์ลงไปในหลุม เห็นเงาสีดำ ตอนที่เข้าไปใกล้ เขาเห็นหน้าตาในเงาตะคุ่มนั่นชัดเจนขึ้น เป็นเฉินเวยจริงด้วย ไม่ใช่วิญญาณอะไร
เวยหลายชุนยื่นมือไปประคองเฉินเวย
“ทำไมเธอถึงกลับบ้านดึกขนาดนี้? ไม่กลัวพี่สาวเป็นห่วงหรือ?”
น้ำเสียงเวยหลายชุนมีแววตำหนิเล็กน้อย เฉินเวยเป็นหญิงสาว เวลานี้ไม่กลับบ้านถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?
“ฉันไปส่งผักให้คนอื่นมา ทางไกล เลยเพิ่งมาถึงเวลานี้ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยู่ฝั่งทิศตะวันตก พ่อแม่กับพี่สาวพวกเขาไม่รู้หรอก ไม่ต้องเป็นห่วง”
เสียงเฉินเวยเบามาก อาศัยแรงแขนเวยหลายชุนขยับตัวเบาๆ
เวยหลายชุนขมวดคิ้วเล็กน้อย เวลานี้เพิ่งไปส่งผักกลับมา บ้านเฉินไม่เป็นห่วงเฉินเวยผู้หญิงคนเดียวออกจากบ้านจะเกิดเรื่องหรือ?
“ทำไมไม่ให้พี่ชายเธอไปเป็นเพื่อน? ไปคนเดียวอันตรายมาก”
เวยหลายชุนบ่นเฉินเวย
เฉินเวยเงียบ แล้วร้องโอ้ยขึ้นมา เหมือนเจ็บจนยืนไม่ไหว เวยหลายชุนรีบเข้าไปประคอง เฉินเวยล้มไปกับตัวเวยหลายชุน
เวยหลายชุนรีบผลักเฉินเวยออกไป เฉินเวยเซ แล้วร้องโอดครวญขึ้นมาอีกครั้ง เวยหลายชุนถึงคิดขึ้นได้ว่าเฉินเวยข้อเท้าแพลง ยืนไม่ไหว เลยรีบเข้าไปประคองเฉินเวยอีกครั้ง
“ฉันแบกเธอไปดีกว่า ฟ้ามืดแล้ว เธอมองทางไม่ชัด เดี๋ยวขาแพลงขึ้นมาอีก”
เวยหลายชุนคิดว่าเฉินเวยดูจะเดินไม่ไหวแล้ว เขาก็ไม่สามารถทิ้งเฉินเวยไว้ตรงนี้ไม่สนใจไม่ได้
“เดินไหวไหม?”
เฉินเวยดูลังเล
“ไม่เป็นไรค่ะ”
เฉินเวยเป็นน้องสาวเฉินเยี่ยน อีกหน่อยก็จะเป็นน้องสาวตัวเอง ไม่ใช่คนอื่น
เวยหลายชุนคุกเข่าลง เฉินเวยซบลงไปกับแผ่นหลังเวยหลายชุน
เวยหลายชุนไม่ได้คิดมาก แต่นี่เป็นฤดูร้อน แล้วเฉินเวยก็เป็นหญิงสาว หลังเฉินเวยมาซบที่หลังเขา กลิ่นพิเศษเฉพาะตัวของหญิงสาวโชยมาจนรู้สึกได้ว่าลมหายใจของตัวเองไม่คงที่ เขารีบสงบจิตสงบใจ ไม่ให้ตัวเองคิดมาก แล้วแบกเฉินเวยออกมาจากหลุม
“พี่เวย ทำให้พี่ลำบากแย่ ฉันรู้ว่าฉันโง่มาก เดินอยู่ดีๆ ยังตกหลุมได้ แต่ฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันป่วยแล้ว ทั้งตัวไม่มีแรงเลย ถึงได้ตกลงไปในหลุมนั่น เดิมทีฉันอยากจะไปสถานีอนามัยเอายามา แต่ฉันไม่มีเงิน ดังนั้นฉันเลยต้องไปส่งผักได้เงินมานิดหน่อย พรุ่งนี้จะไปเอายา”
เฉินเวยอธิบายว่าทำไมเธอถึงกลับมืดขนาดนี้ เธออยู่ใกล้เขามาก เหมือนลมหายใจเธออยู่ข้างหูของเวยหลายชุน ความรู้สึกถึงไออุ่นๆ เหมือนจะลวกให้คนบาดเจ็บได้เลย
“ป่วยแล้วยังออกมาส่งผักอะไรอีก! ไม่มีเงินทำไมไม่ขอที่บ้าน?”
เวยหลายชุนไม่เข้าใจ หลายวันนี้เขาเข้าใจแล้วว่าฐานะครอบครัวเฉินไม่ได้แย่ เดือนหนึ่งหาเงินได้ไม่น้อย เฉินเวยป่วยทำไมถึงต้องให้ไปส่งผักมืดค่ำอีก หรือว่าคนบ้านเฉินไม่ให้เงินเธอไปหาหอ?
“พี่ชายกับหู่จื่อแยกบ้านกัน ฉันอยู่กับพี่ชาย พี่ชายกับพี่สะใภ้หย่ากันแล้ว หลังปีใหม่ พี่ชายต้องการให้ฉันรับมือให้ได้ เงินที่พี่สาวหาได้ก็เป็นเงินของพี่สาว”
ในน้ำเสียงเฉินเวยมีแววเจ็บปวด มีแววทำอะไรไม่ได้ และไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่เธอพูดชัดเจนมาก พี่สาวไม่ให้เงินเธอ
เวยหลายชุนขมวดคิ้ว ทำไมฟังความหมายของเฉินเวยแล้ว เงินที่เฉินเยี่ยนหาถึงใช้กับแค่ฝั่งนั้น แต่ไม่สนใจเฉินกุ้ยและเฉินเวย ไม่ว่าจะยังไงก็เป็นคนในครอบครัว ทำแบบนี้ได้ยังไง? ถ้าเฉินเยี่ยนเห็นแก่ตัวขนาดนี้ แม้แต่น้องสาวตัวเองยังไม่สนใจ เขายังหวังจะให้เธอดีกับน้องสาวเขาได้หรือ?
ไม่ ไม่น่าจะใช่ เขาคิดว่าเฉินเยี่ยนไม่ใช่คนแบบนั้น
“ยืนไหวไหม?”
เวยหลายชุนแบกเฉินเวยขึ้นมาจากหลุม จากนั้นวางเฉินเวยลงแล้วถาม
“ขอบคุณค่ะพี่เวย ถ้าไม่ได้พี่ วันนี้ วันนี้ฉัน…”
เฉินเวยขยับปลายจมูก เหมือนจะร้องไห้ออกมา
“อย่าเป็นแบบนี้ ใครเจอก็ไม่มีทางไม่สนใจหรอก แบบนี้เธอกลับได้หรือเปล่า?”
เวยหลายชุนไม่รู้จะทำยังไง สาวน้อยน่ารักขนาดนี้ ใครเห็นก็ต้องรู้สึกสงสารอยู่แล้ว
“ได้ค่ะ พี่ต้าชุนรีบกลับไปเถอะ”
เฉินเวยพยักหน้า เผยให้เห็นความเข้มแข็ง จากนั้นเธอโบกมือให้เวยหลายชุน เธอหันหลังเดินไปก่อน
เธอรู้ว่าเวยหลายชุนกำลังมองดูเธออยู่ เธอรู้ว่าเวยหลายชุนต้องไม่วางใจเธอ เธอเข้าใจความคิดผู้ชาย ตอนนี้เธอจะขอร้องให้เวยหลายชุนไปส่งเธอกลับบ้าน ไม่สู้ให้เวยหลายชุนเป็นคนเสนอตัวส่งเธอกลับบ้านเองดีกว่า
เฉินเวยเดินไปสองก้าว เหมือนเธอขาแพลงขึ้นมาอีกแล้วล้มลงไปที่พื้น แต่เธอไม่ได้ส่งเสียงร้อง เหมือนพยายามฝืนอดทน
“เป็นอะไรไป?”
เวยหลายชุนมองดูเฉินเวยอยู่ ใต้แสงจันทร์เงาดำนั้นฝืนเดินไป แล้วอยู่ๆ ก็ล้มลง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงเฉินเวยร้องเจ็บ แต่เหมือนเขารู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด
ผู้หญิงคนนี้ต้องเจ็บมากแน่ แต่เธอกลัวว่าตัวเองจะเป็นห่วง เลยฝืนทนไว้ แบบนี้เธอยิ่งทำให้คนสงสาร
สองพี่น้องบ้านเฉินนี้ เฉินเยี่ยนแข็งแกร่ง เฉินเวยบอบบาง แต่ภายใต้ความบอบบางนี้เขากลับรู้สึกได้ถึงความเข้มแข็ง
————–
ตอนที่ 128: พี่สาวฉันเธอไม่บริสุทธิ์
โดย
Ink Stone_Romance
เวยหลายชุนรีบเดินไปข้างหน้าสองก้าวคุกเข่าลงไปดูเฉินเวย ภายใต้แสงจันทร์เขามองเห็นใบหน้าเฉินเวยมีน้ำตาอย่างเลือนราง
“ไม่ ไม่เป็นไร พี่เวยไม่ต้องมาสนใจฉัน รีบกลับไปเถอะ”
เฉินเวยเหมือนเด็กสาวที่กำลังฝืนตัวเองอดทนกับความเจ็บปวด เธอทำแบบนี้ยิ่งทำให้คนสงสารมากกว่าร้องไห้ดังๆ ออกมาอีก
เวยหลายชุนพูดจบก็พยุงเฉินเวยขึ้นมา ให้เธอยืนดู เขาไปเข็นรถจักรยาน แต่โซ่รถจักรยานเสีย ตอนนี้ก็มืดอยู่แล้ว ถ้าเขาจะพาเฉินเวยไปแล้วลื่นเพราะทางไม่ดีอีก เฉินเวยต้องยิ่งอาการหนักแน่นอน
เวยหลายชุนล็อคจักรยาน แล้วเอาไปวางในหลุม แบบนี้คนอื่นจะได้ไม่รู้ และไม่หาย จากนั้นเขาเดินมาข้างเฉินเวยอีกครั้ง ก้มตัวลง เขาจะแบกเฉินเวยกลับไป
ระหว่างทางกลับ เวยหลายชุนถามเฉินเวยว่าทำไมไม่ห่อบุหรี่ ทำผักกับเฉินเยี่ยน เฉินเวยเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่ได้ตอบคำถามเวยหลายชุน แค่บอกว่าคนในครอบครัวดีกับเธอมาก
ถ้าดีกับเธอมากจะปล่อยให้ตอนที่เธอป่วยไปหาเงินมาซื้อยาอยู่คนเดียวหรือ? ปล่อยให้เธอที่เป็นหญิงสาวออกมาเดินตามถนนในเวลาค่ำคืนคนเดียวไม่มีใครสนใจหรือ? นี่เรียกว่าดีหรือ! เวยหลายชุนรู้สึกว่าในนี้ต้องมีเรื่องอะไรอยู่
“พี่เวย พี่อย่าโทษพี่สาวฉันเลย จริงๆ นะ พี่สาวเป็นคนดี ฉันผิดเอง ฉันทำให้พี่โกรธ ฉันทำผิดกับพี่สาว เธอจะทำยังไงกับฉันก็สมควรแล้ว”
เฉินเวยอธิบายเสียงเบาตอนอยู่บนหลังเวยหลายชุน
“เธอทำอะไรผิดต่อพี่สาวเธอหรือ?”
เวยหลยชุนอยากจะรู้เรื่องบ้านเฉิน อยากจะรู้เรื่องระหว่างเฉินเวยและเฉินเยี่ยน
“พี่เวยอย่าถามเลย ฉันไม่ดีเอง”
เฉินเวยไม่ยอมบอก แต่น้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนโดนรังแกทำให้คนฟังรู้สึกว่าไม่ใช่เธอที่ทำผิดต่อพี่สาว แต่เป็นเฉินเยี่ยนรังแกเธอ
“พี่เวย พี่อย่าคิดมาก ฉันทำผิดกับพี่สาวจริงๆ เป็นฉันเองจริงๆ”
เฉินเวยรู้สึกว่าเวยหลายชุนไม่เชื่อเธอ เธอเลยรีบโต้แย้ง พูดแทนเฉินเยี่ยน ความรีบนี้ทำให้เธอพลิกตัวขึ้นมา พลิกไม่ทันระวัง ร่างกายที่ยังไม่โตเต็มที่ของเธอ หน้าอกเล็กๆ นั้นเสียดสีไปกับหลังเวยหลายชุน ความรู้สึกที่แตกต่างจากหลังเวยหลายชุนตรงมาสู่หัวใจเขา ใจเขาร้อนขึ้นมา อีกนิดเดียวเกือบจะโยนเฉินเวยลงแล้ว
แม้เขาจะควบคุมตัวเอง สงบจิตสงบใจ แต่ความรู้สึกเมื่อกี้ยังคงวนเวียนอยู่ในใจเขา
“เอาละ เอาละ อย่าขยับ ฉันไม่เข้าใจผิด”
เวยหลายชุนรีบพูด เขาเป็นผู้ชายธรรมดา เป็นชายหนุ่มที่ยังมีความรู้สึกอยู่ แบกหญิงสาวคนหนึ่งอยู่ ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นน้องภรรยาเธอ แต่ก็เป็นหญิงสาวคนหนึ่งเลยนะ เมื่อกี้เฉิยเวยทำแบบนั้น เขาห้ามไม่ให้มีปฏิกิริยาไม่ได้ เพียงแต่เขารู้ว่าเขาไม่สามารถ เขายังแอบด่าตัวเองในใจ คิดว่าตัวเองหน้าด้านมาก
ถ้าตอนนี้แสงไฟ ก็จะเห็นใบหน้าเวยหลายชุนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ
“พี่เวย พี่สาวฉันเป็นคนดีมากจริงๆ ไม่ใช่ง่ายๆ เลยตอนนั้นที่เกิดเรื่องนั้นขึ้น คนในหมู่บ้านบอกว่าเธอไม่ดี แต่โดนบ้านอวี๋ถอนหมั้นก็ไม่ใช่ว่าพี่สาวฉันจะยอม เป็นเพราะอวี๋ชุนชานนั่นไม่ดี เขาหลอกพี่สาวฉันไปที่สวนผลไม้ ถึงแม้พวกเขาจะนอนอยู่ด้วยกัน แต่พี่สาวฉันไม่ได้ถูกเขารังแก เพราะว่าพี่สาวไม่ยอมเลยได้รับบาดเจ็บ แต่บ้านอวี๋บอกว่าพี่สาวฉันไม่บริสุทธิ์ ต้องถอนหมั้นให้ได้ นี่โทษพี่สาวฉันไม่ได้จริงๆ พี่เวย พี่ดีกับพี่สาวฉัน ฉันดีใจแทนพี่สาวจริงๆ อีกหน่อยพี่ต้องดีกับพี่สาวฉันนะ ได้ไหม?”
เสียงเฉินเวยเบามากและอ่อนโยนมาก แต่มาอยู่ในหูเวยหลายชุนไม่ต่างจากระเบิดลูกหนึ่ง ครั้งนี้เขาวางเฉินเวยลงจริงๆ
“เธอว่าอะไรนะ? พี่สาวเธอถอนหมั้นกับบ้านอวี๋? แล้วยังโดนคนพบว่านอนอยู่ข้างคนอื่นในสวนผลไม้ นี่มันเรื่องอะไรกัน!”
เวยหลายชุนรู้สึกมีเสียงหึ่งๆ ในหัว เขาได้ยินอะไร? เฉินเยี่ยนโดนคนถอนหมั้น โดนคนพบว่านอนอยู่กับชายแปลกหน้าในสวนผลไม้ หมายความว่าแบบนี้เหรอ!
“พี่เวยพี่ไม่รู้เรื่องนี้เหรอคะ? พี่สาวฉันไม่ได้บอกพี่เหรอ? ขอโทษค่ะ ฉันนึกว่าพี่สาวฉันบอกพี่หมดแล้ว พี่ พี่อย่าถามฉัน ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งสิ้น”
เฉินเวยแสดงอาการตกใจลนลาน เหมือนกับตกใจเพราะพูดอะไรผิด เธอถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่ขาเธอแพลง ถอยก้าวนี้ เธอร้องโอ้ยออกมา เวยหลายชุนยื่นมือไปประคองเฉินเวยไว้
“ไม่ต้องกลัว ฉันไม่ถามแล้ว”
เวยหลายชุนสูดลมหายใจเข้าไป อดกลั้นความโกรธในใจเอาไว้ เฉินเวยยังเป็นคนป่วยอยู่ แล้วเท้าแพลงด้วย ตัวเองทำให้เธอตกใจไม่ได้
“พี่เวยอย่าเสียใจไปเลย เรื่องนี้โทษพี่สาวฉันไม่ได้ โทษฉันเอง ฉันไม่ดี พี่อย่าโกรธ ฉันจะเล่าให้พี่ฟังทั้งหมด”
เฉินเวยทำเหมือนคิดได้แล้ว เลยพูดกับเวยหลายชุนอีก “พ่อฉันให้พี่สาวหมั้นหมายกับบ้านอวี๋นานแล้ว หมั้นกับอวี๋เหวยหมิน พี่อวี๋ก็ดีกับพี่ฉันมาก พวกเราอยู่หมู่บ้านเดียวกัน พี่อวี๋มาที่บ้านบ่อยๆ บางครั้งเขาจะคุยกับฉันอยู่หลายประโยค เขาบอกว่าเขาไม่มีน้องสาว เขาเห็นฉันเป็นน้องสาว ฉันดีใจมาก พี่สะใภ้ก็ไม่ดีกับฉัน ตอนนั้นพี่ชายฉันเชื่อฟังพี่สะใภ้ มีพี่ชายเอ็นดูฉัน ฉันรู้สึกว่าเหมือนมีญาติเพิ่มมาอีกคนหนึ่ง”
“แต่เวลาพี่อวี๋กับฉันคุยกัน พี่สาวจะไม่พอใจ ตอนกลางคืนพี่สาวจะบอกฉันไม่ให้ฉันไปพูดคุยกับพี่อวี๋อีก บอกว่าฉันไม่รู้จักอาย ฉันไม่รู้ว่าฉันผิดตรงไหน หรือว่าฉันพูดคุยกับพี่เขยในอนาคต ฉันก็ผิดแล้วหรือ? ก็คือไม่รู้จักอายงั้นหรือ?”
เฉินเวยเหมือนกำลังถามความเห็นเวยหลายชุน น้ำเสียงฟังดูงุนงง
เวยหลายชุนคิดว่าถ้าเฉินเยี่ยนเป็นแบบนี้จริง เฉินเยี่ยนก็ทำเกินไปหน่อยแล้ว ตอนนั้นเฉินเวยเพิ่งอายุเท่าไรเอง สิบสองสิบสามเอง? อายุน้อยขนาดนี้จะเข้าใจอะไร! ถึงแม้เฉินเยี่ยนจะหึง แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะหึงน้องสาวแท้ๆ ของตัวเอง เหมือนตัวเขา หรือว่าตัวเขาคุยกับเฉินเวย เฉินเยี่ยนก็จะโกรธ! นั่นก็ไม่มีเหตุผลเกินไปแล้ว!
“ตอนหลังฉันเห็นพี่สาวไม่ค่อยสนใจฉันเท่าไรแล้ว ฉันเสียใจเลยพูดกับพี่อวี๋ ให้อีกหน่อยไม่ต้องมาพูดคุยกับฉันแล้ว พี่สาวจะไม่พอใจ พี่อวี๋บอกว่าพี่สาวทำแบบนั้นไม่ถูก บอกว่าเขายังเห็นพี่สาวพูดคุยหัวเราะกับอวี๋ชุนชานอยู่เลย ฉันไม่เชื่อ บอกว่าในใจพี่ฉันมีแต่พี่อวี๋ พี่อวี๋อยากจะลองใจพี่สาว ฉันไม่รู้ว่าเขาลองยังไง ในใจกลัวไปหมด ไม่นานก็เกิดเรื่องนั้นขึ้น พวกเขาบอกว่าพี่อวี๋ไปหาเด็กผู้หญิงในหมู่บ้านบอกว่าพี่สาวอยู่ในสวนผลไม้ ต่อมาอวี๋ชุนชานไปสวนผลไม้ พี่สาวไม่รู้ว่าทำไมก็ไปเหมือนกัน อ้อ พี่สาวบอกว่าเธอจะไปเก็บฟืน ตอนที่พวกเราไปพบพี่สาวกับอวี๋ชุนชานนอนอยู่ด้วยกัน ใบหน้าพี่สาวเต็มไปด้วยเลือด สลบไปแล้ว เสื้อผ้าเธอ… อวี๋ชุนชานก็สลบ คนในหมู่บ้านเห็นกันมากมาย ฉันกลัวมาก แม่พี่อวี๋ คุณป้าเธอด่าพี่สาว บอกว่าพี่สาวหน้าไม่อาย ฉันขอร้องคุณป้า บอกว่าพี่สาวไม่ใช่คนแบบนั้น เธอไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้น เป็นเพราะอวี๋ชุนชาน เป็นเขาที่ขู่เข็ญพี่สาว บีบบังคับพี่สาว แต่คุณป้าไม่เชื่อ ฉันคุกเข่าขอร้องเธอ เธอก็ไม่เชื่อ”
เฉินเวยสะอื้นเบาๆ เหมือนเธอคือคนนั้นที่โดนทำร้าย
ในหัวเวยหลายชุนมีภาพแวบขึ้นมา เฉินเยี่ยนไปสวนผลไม้ ที่สวนผลไม้ยังมีผู้ชายอีกคนหนึ่ง ผู้ชายคนนั้นหื่นกาม ใจกล้ามากอดเฉินเยี่ยน จูบเฉินเยี่ยน แล้วต้องทำอย่างอื่นอีกแน่ เฉินเยี่ยนไม่ยอม ขัดขืน เลยได้รับบาดเจ็บ แต่ไม่ว่าจะยังไง เฉินเยี่ยนกับผู้ชายคนนั้น… แล้วยังถูกคนในหมู่บ้านมาเจออีก คิดดูแล้ว เวยหลายชุนก็หน้าแดง รู้สึกผิดหวัง
————-
ตอนที่ 129: เป็นฟืนเป็นไฟ
โดย
Ink Stone_Romance
ในใจเวยหลายชุน เฉินเยี่ยนงดงามมาก เฉินเยี่ยนดูสูงส่ง เธอไม่ชอบผู้ชายคนอื่น ดังนั้นเลยยังไม่ได้หมั้นหมายมาตลอด กำลังหาคนที่ดีอยู่ จนเจอตัวเอง เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ามีเรื่องแบบนี้ เฉินเยี่ยนเคยหมั้นมาก่อน โดนถอนหมั้น แล้วยังโดนผู้ชายคนอื่นกอด กระทั่ง…
เวยหลายชุนรู้สึกว่าในใจตัวเองมีไฟสุมอยู่ ไฟนี้แผดเผาเขาจนจะระเบิดแล้ว ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เขาไม่เชื่อ! ตอนนี้เขาอยากจะวิ่งไปข้างหน้าเฉินเยี่ยนไปถามเฉินเยี่ยน แต่เขารู้ว่าเขาทำไม่ได้
“ต่อมาล่ะ?”
เสียงเวยหลายชุนแหบแห้งเล็กน้อย
“ต่อมาพี่สาวฉันตื่นแล้ว เธอบอกว่าฉันกับพี่อวี๋เป็นคนวางแผน บอกว่าพี่อวี๋ชอบฉัน ไม่ต้องการพี่แล้ว เลยทำร้ายพี่แบบนี้ ฉันไม่เคยมีความคิดแบบนั้นเลย ฉันไม่รู้ว่าทำไมพี่สาวคิดแบบนั้น ทำไมถึงพูดแบบนั้น ฉันเสียใจมาก แต่ฉันก็พูดอะไรไม่ได้ พ่อฉันตีสั่งสอนพี่อวี๋เป็นชุด พี่สาวถอนหมั้นกับพี่อวี๋ เพื่อจะชดใช้ให้พี่ บ้านอวี๋เลยแลกเปลี่ยนที่ดินกับบ้านฉัน แล้วอวี๋ชุนชานก็ชดใช้ธัญพืชให้บ้านฉัน ถือว่าเป็นการชดเชยให้พี่สาว พี่สะใภ้ด่าว่าพี่สาวทำขายหน้า พี่สาวโกรธมาก เลยบอกว่าฉันเป็นคนทำ พี่เลยตีฉัน ลงโทษให้ฉันคุกเข่า แล้วแยกบ้านกัน แยกให้ฉันมาอยู่กับพี่ชาย พี่สะใภ้ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพี่สาวก็เกลียดฉัน ไม่สนใจฉัน หาเงินมาก็ไม่ให้ฉัน พี่พูดแล้ว ถึงแม้ฉันจะป่วยตาย หิวตาย เธอก็จะไม่สนใจฉัน เพราะเธอไม่เห็นฉันเป็นน้องสาว แล้วเธอก็ไม่ให้พ่อแม่มาดูแลฉันด้วย”
เสียงเฉินเวยมีความเสียใจ มีความทุกข์ใจ ฟังแล้วยิ่งรู้สึกสงสาร
“พี่เวย ฉันไม่โทษพี่สาว ฉันไม่ดีเอง ถ้าฉันไม่ได้ไปคุยกับพี่อวี๋ ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนั้น ฉันเป็นคนทำร้ายพี่ ดังนั้นไม่ว่าพี่จะตีฉัน หรือพี่สาวจะทำยังไงกับฉัน ฉันก็ไม่โทษพี่สาว เป็นความผิดของฉัน”
เฉินเวยก้มหน้าลง น้ำตาไหลพรั่งพรูลงมาราวกับสร้อยไข่มุกที่ขาด
เวยหลายชุนมองดูเฉินเวยที่คุกเข่าส่งเสียงร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ ด้วยความรู้สึกผิดแต่ไม่สามารถร้องออกมาได้ ไหล่เธอสั่นไม่หยุด แบบนี้เห็นแล้วน่าสงสาร
โทษเฉินเวยได้ไหม?
เฉินเวยผิดจริง แต่ความผิดจริงๆ แล้วไม่ได้อยู่ที่เฉินเวย เฉินเวยและอวี๋เหวยหมินพูดคุยกันแล้วทำไม? ก็เหมือนที่เฉินเวยคุยกับตัวเอง ขอแค่ในใจไม่ได้คิดอกุศล แล้วจะมีอะไรที่พูดคุยกันไม่ได้! เรื่องนี้เฉินเยี่ยนใจแคบเอง เฉินเยี่ยนทำตัวไม่เหมาะสมเลยโดนถอนหมั้น เธอโทษเฉินเวยทั้งหมดไม่ได้ ทะเลาะกันจนแยกบ้าน แล้วเธอก็ไม่สนใจเฉินเวย ให้คนที่บ้านไม่สนใจอีกด้วย แบบนี้เฉินเยี่ยนทำเกินไป
ถึงแม้เฉินเยี่ยนจะมีความสามารถอยู่บ้าง แต่คนแบบนี้เยือกเย็นเกินไปเห็นแก่ตัวเกินไป ไม่ใช่คนที่เขาอยากได้
เวยหลายชุนคิดถึงครั้งแรกที่เขาเจอเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนทำให้เอ้อเฟิ่งลำบาก ด่าเอ้อเฟิ่ง ทำให้เอ้อเฟิ่งขอโทษทุกคนได้ แล้วยังโดนบันทึกความผิดด้วย แสดงว่าเฉินเยี่ยนมีความคิดมาก มีความสามารถ ขณะเดียวกันก็หมายความว่าเฉินเยี่ยนเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น เธอโทษเฉินเวย ต้องไม่ทำดีกับเฉินเวยแน่นอน มิน่าเฉินเวยป่วยยังต้องไปส่งผักเพื่อเอาเงินมาซื้อยา ตอนกลางคืนเท้าแพลงตกอยู่ในหลุม ไม่มีคนสนใจ ตอนนี้ร้องไห้จนเป็นแบบนี้ น่าสงสารเหลือเกิน แต่ยังไม่ยอมว่าเฉินเยี่ยนสักคำ กลับกลายเป็นเธอแบกรับความผิดไว้ที่ตัวเอง ผู้หญิงแบบนี้ ทำไมเฉินเยี่ยนถึงได้ใจร้ายต่อเธอได้
“ไม่ต้องร้องได้แล้ว ไม่โทษเธอหรอก ไปเถอะ ฉันไปส่งเธอกลับบ้าน”
เวยหลายชุนอดทนระบายอารมณ์กับเฉินเวย ผู้หญิงคนนี้น่าสงสารมากแล้ว แล้วก็โทษตัวเองด้วย เขาจะพูดอะไรได้อีก? ส่วนเฉินเยี่ยน เรื่องนี้เขาไม่อาจสรุปแบบนี้ได้ เขาต้องไปสืบ เขาต้องรู้ความจริงเรื่องนี้ให้ได้ เขาไม่อาจฟังคำข้างเดียวจากเฉินเวยได้
“พี่เวย พี่อย่าโทษพี่สาวเลย พี่ไม่โทษพี่สาวได้ไหมคะ? ฉันขอร้อง”
เฉินเวยกลับไม่ยอมลุกขึ้น เหมือนรีบเลยไม่ทันคิดคว้ามือเวยหลายชุนไว้ เงยหน้าขึ้นอ้อนวอน
“ได้ ฉันไม่โทษพี่สาวเธอหรอก รีบลุกขึ้นมาเถอะ”
เวยหลายชุนพยักหน้าตกลง พูดขึ้นมาแล้วเฉินเยี่ยนก็เป็นคนที่ได้รับความเสียหาย เขาต้องสืบให่แน่ชัด
เห็นเวยหลายชุนตอบตกลง เฉินเวยเลยถอนหายใจ เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองจับมือเวยหลายชุนอยู่ เลยรีบปล่อยมือออก ก้มหน้าลง ไม่กล้ามองเวยหลายชุน
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเวยหลายชุนรู้สึกได้ว่าเฉินเวยรู้สึกเขิน เหมือนเห็นใบหน้าเฉินเวยแดงก่ำท่าทีเขินอาย เหมือนได้ยินเสียงหัวใจของเฉินเวยเต้นระรัวราวกับกวางน้อยกำลังหวาดกลัว
เวยหลายชุนขำ เป็นหญิงสาวที่เขินอายจริงๆ เขาดึงเฉินเวยขึ้นมา ก้มตัวลงแล้วแบกเฉินเยี่ยนขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้เวยหลายชุนรู้สึกว่ามีบางอย่าไม่เหมือนเดิม แต่ตรงนั้นไม่เหมือนเดิมแล้ว ตัวเขาเองก็ไม่รู้
เวยหลายชุนแบกเฉินเวยมาถึงหน้าประตูบ้านเฉินที่ฝั่งตะวันตก เฉินเวยให้เวยหลายชุนหยุด บอกว่าเธอเข้าไปเองได้
เฉินเวยเดินกะเผลกเข้าไปในบ้าน ภายใต้แสงจันทร์ เวยหลายชุนเห็นแค่เงาดำค่อยๆ เคลื่อนตัวไป ในบ้านไม่มีแสงไฟ และไม่มีเสียง ทั้งหมู่บ้านไม่มีแสงไฟเลย บางทีอาจจะมืดแล้ว ทุกคนเข้านอนกันหมด นานๆ ทีจะมีเสียงหมาเห่าดังขึ้นมาสองครั้ง ทำให้เขารู้สึกทั้งเศร้าใจและวังเวง
เวยหลายชุนรู้สึกถึงไฟในอก ไม่เพียงแค่เรื่องที่เฉินเยี่ยนและคนบ้านเฉินปิดบังเขาเรื่องที่เฉินเยี่ยนโดนถอนหมั้น แต่เพราะดึกขนาดนี้แล้ว เฉินเวยมาเจอเรื่องแบบนี้แต่คนบ้านเฉินไม่มีใครรู้เรื่องเลย ไม่มีใครสนใจ ถ้าเฉินเวยเจอคนร้าย โดนรังแก บ้านเฉินจะอับอายไหม!
เฉินเวยเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอจิตใจดีทำไมถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้? เดิมทีในใจเขารู้สึกไม่ค่อยเชื่อ แต่ตอนนี้เขายืนอยู่หน้าประตูบ้านเฉิน ไม่ได้ยินเสียงอะไรในบ้านเฉินเลย เฉินกุ้ยเป็นพี่ชาย ไม่ห่วงว่าน้องสาวตัวเองจะกลับมาบ้านหรือยังเลย ไม่เป็นห่วงเฉินเวยเลยสักนิด นี่ยังเป็นคนในครอบครัวอยู่ไหม? ดูเหมือนเรื่องจริงของบ้านเฉินกับสิ่งที่ตัวเองเห็นจะไม่เหมือนกัน
แต่เวยหลายชุนไม่รู้เลย เฉินเวยไม่อยู่บ้านออกไปกับอวี๋เหวยหมินบ่อยๆ เธออยากกลับกี่โมงก็กลับ เธอไม่ให้เฉินกุ้ยมาสนใจเธอ เพราะเรื่องนี้ยังเคยทะเลาะกับเฉินกุ้ยด้วย ดังนั้นเฉินกุ้ยก็ไม่สนใจแล้วว่าเฉิยเวยจะกลับกี่โมง
รอจนในบ้านไม่มีความเคลื่อนไหน เวยหลายชุนถึงเดินออกไป ตอนที่เขาเดินออกมาฝีเท้าเขาหนักอึ้ง จนมาเจอจักรยานเขา ประกอบโซ่กลับเข้าไปได้แล้วเวยหลายชุนก็ขี่กลับ ชื่อเสียงเฉินเยี่ยนยังคงอยู่ในใจเขา เหมือนก้อนหินก้อนใหญ่ หนักจนทำให้เขาหายใจไม่ออก
ตอนที่เวยหลายชุนกลับมาบ้านเวยก็เป็นเวลาดึกแล้ว อีกครึ่งคืนที่เหลือเขานอนไม่หลับ พลิกตัวไปมานอนคิด เขาคิดมาตลอดว่าเฉินเยี่ยนเป็นดอกบัวที่บริสุทธิ์และสวยงาม แต่ตอนที่เขารู้ว่าใต้ดอกบัวมีโคลนตม เขากลับรู้สึกว่าดอกบัวนี้อัปลักษณ์ เขาคิดว่าความงามของดอกบัวนี้ลวงตาเขา ทำให้เขาคับอกคับใจ
วันรุ่งขึ้นเวยหลายชุนตื่นแต่เช้าตรู่ แม้แต่ข้าวเขาก็ไม่กิน ขี่จักรยานไปสหกรณ์
รอจนลุงป่าวเอินมาถึง เขาดึงลุงป่าวเอินมาข้างๆ
“ต้าชุน วันนี้ทำไมมาเช้าขนาดนี้? ตกลงกับเยี่ยนจื่อหรือยัง? ถึงเวลานั้นแล้วอย่าลืมข้าพ่อสื่อคนนี้”
ลุงป่าวเอินแซวเวยหลายชุนเล่น เขารู้ว่าเมื่อวานเวยหลายชุนไปบ้านเฉินมา คิดว่าทั้งสองฝ่ายนี้น่าจะใกล้ตกลงกันแล้ว เฉินเยี่ยนไปบ้านเวยดู เรื่องนี้ก็น่าจะตกลงกันได้
———–
ตอนที่ 130: ขัดแย้ง
โดย
Ink Stone_Romance
เวยหลายชุนมองใบหน้ายิ้มของลุงป่าวเอิน เขารู้สึกโกรธในใจ แต่เขาไม่ได้ระเบิดออกมา
“คุณลุง ลุงรู้เรื่องเฉินเยี่ยนโดนบ้านอวี๋ถอนหมั้นหรือเปล่า?”
เวยหลายชุนตัดสินใจถามตรงๆ
ลุงป่าวเอินคิดไม่ถึงว่าเวยหลายชุนจะถามคำถามนี้ สีหน้าเขาดูอึดอัดเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นมา “เรื่องนี้โทษเยี่ยนจื่อไม่ได้ ลูกชายของบ้านอวี๋นั่นไม่ดี ทำร้ายเยี่ยนจื่อ”
ถึงแม้ลุงป่าวเอินจะพูดเข้าข้างเฉินเยี่ยน แต่ก็เท่ากับยอมรับว่าเรื่องเฉินเยี่ยนและอวี๋เหวยหมิน เขาไม่ยอมรับก็ไม่ได้ เรื่องนี้คนทั้งหมู่บ้านรู้ ปิดไม่ได้
ใจของเวยหลายชุนจมดิ่งลงไปลึกสุด เป็นเรื่องจริงจริงด้วย เฉินเวยไม่ได้โกหกตัวเอง ถึงแม่บ้านอวี๋จะมีปัญหา แต่ตัวเฉินเยี่ยนเองไม่มีปัญหาหรือ?
“ตอนที่เธออยู่ในสวนผลไม้…”
เวยหลายชุนรู้สึกว่าเขาพูดไม่ออก
“ไม่มี ไม่มี ไม่มีทางแน่นอน อวี๋ชุนชานไม่ได้ทำอะไรเยี่ยนจื่อ ตอนนั้นเขาทำร้าย เยี่ยนจื่อเลยตีเขา บ้านอวี๋ด่าหยาบคาย ข้ากล้ารับประกันว่าเยี่ยนจื่อยังเป็นสาวบริสุทธิ์ อวี๋ชุนชานยอมรับว่าตัวเองผิดแล้ว เขา…เขาไม่ได้แตะต้องเยี่ยนจื่อ”
ลุงป่าวเอินโบกมือติดต่อกัน พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเฉินเยี่ยน
ใช่ เฉินเยี่ยนไม่ได้โดนอวี๋ชุนชานย่ำยี แต่อวี๋ชุนชานนั่นกอดเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนกับอวี๋ชุนชานโดนทุกคนพบตอนอยู่ด้วยกันในสวนผลไม้ นี่เป็นเรื่องจริงที่ไม่มีใครแก้ไขได้ ใครก็รู้เรื่องนี้ ใครก็รู้ว่าลูกสาวบ้านเฉินไปนอนอยู่ในสวนผลไม้กับผู้ชาย ถึงแม้จะไม่ได้โดนทำมิดีมิร้าย แต่ชื่อเสียงจะยังเหลืออยู่ไหม?
เวยหลายชุนตาแดงแล้ว ถึงแม้เขาเวยหลายชุนไม่ได้ดีมากมาย แต่สู่ขอผู้หญิงที่ไม่มีชื่อเสียงกลับไป ที่บ้านจะเงยหน้าได้ยังไง? คนอื่นพูดขึ้นมา จะพูดกันว่าภรรยาของเขาถูกคนอื่นพบว่าอยู่กับผู้ชายคนอื่นที่สวนผลไม้ ใครจะสนเรื่องจริง คนอื่นจะบอกว่าเขาโง่ หัวเราะเยาะว่าเขาไร้ความสามารถ ถึงตอนนั้นเขาจะยังมีหน้าไปเจอใครหรือ?
เอ้อเฟิ่งจะแนะนำน้องสาวเธอให้ตัวเอง ตัวเขาเองยังไม่แม้แต่ดูเลย ถ้าเอ้อเฟิ่งรู้ว่าเฉินเยี่ยนคนนี้ไม่เหลือชื่อเสียงแล้ว เอ้อเฟิ่งจะต้องป่าวร้องไปทั่วสหกรณ์แน่นอน ถึงตอนนั้นคนอื่นจะมองตัวเองยังไง!
คิดถึงเรื่องพวกนี้ เวยหลายชุนก็รู้สึกว่าตัวเองจะระเบิดแล้ว
แล้วยังมีเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนดูสูงส่งขนาดนั้น เธอทำตัวแบบนี้จะสูงส่งอะไร แล้วยังดูถูกคนอื่น เธอมีอะไรดีที่มาดูถูกคนอื่น คนอื่นดูถูกเธอยังว่าไปอย่าง!
แต่จะช่างมันไปแบบนี้?
เวยหลายชุนไม่พอใจ เขาชอบเฉินเยี่ยนจริงๆ เขาอย่างจะแต่งงานกับเฉินเยี่ยน เขาคิดถึงเฉินเยี่ยนไว้เสียดิบดี ตอนนี้พอได้ยินว่าเฉินเยี่ยนมีตำหนิ เขารับไม่ได้
ลุงป่าวเอินก็ปลอบเวยหลายชุนสักพัก พูดเรื่องดีของเฉินเยี่ยนมากมาย เวยหลายชุนพยักหน้า เริ่มทำงาน
วันนี้เขาใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย
บ้านเฉินไม่รู้เรื่องนี้ เฉินเวยขาแพลงจริง เรื่องนี้นับว่าเธอใจถึงมาก ยอมแลกให้เจ็บจริง เธอไม่ได้แกล้ง แต่ขาเธอที่แพลงไม่ร้ายแรงมาก แต่เธอก็มีข้ออ้างพักผ่อนอยู่บ้าน ต่อไปเธอก็แค่รอดูเรื่องสนุกก็พอ
เฉินเยี่ยนไม่รู้ว่าเกิดเรื่องนี้ เธอยังทำตัวเหมือนปกติ สอนให้หวางจวนห่อบุหรี่ ตอนนี้บ้านเฉินมีไปป์ห่อบุหรี่สองอัน เลยห่อบุหรี่ได้มากขึ้นในแต่ละวัน แน่นอน เงินก็ย่อมมากขึ้นด้วย
ผ่านมาสามวัน ถึงวันที่เวยหลายชุนนัดเฉินเยี่ยนไปบ้านเวย
หวางนิวเรียกเฉินเยี่ยนให้ตื่นแต่เช้าตรู่ ให้เฉินเยี่ยนล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนมาใส่ชุดใหม่
เฉินเยี่ยนรู้สึกทำอะไรไม่ได้ แต่ก็เปลี่ยนมาใส่ชุดใหม่อยู่ ไปเยี่ยมที่บ้านครั้งแรก ย่อมต้องเรียบร้อย ถือว่าเป็นการให้ความเคารพผู้ใหญ่
เฉินเยี่ยนเปลี่ยนชุดเรียบร้อย หวางนิวก็ไปที่หน้าประตูบ้าน ย่ำเท้าไปพลางชะเง้อมองไปด้วย
“นี่ทำไมต้าชุนยังไม่มานะ?”
หวางนิวบ่นทีละประโยค ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตอนย่ำรองเท้ามือยังพันกันด้วย สุดท้ายเธอไม่ย่ำแล้ว เดินไปมองที่หน้าประตู
แสงแดดร้อนแรงเริ่มสาดส่องลงมาแล้ว เวยหลายชุนยังไม่มา เฉินเยี่ยนก็รู้สึกแปลก ตามหลักแล้วเวยหลายชุนควรจะมาแต่เช้า หรือว่าเกิดเรื่องอะไร?
“เสี่ยวเวย ลูกมาทำอะไร? เท้ายังไม่หายดีไม่ใช่เหรอ?”
เสียงหวางนิวดังขึ้นมาจากสนาม
เฉินเวยมา? เฉินเวยเท้าแพลง เฉินเยี่ยนรู้แล้ว วันนี้เฉินเวยเท้าแพลงเดินมาถึงนี่ เฉินเยี่ยนคิดว่าต้องมีเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้เกิดขึ้นแน่
เฉินเยี่ยนมองเฉินเวยเข้ามาในบ้าน มองเฉินเวยที่ยิ้มอ่อนมาให้เธอ แล้วไปห้องหวางนิวและเฉินจง
เฉินเยี่ยนไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ถามอะไรเช่นกัน มีเรื่องหรือเปล่า เดี๋ยวรอเวยหลายชุนมาก็รู้แล้ว เธอไม่อยากฟังเฉินเวยพูด
ใกล้จะเที่ยงแล้ว ตอนที่หวางนิวบ่นไม่หยุดอยู่เวยหลายชุนค่อยๆ ขี่จักรยานเข้ามาช้าๆ
“ทำไมเพิ่งมาตอนนี้ ไปเวลานี้ก็ไม่ทันเวลาอาหารเที่ยงแล้ว ไม่อย่างนั้นพวกเธอกินที่บ้านก่อนค่อยไป? ถ้ากินข้าวแล้วไป บ้านแม่สามีก็น่าจะร้อนใจหรือเปล่า เยี่ยนจื่อ ลูกรีบออกไป ถือของแล้วรีบตามต้าชุนไปเถอะ อย่าให้คนอื่นรอจนร้อนใจเลย
หวางนิวร้อนรน อยากจะให้พวกเขาอยู่กินข้าว แต่ก็กลัวว่าฝั่งนั้นจะร้อนใจ เลยเร่งเฉินเยี่ยนไม่หยุด
เวยหลายชุนรู้สึกว่าคำพูดหวางนิวฟังดูทิ่มแทงหู เขากับเฉินเยี่ยนยังไม่ได้หมั้นหมายกันเลย ก็เรียกว่าแม่สามีแล้ว บ้านเฉินนี่รีบร้อนเหลือเกิน แบบนี้ดูเหมือนพวกเขาจะอยากให้เฉินเยี่ยนแต่งงานกับตัวเองจริง นอกจากตัวเองแล้ว พวกเขาคงหาคนอื่นมาแต่งกับเฉินเยี่ยนไม่ได้แล้วสิ
เฉินเยี่ยนหิ้วผลไม้และอาหารกระป๋องที่เตรียมไว้แล้วออกไปหน้าประตูบ้าน
เวยหลายชุนเมองเฉินเยี่ยน ท่อนบนเฉินเยี่ยนสวมเสื้อแขนสั้นสีขาวเนื้อผ้าดี ท่อนล่างสวมกระโปรงยาวลายดอกสีขาว คนใหม่หมู่บ้านสวมกางเกงค่อนข้างเยอะ สวมกระโปรงจะทำอะไรไม่ถนัด แต่ผู้หญิงรักสวยรักงาม ใครจะไม่อยากมีกระโปรงสวยใส่สักตัว แต่คนที่มีปัญญาใส่กระโปรงได้มีน้อย เฉินเยี่ยนกลับใส่กระโปรง
ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเฉินเยี่ยนใส่แบบนี้แล้วสวย เหมือนดอกทิวลิปสีขาวเลย ทั้งบริสุทธิ์และหอมหวน
แต่เฉินเยี่ยนแบบนี้กลับทิ่มแทงสายตาเวยหลายชุน เขารู้สึกว่าความบริสุทธิ์ของเฉินเยี่ยนนั้นเสแสร้ง เห็นอยู่ว่าไม่บริสุทธิ์แล้ว ยังแต่งตัวแบบนี้ ไม่หลอกลวงแล้วอะไร! อีกอย่าง เธอสวมเสื้อผ้าสวยแบบนี้ เสื้อผ้าพวกนี้ไม่ถูกเลย แต่เธอยอมให้เงินเฉินเวยไปหาหมอสักนิด เห็นแก่ตัวเหลือเกิน
เวยหลายชุนไม่พอใจ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขาสับสนมาก ใจหนึ่งเขารังเกียจ เขาแคร์เรื่องที่เฉินเยี่ยนโดนถอนหมั้นแล้วมีชื่อเสียงแบบนั้น แต่อีกใจหนึ่ง เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเขาหลงเสน่ห์เฉินเยี่ยนเข้าแล้ว เขาต้องการภรรยาแบบเฉินเยี่ยน เขาเสียดายที่จะล้มเลิกไปแบบนี้ แต่เขาก็รู้สึกเสียใจ จะมาหรือไม่มาบ้านเฉิน จะยังติดต่อกับเฉินเยี่ยนต่อ จะแต่งกับเฉินเยี่ยนหรือไม่? เขาตัดสินใจไม่ได้ ระหว่างทางเขาลังเลอยู่นาน นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงมาถึงบ้านเฉินเวลานี้
หวางนิวเร่งให้เฉินเยี่ยนรีบไป เฉินเยี่ยนกลับมองเวยหลายชุน เวยหลายชุนไม่ได้หันหัวรถกลับ เหมือนเขามีอะไรอยากจะพูด เฉินเยี่ยนรออยู่
แต่ไม่มี เวยหลายชุนมองเฉินเยี่ยน สายตาดูสับสน แล้วเขาก็เลี้ยวรถกลับ เขาเตรียมจะพาเฉินเยี่ยนไป ไม่ว่ายังไง ในเมื่อวันนี้นัดกันแล้ว เขาก็จะพาเฉินเยี่ยนไปบ้านเขา ให้ที่บ้านดู ส่วนเรื่องอื่น เขายังต้องคิดอีกที คิดว่าเขาชอบเฉินเยี่ยนจนถึงขั้นไม่สนใจชื่อเสียงของเฉินเยี่ยน ไม่สนใจเรื่องในอดีตของเฉินเยี่ยน
—————
ตอนที่ 131: พูดแพร่ออกไป
โดย
Ink Stone_Romance
“รีบไปเร็วสิ ยืนอึ้งอยู่ทำไมกัน”
หวางนิวเร่งเฉินเยี่ยนอีก เฉินเยี่ยนเดินไปข้างหน้า มาถึงหน้ารถจักรยานของเวยหลายชุน
“รอก่อน”
หวางนิวตะโกนเรียก เวยหลายชุนและเฉินเยี่ยนหยุดรอ เฉินจงไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าภรรยาตัวเองจะทำอะไร หวางจวนยืนอยู่หน้าประตู เฉินเวยไม่ได้ออกมาจากห้อง
หวางนิวหยิบหมวกฟางมาสองใบ หมวกฟางนี้ใช้เวลาทำเกษตร หนึ่งใบในนั้นขาดแล้ว หวางนิวเอาใบที่ขาดให้เฉินเยี่ยน อีกใบให้เวยหลายชุน
“นี่ก็เที่ยงแล้ว สวมหมวกฟางนี่ไว้จะได้บังแดด”
หวางนิวหัวเราะหึหึ
หมวกฟางมีกลิ่นเหม็นเหงื่อจากการทำงานสวมไว้บนศีรษะ นี่ไม่รู้ว่าสวมมากี่ครั้งแล้ว ไม่เคยซักมาก่อน กลิ่นย่อมไม่พึงประสงค์ แต่เฉินเยี่ยนไม่ได้พูดอะไร
หวางนิวเริ่มเร่งอีกครั้ง
เวยหลายชุนเข็นรถจักรยาน เฉินเยี่ยนกลับไม่ได้ก้าวเท้าออกไป แต่พูดเสียงเบา “คุณมีอะไรก็พูดมาเถอะ”
ประโยคนี้ของเฉินเยี่ยนทำให้เวยหลายชุนหันหน้ามาทันที เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนมองออก รู้ว่าตัวเองมีอะไรจะพูด เฉินเยี่ยนเป็นคนที่ฉลาดจริงๆ แต่ตัวเองจะพูดไหม?
“มีอะไรพูดกัน จะพูดอะไรก็ไปพูดระหว่างทาง รีบไปเถอะ อย่าให้ที่บ้านสามีรอนานเลย”
หวางนิวไม่เข้าใจ เริ่มเร่งเร้าอีกแล้ว
เวยหลายชุนกลับรู้สึกว่าหวางนิวดูใจร้อนไปหน่อย ก็ใช่ เฉินเยี่ยนมีชื่อเสียงแบบนี้ ย่อมไม่ได้แต่งงานง่ายๆ มาเจอตัวเองที่โง่แบบนี้ ทำไมพวกเขาจะไม่ใจร้อนล่ะ?
เห็นเวยหลายชุนยิ้มอย่างดูถูกเล็กน้อย เฉินเยี่ยนขมวดคิ้วขึ้นมาหน่อย ต้องมีเรื่องแน่นอน เรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับเฉินเวยด้วย
“มีอะไรก็พูดมาเถอะ”
เฉินเยี่ยนไม่ได้ฟังเสียงก้าวเท้าของหวางนิว เธอคิดว่าคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่า ดูท่าทางเวยหลายชุนจะไม่ยอม คนอื่นไม่รู้ จะคิดว่าตัวเองบังคับเขา
“คุณให้ผมพูดเองนะ”
เวยหลายชุนรู้สึกโมโหขึ้นมา เฉินเยี่ยนเป็นคนผิดชัดๆ ตัวเองอุตส่าห์บอกตัวเองว่าจะไม่พูดอะไร พาเฉินเยี่ยนกลับไปค่อยพูด เฉินเยี่ยนกลับบีบบังคับแบบนี้ ดูจะไม่ปล่อย
“ใช่ ฉันให้คุณพูด”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า เธอรู้ดี เวยหลายชุนแค่ต้องการข้ออ้าง งั้นเธอก็ให้เขา ตัวเองเป็นคนให้เขาพูด เขาก็ไม่ได้ดูสีหน้าตัวเองเลยว่าเหมือนก่อนหน้านี้ที่มาที่บ้านไหม? สีหน้าขรึม เท้าก็ไม่ขยับ ใครก็มองไม่ออกว่าเขาไม่ยอม ถ้าเขาไม่ยอมพูดกันตรงๆ ก็ได้ ตัวเองก็จะไม่บังคับ จำเป็นต้องทำแบบนี้เหรอ
หวางนิวจะพูดอะไร เฉินจงดึงเธอไว้ จากนั้นเฉินจงเดินไปข้างหน้ารับของจากมือเฉินเยี่ยนมา
“ต้าชุนมีอะไรก็เข้าไปพูดในบ้านเถอะ”
เฉินจงก็มองออกว่าเวยหลายชุนผิดปกติ เขาไม่พูดเรื่องอื่น มีเรื่องอะไร เขาจะยืนอยู่ข้างลูกสาวเขาเท่านั้นพอ
เวยหลายชุนอ้าปาก เขาอยากจะพูดอะไรแต่ก็กลืนกลับเข้าไปอีก จากนั้นเขาจอดจักรยานให้ดีแล้วเข้าไปในบ้าน
“พี่”
หวางจวนเรียกเฉินเยี่ยนด้วยความกังวล เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“ไม่เป็นไร เธอดูไว้ อย่าให้ใครเข้ามา”
เฉินเยี่ยนตบหวางจวนเบาๆ ให้เธอไม่ต้องเป็นห่วง
หวางจวนไปเฝ้าหน้าประตูบ้าน เพื่อกันคนในหมู่บ้านเข้ามา
ในบ้าน เฉินจง หวางนิว เวยหลายชุนนั่งลงกันหมด เฉินเยี่ยนก็หาที่นั่งลงเหมือนกัน
เฉินจงไม่ให้หวางนิวพูด เขารอเวยหลายชุนพูด
“ผมขอดูหน้าผากคุณได้ไหม?”
เวยหลายชุนคิดอยู่นาน ประโยคแรกกลับพูดกับเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนอึ้งไป แต่ก็ยิ้มขึ้นมา เธอพอจะเข้าใจคร่าวๆ แล้ว เวยหลายชุนต้องได้ยินเรื่องสวนผงไม้มาแน่ รู้ว่าเธอและอวี๋เหวยหมินเคยหมั้นกันมาก่อน ใครบอกเขา? ถ้าเธอเดาไม่ผิด น่าจะเป็นเฉินเวย ถึงแม้ว่าเธอไม่รู้ว่าเฉินเวยไปเจอเวยหลายชุนตอนไหน
เฉินเยี่ยนเอามือยกผมหน้าม้าขึ้นมา เมื่อก่อนเจ้าของร่างเดิมไม่มีหน้าม้า หน้าม้านี้ไว้หลังจากมีแผลเป็นที่หน้าผาก ถ้าไม่ยกขึ้นมาก็จะไม่เห็นแผลเป็น
เวยหลายชุนมองแผลเป็นรูปดวงตานั่น หัวใจเขาหล่นวูบ รอยแผลเป็นนี้แสดงให้เห็นว่าเฉินเยี่ยนเคยอยู่ในสวนผลไม้กับผู้ชายจริง…
พอคิดขึ้นมาเขาก็รับไม่ได้ เขาแต่งงานกับเฉินเยี่ยน ทุกวันต้องอยู่ใกล้ชิดกับเฉินเยี่ยน แต่ทุกวันที่ต้องเจอกับรอยแผลเป็นนี้ เวยหลายชุนไม่รู้ว่าตัวเองจะรัยได้ไหม
“รอยแผลเป็นนี่คนอื่นเห็นแล้วกลัว สองปีนี้จางลงแล้ว เยี่ยนจื่อเราไว้ผมยาว มองไม่เห็น ต้าชุน ไม่ใช่ว่าเธอจะรังเกียจเยี่ยนจื่อของเราเพราะเรื่องนี้นะ?”
ฝั่งหวางนิวดูใจรร้อน ทำไมอยู่ดีดีถึงพูดเรื่องแผลเป็นนี้ขึ้นมา
“ต้าชุนไปได้ยินใครพูดอะไรมา? ถ้ามีเรื่องอะไร ต้าชุนก็พูดมาตรงๆ เถอะ”
เฉินจงเห็นเวยหลายชุนไม่พูดอะไร เขาเลยเอ่ยปากพูด
“ผมได้ยินมาว่าก่อนหน้านี้เยี่ยนจื่อเคยมีคู่หมั้นหมายมาก่อน?”
“ใช่เคยหมั้นมาก่อน แต่อวี๋เหวยหมินนั่นใช้ไม่ได้ เขาอยากจะไปหาคนอื่น คิดหาทางทำร้ายเยี่ยนจื่อ ถึงเกิดเรื่องนั้น ไอ้ชั่วนั่นไม่ใช่คนดีอะไร เขาชอบเล่นไปทั่ว ตอนแรกเขาพูดยังไงบ้านเราก็ไม่ให้เยี่ยนจื่อหมั้นกับเขา ไม่เชื่อเธอไปถามดู เป็นเพราะบ้านอวี๋ทำร้ายเยี่ยนจื่อของเรา ไม่อย่างนั้นเยี่ยนจื่อเราคงไม่แต่งไม่ออกจนถึงตอนนี้”
หวางนิวตื่นเต้นอธิบายแทนลูกสาว
เฉินเยี่ยนพูดอะไรไม่ออก แม่พูดแบบนี้ไม่อธิบายเสียยังดีกว่า อธิบายแบบนี้ เวยหลายชุนต้องคิดว่าเพราะเฉินเยี่ยนโดนบ้านอวี๋กระทำเลยแต่งไม่ออก สมัยโบราณจะค่อนข้างเคร่งกับผู้หญิง เกิดเรื่องแบบนี้ ถ้าเป็นผู้ชาย คนอื่นก็แค่พูดกันไป แต่ผู้หญิงกลับไม่เหลือชื่อเสียงแล้ว ลำบากมาก
แต่เห็นสีหน้าร้อนใจของหวางนิว เห็นเธอเผยรอยยิ้มประจบเวยหลายชุน ลดตัวลงมาเพื่อไม่ให้เวยหลายชุนเข้าใจผิดแบบนั้นแล้ว ในใจเฉินเยี่ยนรู้สึกทั้งซาบซึ้งและก็เป็นทุกข์ด้วย
“แม่ ไม่ต้องพูดแล้ว”
เฉินเยี่ยนไม่อยากให้หวางนิวลดตัวอ่อนน้อมถ่อมตนแบบนี้
“ลูกไม่ต้องห้ามแม่ ต้องให้แม่และต้าชุนพูดเรื่องนี้ให้รู้เรื่อง เห็นอยู่ว่าเรื่องนี้ลูกไม่ผิด เป็นเพราะอวี๋เหวยหมินคนนั้นมาเล่นๆ ทำร้ายลูก จะไม่พูดได้ยังไง”
หวางนิวไม่ให้เฉินเยี่ยนห้ามเธอ เธอเสียใจมาก ลูกสาวดีๆ ทั้งคนต้องมามีชื่อเสียงแบบนี้ ตอนนี้ไม่ใช่ว่าจะหาคู่ได้ง่ายๆ เสียโอกาสไปไม่ได้
“แม่เยี่ยนจื่อ ไม่ต้องพูดแล้ว ให้ต้าชุนพูด”
เฉินจงพูด หวางนิวอ้าปากแล้วกลับไปนั่ง เธอคัดค้านคำพูดของสามีไม่ได้
“คุณลุง คุณป้า ที่จริงเรื่องนี้ควรจะบอกผมก่อนหน้านะครับ”
เวยหลายชุนก็ไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไร ถ้าเขารู้ก่อนหน้าว่าเฉินเยี่ยนมีชื่อเสียงแบบนี้ เกรงว่าเขาก็ไม่ไปมาหาสู่กับเฉินเยี่ยนแล้ว แต่ตอนนี้ให้เขาตัดใจ เขาเสียดาย และตัดไม่ลง
“เรื่องนี้พวกเราทำไม่ถูก ไม่ได้บอกก่อนหน้านี้ ในใจของพวกเราลูกสาวเป็นคนดี ที่ไม่พูดเพราะไม่อยากให้ลูกสาวโดนทำร้ายจิตใจอีกครั้ง ต้าชุน ลุงขอพูดไม่กี่ประโยคจากใจหน่อย บ้านพวกเราไม่ใช่ครอบครัวใหญ่ แต่ลูกสาวเราไม่ใช่ผู้หญิงที่ไม่บริสุทธิ์แบบนั้น พวกเราหาสามีให้เยี่ยนจื่อ ไม่ได้ต้องการที่ดีมากมาย ขอแค่จริงใจและพึ่งพาได้เท่านั้น เป็นคนที่สามารถอยู่ด้วยกันได้อย่างสบายใจก็พอแล้ว ถ้าเจ้ารู้สึกว่าไม่สามารถผ่านเรื่องนี้ไปได้ รังเกียจเยี่ยนจื่อ พวกเราก็ไม่พูดอะไรแล้ว วันนี้ก็ไม่ต้องไปแล้ว นี่เป็นการผูกญาติไม่ใช่ผูกศัตรู ต้องให้ดีทั้งสองฝ่ายถึงจะถูก ถ้าเจ้ารู้สึกว่าเยี่ยนจื่อเป็นคนดี เรื่องนี้ก็ไม่ต้องพูดถึงอีก พวกเราก็ติดต่อกันปกติ ข้ารับประกันว่าเยี่ยนจื่อเป็นคนกตัญญู ต้องอยู่กับเจ้าได้อย่างมีความสุขแน่
เฉินจงพูดจุดประสงค์เขาแล้ว ชัดเจนแล้ว ถ้าเจ้าแคร์ ไม่ยินดี ก็ไม่ต้องคุยกันต่อ ถ้ายินดี ก็ไม่ต้องพูดเรื่องในอดีตแล้ว เขาไม่อยากให้เวยหลายชุนว่าอะไรลูกสาวเพราะเรื่องนี้ เดิมทีลูกสาวก็เป็นผู้เสียหายอยู่แล้ว ถ้าเวยหลายชุนรังเกียจอีก งั้นคุยต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา และเขาไม่สามารถให้ลูกสาวแต่งงานกับคนที่รังเกียจเธอ ให้เธอรับอารมณ์ได้ื
——————
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น